Morgunblaðið - 23.02.1960, Blaðsíða 16

Morgunblaðið - 23.02.1960, Blaðsíða 16
16 MORCrvm.AÐlÐ Þriðjudagur 23. febrúar 1960 Svo varð alger þögn og á eft- ir þögninni heyrði ég undarlegt hljóð. Condor hafði bersýnilega þrýst íingrunum svo fast saman, að það brakaði í liðamótunum. „Svo að þannig var því >farið“,' tautaði hann með óánægjuhreim í rómnum. „Og hugsa sér að ég skyldi vera svo heimskur að sjá þetta ekki. Það er alltaf sama sagan — maður hættir að sjá sjúklinginn sjálfan vegna sjúk- dómsins. Það er að segja — auð- vitað fann ég undir eins að það var eitthvað að stúlkunni Þér munið eftir því að ég spurði gamla manninn einu sinni þeg- ar ég var búinn að athuga hana hvort annar læknir hefði verið sóttur til hennar. Það var eitt- hvað undarlegt við þessa skyndi legu og sjúklegu löngun hennar til að verða albata á einu andar- taki. Sú tilgáta var alveg rétt hjá mér að einhver ókunnugur hefði blandað sér inn í málið. En ég var svo mikill aulabárður, að mér datt einungis í hug skottu- læknir eða dávaldur. Ég ímynd- aði mér að hún hefði orðið fyrir áhrifum af einhverju hocus- pocus. En mér datt aldrei í hug einfaldasta og rökréttasta skýr- ingin sú sem blasti við augum mínum. Stúlkan er einmitt kom- inn á þann aldur, þegar menn verða helzt ástfangnir. Það átakanlegast er, að það skyldi einmitt þurfa að verða á þessu augnabliki og svona ofsalega. Oh veslings, veslings barnið.“ Hann var staðinn á fætur og ég horfði hann ganga stuttum, snöggum skrefum aftur og fram um gólfið. „Hræðilegt", andvarpaði hann — að þessi leiðindi skyldu nú endilega þurfa að verða einmitt núna, þegar við höfðum ákveð- ið ferðina til Engadine. Og það versta er, að nú getur enginn jarðneskur máttur fært klukk- una til baka — nú þegar hún hefur sannfært sjálfa sig um að henni verði að batna vegna yðar en ekki sjálfrar sín. Nú þegar hún hefur gert sér svona glæst- ar vonir, verður hún ekki á- nægð með litlar framfarir, hæg- an bata. Guð minn góður, við höfum tekið á okkur hræðilega ábyrgð.“ Skyndilega vaknaði hjá mér einhvers konar uppreisnarandi. Ég var hamstola yfir því að vera dreginn inn í þetta mál. Ég hafði líka komið hingað til þess að frelsa sjálfan mig. „Ég er yður aigerlega sam- mála“, sagði ég ákveðinn — „Af leiðingarnar eru ófyrirsjáanleg- ar. Við verðum að stöðva þetta brjálæði í tíma. Þér verðið að vera ákveðinn. Þér verðið að segja henni ....“ „Segja henni hvað?“ „Ja.... að þessi blinda ást sé einskær barnaskapur og vit- leysa. Þér verðið að koma vit- inu fyrir hana.“ „Koma vitinu fyrir hana? Hvað á ég að segja henni? Á ég að segja konu að hætta að elska? Segja henni að tilfinningar henn ar eigi ekki að vera eins og þær eru? Að elska ekki þegar hún elskar? Það væri eitt það versta sem hægt væri að gera og auk þess það heimskulegasta. Hafið þér nokkurntíma heyrt að rök- fræði megi sín meira en tilfinn- ingar, ástríður. Að nokkur mað- ur hafi getað sagt við sólhit- ann: „Hiti, hættu að geisa,“ eða við eldinn, „Eldur, hættu að brenna. Falleg, sannarlega mann úðleg hugsun að hrópa að sjúkl- ingi, örkumla manneskju: „ í guðs bænum, farðu ekki að í- mynda þér að þú hafir leyfi til að elska, eins og aðrar mann- eskjur. Það er ofdirfskufullt af þér, bækluðum vesaling, að sýna tilfinningar. Þetta er einmitt það sem þér viljið að ég segi við vesalings stúlkuna. En hugsið þér yður bara þær dásamlegu af leiðingar, sem slíkt myndi hafa í för með sér“ „En það eruð þér, sem verðið..“ „Hvers vegna ég? Þér tókuð beinlínis alla ábyrgðina á yður. Hvers vegna skyldi ég nú taka hana á mig?“ „Ég gæti bókstaflega ekki sjálfur sagt henni að....“ „Og ég ekki heldur, enda dett- ur mér ekki í hug að gera neitt slíkt. Það þarf ekki að taka það fram, að þér megið hvorki með orðum né látbragði láta veslings barnið fá grun um, að ást henn- ar sé yður óþægileg. Það væri engu betra en að berja hana nið- ur með öxi“ „En...“ — röddin brást mér gersamlega — „einhver verður að sýna henni fram á . . .“ „Fram á hvað? Yæri yður nokkuð á móti skapi, að tala ör- lítið ljósar?“ „Ég á við...að... að þetta sé ger- samlega vonlaust...hreinasta fjar stæða...svo að hún myndi ekki... ef ég...ef ég...“ Ég hikaði. Condar þagði líka. Hann var sýnilega að bíða eftir því að ég héldi áfram. En svo gekk hann skyndilega tvö stór skref til dyranna og studdi hendinni á Ijósakveikjar- ann. Hið skæra Ijós neyddi mig miskunnarlaust til að loka aug- unum. Þrjú hvít ljós kviknuðu og í herberginu varð bjart eins og um miðjan dag. „Ah“, hrópaði Condor — „Þarna höfum við það, hr. liðs- foringi. Ég sé að þetta er yður heldur ógeðfellt. Það er auðvelt að fela sig í skjóli myrkursins og í sumum tilfellum er betra fyrir menn að horfast í augu. Við skulum bara vera hrein- skilnir, hr. liðsforingi — hér er eitthvað öðruvísi en það á að vera. Þér skuluð ekki reyna að telja mér trú um að þér hafið komið hingað til þess eins að sýna mér þetta bréf. Ég er sann- færður um það, að þér hafið tek- ið einhverja sérstaka ákvörðun. Annað hvort segið þér mér hana hreinskilnislega og undanbragða laust, eða ég verð að biðja yður að yfirgefa hús mitt“ Það glansaði á nefklömbrurn- ar hans. Ég var hræddur við hin glansandi gler og leit niður fyrir mig. „Þessi þögn yðar, hr. liðsfor- ingi, spáir ekki beinlínis neinu sérlega góðu. Hún er ekki bein- En ég hefi veikan grun um, hvað það sé, sem fyrir yður vakir. Engar vífilengjur, ef yður er sama. Er það ætlun yðar, vegna þessa bréfs eða einhvers annars að slíta þessari svokölluðu vin- áttu ykkar?“ Hann beið. Ég leit ekki upp. Rödd hans fékk áskorunartón rannsóknardómarans: „Er yður ljóst, hvað þér væruð að gera, ef þér drægjuð yður skyndilega til baka? Nú, þegar þér hafið ruglað stúlkuna með hinni dýr- mætu meðaumkvun yðar?“ Ég þagði „Jæja, ég skal þá reyna að lýsa persónulegri skoðun minni á slíkri hegðun. Að leggja þann- ig á flótta væri fyirlitleg rag- mennska. Hér er ekki um neina smámuni að ræða. Hér er ham- ingja ungrar, lifandi, mikils- verðrar manneskju í veði — manneskju sem ég ber auk þess ábyrgð á. Undir slíkum kring- umstæðum hefi ég hvorki löng- un né getu til að vera kurteis. Og til þess að þér gerið yður ekki ranga hugmynd um, hvað þér takið á samvizku yðar, ef þér flýið nú í burtu, ætla ég að segja þetta í fullri hreinskilni. Ef þér strjúkið nú. á þessu tví- sýna augnabliki þá fremjið þér ragmennsku glæp gagnvart sak- lausri manneskju og jafnvel meira en það — það væri morð“ Litli maðurinn kreppti hnef- ana eins og hnefaleikari og gekk í áttina til mín. Við aðrar að- stæður hefði hann kannske virzt hlægilegur í flossloppnum og stóru inniskónum, en það var eitthvað tignarlegt við hina rétt látu reiði hans, þegar hann æpti að mér: „Það væri morð, morð. Já morð, segi ég og þér vitið það. Haldið þér kannske, að svo til- finninganæm og stolt manneskja gæti haldið áfram að lifa ef, — í fyrsta skipti sem hún opnar hjarta sitt fyrir karlmanni — ef hann svaraði þá með því að leggja á flótta dauðskefldur, eins og sjálfur djöfullinn hefði birzt honum? Lásuð þér ekki bréfið hennar, eða eruð þér gersam- lega hjartalaus? Jafnvel venju- leg, hraust kona myndi ekki þola slíka óvirðingu. Slíkt högg myndi jafnvel koma henni úr andlegu jafnvægi. Og þessi stúlka, sem ekkert hefur að lifa fyrir nema þá tálvon um lækningu sem þér hafið veifað, fyir framan augun á henni — þessi óláns sama, ein- mana stúlka haldið þér að hún myndi nokkurntíma þola slíkt áfall? Ef það gerði ekki útaf við hana, þá myndi hún sjálf ráða línis merki um góða samvizku. sér bana. Já, hún myndi áreiðan- Skáldið ogf mamma litla 1) Mér fannst strákurinn þeirra 2) Þau komu honum fyrirhafnar • ekki jafnóþægur og okkur hefur ver- lítið í rúmið á réttum tíma. ið sagt 3) Já, með því að leyfa honum að hafa sjónvarpstækið með sér í rúmið: r [ ú 6 I'M SORPT/ ABOUT THE WAY OUR TRIP TURNED OUT, ___ MARK... and i guess you ALL HATE ME POR MESSINO IT UP/ i WE KNOW YOU DID IT TO SIVE U5 STORy MATERIAL, SUE...ITS OKAY/ IT'LL BE THE BEST STORY l'VE EVER WRITTEN, SUE/ n l\l\ * W /llu *y I _ í M "■ J V nPmSm í Mér þykir leiðinlegt hvernig þetta fór Markús. Ég býzt við að þið séuð öll mjög ill út í mig fyir að eyðileggja ferðina Við vitum að þú gerðir þetta til að útvega eitthvað til að skrifa um Súsanna. Þetta er allt í lagi. Þetta verður bezta fréttin sem ég hefi nokkurntíma skrifað Súsanna. lega gera það, manneskja í slíku sálarástandi þyldi ekki svo mikla auðmýkingu. Ég er viss um að hún þyldi ekki svo miskunnar- lausa og ruddalega meðferð og þér, hr. liðsforingi vitið það líka eins vel og ég. Og vegna þess að þér vitið það, þá yrði flótti yðar ekki aðeins veikleiki og rag- mennska heldur níðingslegt morð, gert að yfirlögðu ráði.“ Ég hörfaði ósjálfrátt lengra frá honum. Á því andartaki sem hann sagði orðið „morð“ hafði ég séð allt í leiftursýn: séð hand- riðið á svölunum og veiku stúlk- una grípa um það með báðum höndum, séð sjálfan mig þrífa í hana og draga hana til baka á síðasta augnabliki. Ég vissi að þetta voru engar öfgar hjá Condor. Það var einmitt þetta sem hún myndi gera, kasta sér niður. — Ég sá fyrir mér stéttar- steinana, langt fyrir neðan, sá \ allt fyrir mér á þessu augnabliki eins og það væri raunverulega að gerast og það var þungur hvin ur í eyrunum á mér, eins og ég væri sjálfur að hrapa niður þess- ar fimm hæðir, niður í djúpið. „Jæja, getið þér neitað þessu?* hélt Condor áfram — „Látum okkur sjá eitthvað af því hug? rekki, sem þér kannist við sem hermaður" „En, hr. læknir....hvað á ég að gera...? Ég get ekki verið neydd- ur...get ekki sagt eitthvað, sem ég meina ekki...Hvernig væri mér mögulegt, að segja og gera það, sem styrkti hana í þessari brjál- æðislegu sjálfsblekkingu...? Nei, ég þoli það ekki, ég þoli það ekki“, hrópaði ég — ,,Ég get það ekki, ég vil það ekki og ég get það ekki...“ SHÚtvarpiö 8.00—10.00 Morgunútvarp. (Bæn. — 8.15 Tónleikar. — 8.30 Fréttir. —- 8.40 Tónleikar. — 9.10 Veðurfregn ir. — 9.20 Tónleikar). 12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 FréttiT og tilkynningar). 15.00—16.30 Miðdegisútvarp. 18.25 Veðurfregnir. 18.30 Amma segir börnunum sögu. 18.50 Framburðarkennsla í þýzku. 19.00 Þingfréttir. — Tónleikar. 19.30 Tilkynningar. 20.00 Fréttir. 20.30 Daglegt mál (Arni Böðvarsson cand. mag. 20.35 Utvarpssagan: „Alexis SorbasM# eftir Nikos Kazantzakis í þýð- ingu Þorgeirs Þorgeirssonar, VI, lestur (Erlingur Gíslason leikari). 21.00 Einleikur: Ignaz Friedman leik- ur mazúrka eftir Chopin. 21.25 Erindi: Nokkrar hugleiðingar um íþrótt þýðanda: I. Um Eddu- kvæði, Þórberg og elskuna (Martin Larsen lektor). 21.45 Tónleikar: Þjóðlög og þjóðdansar frá Póllandi. 22.00 Fréttir og veðurfregnir. 22.10 Passíusálmur (7). 22.20 Tryggingamál (Eyjólfur Jónsson skr if stof ustj óri). 22.40 Lög unga fólksins (Kristrún Kjr- mundsdóttir). 23.30 Dagskrárlok. Miðvikudagur 24. febrúar 8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tónleik- ar. — 8.30 Fréttir. — 8.40 Tón- leikar. — 9.10 Veðurfregnir. — 9.20 Tónleikar). 12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir og tilkynningar). 12.50—14.00 „Við vinnuna“: Tónleikar af plötum. 15.00—16.30 Miðdegisútvarp. 18.25 Veðurfregnir. 18.30 Utvarpssaga barnanna: „Mammi skilur allt“ eftir Stefán Jónsson; VIII. lestur (Höfundur les). 18.55 Framburðarkennsla í ensku. 19.00 Þingfréttir. — Tónleikar. 19.35 Tilkynningar. 20.00 Fréttir. 20.30 Daglegt mál (Arni Böðvarsson cand. mag.). 20.35 Með ungu fólki (Jón R. Hjálm- arsson skólastj óri). 21.10 Kórsöngur: Lög úr óratóríunni ,Strengleikar“ eftir Björgvin Guð mundsson (Kantötukór Akureyr- ar og einsöngvarar syngja undir stjórn tónskáldsins). 21.30 „Ekið fyrir stapann". leiksaga eftir Agnar Þórðarson, I. kafli. Sögumaður: Helgi Skúlason. Leikendur: Ævar Kvaran, Her- dís Þorvaldsdóttir, Jón Aðils, Jónas Jónasson og Halldór Karls- son. höfundurinn stjómar flutn- ingnum. 22.00 Fréttir og veðurfregnir. 22.10 Passíusálmur (8). 22.20 Leikhúspistill (Sveinn Einarsson) 22.40 Djassþáttur á yegum Jazzklúbbs Reykjavíkur. 23.20 Dagskrárlok. ð :o5ri.aume perj

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.