Morgunblaðið - 25.11.1958, Qupperneq 13

Þriðjudagur 25. nóv. 1958
M O R C l'W Tt l A Ð 1 Ð
13
Elísabet Þórðardóttir
Minnirigarorð
f GÆR var til grafar borin Elísa-
bet Þórðardóttir, fyrrum hús-
freya í Skarfanesi, er andaðist í
Landsspítalanum 16. þ. m. eftir
stutta en stranga legu.
Elísabet var fædd að Gröf í
Hrunamannahreppi 1. desember
1877, og voru foreldrar hennar
Þórður Guðmundsson, bóndi þar,
og kona hans Þóra Jónsdóttir.
Faðir Þórðar var Guðmundur
bóndi á Grafarbakka og Fóssi f.
1808, d. 1864, Helgason á Graf-
arbakka, f. 1774, d. 1846, Einars-
sonar lögréttumanns í Galtafelli,
f. 1748, d. 1805, Ólafssonar s. st.,
f. 1712, d. 1764, Bjarnasonar. —
Faðir Þóru var Jón bóndi í Hörgs
holti, f. 1811, d. 1876, Jónsson,
síðast í Hörgsholti. f. 1765, d.
1849, Magnússonar síðast í Steins
holti, f. 1729, Jónssonar í Haga,
f. 1693, Halldórssonar á Minna-
Hofi, f. 1663, Ingimundarsonar.
Elísabet ólst upp hjá foreldrum
sínum í stórum systkinahópi, og
vann að öllum algengum sveita-
störfum að þeirra tíma hætti.
Árið 1901 fluttist hún að Skarfa-
nesi á Landi, og hinn 28. júní 1902,
giftist hún Finnboga Höskuids-
syni frá Stóra-Klofa, ei' hafði
flutt að Skarfanesi árið 1898 og
reist þar bú. Bjuggu þau í Skarfa
nesi í tæp 40 ár, en brugðu þá
búi og fluttust til Reykjavíkur.
Finnbogi andaðist í Reykjavík
20. aprií 1950. Þau eignuðust ell-
efu börn, fimm syni og sex dæt-
ur, og af þeim eru níu á Íífi, öll
gift og búsett hér í bæ.
Elísabet var væn kona yfirlit-
um og vel á sig komin og gædd
þeim þokka og reisn, sem svo
margar íslenzkar sveitakonur eiga
sér óvitað. Bar hún aldur sinn
sérlega vel. Hún var vinföst og
trölltrygg, óhiutdeilin um ann-
arra hagi, en hreinskiptin, og stóð
henni þó ávallt meir geð til miidi
og ástúðar en dóma. Félagslynd
var hún og undi sér vel í mann-
fagnaði og eigi síður í hópi sér
yngri gleðinauta, enda þeim, sem
öðrum, ávallt aufúsugestur. Trú-
kona var hún mikil að hætti sinn-
ar kynslóðar, og í þeim efnum
gætti hvorki hiks né efa. Hún var
ágætum gáfum gædd og þó -i til
Vill miklu mest þeirri hjarta-
greind, sem leysir úr þeim vanda
bezt, sem aldrei er tjáður.
Öllum þeim, sem nokkur skil
kunna á lífi og störfum íslenzkr-
ar bóndakonu, mun vera Ijóst,
hvílíku dagsverki Elísabet skil-
aði af höndum. Frá barnæsku
vandist hún því að vinna hörðum
höndum, enda reyndist það vega-
nestið giftudrjúgt. Ung að árum
giftist hún og brátt bættist þess-
um ungu og óvílráðu hjónum
fjöldi barna í bú. En þótt meir en
vafasamt sé, að þeim hafi legið
orðið lífsbarátta jafn létt á tungu
og yngstu kynslóð okkar, þá er
hitt jafnvíst: þau unnu hana. Áttu
þau bæði þar óskilið mál. Finn-
bogi var maður stórvel gefinn og
búhöldur hinn bezti, er rækti öll
störf af stakri prýði. En það var
og er einróma mál manna, þeirra
allra, er til þekktu, að dugnaður
og starfsþrek Elísabetar hafi ver-
ið með ólíkindum. Fór þar sam-
an hraðvirkni og vandvirkni að
báðu jöfnu, og starísgleði hennar
var slík, að svo má kalla, að allt
til hins síðasta félii henni ekki
verk úr hendi. Slíkir eiginleikar
eru jafn fágætir sem ágætir, en
þótt Elísabetu væru þeir svo ríkt
í blóð bornir, taldi hún þá aldrei
nokkrum öðrum sjálfsagða. —
Slík var hennar lund.
Gestrisni þeirra hjóna var al-
kunn og þótt bær þeirra lægi
utan alfaraleiðar á landabréfi, þá
var hann í þjóðbraut samt, í
trássi við öll líkindalögmál. — Og
enginn efar, að rausn, alúð og
hjartahlýja húsmóðurinnar hafi
þar ráðið miklu um — eiginleik-
Plötusmiðir
og lagtækir menn óskast.
Blikksmiðjan GRETTIR
Brautarholti 24.
MARKAÐURINN
Laugaveg 89 — Hafnarstræti 5.
ar, sem gera gest hvern að heima-
manni.
Eftir því, sem ár liðu fór hagur
þeirra hjóna batnandi, en þeirra
beið sama, — og vafalaust sann-
gjarna, — hlutskipti, eins og svo
margra annarra foreldra, að sjá
börnum sínum á bak út íheiminn.
Engri móður er það sársauka-
laust, sízt .. „ E" . bet
var, en vissulega mun það hafa
verið lífsteinn í sári, að þau
reyndust öll hin mannvænleg-
ustu og henni og sér til sóma.
Eftir að hún fluttist hingað til
bæjarins, gafst þeim fyrst tæki-
færi á að sýna það í verki, og
þau gerðu það.
Minningarorð verða ætíð þeim
mun fátæklegri, sem persónuleiki
þeirra, er lýsa skal, er stærri. Og
hann skilst til hlítar aðeins af
reynd. En einn var sá eiginleiki
Elísabetar, sem var í senn svo
hugþekkur sem táknrænn. Hún
unni mjög blómum ,eins og raun-
ar öllu því, sem átti sér gróður-
von og vaxtarþrá, en það var eins
og sérhver jurt, sem hún fór hönd
um um, fengi sætari ilm og nýj-
an þroska. Raunar mátti það eng-
an undra. — Því þótt þær hendur
væru sigggrónar, voru þær samt
mjúkar. Það voru móðurhendur.
Og ef hún mætti kjósa, myndu
henni þau fósturlaunin þekhust,
að á kumli hennar ættu sér allar
urtir skjól. E. G.
Einkaumboð:
J4!jótfc
(œraverz
Vesturveri — Reykjavík
I
I

ZrP/n/N/rtG OP'O'PF * l^jj^ . M III KE f/mrrPoPuN óVO-/PON )