Morgunblaðið - 18.11.1958, Qupperneq 16

UUUUiUtllUUUJLjJliUu-
VOU CAN'T GET AWAV WITH
THIS, BIG WALKER/...VOUR
PEOPLE WILL FIND OUT
ANDV HELPEt? THEM BY
hn KILLING THE LION/
kNPy, TOO WEAK TO
FIGHT BACK, IS
DRAGGED TO THE
CANYON'S epge
„Góðan d-ag-inii“, sagði hún. —
,,Hvað get ég gert fyrir yður?“
„Ég fékk allt í einu löngun til
að kaupa mér hatt“, svaraði Sús-
anna og brosti líka. Haldið þér að
þér hafið nokkurn, sem fer mér
vel ?“
„Já áreiðanlega!"
Eöddin var djúp og hlýleg og
hún talaði með annarlegum
hreim svo að Súsönnu grunaði,
að hún væri, frá allt öðru landi.
„Viljið þér ekki fá yður sæti“,
sagði forstöðukonan og setti stól-
koll fyrir framan spegilinn, sem
náði eftir öðrum veggnum endi-
löngum. Súsanna tók af sér húf-
una og renndi greiðunni gegnum
hárið.
„Nú skulum við sjá til“. For-
Stöðukonan kom með lítinn, kringl
óttan hatt með tveim mismun-
andi bláum litum. Hún setti hann
á hið kastaníubrúna hár Súsönnu.
„Fyrirtak! Það er sýningarhatt-
ur frá París. Að vísu er hann dýr,
en mjög sérkennilegur. Hann fer
yður óvenjulega vel“.
Súsanna varð að kannast við,
að hún hafði aldrei séð sjálfa sig
með neitt svo skrautlegt á höfð-
inu. En sýningarhattur! Hann
gat hæglega kostað tvö til þrjú
hundruð krónur. Það var eins og
forstöðukonan gæti lesið hugsanir
Súsönnu. Hún sagði:
„Já, hann er dýr, en við höfum
auðvitað aðra, sem líka eru fal-
legir og kosta miklu minna“.
„Ég vildi gjarna fá hatt, sem
væri dálítið frábrugði* því venju
lega“, sagði Súsanna, „hatt, sem
ég get notað bæði við pils og
treyju og sitt af hverju“
„Já, en þá höfum við fallega
gerð hérna í brúnum lít. Það er ef
til vill ekki yðar litur, en lagið fer
yður ljómandi vel og hann getur
átt við allt“.
„Hann er reglulega fallegur",
sagði Súsanna, og skoðaði sig í
speglinum.
„Við getum saumað hann úr
sama efni með öðrum lit“, sagði
forstöðukonan. „Nú skal ég sækja
grænt efni, sem ég held að verði
hið rétta“. Hún fór út brosandi!
„Hérna er það“. Forstöðukonan
kom aftur og bar tvö sýnishorn
af grænu flaueli við hár Súsönnu.
„Þetta eru mjög fallegir litir, og
þeir munu fara yður alveg prýði-
lega“.
Súsanna vissi undir eins, að
annað sýnishornið var hið rétta í
nýja hattinn hennar. Hlýlegur,
mosgrænn litur, sem gerði það, að
meira bar á rauða litnum í hár-
inu.
„Já, þessi litur held ég að hæfi
mér Ijómandi vel“, sagði hún
hrifin. „Getið þér saumað hann
nákvæmlega eins og sýningar-
hattinn þarna?“
„Já, hæglega. En þér þurfið
víst að máta einu sinni, svo að ég
geti verið vis~ um, að hann verði
nákvæmlega eins og hann á að
vera. Er stærðin mátuleg?"
„Hann mætti ef til vill vera
ögn minni", svaraði Súsanna. —
„Get ég fengið hann bráðum?“
„Eftir viku. Þér getið komið
að máta á miðvikudaginn eða
fimmtudaginn, og skal hann
verða búinn á föstudaginn. Hent-
ar yður það?“
„Já, ágætlega", sagði Súsanna
og stóð upp. „Hvað mun hattur-
inn kosta, svona hér um bil?“
spurði hún, meðan hún fór í
hanzkana.
Forstöðukonan hnyklaði brúnirn-
ar og stóð hugsandi augnablik.
Hún strauk mjóum fingrunum
yfir flauelið. „Hann verður kring
um 130 krónur".
„Ágætt", sagði Súsanna.
Hin unga forstöðukona fylgdi
henni til dyra, gekk svo inn aft-
ur og stóð fyrir framan spegilinn
og lagaði lítið eitt á sér hárið. Þá
rak ein af verzlunarstúlkunum
inn höfuðið og sagði:
„Frú Hemmel! Agréus mála-
færslumaður er í símanum".
„Þakka yður fyrir, ég skal
koma undir eins“.
Kathrine Hemmel brosti sigur
viss við spegilmynd sinni, flýtti
sér inn og tók heyrnartólið.
Jólaeplin
Delicious og Jonatan
Koma eftir nokkra daga. — Tökum pantanir.
CUlÍRUaltU,
4. KAFLI.
Daglega lífið í sjúkrahúsinu.
Það eru þúsund lág, sérstök
hljóð, sem eru óleysanlega tengd
stóru sjúkrahúsi. Hinir veiku
dynkir í sveifluhurðunum, hiúng-
ingar frá köllunartöflunum, veikt
hringlið í verkfærunum, sem er
ekið um á litlum borðum meðan
á stofugangi stendur. Og svo er
fótatakið úti á göngunum, þetta
þúsundfalda fctatak, sem allt er
hvað öðru ólíkt, en þó má skipta
í sérstaka flokka. Það er hið létta
og fjörlega fótatak ungu hjúkrun-
arkvennanna og nemendanna,
labb kandidatanna og hið festu-
lega og ákveðna fótatak yfirlækn-
isins.
Dyravörðurinn Albin Karlsson
hafði veð árunum lært að að-
greina þau með óbrigðulli vissu.
Þess vegna vissi hann, án þess að
hann þyrfti að líta upp, hver
nálgaðist litla glerskýlið hans. —
Deildarhjúkrunarkonan, ungfrú
Anna-Stína Corell gekk ávallt á
lághæluðum og mjög skynsamleg-
um skóm, sem marraði í við hvert
fótmál. Hún gekk hratt og ákveð-
ið, einkum þegar hún ætlaði á
ákveðinn stað til að finna að ein-
hverju.
„Hún ætlar út“, hugsaði dyra-
vörðurinn vongóður........„Nei,
hún staðnæmist hérna“. Hann
brosti rólegur, þegar ungfrú Cor-
ell kom að litla afgreiðsluopinu.
„Jæja, þér eigið annríkt eins
og venjulega", sagði hann og kink
aði kolli. „Alltaf að starfa og á
fullri ferð. Hvernig ættum við að
fara að, ef við hefðum ekki ung-
frú Corell á B-9. Þér eruð reglu-
leg Florence Nightingale hef ég
alltaf sagt. Sólargeisli í myrkr-
inu“. Hann þagnaði, þegar hann
sá, að hún bandaði á móti honum
með hendinni.
„Eruð þér búinn að lesa sundur
póstinn, Karlsson? Ég skil ekki,
að þér megið úokkurn tíma vera
að því, eins og þér talið mikið. En
ég var samt svo bjartsýn að
halda, að þér hlytuð nú að vera
búinn“.
„Pósturinn er lesinn sundur",
svaraði Karlsson virðulega. „Það
var aðeins eitt bréf til yðar“.
Hann gáði að í bréfahrúgunni
og tók upp umslag með firma-
stimpli á.
„Það er sjálfsagt ekki annað
en auglýsing um eitthvað, sem á
að ginna yður til að kaupa, ung-
frú Corell. Þér skuluð ekki vera
að lesa þess konai'".
„Þakka fyrir aðvörunina",
sagði hjúkrunarkonan þurrlega.
„En eruð þér viss um, að ekki séu
fleiri bréf til mín? Ég á von á
mjög áríðandi bréfi. Þér ættuð
helzt að gá að því aftur“.
Hann hristi höfuðið. Hún var
sjálfsagt í óvenjulega slæmu
sk-api í dag.
„Ég get fullvissað yður um, að
það er ekki meira til yðar“, sagði
hann með sínu blíðasta brosi. „Er
nokkuð annað, sem ég get gert
fyrir yður?“
„Já, ef það er ekki of mikil
fyrirhöfn. Ég bað yður að sehda
nokkur eyðublöð upp til mín, en
ég hef ekki ■æð neitt af þeim
ennþá. Ég verð að fá þau undir
eins“.
„Þá verð ég víst að sækja þau
og fara með þau sjálfur". Karls-
son stóð upp af stólnum og blés
við og kallaði a ungan dreng, sem
stóð og var að fægja auglýsinga-
spjöldin úti í portinu. „Gættu
hérna að fyrir mig augnablik, vin
1) „Farið með hundinn út að
gjánni. Við skulum fórna hon-
um, þar sem heilaga Ijónið var
drepið".
2) Andi er of veikburða til að
verja sig og er því dreginn frana
á gjárbarminn.
3) „>ú kemst ekki upp með
þetta, Göngugarpur. Fólkið þitt
á eftir að komast að því að Andi
gerði þeim greiða með því að
drepa Ijónið."
ur minn, því að ég þarf að fara
yfir í skjalasafnið. Og verðu vígi
mitt gegn di'ekum og óvinum".
Þetta síðasta sagði hann lágt
til vonar og vara, en ungfrú Coí>
ell var þegar farin af stað til
deildar sinnar. Þegar hann kom
með bunka af eyðublöðum, mætti
hann Súsönnu í ganginum.
„Hverju eigum við að þakka
þennan heiður, Karlsson?" spurði
Súsanna brosandi og virti káta,
litla dyravörðinn fyrir sér, með
hendurnar í sloppvösunum. „Það
er ekki oft, að við sjáum yður
hérna uppi í deildinni".
„Nei, því miður er mitt starf
ekki af því tagi, Bergmann lækn-
ir. En í dag hef ég orðið að gerast
sendisveinn fyrir Hryssing okkar
—■ ég bið afsökunar, ungfrú
Corell". Hann stundi mæðilega g
Súsanna gat varla varizt hlátri.
„Gerið það fyrir mig, að
hressa hana svolítið, Karlsson",
sagði hún lágt. „Þér eruð víst
sá eini, sem getur gert það“.
Þau urðu samferða eftir gang-
inum að skrifstofu deildarhjúkr-
unarkonunnar.
„Það er ekki krafizt svo lítils",
tautaði dyravörðurinn, „en ég
skal gera eins og ég get“.
Þau mættu Leif Redell, sem
gekk um eins og hann vissi ekki,
hvað hann ætti að taka sér fyrir
hendur, og Karlsson horfði íhug-
ull á eftir hinum hvítklædda
manni.
„Það er gott fyrir lækni að fá
sér dálitla hreyfingu, einkum í
vinnutímanum", tautaði hann.
„Þeir fá sjaldan að hreyfa sig
sem heitið geti. Annars lítur jt
fyrir, að loftið hér í deild B-9 sé
sérlega hollt. Hún spírar. Hún
spírar!"
„Hvað eigið þér við, Karlsson?
Hvað i ósköpunum er það, sem
spírar?"
„Kærleikans rauða rós, læknir
minn. Lítil Ijúf hjúkrunaikona,
og þá springur hún út á auga-
bragði".
SHUtvarpiö
Þriðjudagur 18. nóvember:
Fastir liðir eins og venjulega.
18.30 Barnatími: Ömmusögur. —
18,50 Framburðarkennsla í esper-
anto. 19,05 Þingfréttir. — Tónleik
ar. 20,30 Daglegt mál (Árni
Böðvarsson kand. mag.). 20,35
Erindi: Þjóðfundarkosning Jóns
Sigurðssonar; síðari hluti (Lúð-
vík Kristjánsson rithöfundur). —-
21,00 Erindi með tónleikum:
Baldur Andrésson talar um tón-
skáldið Frederik Kuhlau. 21,30
Iþróttir (Sigurður Sigurðsson).
21,45 Tónleikar: „Of Love and
Death", þrjú lög eftir Jón Þórar-
insson við ljóð eftir Christinu
Rossette. — Aurelio Estanislao
syngur með Peninsula hátíðar-
hljómsveitinni; Thor Johnson
stjórnar (segulband). — 22,10
Kvöldsagan: „Föðurást" eftir
Selmu Lagerlöf; XIV. (Þórunn
Elfa Magnúsdóttir rithöfundur).
22.30 íslenzkar danshljómsveitir:
Svavar Gests og hljómsveit hans
leika. 23,00 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 19. nóvember.
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 Við vinnuna — tón-
leikar af plötum. 18,30 Útvarps-
saga barnanna: „Pabbi, mamma,
börn og bíll“, eftir Önnu Vestly;
VIII. (Stefán Sigurðsson kenn-
ari). 18,55 Framburðarkennsla í
ensku. 19,05 Þingfréttir. -— Tón-
leikar. 20,30 Lestur fornrita:
Mágus-saga jarls; IV. (Andrés
Björnsson). 20,55 Islenzkir einleik
arar: Einar Sveinbjörnsson leik-
ur á fiðlu, Rögnvaldur Sigurjóns-
son leikur undir á píanó. — 21,25
Viðtal vikunnar (Sigurður Bene-
diktsson). 21,45 Islenzkt mál (Jón
Aðalsteinn Jónsson kand. mag.).
22,10 Saga í leikformi: „Afsakið,
skakkt númer“; IV. (Flosi ólafs-
son o. fl.). 22,45 Lög unga fólk*-
ins (Haukur Hauksson). — 23,40
Dagekrárlok. "
MOKCVTUiL 4 Ð1B