Morgunblaðið - 06.12.1958, Qupperneq 20

20
MORGUNnL4Ð1Ð
Laugardagur 6. des. 1958
„Já, ég náði loksins í ráðskon-
una, sem lofaði að segja honum
l>að. Hann kemur áreiðanlega áð-
ur en langt um líður“.
Súsanna fór samt sem áður út
og drakk kaffi, á meðan hún
gekk fram og aftur á ganginum.
Hún opnaði glugga, stóð við
hann og andaði að sér hinu
hreina, hlýja lofti. „Ég vildi
óska, að Tómas hefði það af“,
hugsaði hún, „svo að ég geti
glatt föður hans með því, þegar
hann kemur. Hvað á ég að segja
honum að öðrum kosti? Hvernig
á ég að geta mætt augnaráði hans
og séð sorg hans“?
Hún lokaði glugganum og gekk
inn til Tómasar og leysti ungfrú
Corell frá. Hún settist á stól-
inn við rúmið, athugaði æð
drengsins iðulega og hélt hinni
litlu hendi í sinni hendi, til þess
að hugga hann og róa. Stundirn-
ar liðu og hún stóð stöku sinn-
um upp til þess að teygja úr fót-
unum. Úti var farið að birta.
Að síðustu sá hún, að henni var
óhætt að yfirgefa litla sjúkling-
inn sinn. Hann andaði rólega,
hafði fengið eðlilegan litarhátt í
andlitið og leit yfirleitt miklu bet-
lir út. Æðarslögin voru sterk og
regluleg. í annað skipti hafði líf-
ið sigrað í hinum litla líkama og
Súsanna hét því með sjálfri sér,
að gera allt sem í hennar valdi
stæði, til að hjálpa honum til að
komast á fætur og lifa athafna-
sömu lífi.
Hún opnaði hurðina hægt og
kom undir eins auga á Rolf
Agréus, sem sat á stól úti við
giuggann. '&an leit fljótlega upp,
þegar hann heyrði fótatak henn-
ar, stóð upp og kom á móti henni,
en hræðslan skein úr hinum
dökku augum hans.
Súsanna rétti honum hendina.
„Nú getið þér verið alveg ró-
legur“, sagði hún vingjarnlega.
„Hættan er liðin hjá og hann
hefir náð Sér vel. Ef ekkert ó-
vænt kemur fyrir“. Hann tók
hlýlega í hönd hennar og honum
létti.
„Þökk, þökk“, sagði hann hás-
um rómi. „Þessir klukkutímar
hafa verið hreinasta víti. En nú
er það af staðið, guði sé lof, og
ég er feginn, að það voruð þér,
sem sátuð inni hjá honum, meðan
allt var í óvissu“.
„Yður finnst ef til vill, að ég
hefði átt að koma fyrr út til yð-
ar“, sagði Súsanna brosandi. „Ég
gat ekki fengið það af mér, fyrr
en ég gæti sagt yður, að honum
liði betur“.
„Nei, ég skil það, og nú skiptir
það ekki heldur máli“.
Ungfrú Corell kom gangandi
á leið til þeirra eftir ganginum.
Þau stóðu og héldust stöðugt í
hendur og urðu hennar ekki vör,
fyrr en hún var komin alveg að
þeim. Þá dró Súsanna fljótlega
að sér hendina.
Deildarhjúkrunarkonan stóð
með ólundarlegt bros á vörum.
„Hættan er nú liðin hjá“,
sagði Súsanna, „en það á að vera
vörður inni hjá honum allan dag
inn“.
„Það var indælt, að það gekk
svo vel“, sagði ungfrú Corell.
„Við vorum vissulega mjög óró-
leg í gærkvöldi, einkum af því
að við gátum ekki náð í yður,
Bergman læknir. Fenguð þér
ekki skilaboðin frá mér?“
„Skilaboð?" spurði Súsanna
óróleg. „Hvaða skilaboð? Ég
kom undir eins og hringt var“.
„Þegar ég hringdi til yðar í
fyrsta skipti — skömmu fyrir
klukkan ellefu — kom karlmaður
í símann og hann sagði, að ég
gæti ekki fengið að tala við yð-
ur þá sem stæði! En hann lofaði,
að skila því til yðar! Síðan reyndi
ég einum tíu sinnum, en það var
ekki svarað í síma yðar“.
9. KAFLI.
Rolf verður óviðfeldinn.
Deildarhjúkrunarkonan þramm
■aði áfram inn eftir gangimum. —
Það var illur og sigurglaður
svipur á andliti hennar, þegar
hún sneri sér við og fór, og Sús-
önnu var ljóst, að hún vissi full-
vel, hvaða vandræði hún hafði
komið henni í, og að hún hafði
ánægju af vandræðum hennar.
Hún bað Rolf að ganga með
sér inn í litlu skrifstofuna sína,
því han-a grunaði, að hann þyrfti
að láta gremju sína í ljós. — En
hvernig hún ætti að geta hlust-
að á hann einmitt núna, það var
meira en hún gat skilið.
„Svo það var ekki hægt að ná
tali af Bergmann lækni“, byrjaði
hann í þeim róm, sem hún hafði
aldrei áður heyrt hjá honum.
Hann var háðslegur og gremju-
legur, en lýsti því fyrst og fremst
að hann var mjög særður.
„Mér finnst það mjög einkenni
legt, að þér takizt fyrst á hendur
djarflega tilraun og eruð síðan
hvergi nærri, þegar hinar óhjá-
kvæmilegu afleiðingar koma í ljós.
Það er spurningin, hvort ég ætti
ekki að ræða málið við yfirmann
yðar, Hákansson prófessor“.
„Já, gjörið það fyrir hvern
mun, hr. Agréus“, svaraði Sús-
anna þreytulega. „Hann getur ef
til vill skýrt það fynir yður, að
jafnvel við læknarnir verðum að
eiga rétt á því, að vera eims og við
eigum að okkur nokkra tíma á
sólarhring. En það þýðir auðvitað
ekki það, að ég myndi ekki hafa
komið þegar í stað, ef ég hefði
fenigið þessi skilaboð frá sjúkra-
húsinu. Því það var Tómas litli,
sem um var að ræða, og ég —
„Já, það var Tómas, sem um
var að ræða“, tók hann fram í
fyrir henni. „Eftir allt það, sem
þér hafið sagt mér um hinn mikla
áhuga yðar fyrir litla syni mín-
um, furðar mig ekki lítið á því,
að þér felið hina mikilvægu um-
sjón eftir á öðrum á hendur“.
„Mér virðist þér ekki eigið rétt
á að segja það“, mótmælti Sús-
anna. Hún fann að hinar órétt-
mætu ásakanir hans særðu hana
djúpt, en hún reyndi að gefa
sjálfri sér þá skýringu, að fólk
yrði oft þannig, þegar um væri
að ræða líf eða dauða einhvers,
sem þeim þætti vænt um.
„Við höfum duglegar og vel
menntaðar hjúkrunarkonur hér“,
hélt hún áfram, „og við treystum
þeim fyllilega, enda þótt við höf-
um blátt áfram ekki tíma til að
gæta að því, að fyrirmælum okk-
ar sé fylgt í öllum smáatriðum.
Skurðaðgerð mín heppnaðist, og
fyrirmæli mín um meðferðina eft-
ir á voru algerlega rétt. Ég hef
gei't skyldu mína og meira en það,
og það sem kom fyrir, er eitt af
því, sem ómögulegt er að tryggja
sig gegn fyrirfram. Þar að auki
er hættan nú afstaðin og óg get
ekki skilið, að við þurfum að vera
að ræða það nú, hver beri sökina.
Frá lögfræðilegu sjónarmiði ein-
göngu er ek-ki hægt að kenna mér
um neitt, — það munuð þér áreið-
anlega játa sem málafærslumað-
ur, og ekki heidur frá mannlegu
sjónarmiði, —- en því hef ég bet-
ur vit á. Enginn hefði get-að orð-
ið hrelldari, já, blátt áfram ör-
væntingarfyllri en ég, þegar ég
heyrði áðan, að sjúkrahúsið hefði
hringt án þess að geta náð sam-
bandi við mig. En til allrar ham-
ingju komst ég þó hingað í tæka
tíð til þess að forða slysi. Tómas
nær sér aftur“.
„Það er sjálfsagt hreinasta til-
viljun". Þetta var svo ósann-
gjarnt og ruddalega mælt, að Sús-
anna gat ekki lengur leynt sárs-
auka sínum — og því síður varið
sig. Henni vöknaði um augu og
hún var svo þreytt, að hún gat
varla setið upprétt.
„Ég verð að biðja yður að fara,
— nú, undir eins“, sagði hún lágt,
og sér til hugsvölunar sá hún, að
hann tók hatt sinn og hanzka og
fór út úr skrifstofunni, án þess
að mæla orð eða líta aftur.
Súsanna stöðvaði ekki grát
sinn. Það hlaut að vera þreytunni
að kenna, hugsaði hún, því að
svona hafði hún ekki grátið síð-
an hún var lítil telpa. Hún hafði
áður orðið að berjast við von-
brigði og mótlæti, en hún hafði
aldrei tekið það eins nærri sér
eins og við þetta tækifæri. Hún
hlaut að vera of þreytt, því ann-
ars hefði hún ekki misst svona
vald á sér.
Hún hafði oft heyrt getið um
önnum kafna stéttarbræður, sem
gáfu sig svo mjög alla við starfi
sínu, að þeir gáðu þess ekki, að
taka eftir aivarlegum sjúkdóms-
einkennum hjá sjálfum sér. Þann-
ig var víst ástatt um hana sjálf-a
nú, og hún þarfnaðist ákaflega
reglulegrar hvíldar og næðis.
Hún gat alls ekki sefað grátinn,
en hún herti sig upp, þegar ein-
hver kom og tók í hurðina. Eng-
inn mátti sjá h-ana í þessu ástandi.
Þegar hún sá, að það var Leif,
slakaði hún þó á aftur. Það gerði
ekkert til, þótt hann sæi, hve upp-
gefin og angruð hún var, því
henni fannst í svipinn, að hann
væri hinn eini sanni vinur sinn.
Hann myndi skilja hana og hafa
samúð með henni. Svo virtist líka,
að Leif skildi þegar í stað, hvern-
ig í öll-u lá. Hann rétti henni vasa-
klút sinn, fór síðan og vatt hand-
klæði upp úr köldu vatni og bað-
aði andlit hennar. Svo náði hann
í dós af andlitsfarða og varaiit úr
tösku hennar og brosti við henni,
en sagði ekkert.
Það var ekki annað, sem með
þurfti, til þess að hún næði sér
aftur. Hún var alveg róleg, þeg-
ar hann hringdi og pantaði bifreið
handa henni og hann ók henni
heim. Þar bjó hann til sterkt
kaffi og vafði hana svo innan í
ábreiðu. Þau höfðu v-arla talazt
orð við og Súsönnu fannst hún
vera undarlega utan við sig. Hún
sofnaði undir eins og Leif var
farinn, og það seinasta', sem hún
hiugsaði um, var Kurt.
Hvernig stóð á því, að hann gat
gert slíkt og þvílíkt? Hvernig
hafði hann getað teflt lífi hennar
í hættu, — því ' hennd virtist
skyndilega málið vera svo mikil-
vægt. Var hann í raun og veru
svona hugsunarlaus —■ því það
gat ómögulega verið, að hann
hefði ætlað að gera henni tjón
viljandi. Hve mikið þekkti hún til
lyndiseinkunnar hans? Hve vel
þckkti hún Kurt, eins og hann var
í raun og veru?
Hún stundi þungan og andar-
taki síðar var hún steinsofnuð.
Rolf Agréus sat í skrifstofu
sinni og gat ekki tekið til við hin
mörgu mái, sem lágu í skjala-
hylikjunum fyrir framan hann. —
Hann vissi mjög vel, að hann
hafði hlaupið á sig við Bergmann
lækni og það kvaldi hann. Hann
var vissulega ekki vanur að missa
þannig stjórn á sér. Hann vissi
það mæta vel, að margir álitu
hann harðan og óbilgjarnan, —
þegar um starf hans var að ræða.
En hann hafði samt ekki trúað
sjálfum sér til þess að get-a orðið
svo harðorður við konu, sem að
vísu var læknir, en þó fyrst og
fremst kona.
Hann hafði ailtaf veikan grun
um, að hún hefði sýnt vanrækslu,
en með sjálfum sér viðurkenndi
hann þó, að það hefði ekki verið
henn-ar sök. Hver skyldi þessi mað
ur hafa ver-ið, sem ekki hafði kom-
ið til hennar hinum áríðandi skila
boðum frá sjúkrahúsinu? Var það
hinn ungi blaðamaður, sem hún
var svo oft með? Ef svo var, þá
var það hann, sem var hinn seki,
því hún hafði komið sjálf undir
ems og hún fékk boðin frá sjúkra
húsinu, og hún hafði bjargað úr
hættunni — að minnsta kosti
fullyrti hún það sjáif. Hann
myndi þó ekki vera alveg viss,
fyrr en Tómas var kominn á fæt-
ur aftur.
Rolf var all-gramur við sjálfan
sig. Hann sá alltaf fyrir sér
hina fíngerðu andlitsdrætti. Sús-
önnu Bergmanns, sem lýstu
gremju og sársauka vegna hinna
hörðu orða hans. Honum hafði
annars fundizt, -að hann væri far-
inn að kynnast henni svo vel, en
nú fannst honum hann alls ekki
þekkja hana. En hins vegar vissi
haifn mæta vel, að hann hafði
sjálfur hlaupií á sig. Súsanna
Bergmann hlaut að vera hin sama
og áður, en hann hafð alveg
misst stjórn á sér og það var
mjög óheppilegt fyrir mann í hans
stöðu. Að hugsa sér, ef eitthvað
þvílíkt kæmi fyrir í sambandi við
starf hans.
Ef til vill átti hann að tal-a við
lækni. Hann þurfti sjálfsagt ein-
göngu róandi meðul. Áhyggjurnar
og órósemin síðustu vikurnar
höfðu fengið á hann, en það var
ekki næg afsökun fyrir framkoimu
SHUtvarpiö
Laugardagur 6. desember:
HAFNARFJÖRÐUR
Börn, unglinga eða fullorðna vanta»r nú
þegar til blaðburðar í Tjarnarbraut. —
Talið strax við afgreiðsluna, Álfaskeiði
40, sími 50930.
SJÁLFSBJÖRG - SJÁLFSBJÖRG
Jólabazar
Sjálfsbjörg félag fatlaðra í Reykjavík heldur
bazar laugardaginn 6. desember kl. 3 e.h. í Gróf-
in 1. Mikið úrval af glæsilegum munum. Hjá
okkur gerið þið góð kaup.
Bazarnefndin.
a
r
i
u
ó
1) „Ég er að senda Markús á
stúfana, til að ná í frásögn af
guilhringunum. Hafið þér lesið
um þá?“ „Já, það er alveg af-
bragðs efni“. „Já, heillandi við-
fangsefni“.
2) „Jæja, ég þakka fyrir mat-
inn. Nú verð ég að fara“.
3) „Þarna er tækifaeri fyrir
mig, til að gera það sem mig
hefur alltaf langað til, Arnaldur.
Mig langar til að ná í þessa frá-
sögn af öndunum sjálf“. „Ertu
frá þér, Sússana? „Dagur kon-
unnar“ ■kvennablað".
Fastir liðir eins og venjulega.
12.50 Óskalög sjúklinga (Bryn-
dís Sigurjónsdóttir). 14. Laugar-
dagslögin. 16.30 Miðdegisfónninn.
17.15 Skákþáttur (Baldur Möll-
er). 18.00 Tómstundaþáttur barna
og unglinga (Jón Pálsson). 18.30
Útvarpssaga barnanna: „Ævin-
týri Trítils“ eftir Dick Laan; I.
(Hildur Kalman leikkona). 18.55
f kvöldrökkrinu; tónleikar af
plötum: Lög eftir Victor Her-
bert. 20.30 Frá „Viku léttrar tón-
listar“ í Stuttgart í okt. sl. 21.05
Leikrit: „Grannkonan" eftir Dor
othy Parker og Elmer Rice, í
þýðingu Áslaugar Árnadóttur. —
Leikstjóri: Indriði Waage. 22.10
Danslög (plötur). — 24.00 Dags-
skrárlok.