Morgunblaðið - 12.08.1960, Blaðsíða 16

16
MOKCTinJtT.4fílÐ
Föstudagur 12. ágðst 1960
PATRICIA WENTWORTH
G
amlor syndir
E. ]
42
sagt honum mikið, aðeins, að
hann ætti að synda út að Svarta
kletti og forðast að láta sjá sig.
>ar kynnu að vera tvær mann
eskjur, og það sem þeim færi á
milli, gat haft úrslitaþýðingu.
Hann damlaði áfram hægt og
hægt. Ennþá haíði hann ekki séð
nema eina manneskju og hún var
lögð af stað til lands. En rétt
i sama bili og honum datt þetta
í hug, barst mannamál að eyrum
hans, fyrst karlmanusrödd og
siðan kvenrödd. Það var allt og
sumt í bili. Hann varð að koma
nær, ef hann átti að heyra það
sem sagt væri. Eitt hljóðlegt
sundtak nægði til þess, og nú
sagði karmaðurinn; sem var án
vafa James Hardwick.
— Ég fæ ekki séð, að ég geti
annað gert.
Konan hló. — Jú, þú gætir til
dæmis haldið þér saman.
— Ekki ef þeir taka ungfrú
Anning fasta.
— Og hvers vegna ekki?
— Ég sá þig. Ég elti Pippu og
sá hana ganga niður að skúrn-
um. Hún hlýtur að hafa skotið
þér skelk í bringu, en hún sá
þig bara ekki, Líklega hefur þú
verið fast upp undir klettinum,
þar sem stígurinn kemur niður.
Og undir. eins og hún var kom-
in framhjá þér og út í mölina,
komst þú hlaupandi upp stíginn.
Hún hló aftur. Ekki aldeilis.
Ég sem var sofandi uppi í rúmi
— ég kemst beinlínis ekki fyrir
í þessari sögu þinni. Ég var með
höfuðverk og fór senmma í rúm-
ið og tók tvær. svefntöflur. Car-
mona var hjá mér. Og þegar þið
öli komuð upp til að hátta, leit
hún inn til min til að sjá, hvort
ég væri sofnadi — sem ég auð-
vitað var.
James Hardwick svaraði: —
Carmona fékk þér töflurnar og sá
þig drekka eitthvað úr glasi. Hún
kom inn til þín iaust eftir klukk | að þú hafir þekkt mig
an hálfellefu og heyrði þig anda, dimmu?
í svo
eins og þú værir sofandi. Það
var ennþá nægur timi fyrir þig
að fara niður í skúrinn — kann-
ske klukkutími, kannske jafnvel
meira. Þú hafðir allan þann tíma,
sem þú þurftir, en þú komst
samt heldur seint. Vitanlega viss
irðu ekki, að Pippa hafði þarna
stefnumót líka. Hún hefði getað
orðið heldur óþægilegt vitni, ef
hún hefði komið svo sem tveim
mínútum fyrr.
Konan svaraði og röddin var
hörkúleg: — Þetta er eins og
hvert annað bull og vitleysa. Þú
getur ekki trúað því í alvöru,
að ég hafi farið niður í skúrinn
að hitta Alan Field. Finnst þér
það trúlegt um mig og mína líka?
— Nei, ég á ekki við þannig
stefnumót.
— Hvað áttu þá við?
— Ég hef ástæðu til að halda,
að hann hafi verið að hafa út
úr þér fé með hótunum.
— Ég fullvissa þig um, að ekk
ert er til í öllum mínum lífs-
ferli, sem gæti gefið átyllu til
slíks.
— Það er ýmislegt til, sem má
færa til verri vegar — og líka
getur það snert annað fólk en
mann sjálfan. Ég veit ekki ann-
að en það, að þú komst neðan úr
fjörunni á fimmtudagsnóttina,
rétt eftir að Pippa fór þangað
niður eftir. Hún rak upp óp þeg-
ar hún kom í skúrinn og ég var
kominn af stað þangað til henn-
ar. Þá heyrði ég þig koma hlaup-
andi og rétt að mér tókst að
víkja til hliðar áður en þú komst
að mér og fórst fram hjá.
— Það var ekki ég, sem fór
fram hjá þér.
Hann þagði en hún hélt áfram
og röddin var bitur:
— Þetta var um miðja nótt.
Hvernig geturðu haldið því fram,
I — Sendlarnir hjá húsgagnakaupmanninum komu og sóttu
þennan legubekk, sem hún mamma þín svaf á — og ég gat
ekki fengið af mér að vera að vekja gömlu konuna!
— Ég þekkti þig samt.
Hún dró snöggt að sér andann.
— Hvernig fórstu að því?
— Ja, hvernig þekkir maður
fólk. Á vaxtarlagi og hæð? Á
göngulagi . . . nei, það væri rétt
ara að segja á hlaupalagi. Það
er ennþá persónulegra en göngu-
lagið, ekki sízt hjá konum. Fáar
konur hlaupa vel.
— Og hvenær hefurðu séð mig
hlaupa?
— í fyrra, þegar við vorum
hjá henni Ester í Wooiacombe.
Og það fyrsta daginn — þegar
þú komst hlaupandí yfir sand-
inn. Ég hugsaði með mér, að ég
hefði aldrei séð nokkra konu
hlaupa svo failega. Og þarna um
nóttina hljópstu alveg eins, en
Pippa var að hrasa í hverju spori
og var lafmóð. Auk þess er sum
arnóttin ekki svo mjög koldimm.
Ég þekkti þig þegar þú fórst
fram hjá. En á eftir, þegar ég
kom að skúrnum og sá, að Field
hafði verið stunginn til bana . . .
Hún tók fram í, og röddin var
enn bitur og nístandi. — Ég fæ
ekki betur séð en lögreglan geti
átt eitthvað vantalað við þig líka.
— Ég býst við því. Auðvitað
hefði ég átt að hringja i hana
tafarlaust.
— Hana mun langa til að vita,
hversvegna þú gerðir það ekki.
— Það er viðbúið.
Eftir andartaks þögn hélt hann
áfram: — Ég vissi ekki, hvers-
vegna þú myrtir hann . . . kærði
mig ekki um að vita það. Ég
hélt, að þarna gæti verið um að
ræða . . . afsakanlegt atvik. Þú
varst gestur hjá mér, svo að ég
ákvað að þegja, nema því að-
eins, að einhver annar yrði hafð
ur fyrir sök og tekinn fastur.
Það var það lengsta, sem ég gat
teygt mig. Og svo myrtirðu stúlk
una.
Hún hló. — Ætlarðu kannske
að fara að vorkenna henni? Það
var karlmanni líkt. Hún var ó-
merkilegur fjárkúgari, sem ekki
hafði neitt annað fyrir augum en
peningana. Hún kom að skúrnum
með þessum útlendingi, sem lög-
reglan var að rekja garnirnar úr.
Ég heyrði fótatakið þeirra i möl
inni og hafði ekki svigrúm til
að komast burt. Ég stóð bak við
handklæðin, sem héngu til þerr-
is úti í horninu. Ef þau reyndu
að hringja í lögregluna, þóttist
ég mundu geta komizt burt með
an þau væru að þvi. En þau
áttu sjálf erindi þarna. Maður-
inn beygði sig yfir líkið og tók
að leita á þvi. Hann var að leita
að einhverju skjali og þegar
hann vár búinn að ná í það, virt
ist hann ekki kæra sig um meira.
En einu sinni hallaðist vasaljósið
hjá honum og skein beint fram-
an í mig. Handklæðið hafði dott-
ið og stúlkan sá mig. Auðvitað
vissi ég það ekki þá. Hún hvorki
æpti upp yfir sig né sagði neitt
við manninn. Þegar hann rétti
sig upp, sagði hún, að hann yrði
að finna einhvern poli til að þvo
sér í, og að þau skyldu ekki
hætta á að ganga sama stíginn
til baka, ef ske kynni, að einhver
sæi þau. Það var nægilega fjarað
út svo að þau kæmust fyrir
næsta tanga, og svo kæmust þau
aðra leið. Ég beið meðan þau
voru að komast burt. En svo þeg
ar ég ætlaði upp stíginn, kom
Pippa niður hann.
Hún hefði getað verið að segja
frá einhverjum hversdagslegum
viðburði . . . eins og því, að það
væri leiðinlegt að missa af stræt
isvagninum eða þessháttar. En
Frank Abbot, sem hlustaði á
þessa óbreyttu og þýðu rödd
iífi Hardwicks. Hann kafaði og
hugsaði ekki um það fyrr en
seinna, að sennilega hefur hon
ekki verið ætlað að koma upp
aftur. En áður en hann gat þerr
að augun til þess að sjá, hvað
væri að gerast, rakst hann á
James, um leið og honum skaut
upp, greip hann í hann, en fékk
spark að launum fyrir ómak
sitt. f^eir komu upp á yfirborðið
saman, James var að reyna að
ná andanum og baðaði út höndun
um, en Frank forðaði sér ofur-
iítið frá, þar eð augljóst var, að
James var ofsareiður en alls ekki
dauður, ruglaður í höfðinu og í
þó*tist heyra viðvörun í henni. ! miklum bardagahug. í björgun-
Hann fór að mjaka sér kring um ’ arreglum stóð eitthvað um það,
klettinn og datt um leið í hug) hvernig fara skyldi að því að
gamla spakmælið um, að dauðir
menn segja ekki frá neinu. Hún
væri varla svona hreinskilin, ef
hún ætlaðist til, að sagan hennar
yrði endurtekin.
Hinujn megin á klettinum sátu
Adela Castleton og James Hard-
ofurlftil alda skolaði fætur
var rétt aðeins ofan við vatns-1 legt högg,
borðið. Sóiin skein á þau og hann gæti
ofurlitii anlda skolaði fætur
þeirra.
— Jæja, sagði hún. — Sagan
slá hinn út ef hann gerði tilraun
til að drekkja manni, en í þeíta
sinn var líklega betra að láta
það ógert. Frank hafði séð eitt-
hvað gljáandi í hendi Adelu
Castleton, áður en það datt í
sjóinn, og hann gat sér þess til, að
James hefði þegar fengið nægi-
og ekki verra, að
eitthvað borið hönd
fyrir höfuð sér, ef morðinginn
væri með eitthvað fleira i poka
horninu.
er ekki lengri. Nú geturðu farið I
og sagt hana lögreg'.unni. Ég er , En Adela var nægilega skyn-
ekki viss um, að ég verði þér söm til þess að sjá, hvenær leik
samferða. Röddin var ofurlítið urinn var tapaður. Hún hefði
háðsleg. 1 getað staðið í einum manni, sem
James leit niður og hleypti' var hálfdrukknaður og hálfrot-
brúnum. Já, það dró að lokunum, 1 aður, og þannig lokið velki sínu,
og því fyrr, því betra. Hann sá en ekki í þessum lögreglumanni,
ekki þegar Adela læddi hend- • sem var í bezta lagi á sig kom-
inni upp að græna höfuðklútnum,
sem var bundinn um hárið á
henni, en höndin kom aftur og
hélt þá á litlum en þungum skrúf
inn og eins góður sundmaður og
hún sjálf. Og jafnvel þó hun
hefði getað gengið af þeim bað-
um dauðum, hefði hún orðið í
lykli, sem hafði verið falinn und I vandræðum að gera sennilega
ir hnútnum. Hann sá hann held- grein fyrir láti þeirra beggja.
ur ekki koma mður, hart og Nei> þessu var lokið og hún
þungt Hann fann hoggið, en þarði ta u En með
ekki þegar hann seig niour 1 kalt!
var
tapað spilinu
vatnið sjálfri sér fannst henni spilið
VaOg Adela Castleton hló . . . hafsa. ve* ið skmum‘ile«‘ ogu þess
ekki hátt, en sigrihrósandi. Það vlrðl að spila það. Hun þurfti
höfðu verið þrjár hættur á leið j ekkl að s->a eft*r neinu-
hennar, og þetta var sú þriðja ] Um það leyti sem James var
og síðasta. Tveir karlmenn og, vel búin að ná andanum og
ein kona, öll viss um að geta ' Frank hafði hjálpað honum upp
gert henni mein, en verið sjálf ' á sylluna, sem hann hafði dott-
örugg. Og nú var þeim öllum
rutt úr vegi, samkvæmt ná-
kvæmri fyrir fram gerðri áætl-
un. Og nú kom að henni að vera
örugg. Þegar hún lét sig síga nið-
ur í vatnið á eftir James Hard-
wick, hafði hún lagt áætlunina
til enda. Að hann hefði runnið
þegar hann var að klifra klettinn,
dottið á höfuðið, og hún hefði
kafað eftir honum til að reyna
að bjarga lííi hans. Bráðum gat
hún synt hinumegin við klett-
inn og beitt öllum brögðum til
að gefa merki í land. Já, þetta
gat ekki brugðizt héðan af. Allar
þessar hugsanir liðu gegnum
huga hennar, þegar hún horfði á
James renna niður af hillunni og
í sjóinn. Sólin var svo heit, að
það yrði indælt að koma i sjó-
inn aftur. Hún renndi sér niður
af hillunni, fór í kaf en þegar
hún kom upp aftur, sá hún Frank
Abbot í ekki nema svo sem
tveggja skrefa fjarlægð.
Þetta var hræðileg ákoma, en
hún var tilbúin að leika hlut-
ið af, var græni höfuðklúturinn
kominn hundrað skref í burt.
Sjórinn var glitrandi og ládauð-
aiíltvarpiö
Föstudagur 12. ágúst
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. —
8.15 Tónleikar. — 8.30 Fi'éttir. —
8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.)
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 Tónleikar: „Gamlir og nýir 1.
ingjar".
15.00—16.30 Miðdegisútvarp.
Fréttir kl. 15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Heyannir, — samfelld dagskrá úr
Svarfaðardal. — (Hjörtur Eldjám
hreppstjóri á Tjörn tók saman),
i 21.05 Sönglög frá Japan, sungin aí þar-
lendum listamönnum.
21.30 Utvarpssagan: „Djákninn í Sand
ey“ eftir Martin A. Hansen; XII.
(Séra Sveinn Víkingur þýðir og
verk sitt. Hún greip andann á 2200 Fréuir og veðuríregnir.
lofti og sagði:
— Hardwick majór . . . hann...
hrapaði . og ég er hrædd um,
að hann sé meiddur . .
Næstu andartökin hafði Frank
ekki einu sinni tíma til að láta
sér detta í hug, að líklega kæmi
hann of seint til þess að bjarga
f — Bíddu hérna. Ég skal rá í
90n minn.
Á meðan, inni í húoiúu.
— Tommi, fljótur að fela
teikningarnar! Hér kemui pabbi
þinn!
— Komdu þér hingað út strák-
ur. Það er hér kaupstaðar-
náungi, sem vill fá þig sem
fylgdarmann á íiskirí
— Ép kem pabbi-
22.10 Kvöldsagan: Knittel eftir Hein-
rich Spoerl £ þýðingu dr. fríðu
Sigurðsson; XII — sögulok —
(Ævar R. Kvaran leikari).
22.30 I léttum tón: Marlene Dietrieh
kvikmyndaleikkona syngur í Café
de Paris í Lundúnum.
23.00 Dagskrárlok.
Laugardagur 13. ágúst
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. —
8.15 Tónleikar — 8.30 Fréttir —
8.40 Tónleikar — 10.10 Veðurfr.).
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
1250 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig-
urjónsdóttir).
14.00 Laugardagslögin.
(Fréttir kl. 15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Smásaga vikunnar: „Þurrkur**
eftir Einar H. Kvaran (Þorsteinn
Ö. Stephensen leikari).
20.55 A óperudansleik i Vín: Valsa-
hljómsveit Vínarborgar leikur
fyrir dansinum.
21.30 Leikrit: „Skilnaðarmáltíðin“ eft-
ir Arthur Schnitzler í þýðingu
Jakobs Jóh. Smára. — Leikstjóri:
Lárus Pálsson.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.