Morgunblaðið - 17.03.1959, Blaðsíða 16

16
MORCVNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 17- marz 1959
eftir að bseta. Þér verðið að
forðast ailt það sem gæti komið
sjúklingnum í geðsbrseringu. Þér
verðið að sneiða hjá öllum óþægi-
legum eða erfiðum umraeðuefnum,
tm jafnframt má hann á engan
hátt verða þess var að þér van-
treystið dómgreind hans. Látið
feann ekki verða varan við neina
vndrun og þvi síður ótta hjá yð-
nr. Hann má elaki fá neina
minnstu hugmynd um það á hvers
konar sjúkrahúsi hann er. Fyrir
Itann er þessi stofnun mín aðeins
venjulegt hressingarheimili, þar
eem bann verður að dveija um
nokkurt skeið, vegna flugslyssins
og hinnar iífghættuicgu skurðað-
gerðar". Hann gekk til dyranna
og í fyrsta skipti sá Helen votta
fyrir glaðiegu brosi á aivarlegu
andliti hans. — „Þér treystið hinni
læknisfræðilegu þekkingu — við
treystum meira á hina kvenlegu
eðiisávísun“.
Einn aðstoðariæknirinn fylgdi
Helen eftir endalausum, hvítum
göngum. Á vinstri hönd hennar
voru hinar hljóðeinangruðu hurð-
ir sjúkraherbergjanna. Á hægri
hlið féil fölieit birta febrúarmorg
unsins inn um háa giugga. Helen
veitti því athygli, að þeir voru
aliir með járnrimlum.
16.
Læknirfnn stanzaði fyrir fram-
an dyrnar á herbergi nr. 109 og
fcankaði létt á hurðina. Þegar
inni heyrðist greinilega svarað:
„Kom inn“, opnaði hann dyrnar
fyrir Helen og lét hana fara eina
inn í sjúkrastofuna. Morrison sat
í hsegindastói við gluggann.
Hann var í náttförum með
þykka ultarábreiðu breidda yfir
hnén. Það leyndi sér ekki að all
ur efri hluti líkamans var enn í
umbúðum. Tvö djúp ör lágu fiá
enninu, yfir vinstra augað og frá
nefinu, yfir hægra munnvikið og
niður á hökuna. Um ennið voru
vafðar breiðar, hvítar sáraunkbúð
ir. Annar handleggurinn var í
fatla.
Hinn handlegginn rétti Morri-
son fram á móti Helen. Hann
brosti og brosið var rólegt og ró-
andi.
„Þarna ertu þá kornin", sagði
hann. — „Það er dásamlegt að
sjá þig, Helen“.
Hún gekk til hans og kyssti
hann á báðar kinnarnar. Kverkar
hennar voru svo þurrar að hún
var hi-ædd um að hún ksemi ekki
upp einu orði. Hún barðist við að
halda tárunum í skefjum. Það
voru tár gleði og hugarléttis.
„Þú lítur ágætlega út“, sagði
hún.
Hún færði stól að hægindastóln-
um hans.
„Ég hef verið látinn fá spegil“,
sagði hann brosandi. — „Ekki hef
ég nú beinlínis fríkkað við þetta.
Gott að ég hef aldrei verið neinn
fegu rða rkóngu r“.
Helen tók um báðar hendur
hans. Hvaða fjarstæða var það
eiginlega, sem dr. Jensen hafði
sagt? Þetta var Morrison alveg
eins og hann átti að sér að vera.
„Ég veit að þú mátt ekki vera
lengi hjá mér“, hélt hann áfram.
„Ég er ennþá mjög veikhurða. Þú
verður að flýta þér að segja mér
allt“.
„Þú ættir heldur að segja mér
eitthvað um sjálfan þig“, svaraði
hún brosandi. — „Hjá okkur er
allt í röð og reglu. Ó, guð, hvað
það er dásamlegt að geta aftur
talað við þig. Jæja, hvernig gekk
flugferðin hingað?“
„Þeir gáfu mér sprautu í Lond-
on, svo að ég svaf alia leiðina".
Hann hrukkaði ennið. — „Og þú
ert búin að segja starfinu lausu“.
Bersýnilega vildi hann ekkert um
sjálfan sig tala. — „Ég veit
hversu mikil fórn það var fyrir
þig að færa, Helen. En ég get eng-
um treyst nema þér“. Augu hans
hvörfluðu um herbergið. — „Ertu
búin að reka 9herry?“
Hún hugsaði sig um. Læknarnir
þekktu Morrison ekki. Hann varð
að tala um biöðin sín. Þau voru
Hf hans.
„Ég gat ekki rekið hann", sagði
hún. — „En ég hef veitt honum
orlof í óákveðinn tíma“.
Hann kinkaði kolli ánægður.
„Þú ættir að láta Schulz taka
við störfum hans“.
Hún þrýsti hönd hans.
„Nú hefurðu glatt mig meira en
orð fá lýst“, sagði hún. „Ég er
nefnilega búin að skipa Sohulz i
em'bættið. Og ég vissi ekki hvort ég
hafði breytt í þínum anda".
,jSjálfsagður“. Aftur hrukkaði
hann ennið, eins og maður sem er
að reyna að átta sig á ívikulum
hugsunum sínum.
„Læturðu ieggja upplagstölurn-
ar fyrir þig á hverjum degi?"
spurði hann svo.
„Já, nákvæmlega ein« og þú
gerðir".
„Gott. Hvað er að geiast í
Cleveiand? Við veróum sem allra
fyrst að skipa nýjan aóalrit-
stjóra. Undirwood gamli fer með
blaðið 1 hundana. Hann er ágætur
maöur, en dálítið gamalær".
„Ég var að hugsa um að taka
Lowctt af skrifstofunni í New
York og senda hann til Cleve-
land", sagði hún. — „Bill gamii
ráðlagði mér það“.
Morrison dró skyndikga að sér
höndina, sem Helen hafði haldið
um og strauk henni yfir umhúð-
irnar á enninu:
„Bill Clark?" sagði hann. —
„Hvers vegna ertu að leita ráða
hjá honum?"
„Hann er einn af okkar trúustu
vinum og hefur alltaf hjálpað
mér, eins og hann framast gat“.
Hann leit rannsaikandi á hana.
„Og vitanlega áttu að launa hon
um vel fyrir það. En þegar um
mikilvægar ákvarðanir er að ræða,
krefst ég þesg af þér, að þú snúir
þér til föður rníns".
Helen fannst því líkast sem n>íst
andi kaldar stálkrumlur gripu ut-
an um kverkarnar á sér.
„Föður þíns?" sagði hún og
röddin titraði.
„Hvers vegna horfirðu svona
undarlega á mig? Já, auðvitað til
föður míns. Ég viðurkenni það að
hann er orðinn gamall". Hann tók
aftur um hönd hennar og hallaði
sér nær henni eins og hann ætlaði
að trúa henni fyrir leyndarmáli.
„Ég veit að það eru til menn, sem
halda að hann sé dáinn", hvíslaði
hann. — „En þú .... þér er það
raunar ekkert leyndarmál. Ég
ætla að láta þig fá númerið hans
á „Santa Maria". Þegar þú ert í
vandræðum, skaltu hringja til
hans. Þú verður að iofa mér því“.
„Auðvitað", sagði hún. — „Ég
lofa þér því“.
„Þú verður að gverja það".
„Ég sver það“.
„Stattu á fætur og sverðu".
Hún reis á fætur. Hún rétti upp
svo fingur, eins og hún væri að
vinna eið. Þannig stóð hún fyrir
framan sjúka manninn. Fyrir ut-
an gluggann sveif febrúai’þokan.
Það var eins og glugginn væri opn
aður og þokan hyldi Richard
Morrison. Þetta var ekki lengur
Morrison II., hinn „mikli Morri-
son“.
„Ég vil fá blöðin. Á hverjum
degi".
„Við sjáum nú hvað...."
„Og þú kemur aftur á morg-
un ?“
,,J a ■
Hann leit yfir að glnggannm.
„Það er nauðsynlegt", sagði
hann — „að svipta Sherry sem
fyrst öllu umboði. Hann getur ann
ara skrifað ávísanir og undirritað
samninga".
Hafði hana verið aí dreyma áð-
an? Hafði þetta veriílmarti-öð?
„Já, við erum þegar búin að
svipta Sherry umboðinu", sagði
hún. — „En hugsaðu nú ekki um
forlagið. Ekki um blöðin. Hugsaðu
bara um það að láta þér batna sem
allra fyrst Við þörfnumst þín.
Ég er búin að gera svo margar
og miklar áætlanir, sem við verð-
uro að framkvæma, þegar þú kem-
ur aftur til okkar".
„Áður en ég held heim aftur,
förum við í ferðalag". Hann brosti
„Við voru-m líka svikin um brúð-
kaupsferðina okkar", bætti hann
við.
Hún kyssti hann á ennið.
„Á morgun kem ég aftur",
sagði hún.
Og aftur sat hún í bifreiðinni,
á leiðinni til borgarinnar.
Á vegamótunum, bak við Lin-
coln jarðgöngin, varð bifreiðin að
stanza fyrir rauðu ljósi. Blaða-
sali hrópaði upp nýjustu útgáf-
una af „Manhattan-Post", hinum
skæðasta keppinaut Morrison-biað
anna.
Eins og knúð til þess af ein-
hveri'i óskýraniegri eðlishvöt, ýtti
Helen á takkann, sem hleypti rúð
unni niður, með rafmagnsúthún-
aðí.
Hún gaf blaðasalanum bend-
ingu um að koma. Bifreiðai stjór-
inn þrýsti tíu centum í lófa hans.
Svo lag hún hina feitletruðu
fyrirsögn á forsíðunni:
„BlaSnkóngiirinn Morrison lok-
aSur inni í geSve&ruhæli".
Bókstafirnir h-uldust í móðu,
fyrir augunum á henni. Nú vissi
hún að andstæðingarnir voru ekki
»f baki dottnir. Þeir höfðu m. a.
s. reitt til höggs.
Tveir mánuðir liðu.
Richard Morrison dvaidist enn í
hressingarhæli dr. Jensen. Öll
Moi rison-blöðin höfðu mótmælt
fréttinni um innilokun blaðakóngs
ins á „geðvcikrahæli". Þau höfðu
lýst því yfir, að hér væri aðeins
um langa hvíldardvöl í hressing-
arhæli að ræða. Lesendurnir tóku
þessum mótmælum með efasemd-
um. Helen lét kæra „Manhattan
Post“ fyrir íógburð, en mála-
rekstrinum hafði alltaf verið sleg-
ið á frest.
Þögnin grúfði líka yfir Berlín.
Ekkert fréttist um örlög Jan
Möllers. Fyrirspurnir til sovézk-
ra yfirvalda báru engan árang-
ur. Eftir komu sína frá London
hafði Helen ekkert heyit frá
neinum „hr. Wagner".
Hún heimsótti Monison nær
daglega. Samræðurnar við hann
urðu enn erfiðari sökum þess, að
hann hafði nú alveg náð fullum
líkamsbata eftir flugslysið. Sjálf-
ur gat hann ekki séð neina ástæðu
til þess að láta halda sér lengur
í sjúkrahúsinu á Long Isiand. —
Einu sinni hafði hann bókstaflega
gert tilraun til að strjúka. Hann
gerði sér nú fulla grein fyrir því,
á hvers konar stað hann var. Dög-
um saman talaði Morrison og
hegðaði sér eins og andlega heil-
brigður maður. Svo byrjaði hann
aftur á sömu höfuðórunum um
föður sinn, hélt því fram að hann
Hantísetjari
eðo vélsetjori
getur fengið atvinnu
nú þegar
Aðalstræti 6 — Sími 22480.
1) „Vesalings gamli þrjétur-
5n»! Hann hafði ekaert að gera
i khenw » þeestm vörgum”.
2) „Fyrirgefið mér. Ég vissi
ekki að hann muiMJi eH« mig“.
„Hönum geðjaðist vel að vður,
Sússanna. Og hai>» var góður 3) „Ef til er nokkar Paradte
vinur vin* smna. Stundum virt-1 fyrir dýrin, þá er ég viss um
ist hann nxatum hafe manm-1 að MUÓ fei þsmg»C".
vrt".
væri enn á lífi, skipaði Helen að
leita ráða hjá honum og skrifaði
hinum látna manni bréf. —
Hann varð sífelit tortryggnari og
tortryggnari, sakaði samvistar-
menn sína um samsæri gegn sér
og skrifaði ofsaleg brottreketrar-
bréf til margra staifsmanna
sinna, sem Helen tók svo með sér,
en lét að sjálfsögðu ekki fara
lengra.
Einn hlýjan, sólbjartan apríl-
dag bað Bill gamii hana að snæða
miðdegisverð með sér í „Colony-
Club".
Þau settust við eitt hornborðið.
Umhverfis þau neytti skrautbúið
hefðarfólk matar síns, enda var
þetta eitt fínasta vei tingah úg í
New York. Við eitt borðið var
Vöruhúss-erfinginn Barbara Hut-
ton með hirð sína. Við annað borð
heilsaði Helen Perle Meeta sem
Truman forseti hafði þá nýverið
útnefnt sem sendiherra í Luxem-
burg. Við þriðja borðið snæddi
Pétur, fyrrverandi Júgóslavíu-
konungur með tveimur auðugum
amerískum vinum gínum.
Gamli Bill var áhyggjufyllri á
svipinn en endi anær og vegna hin*
tigna umhverfis hafði hann brugð
ið út af vana sínum og ekki kveiltt
í pípunni sinni, en nagaði han*
því ákafar.
„Ég varð að tala við yður I »1-
geru næði“, sagði hann, þegar
þjónninn var farinn fr* borðina.
„Hafið þér séð upplagstölur blað-
anna okkar síðustu dagana?"
„Ég fylgist með þeim á hverjwn
degi".
„Þykir yður þær ekW tskyggi-
legar?"
Helen kinkaði kolli til ram-
þykkis.
„Við verðum að taka eitthvað
til bragðs", hélt BiU áfram. „Þetta
er í fyrsta slsipti í langan tíma
sem nokkur af blöðum okkar sýna
rekstranhalla".
„Hin blöðin, sem betur standa
sig, munu jafna þann halla“.
ajlltvarpiö
Þriðjtidagur 17. ntarz:
Fastir liðir eins og venjulega.
13,15 Erindi bændavikunnar: a)
Starfsemi jurtakynbótastöðvarinn
ar (Sturla Friðriksson magister).
b) Ræktun í gróðurhúsum (ÖJi
Valur Hansson ráðun.). c) Um
áburð (Bjöm Bjarnason ráðu-
nautur). 18,30 Barnatími: Ömmu
sögur. 18,50 Framburðarkennsla i
esperanto. 19,05 Þingfréttir. Tón-
leikar. 20,25 Daglegt mál (Árni
Böðvarsson kand. mag). 20,30 Tón
leikar Sinfóníuhljómsveitar ÍM-
lands í Þjóðleikhúsinu; fyrri
hluti. Stjórnandi: Thor Johnson.
Einleikari á píanó: Gísli Magnúa-
son. 21,15 Erindi: Heimur versn-
andi fer (Séra Pétur Magnússon).
21.45 íþróttir (Sigurður Sigurðs-
son). 22,10 Passíusálmur (42),
22,20 Upplestur: „Það eðla fljóð",
saga eftir Stefán Jónsson; síðari
hluti (Gísli HaUdórsson leikari),
22.45 íslenzkar danshljómsveitir:
Karl Jónatansson og hljómsveit
hang leika. Söngkona: Rósa Sig-
urðardóttir. 23,15 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 18. merat
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 Við vinnuna: Tónleikar af
plötum. 14,00 Erindi bændavikunn
ar: a) Framleiðslu- og afurðasölu-
mál (Sveinn Tryggvason fram-
kvæmdastjóri). b) Sauðfjánækt
dr. Halldór Pálsson ráðunautur).
c) Framleiðsluhorfur og fjölgun
búfjár (Gunnar Guðbjartsson
bóndi á Hjarðarfelli). — 18,30
Útvarpssaga barnanna: „Flökiku-
sveinninn" eftir Hektor Malot;
II. (Hannes J. Magnússon skóla-
stjóri). 18,55 Framburðarkciuisla
í ensku. 19,05 Þingfréttir. — Tón-
leikar. 20,30 Föstumessa í Frí-
kirkjunni (Prostur: Séra Þor-
steinn Björnsson. Organleikari:
Siguróur Isólifsson). 21,30 Tónleik
ar (plötur). 21,45 lslenzkt mál
(Dr. Jakoh Benediktason). 22,10
Passíusálmur (43). 22,20 Viðtal
vLkunnar (Sigurður Benediktsaon)
22,40 „Dixieland" á heim»ýnin»-
unni i Brúnee): Havid £ee «C
bljómsvelt hane leika (plötar). —
18,1» DagekrárMu