Morgunblaðið - 22.12.1959, Síða 3

Þriðjuagur 22. des. 1959
MOnCVWBl.AÐlÐ
3
Grímsstööum í Mývatns-
sveit, 1J/. desember.
EKKI verður um það sagt
hvað margt fé hefur farizt
í stórhríðinni 8. og 9. nóv.,
en fullyrða má að það er
margt sem farizt hefur og
vantar. Það er því víst að
tjónið af bylnum hefur
orðið töluvert. Þó útlit
væri fyrir á tímabili að
það mundi hafa verið mun
meira en í ljós kom þegar
frá leið, þá er ekki allt
tjónið fólgið í fjárdauðan-.
um. —■
Öll sú vinna, sem fór í það
að leita að fénu, mundi gera
margfalt stærri upphæð, ef
reiknuð væri venjuleg vinnu-
laun, en verðmæti þess fjór,
sem farizt hefur. Víða hefur
leitum verið haldið áfram, allt
fram að þessu og 6. þessa mán-
aðar fundust 4 kindur lifandi
í fönn. Það eru þær síðustu,
sem ég veit um að fundizt hafi
lifandi, og þó merkilegt sé,
voru þær vel hressar.
Hundarnir fundu féð
Það.er orðið mjög margt féð
sem grafið hefur verið úr
fönn. Hafa hundarnir átt
mestan þátt 1 að finna það.
Þar sem hundarnir gerðu að-
vart um að fé væri í fönninni
var umhverfið kannað með
stöngum, sem borað var niður
í skaflana. Bezt reyndust til,
slíkrar könnunar langir teinar
úr steypujárni. Þeir gengu vel
niður í fönnina og festust þar
ekki, sem oft kom fyrir um
tréstengur. En oft kom það
fyrir að stengurnar náðu ekki
til botns, þó langar væru.
Björgun frá hungurdauða
Það var öllum ljóst, þegar
leið að lokum nóvembermán-
aðar, að engar líkur voru til,
þess að leitirnar borguðu sig
fjárhagslega, en það hafði
engin áhrif á áhuga manna
við að leita. Fjármennirnir
telja ekki eftir að leggja ó sig
hvaða fyrirhöfn sem er, ef þeir
með því hafa von um að
bjarga einhverri sauðkind frá
hungurdauða undir fönninni.
Skiðasleðar voru mikið notað-
ir til að aka heim þeim kind-
um, sem voru svo lasburða að
þær gátu ekki gengið. Voru
þær þá vafðar í teppum til að
verja þær fyrir kulda, sem
mjög vildi sækja á þær þegar
þær komu upp úr tiltölulega
hlýjum snjóhúsum, sérstak-
lega ef þá var stormur og
stundum mikið frost.
Þann 10. des. fóru 3 menn
á jeppa suður í Herðubreiðar-
t*--*'*"*1*-*-*, Vj« * * * * mm I
lindir og fundu þar 2 lamb-
hrúta. Voru þeir mjög vel á
sig komnir. Þeir voru settir á
vog, þegar þeir komu niður í
Mývatnssveit. Sá þeirra sem
þyngri var reyndist 58 kíló.
Undanfarið hafa nokkrum
sinnum komið hlákur og snjó
tekið mikið, en feikna stór-
fenni er víða. Allir akvegir
eru nú vel færir, og á Mý-
vatni er afbragðs skautaís.
Lítið er skotið af rjúpum,
en eftirspurn eftir þeim mjög
* *
tonn
mikil og verðið hátt og fer
stöðugt hækkandi.
Skýring á myndinni
Til þess að gefa gleggri hug-
mynd um það hvernig leitað
er í fönninni, hef ég teiknað
mynd af því sem oft gerist,
fyrsta mánuðinn eftir stórhríð-
ina. Mér datt í hug að Morg-
unblaðið gæti notað myndina.
Tveir menn eru að leita i
fönn, þeir hafa sinn hundinn
hvor, sem eru þeim kostum
húnir, að Ieita að fenntu fé.
Neðri hundurinn á myndinni
hefur vísað á stað þar sem
kind eða kindur eru undir, og
fylgist nú af áhuga með
mokstrinum, til að vita hvað
upp úr fönninni kemur. Hund-
urinn sem ofar er, er farinn
að grafa í fönnina þar sem
hann finnur á lyktinni að kind
muni vera. Maðurinn sem .
með hann er, er ekki farinn
að moka skaflinn, en kannar
umhverfið með járnstönginni,
því oft geta verið fleiri kind-
ur saman með litlu millibili,
þó hundurinn átti sig ekki á
því fyrst í stað. Búið er að
búa um lasburða kind á skíða-
sleða og fjær til vinstri, sést
gryfja í snjónum, þar sem
kind hefur verið grafin upp.
— Jóhannes.
Brezku börnin, sem hingað komu til að sjá jólasveininn, fóru til Sauðárkróks á laugardaginn í boði
Flugfélags tslands. Jólasveinninn var að sjálfsögðu með í förinni, og á Sauðárkróki var skemmtun
haldin, er sóttu milli 300 til 400 skagfirzk börn. — Á myndinni sést Kertasníkir ræða við börnin.
bjargað úr
STAKSTEINAR
„Hafa ekki þ -ozkast
í aldafjórðung“
Thor Vilhjálmsson, rithöfund-
ur, hef'ur nýléga gefið út fjör-
lega ritaða ferðaþætti frá Rúss-
landi, er bera fyrirsögnina: „Und-
ir gervitungli“.
Segir hann þar bæði kost og
löst á því, sem fyrir augun bar
á ferðum hans um Sovétríkin. Á
einum- stað í bókinni lýsir Thor
Vilhjálmsson heimsókn sinni í
menningarmiðstöð eina austur
þar. Kemst hann þá m.a. að orði
á þessa leið:
„Einn dag var ég beðinn um
að koma á fund í þessu húsi með
áhugafólki um bókmenntir. Eink
um hafði það lagt stund á Norð-
urlandabókmenntir og nokkrir
megináherzlu á íslenzkar bók-
menntir. Þar var ég beðinn um að
flytja erindi um samtímabók-
menntir á íslandi og nefndi þá
höfunda helzt, sem mér þótti ein-
hvers virði. Að því loknu hófust
fyrirspurnir óg var spurt um hina
furðulegustu menn og hvernig
bókmenntasköpun þeirra gengi
og voru flestir þeirra litlir spá-
menn á íslandi, nema kannske í
einhverjum fámennum félögum.
Þar var til dæmis talað um rit-
höfundinn Gunnar Benediktsson
með lotningu og fór ég að undr-
ast það, hverjir væru nú helztu
ráðunautar Rússa um íslenzkar
bókmenntir. Þeir sem taka sam-
an höfundalista handa Rússum,
hljóta að vera meðal kreppuára-
stalinista og þeirra, sem hafa ekki
þroskazt í aldarfjórðung, þekkja
ekkert sem gerzt hefur í veröld-
inni þann tima og þjappa sér
fastar saman, eftir því sem fækk
aði í hópnum og vitundin sljóvg-
ast“.
Ganga um gnístandi
tönnum
Thor Vilhjálmsson heldur síð-
án áfram:
„Þessi hópur hefur, að því er
virðist, svarið þess dýran eið að
þykja allt fallegt, sem kemur frá
Sovétríkjunum en ganga um gníst
andi tönnum í heimalandi sínu og
eru á göngu sinni um samfélag
okkar hin hæpnasta auglýsing og
Iítið trekkerí fyrir unaðsemdir
sósíalismans. Sumt af þessu fólkl
hefur komizt í boðsferðir til Sov-
étríkjanna og snjallir áróðurs-
menn eru látnir taka á móti þvi
og tala við þetta fólk, eins og
Sovétþjóðunum væri vel kunnugt
um ágæti þeirra, það nyti jafnvel
frægðar þar, og verður þetta vit-
anlega oft til að svipta það síð-
ustu freistingum til gagnrýnilegs
mat á veruleikanum í sambandi
við Sovétríkin, því ekki hefur
það náð því forystuhlutverki í
rásinni heima fyrir, sem metnað-
urinn stóð kannski einhverntím-
ann til, og gengzt því meira upp
við hnitmiðað skjall“.
Olíubraskið
vekur mesta athygli
Um þessar mundir vekja gjald-
eyris- og tollsvik oliufélaga SÍS
mesta athygli meðal íslenzks al-
mennings. Sætir það vissulega
engri furðu. Hér er um að ræða
víðtæðcasta braskmál, sem um
getur á íslandi.
Það vekur einnig athygli, að
Tíminn, aðalmálgagn Framsókn-
arflokksins, leggur litla áherzlu
á að flytja fréttir af þessu
hneykslismáli. Það birtir að vísu
fréttatilkynningu rannsóknardóm
aranna sl. laugardag. En i sunnu-
dagsblaði Tímans er ekki minnzt
á málið einu orði.