Morgunblaðið - 09.12.1959, Qupperneq 12

12
MORGVNBLAÐ1Ð
Miðvik'udagur 9. des. 1959

Ctg.: H.i Arvakur. Reykjavik.
Framkvæmdastjóri: Sigfús Jónsson.
Ritstjórar: Valtýr Stefánsson (ábm.)
Sigurður Bjarnason frá Vigur.
Matthías Johannessen.
Lesbók: Ami Óla, sími 33045.
Auglýsingar: Arni Garðar Kristinsson.
Ritstjórn: Aðalstræti 6.
Auglýsingar og afgreiðsla: Aðalstræti 6. Sími 22480.
Askriftargald kr 35,00 á mánuði innamands.
í lausasölu kr. 2.00 eintakið.
VERÐUR DÆMD EFTIR VERKUM
SINUM
IJ
TVARPSUMRÆÐURNAR,
sem fram fóru frá Al-
þingi í fyrrakvöld um
þingfrestunartillögu ríkisstj órn-
arin'nar, sönnuðu það greinilega,
að núverandi stjórnandstöðu-
flokkar, kommúnistar og Fram-
sóknarmenn, berjast fyrst og
fremst fyrir áframhaldandi glund
roða og upplausn í íslenzkum
stjórnmálum. Þeir lögðu megin-
áherzlu á þá firru í málflutningi
sínum, að með því að fresta Al-
þingi í nokkrar vikur og gefa
þar með nýrri ríkisstjóm tóm til
þess að undirbúa tillögur í hinum
þýðingarmestu málum, væri ver-
ið að óvirða löggjafarsamkomuna
og hverfa til einrgeðis í stjórnar-
háttum!!
Á það var bent af ráðherrum
Sjálfstæðisflokksins í umræðun-
um, að svo að segja á hverju ári
undanfarin ár hefur þingi verið
frestað um lengri eða skemmri
tíma. Slíkar þingfrestanir hafa
verið taldar eðlilegar og sjálf-
sagðar.
Mikið verk að vinna
Ólafur Thors, forsætisráð-
herra, minntist á það undir lok
útvarpsræðu sinnar, hversu
hörmulegur viðskilnaður vinstri
stjórnarinnar hefði verið. Hún
hefði hleypt nýju dýrtíðarflóði
yfir þjóðina. Jafnframt minntist
hann á þær bráðabirgðaráðstaf-
anir, sem gerðar hefðu verið til
þess að stöðva óðavöxt verðbólg-
unnar á sl. vetri.
En nú hefði ný ríkisstjóm ver-
ið mynduð, og væri hún að
kynna sér til hlítar alla aðstöð-
una til þess síðan að ráðast að
þeim þjóðarvoða, sem við væri
að etja. Hvort sá ásetningur ent-
ist Islendingum til björgunar og
blessunar væri undir því komið,
hvernig þjóðin tæki þeim úrræð-
um, er ríkisstjórnin myndi að
loknu þinghléi bera fram, er
xnundu miða að því að treysta all-
an grundvöll efnahagslífsins.
Þyrfti þvi engan að undra, þótt
ríkisstjómin óskaði þess að henni
gæfist kostur á að grandskoða
allar aðstæður. Hitt vissu kunn-
Ugir, að á meðan Alþingi sæti,
hefði stjórnin ekki fullan vinnu-
frið.
Forsætisráðherra komst
m. a. þannig að orði í ræðu
sinni, að óhætt væri að full-
yrða, að þjóðin óskaði nú
sterkrar ríkisstjórnar og stutts
en athafnasams þings. Eru það
áreiðanlega orð að sönnu. ís-
lenzka þjóffin er orðin þreytt
á því, að Alþingi sitji mánuð-
um saman án þess að hafast
að. Hitt er áreiffanlega væn-
legra, að ríkisstjórnin undir-
búi mál sín þannig fyrir þing-
ið, að það geti gengið örugg-
lega og markvisst til starfa.
^áránlegar árásir á
f j ármálaráðherra
Æinna fáránlegastar
hafa
árásir stjórnarandstæðinga verið
á fjármálaráðherra undanfarna
daga, einnig í útvarpsumræðun-
\un á mánudagskvöldið. Hafa
kommúnistar og Framsóknar-
menn fyrst og fremst ásakað
Gunnar Thoroddsen fyrir það, að
hafa ekki haldið hina venjulegu
fjárlagaræðu áður en þingi væri
nú frestað. En stjórnarandstæð-
ingar vita mætavel, að það fjár-
lagafrumvarp, sem lagt var fram
í þingbyrjun, er miðað við það
ástand, sem nú ríkir í efnahags-
málunum og það efnahagskerfi,
sem vinstri stjórnin hróflaði upp.
Fjármálaráðherra og hin nýja
ríkisstjórn hefur hinsvegar
ákveðið, að leggja fram nýtt
fjárlagafrumvarp, þegar Alþingi
kemur saman að nýju, miðað við
þær aðstæður, sem skapast í
efnahagsmálum þjóðarinnar við
þær ráðsíafanir, sem gerðar
verða til þess að koma íslenzku j
efnahagslífi á nýjan og traustari
grundvöll. Það var af þessum or-
sökum gersamlega út í bláinn, að |
láta fyrstu umræðu fjárlaga fara
fram nú fyrir þingfrestunina.
Hinar trylltu árásir Fram-
sóknarmanna og kommúnista
á Gunnar Thoroddsen fyrir
framkomu hans í þessu máli,
eru þess vegna gersamlega
ástæffulausar og raunar alveg
út í hött.
Málefnaleg lausn vand-
ans skiptir meginmáli
Aðalatriði þessa máls er það,
að ríkisstjórnin hefur farið fram
á það eitt, eins og Bjarni Bene-
diktsson, dómsmálaráðherra,
benti á í útvarpsræðu sinni, að
fá tóm til þess að undirbúa til-
lögur sínar í meginmálum, fyrir
Alþingi til ákvörðunar, og að-
stöðu til þess að leysa einstök
vandamál, sem að kunna að
steðja á þessu tímabili. Að þing-
frestuninni lokinni mun ríkis-
stjórnin síðan, svo fljótt sem
föng eru á, leggja tillögur sínar
fyrir þingið, sem þá fær aðstöðu
til þess að taka afstöðu til þeirra
og ganga til atkvæða um þær.
Þaff er málefnaleg lausn
vandans sjálfs sem skiptir
meginmáli og mikið liggur
við fyrir alla Islendinga aff
vel takist til um.
Dæmd eftir verkum
sínum
Bjarni Benediktsson, dómsmála
ráðherra, lauk útvarpsræðu sinni
með þessum orðum:
„Að réttum lýðræðisreglum á
þjóð og þing kröfu til þess að
ríkisstjórnin leggi fram tillögur
sínar og greinargerðir, eins fljótt
og við verður komið.
Ríkisstjórnin viðurkennir
þessa skyldu og fer nú fram á það
eitt að fá starfsfrið til þess að
leysa hana af höndum. Síðan
mun þessi ríkisstjórn eins og aðr-
ar verða dæmd eftir verkum sín-
um“. —
íslendingar telja þaff áreiff-
anlega efflilegt, aff hin nýja
ríkisstjórn fái slíkan starfs-
friff til þcss aff undirbúa frum
vörp sín og tillögur um lausn
vandamálanna. Þegar hún hef
ur lagt þær fram, er nægur
tími til þess aff dæma hana
fyrir þær og efni þeirra.
UTAN UR HEIMI
... .. Jh' ..Aimi

Sfyr}aldarminnismerki
ÞETTA styrjaldarminn-
ismerki — Krjúpandi kona
— var afhjúpað fyrir
skömmu í Júrgesheim, í
grennd við Frankfurt-am-
Main í Vestur-Þýzkalandi.
Minnismerkið mun eiga að
tákna hina syrgjandi eig-
inkonu og móður, sem
misst hefir ástvini sína á
vígstöðvunum.
Nokkrar ungar stúlkur
og piltar standa hjá minn-
ismerkinu og halda á krús-
um ,sem innihalda mold,
er tekin var á gröfum ó-
þekktra hermanna víðs
vegar um Evrópu. —
Höggmyndin er eftir lista-
mann í Berlín, Knud
Knudsen að nafni.
,Walking Buffalo' hefir samið
frið við hvítu villimennina
89 ára gamall Indiánahöfðingi ferðast
um viða veröld og boðar frið. — Hefir
gengið i „háskóla náttúrunnar"
„WALKING BUFFALO" heitir
hann, æðsti höfðingi Stoney-
Indíánakynflokksins í Kanada.
Hann er nú orðinn 89 ára gamall,
en sprækur þó í bezta lagi. —
Um helgina kom hann í skyndi-
heimsókn til Danmerkur, ásamt
tvítugum frænda sínum, Jim. Og
blaðamenn biðu auðvitað ekki
boðanna að hitta karlinn að máli
— það er ekki á hverjum degi,
sem „alvöru“-Indíánahöfðingi er
þar á ferð. — Og hér fara á eftir
glefsur úr viðtali, sem einn
dönsku blaðamannanna átti við
„Walking Buffalo".
—★—★—
— Nú, þegar vjö höfum samið
frið við hvítu villimennina, sagði
gamli Indíánahöfðinginn grafalv-
arlegur á svip, hefi ég tekið mér
ferð á hendur um víða veröld til
þess að boða frið og samlyndi
allra manna. „Walking Buffalo“
ferðast á vegum siðvæðingar-
hreyfingarinnar svonefndu, — á-
samt Englendingnum Miles Philli
more, sem hann hefir ættleitt sem
son sinn.
—★—★—
Áður en höfðinginn upphóf
rödd sína á blaðamannafundinum
síðdegis í gær, fékk hann sér einn
bolla af te til hressingar og reykti
vindling. — Þegar einhver blaða-
mannanna beindi spurningu til
hans, einmitt í þann mund sem
hann var að stinga upp í sig
vænum bita af vínarbrauði,
muldraði karl:
— Fyrst te, svo tala. Ekki góð-
ur siður tala með fullan munn-
inn! Fréttamennirnir urðu því að
gjöra svo vel að bíða þolinmóðir,
þar til höfðinginn hafði fengið
nægju sína.
—★—★—
— Þegar fólk mitt réði sér
sjálft í sínu eigin landi, talaði
það meira en 600 tungumál, sagði
„Walking Buffalo“. En við fór-
um ekki með ófriði hver gegn
öðrum af þeim sökum — Amerkí-
kanar börðust aldrei við Amerí-
kana. — Það gerðist ekki fyrr en
bleiknefirnir komu til sögunnar
og rændu okkur öllu, sem við
áttum.
—★—★—
— Annars vil ég ekki saka hina
hvítu um neitt. Þegar við höf-
um einu sinni samið frið við hvítu
villimennina, þá eigum við líka
að halda friðinn og lifa saman í
sátt og samlyndi. — Ég byrjaði
skólagöngu mína árið 1880 í trú-
boðsskóla — en það var á þeim
tíma, er bleiknefirnir höfðu ekki
farið eins og fellibylur um gerv-
allt landið. — Ég lærði að lesa,
en var ekki ánægður með það,
sem ég las. Þá gekk ég á vit nátt-
úrunnar — og fann vizkuna. Ég
lærði að ganga í „háskóla nátt-
úrunnar".
— Og nú finn ég til þess 1
hjarta mínu, að mér bar skylda
til að segja öllum þeim, sem ég
get náð til, að við verðum að lifa
Framh. á bls. 14.
„Walking Buffalo“: — Fyrst te, svo tala