Morgunblaðið - 27.10.1959, Blaðsíða 20

Morgunblaðið - 27.10.1959, Blaðsíða 20
20 MORCVNBLAÐ1Ð Þriðjudagur 27. okt. 1959 „Nei. Verneuil trúir því í raun Og veru, að Antóníó sé sekur, en et Luvin tekur framburð sinn aft ur, þá myndi ákæran gegn Antóníó falla um sjálfa sig. En það gerir hann ekki fyrr en á þeirri stundu sem Sewe tekur tilboði Martins". Vera svaraði ekki. Hún athug- aði með vaxandi undrun hina grannvöxnu, svörtu stúlku, sem sat á móti henni. „Má ég spyrja yður að nokkru, Lúlúa?“ sagði hún. „Gerið þér svo vel!“ „Hafið þér elskað manninn minn?“ „Nei, nei“, sagði Lúlúa áköf. „Þér haldið því þá fram, að þegar þér komið yður á laun inn á heimili mitt og þegar þér hittuð manninn minn í Brazza- ville — þá hafið þér eingöngu gert það til þess að bjarga Sewe presti?“ Lúlúa kinkaði kolli áköf. „Ætluðuð þér að bjarga Sewe presti eða nýlendunni?" „Hvorttveggja". „Ég skil yður ekki lengur“, sagði Vera lágt. „Þér hafið fært fórnir, margar fórnir. Þér hafið tekið á yður fangelsisvist sak- laus. Þér hafið gert yður öreiga. í»ér hafið....“ í fyrsta skipti kom nú lítið, þreytulegt bros á andlit ungu, innbornu stúlkunnar. Hún tók fram í fyrir Veru og mælti: ,,Ég veit hvað þér eigið við, frú. Ég hef „fórnað" mér fyrir nýlenduna, eins og þér segið. Og nú vil ég fóma nýlendu Sewes prests fyrir frelsi Antóníós.... “ „Já, ég á við það“. Lúlúa leit nú ekki lengur nið- ur fyrir sig. Hún horfði framan í Veru með hinum stóru, dökku augum sínum. „Ég hef ekki elskað manninn yðar“, mælti hún, „en ég hef elsk að Antóníó. Hann hefur tekið mig upp af götunnd. Ég á honum það að þakka, að ég get hugs- að....“ „Hefðuð þér ekki átt að minn ast þess fyrr?“ „Við Zenta áttum eitt sameig- mlegt, afbrýðisemi. Ég hefði get- að myrt vegna afbrýðisemi, og það lá við, að ég gerði það. — Drottinn forðaði mér frá því. Ég hef hatað Antóníó, af því ég hef elskað hann“. „Þér talið um það, sem liðið er“, sagði Vera. Málrómurinn var hörkulegri en hún hafði ætlað sér. ■ Lúlúa svaraði, án þess að 'hækka róminn. „Þér viljið fá að vita, hvort ég elska hann ennþá. Ég skal játa fyrir yður, frú, en ég hef ekki minnzt á það, af því það skiptir efeki miklu. Ég ætla ekki að sjá Antóníó aftur. Sewe prestur hef- ur talað við mig stundum sam- an. Hann þekkir mig betur en nokkur annar, — nema ef til vill Antónió. Þegar ég flýði frá ætt- stofni mínum, fór ég til Sewe prests. Síðan rak löngunin til að Listmdlarar * n ý k o m i ð „RUBENS“ olíulitir, vatnslitir fixativ, þurrkefni o. fl. Listmálarastrigi, vatnslitapappír og mikið úrval af penslum. reyna eitthvað mig til Leopold- ville. Nú er búið með Leó. Sewe prestur ætlar að taka mig aftur. Ég ætla að byrja þar sem ég hætti áður. Ég hef vit á hjúkrun. Ég ætla að hugsa um hina sjúku, innbornu menn, sem eru skyldir mér og ég hefði aldrei átt að yf- irgefa-----“. „En ef það skyldi nú ekki verða nein nýlenda lengur?“ „Það verður alltaf nýlenda handa Sewe. Ef til vill lengra inni í frumskóginum". „Það hefði líka getað orðið án málaferlanna og án alls þess, sem síðan hefur gerzt“. „Ég veit það, frú, en þá var frelsi Antóníós ekki undir því komið“. Skyndilega rétti hún höndina yfir stólbríkina og greip hönd Veru. „Fyrirgefið mér, að ég elska Antóníó. Þér getið fyr- irgefið, því þér hafið sigrað“. Vera lagði nú hönd sina á hina litlu hönd Lúlúu. „Það er ekkert að fyrirgefa af minni hálfu. Segið mér, hvað get ég gert?“ Lúlúa stóð upp. „Talið þér við Sewe prest. Teljið þér á að láta undan. Við höfum ekki önnur ráð“. Vera stóð líka upp. Tilfínningar hennar voru í upp námi. Hin unga, svarta stúlka hafði gert henni minnkun. Ný- lenda Adams Sewe var engin þokukennd hugsun í augum Lú- lúi, hún var athvarf hennar og framtíðarheill. Og samt sem áð- ur var hún þess albúin, að fórna nýlendunni, til þess að bjarga Anton, sem hvorki var athvarf hennar né framtíðarheill. En hún sjálf, hvers vegna var hún hik- andi? Fýrir einu ári var Adam Sewe ekki annað í hennar aug- um en undursamlegur helgur maður, sem hún hafði lesið um í bókum og tímaritum. Elskaði hún nú hugsjón meira en mann? Hún vissi ekki, bvort hún hafði þau áhrif, að hún gæti komið Sewe til að láta undan, og þótt svo væri, var það þá rétt hjá henni að telja mannvininum hug hvarf vegna eins manns? Hún var nú skyndilega ekki viss um, hvort það væri ekki svo, að hún hefði brugðizt konuhlutverki sínu um ævina. Ef til vill var það allt ekki Hermanns sök, að hjóna band hennar hafði farið í mola, heldur kunni ástæðan að vera sú, að hún gat aldrei vikið af þeirri leið, sem hún taldi hina réttu. Ef ást konu var nógu sterk, hlaut hún að vera fær um að víkja oft af hinni réttu braut. — Sönn kona sá ekki manneðlið, hún sá manneskjuna. Hún mælti: „Þér sjáið enga aðra leið, Lúlúa?“ „Nei, frú Wehr, ég sé enga aðra leið. Við erum sigruð. Við verðum að bjarga Antómíó að minnsta kosti“. Lúlúa gekk til útidyranna. — Vera fylgdi henni. í dyrunum rétti hún Lúlúu aöndina. „Ég þakka yður fyrir, að þér komuð“, sagði hún. „Þér hafið á réttu að standa. Ég hef ekki vit að, hvað er mikilvægt í lífi konu, þé hafið kenn-t mér það“. Hún opnaði dyrnar. „Ég ætla að tala við Sewe prest“. Lúlúa sneri sér snöggt við og fór. Vera horfði á eftir henni. Sólin gekk til viðar í vestri. Stór, rauðglóandi kúla sýndist detta ofan í Kongó-fljótið. Hin- um megin við fljótið sýndust hús in brenna á fljótsbakkanum. — Himinninn var rauður eims og andlit á barni með hitasótt. Lítil, svört mannvera gefek hnarrreist úti í skini sólarlags- ins. Inni í húsinu heyrðist síma- hringing. Það var Adam Sewe, sem var að hringja á Veru. Hann var orð fár, nærri því önugur í málrómn- um. Hann bað bana, að vera stadda fyrir framan „Palace Ho- te11 á Avenue G. Moulrert klukk an átta morguninn eftir, þaðan myndu nokkrar aka út til ný- lendunnar. Meira vildi hann ekki segja. Þeg-ar leigubíllinn hennar kom til „Palace-Hotel“ skömmu fyrir Gróðrastöðin við Miklatorg — Sími 19775. ANDV/...GO AWAV/ . UET’S GET INSIPE THE CABIN, PERP/ klukkan átta morguninn eftir, voru þrjár bifreiðar komnar að hótelinu. Fjörutíu eða iimmtíu menn, voru í hnapp fyrir framan an-ddyri hins glæsilega húss, og var auðséð, að flestir þeirra voru fréttamenn. Margir þeirra höfðu Ijósmynd-avélar og blikljós með- ferðis. Það var töl-u? franska, enska, flæmska og þýzka. Nokkr- ir nýlendu-embættismenn og æðri herforingjar voru í hóp saman. Nokkrir leynilögreglu- menn gengu um í hópnum og bar svo sérlega lítið á þeim sem venja er um þá tegund sakamála lögreglu. Um leið og Vera greiddi leigubílstjóranum, gekk Verneuil lögreglustjóri til henn- ar. Hann v-ar í léreftsfötum, sem voru of víð og sýndist hann enn minni en venjulega. „Ég hefði orðið hissa á því, ef yður hefði vantað í þessa ferð, frú Wehr“, sagði hann og hneigði sig. Rödd hans var ekki óvin- gjarnleg. „Vitið þér, hvers vegna okkur er boðið til Pomosa?“ spurði Vera. „Hef ekki minnstu hugmynd um það. Við förurn út í bláinn“. ökumennirnir báðu fólkið að fara inn í vagnana. Verneuil settist hjá Veru. Sigurgeir Sigurjónsson hæstaréttarlögmaður. Málflutningsskrifstofa. Aðalstræt: 8. — Sími 1J043. LOFTUR h.t. LJÖSMYNDASl'OFAN Ingólfsstræti 6. Pantið tíma I sín.a 1-47-72. Andi fær heldur en kki fyr- ir ferðina. Nokkru seinna. Hvað er að? Aandi, farðu í burtu. Við skul-um koma inn í kof- ann, Dpill. Fljótt. ......$parið yðuj hiaup ft mlUi naargra verzlana1- ÓÖMJÓOL () «IUM HÍWM' - Ansturstraeti SHtltvarpiö Þriðjudagur 27. október 8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn — 8.05 Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40 Tónléikar. — 10.10 Veðurfr.). 12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir og tilkynningar). 15.00 Miðdegisútvarp. — (16.00 Fréttir og tilk.). — 16.30 Veðurfregnir. 19.00 Tónleikar. — (19.25 Veðurfr.). 19.40 Tilkynningar. 20.00 Fréttir. 20.30 Erindi: Hvernig náðu danskir konungar yfirráðum á Islandi? (Jón R. Hjálmarsson skólastjóri). 20.50 Tónleikar: Negrasálmar. Memp* his-kvartettinn syngur. 21.05 Upplestur: Sigurður Jónsson frá Brún les frumort kvæði. 21.15 Einleikur á píanó: Ketill Ingólfs* son leikur sónötu í E-dúr op. 109 eftir Beethoven. 21.35 Ferðasögubrot frá Perú (Bolli Gústavsson stud. theol). 22.00 Fréttir og veðurfregnir. 22.10 Lög unga fólksins (Kristrún Ey* mundsdóttir og Guðrún Svafarsdóttir). 23.05 Dagskrárlok. Miðvikudagur 28. október 8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn — 8.05 Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.). 12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir tilkynningar). 12.50—14.00 „Við vinnuna": Tónleikar af plötum. 15.00—16.30 Miðdegisútvarp. — (16.00 Fréttir og veðurfregnir). 19.00 Tónleikar. — 18.25 Veðurfregnir. 19.40 Tilkynningar. 20.00 Fréttir. 20.30 Að tjaldabaki (Ævar R. Kvaran leikari). 20.50 Islenzk tónlist: Formannsvísur, lagaflokkur fyrir einsöngvara og kór eftir Sigurð Þórðarson vi5 ljóð Jónasar Hallgrímssonar. Guö mundur Jónsson, Guðmundur Guðjónsson, Sigurveig Hjaltested og Karlakór Reykjavíkur syngur undir stjórn höfundarins. Undir- leik annast Fritz Weisshappel. 21.05 Erindi: Endurfundir (Grétar O. Fells rithöfundur). 21.25 Tónleikar: Fjögur fiðlulög eftir Josef Suk. Ginette Neveu leikur, 21.45 Samtalsþáttur: Frá eyjabændum í Isafjarðardjúpi (Ragnar Jó- hannesson ræðir við Bjarna bónda Sigurðsson í Vigur). 22.00 Fréttir og veðurfregnir. 22.10 Kvöldsagan: „Ef engill ég væri" eftir Heinrich Spoerl. IX. lestur (Ingi Jóhannesson). 22.35 I léttum tón: Sænskir polkar og hambólög. Harmoníkuhljómsveit Karls Grönstedts og fleiri leika. 23.05 Dagskrárlok.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.