Morgunblaðið - 28.01.1959, Síða 16

16
MORCVIVBLAÐIÐ
Miðvikudagur
jan. 1959
Hðn vissi hvaö honum myndi
■aish'ka það, en samt gekk hún inn
í stúkuna til hans.
Hann snéri sér undir eins við.
Hún staðnaemdist í dyrunum, í
rökki'i stúkunnar þar setn enginn
gat komið auga á hana.
Hann stóð hljóðlega á fætur og
gekk til hennar. Hún settist í einn
Stólinn, sem snéri baki við saln-
um. Hann færði stóiinn sinn að
hliðínni á henni og horfðí spyrj-
andi á hana.
„Ég vildi óska að þessu væri
öllu lokið“, sagði hún.
„Svo slæmt er það nú ekki“.
Hann lagði höndina á hné henn
ar.
„Ég varð að koma til þín. Ég
er hrædd . . .“, sagði hún.
Hann strauk hendinni létt yfir
hnéð á henni. Hreyfingin var í
góðu skyni gerð_ en hún dró hnéð
av sér.
„Þú verður að fara aftur fyrir
leiksviðið", sagði hann. — „Því
▼erður veitt athygli . . .“
„Hvers vegna skammastu þin
fyrir að vera elskhugi minn?“,
spurði hún.
Hann hrukkaði enrið.
_,Undarleg spurning — í miðj-
twn öðrum þætti“.
Hún sagði:
„Ég ætla ekki að verða konan
þin . . .“
„Þú ert í órólegu skapi". Hann
•tóð á fætur.
„Þú ert í órólegu skapi — það
er allt sem hann hefur að segja
▼ið mig“, hugsaði hún.
Hún snéri sér við og fór, en
sá um leið, að Morrison settist aft
ur í fyrra sæti sitt.
Hinar endalausu leikhúsminút-
ur liðu að lokum. Síðasta orðið í
öðrum þætti hafði verið sagt. Hel-
en stóð aftur að tjaldahaki.
Hún heyrði lófatakið. Það var
eitthvað meira en kurteisi, en
samt ekki svo ákaft að kallast
gæti hrifning. Leikarinn, sem
haft hafði hlutverk Þjóðverjans
llIUlll
undir höndum, kom framan af
leiksviðinu. Hann tók í höndina á
Helen. Var hann að samgleðjast
henni, eða votta henni meðaumkv
un sina?
I hléinu virtist áhugi og hrifn-
ing áhorfendanna ekki sérlega
mikil. Enginn sýndist kæra sig
um að tala við annan. Ross kom
og fullyrti að hr. Mason hefði í
hyggju að selja hlutdeild sína í
framleiðslunni. Slíkt var ekkert
óvenjulegt á Broadway. Þar verzl
uðu menn með hlutdeildir í leik-
hússframleiðslu, eins og með öl-
gerðarhlutabréf.
Jafnvel eitt allsherjar uppþot
hefði verið betra en þetta tóm-
láta afskiptaleysi“, sagði Ross.
Leikstjórinn, sem rétt í þessu
kom inn í búningsherbergið, var
öllu bjartsýnni:
„Við skulum bara bíða þangað
til þriðji þátturinn er búinn. Góð-
ur eða illur árangur kemur fyrst
í ljós, þegar áhorfendasalurinn
tæmist".
Helen sat fyrir framan snyrti-
borðið, og bætti örlitlum kinn-
roða á vanga sína. Hún var föl
yfirlitum. Henni varð hugsað til
fólksins, sem nú borðaði samlok-
ur við veitingaborðið. Strangir
dómarar með góða matarlyst. Svo
minntist hún föður síns. Hann
hafði ekki getað farið fré starfi
sinu í Springfield, en hún hafði
lofað að hringja til hans að sýn-
ingu lokinni. Hvað ætti hún að
segja honum?
Þegar rauða Ijósið fyrir ofan
dyrnar kviknaði og tilkynnti
byrjun þriðja þáttar, sat hún
áfram fyrir framan spegilinn.
Henni varð litið á rósirnar frá
Morrison. Hún öfundaði umkomu
litlu fréttakonuna, sem hafði stað
ið einn haustdag á Tempelhofer
flugvellinum og hugsað um það
með óttakenndri eftirvæntingu,
hvort hinn mikli Morrison, Morri
son IL myndi svipta hana starfL
Stúlka
Vön vettlingasaumi óskast nú þegar
SJófataverksmiðjan
Breeðraborgarstíg 7 —- Sími 22160.
Vatnsglös
með gylltri rönd, m jög smekkleg. Aðeins kr. 5,50 stk.
LÍTIÐ í GLUGGANA
Þér eigið alltaf leið um Laugaveginn.
Clausensbúð
Hún hafði enga löngun til að
fara aftur fram fyrir tjaldið.
Skyndilega var hurðinni hrund
ið upp. í dyragættinni birtust
svörtu nefklömbrurnar á Ross.
„Komið þér. Komið þér“, hróp-
aði hann. — „Eruð þér gengin af
vitinu að sitja hér meðan allt ætl-
ar um koll að keyra í leikhús-
inu?“
Hún leit sem snöggvast í spegil
inn. Með háværum gleðihrópum,
sárhryggur: Það var Ross. Hún
var viss um að hann ýkti meira
en lítið, eins og venjulega.
Hann ýkti ekki. Þegar hún kom
fram í salinn skynjaði hún þegar
æsinginn, sem lá þar í loftinu.
Maður gat ekki þreifað á honum,
þessum æsingi, en hann var þar,
kitlandi, ólgandi. Hver setning
hitti mark. Ekki eitt einasta ó-
nýtisskot framar. Hnitmiðuð orð,
sem hittu umsvifalaust markið.
Aheyrendurnir skildu fullkoml.
allt sem sagt var og einnig það
í fyrsta og öðrum þætti, sem þeir
höfðu ekki skilið.
Fimm mínútum síðar féll tjald-
ið. Það var hljótt i áheyrenda-
salnum, en þögnin hafði þúsund
tóna og í þetta skipti stafaði hún
af undrun, aðdáun.
En svo braust hrifningin út og
braut niður stíflurnar sem ófram
fæmi, dindilmennska, drambsemi
og hleypidómar höfðu reist.
„Höfundurinn. Höfundurinn. —
Helen Cuttler . .
Hrópin bergmáluðu um salinn,
svo að undir tók í veggjunum.
Helen gat hvorki hreyft legg
né lið.
„Unga fólkið. Unga fólkið yð-
ar“. Það var rödd Ted Lesers leik
stjórans. — „Það vill fá að sjá
yður“.
Hann greip í háðar hendur
hennar. Hún hélt að hann ætlaði
að fylgjast með sér og hneigja
sig fyrir áhorfendunum, en á
síðasta andartaki yfirgaf hann
hana.
Hún stóð alein úti á miðju leik-
sviðinu.
Og þegar hún stóð þarna f hin-
um íburðarmikla veizluklæðnaði,
var mannfjöldinn ekki eitt alls-
herjar hauskúpusafn lengur. —
Hann hafði öðlazt andlit og and-
litin voru henni vinsamleg. Hún
sá unga piltinn og stúlkuna, sem
höfðu kastað stólunum um koll
og þrengdu sér fram að hljóð-
færasviðinu. Stúlkan í regnkáp-
unni með hörkulega svipinn, stóð vörðurinn í „Waldorf-Astoria",
beint fyrir framan hana og teygði sem boðaði gestakomu.
Helen gekk inn í stúkuna til Morrisons. Hann leit snöggt viff.
,,Fg varð að koma“, sagði hún. „Ég er hrædd . . . “
hendurnar í áttina að leiksviðinu.
Helen brosti til hennar. Hún
brosti í gegnum tár. Hún hafði
örvænt of snemma. Manneskjurn-
ar voru ekki eins lítilfjörlegar
og hún hafði haldið.
Aftur og aftur var hún dregin
fram á sviðið. Af leikstjóranum.
Af leikurunum. Aftur og aftur
var tjaldinu lyft. ‘í fremstu stúk-
unni, nærrí leiksviðinu, stóð
Morrison og klappaði í ákafa.
Stúka Ruth Ryans var auð og
mannlaus.
Að lokum tók fagnaðarlátun-
um að linna. Kunnugir og ókunn-
ugir þyrptust umhverfis Helen.
Var hún þá ein og yfirgefin?
Hver sem naut gengis og góðs ár-
angurs var ekki einn og yfir-
gefinn.
Þegar hún kom út á götuna, til
þess að flýta sér inn í veitinga-
stofu leikhússins, þar sem Morri-
son beið hennar, var heill hópur
fólks á eftir henni. Að baki sér
heyrði hún raddir verksmiðjueig-
andans og „Engilsins“:
„Þetta verður leikið í næstu
þrjú ár . . .“
Raddir þeirra runnu saman við
raddir unga fólksins sem fylgdi
Helen Cuttler eftir Broadway.
Það var kominn miður dagur,
þegar hún neytti „morgunverðar“
síns. Veizlan í veitingahúsinu
hafði staðið til klukkan þrjú.
Síminn hringdi. Það var dyra-
Stúlka óskast
til starfa sem aðstoðarstúlka á rannsóknarstofu í
iðnfyrirtæki. Þær sem áhuga hafa á þessu sendi
umsókn með upplýsingum um menntun og fyrri
störf ef eru, til afgreiðslu Mbl., merkt: „5785“.
„Já, sendið þér hr. Clark hing-
að upp til mín“, sagði hún. Hvað
gat „Gamli Bill“ viljað henni á
þessum tíma dags? Nokkrum mín
útum síðar gekk hún til móts við
hann. — „Eg var nú rétt að skreið
ast á fætur, svo að þér verðið að
afsaka þó að ég taki á móti yður
í náttsloppnum mínum“.
Gamli maðurinn hristi snjóinn
af hattinum sínum. Hann hélt á
heilum bunka af dagblöðum und-
ir handleggnum.
„Hafið þér lesið umsagnir blað
anna?“, spurði Bill. Hann brá
sér úr kápunni og fleygði blöð-
unum á ábreitt morgunverðar-
borðið. — „Stórkostlegt. Gagn-
rýni okkar eigin blaða er smá-
munir einir hjá gagnrýni hinna.
Þér megið til með að lesa það.
Eg get alveg séð fyrir mér svip-
inn á Ruth Ryan“. Svipurinn á
andliti hans sjálfs lýsti meinfýs-
inni gleði.
ajUtvarpiö
Miðvikudagur 28. janúar:
Fastir liðir eins og venjulega.
12.50—14.00 Við vinnuna: Tón-
leikar af plötum. 18.30 Útvarps-
saga barnanna: „f landinu, þar
sem enginn tími er til“ eftir Yen
Weng-Ching; VIII. (Pétur Sum-
arliðason kennari). 20.30 Lestur
fornrita: Mágus-saga jarls; XIL
(Andrés Björnsson). 20.55 Ein-
leikur á orgel: Þýzki organleik-
arinn Wilhelm Stollenwerk leik.
ur á orgel Dómkirkjunnar í Rvík.
21.15 íslenzkt mál (Ásgeir Blön-
dal Magnússon kand. mag). 21.30
„Milljón mílur héim“; geimferða
saga, III. þáttur. 22.20 Viðtal Vik-
unnar (Sigurður Benediktsson).
22.40 í léttum tón (plötur). 23.10
Dagskrálok.
Fimmtndagur 29. janúar.
NOT THAT WAY,
ANpy... NO/
llNKNOWN TO
MARK, SUE
ALUISON HAS
RELEASED
ANDY FROM
SERGEANT
McHUGHfe DOG
FEN, AND NOW
COMMANDS HIM
TO LEAD HER TO
THE PUCK BANDER
1) „Haltu í Anda, Jón. Ég ætla
•tf koma lyklinum á sinn stað".
. *) „Þetta var snjalit Nú tekur
varðstjórinn Markús íastan fyrir [ látið gafla hróið fylgja mér tili skulum þá leggja af stað, kall-
að hafa leyst Anda og ég get gullhringamannsins." |inn.‘
I 3) Seinna. „Svona aú, Ar.di. Við
Fastir liðir eins og venjulega.
15.50—14.00 „Á frívaktinni", sjó-
mannaþáttur (Guðrún Erlends-
dóttir). 18.30 Barnatími: Yngstu
hlustendurnir (Gyða Ragnarsd.).
18.50 Framburðarkennsla í
frönsku. 19.05 Þingfréttir. — Tón
leikar. 20.30 Erindi: Theódóra
drottning (Einar M. Jónsson).
20.55 Tónleikar: Tito Gobbi syng-
ur með öðrum lög úr ýmsum
óperum (plötur). 21.30 Útvarps-
sagan: „Viktoría" eftir Knut
Hamsun; II. (Ólöf Nordal). 22.20
Erindi: Pesaro, íæðingarbær Rosa
inis (Eggert Stefánsson söngv-
ari). 22.40 Sinfónískir tónloikar
(plötur). 23.20 Dagskrárlok.