Morgunblaðið - 08.09.1960, Síða 16

16
MORGVISBI AÐIÐ
Fimmtudagur 8. sept 1960
Rayburn settist á legubekkinn
við hlið húsbóndans og horfði
hugsi í glasið sitt. — Segðu okk-
ur af þessu, Newell. Hvað kom
eiginlega fyrir? Eða viltu kann-
ske tala sem minnst um það enn?
— Nei, hvorki nú né síðar,
tautaði Paige öngur. — Ignaki,
náðu í svona glas handa mér.
— Mikið af sódavatni, bætti
Bennie við, um öxl sér.
— En það er annað, sem mig
langar til að vita, sagði Paige
þegar viskíið hafði hresst har.fl
ofurlítið við, og lyft þokunni af
höfði hans. — Hvérnig líður
ungu stúlkunni .... og föður
hennar? Ég talaði ekkert vió
þau á eftir .... hafði ekki
mannsmóð í mér til þess.
Booth og Raybum litu hvor á
annan, eins og hvor um sig von-
aði að hinn gæti fundið upp ein-
hverja trúlega lygi. Svo hrisfi
Bennie höfuðið, og Rayburn, sem
gerði sér Ijóst, að Paige hafði
þegar skilið svipbrigðaleik
þeirra, romsaði upp úr sér allri
sögunni.
— Það er nú dálítið flókia
saga. sagði hann. — Þú nefur
náttúrlega ekki séð kvöldblöð'n;
Það hefur verið hræðilegt verð-
fall í kauphöllinni, svo að öl)
borgin skelfur. Þessi Dexter virð
ist hafa — ásamt hálfri milljón
annarra manna — tapað öllu
sínu. Gjörsamlega rúinn. Og
þetta í sambandi við það sem
gerðist í sjúkrahúsinu — eða það
tvennt samanlagt — varð honum
ofurefli. Hann skaut sig í dag,
um fimmleytið. En það tókst
ekki betur en vel, því að hann
var með lífsmarki nokkr-.r
klukkustundir.
— Ted sá um hann, tók Booth
fram í. — Hann komst aldrei til
meðvitundar.
það er að segja Dexter,
bætti Rayburn við, til skýnngar,
í von um að geta vakið Paige
almennilega.
— Það var óþarfi að taxa fram,
urraði Paige. — En hvað varð
um stúlkuna? Er hún kannske
líka dauð?
— Nei, þó ekki. Við komum
henni í rúmið í sjúkrahúsinu,
sagði Rayburn og var feginn að
geta snúið sögur.ni til betri veg-
ar.
—En hún var alveg ró1eg og
gerði sér ljóst allt, sem skeð
hafði. Hún tók því eins og hetja,
verð ég að segja. Kannske hefur
hún verið lömuð af þessu áfalli.
Fyrst vildi hún ekki fara í rúm-
ið, en við töldum það raðlegast.
Við sendum nokkur skeyti fyrir
hana meðal annars eitt til syst-
ur hennar. Við stíluðum það til
ungu stúlkunnar, sem ar á ferð
með henni í London.
Þegar klukkan sló tvö var hús-
bóndinn svo rækilega sofnaður,
að vinir hans töldu hann ekki
mundu vakna fyrst um sinn, svo
að þeir fóru leiðar sinnar, eftir
að hafa þegið matarbita. Paige
vaknaði ekki fyrr en um fimm-
leytið um morguninn. Hann reis
upp, hálfringlaður, leitaði enn á
náðir konjaksins tli þess að jafna
sig, og síðan skrifaði- hann stutt
og gagnort bréf til vinar síns,
Eugene Corley, sem var yngri
meðeigandi í lögmannsskrifstof-
unni, sem hafði haft á hendi
fjárreiður hans árum saman og
föður hans á undan honum.
Hann vissi, að fyrirskipanir
hans yrðu framkvæmdar, eins og
hann gaf þær, en harmaði. að
hann skyldi ekki hafa getað tai-
að sjálfur við vin sinn, sem hafði
jafnan skilið hann til fulls, þrátt
fyrir tíu ára aldursmun þeirra.
Þegar þessu var lokið, lagði
hann bréfið innsiglað á borðið,
flýtti sér í föt úr grófu efni
og tók að reima þykkr skó að
fótum sér. Sylvia elti hann, n mð
sem hann hreyfði sig, og settist
loks beint fyrir framan hann,
er hann hafði setzt, og horfði
framan í hann með alvarlegupi
hryggðarsvip.
— Nei, þú færð ekki að koma
með mér, Sylvia, sagði hann hik-
andi og klappaði henni á silki-
mjúkan hausinn. — Ekki pangað
sem ég ætla. Þú ert ennpá lif-
andi. Reyndu að nota þér til-
veruna eftir föngum.
Tíkin elti hann fram að dyr-
um, og þegar hann opnaði,
smaug hún fram hjá honum út
í ganginn. Hann reyndi að lokka
hana til sín, en Sylvía notaði
sér það, að hanr. varð að komast
út hljóðlega. Hún hljóp út á
dyraþrepin og lézt ekki heyra
lágværar skipanir húsbónda
síns. Ennþá var dimmt á göt-
unni og steinhljótt. ískaldan
gust lagði utan af vatninu.
Paige stefndi í áttina til Elm.
Sylvia fylgdi á hælum hans.
III.
Ungfrú Arlen og Phyllis
horfðu á hinar leggja frá landi
á BERENGARIA, og svo æt'uðu
þær að taka strætisvagn heim.
Það var dásamleg tilhugsun að
geta nú slæpzt hér í heilrr sex
vikur, eftir tiu vikna óðagots-
ferðalag um allt meginlandið.
Einkum hafði Phyllis fulla á-
stæðu til að hlakka til næstu
vikna.
Skólasystur
sér fram á
Fhyllis vissi
hennar hötiuðu
borðstokkinn. og
vel, að allar öf-
unduðu þær hana.
Margt hafði verið misjafnt tal-
að um ungfrú Cogswell þennan
aldarfjórðung, sem hún hafði
verið við kennslustörf, en eng-
inn hafði þó tæpt á þvi, að hún
gengi ekki að skyldustörfum sín-
um með fullri alvöru. Hún aafói
næstum verið of hátíðleg, alia
ferðina. Aðeins einu sinni fór
aginn hjá henni út um þúfur.
Það var í Milano. Stelpuk.ökk-
unum hafði verið komið í rúmið
klukkan tíu og það var meira
en jafnvel hinar dyggðugustu
þeirra gátu þolað. Veðrið var
dásamlegt, og þær voru nýkomn-
ar þarna, eftir vikudvöl í Fir-
enze og höfðu því nóg umræðu-
efni.
Ungfrú Cogswell var í fóta-
baði, þegar eitthvert sjötta vit
sagði henni, að þessi grafa.-þögn
gæti ekki spáð neinu góðu. Hún
smeygði sér í baðslopp og leit
inn í öll herbergin. Þar var en^-
in sála.
Klukkan ellefu fundu þær
kennslukonurnar syndarana í lít
illi krá, þar sem þeir sátu, hver
með sitt glas fyrir framan sig.
Auk þess voru þarna á borðum
ataðir diskar, sem gáf’i til
kynna, að þær hefðu feigið sér
eitthvað í svang.nn, og svo glös,
sem líktust ískyggilega hana-
stélsglösum. Þetta var niður-
lægjandi stund, enda játuðu
hinar „ungu dömur“ fyrir sjálf-
um sér, að þær líktust meir ó-
þægum skólastelpum.
Á leiðinni til gistihússins
gekk ungfrú Cogswell á undan
hópnum, bein í baki og einbeitt-
um skrefum. Phyllis dróst of’i"-
lítið aftur úr og lenti við hlið-
ina á ungfrú Arlen, sem nafði
verið að reyna að bera í bæti-
fláka syndarana. Phyilis dáðist
svo mjög að þessari faiiegu,
ensku kennslukonu, 3ð það gekk
guðsdýrkun næst, en hafði nú
brugðizt henni.
— Mér þykir þetta voðalega
leiðinlegt, játaði Phyllis, feimin.
— Þér þykir það enn leiðin-
legra eftir dálitia stund, svaraði
ungfrú Arlen, kæruieysislega. —
Þetta var ljóti samsetnmgurinn.
’Sardínur og ís.
Phyllis lá við að brosa en átt-
aði sig svo á þvi, að kannske
væri ekki vert að slá afbroti
þeirra upp í gaman.
— Það var hræðilega il.a gert
af okkur að reka yður á fætur.
Auðvitað hafið þér verið bæði
þreytt og syfjuð.
— Ekki vitund, svaraði ung-
frú Arlen, hressilega — Það
voru þúsundir stjarna á himn-
inum.
Nú gat Phyllis ekki lengur
stillt sig að þrýsta arm ungfrú
Arlen, svo sem í þakklætis
skyni fyrir þennan skiining henn
ar, en samstundis iðraði hana
þessa tiltækis. PatrrcU Arlen,
dr. phil, var áreiðanlega allt of
mikil æðri persóna til þess að
láta koma þanmg fram við sig,
og Phyllis kippti að sér hend-
inni í hræðslu. En áður en hún
vissi af, hafði hiu svarað þessum
atlotum hennar. Phyllis vöknaði
um augu. Hún hafði lengi til-
beðið ungfrú Arlen í fjarlægð,
og verið að velta því f/rir sér,
hvernig það mundi vera að eiga
vináttu þessarar gáfuðu og fín-
gerðu konu. En nú hafði hún
komizt að leyndarmáli. Ungfrú
Arlen var manneskja — og á-
gætis félagi.

Þær gengu má eftir hafnar- j sig fyrir þetta næstu fimm mín*
bakkanum og veifuðu í kveðju úturnar, tautaði hún, sáriðrandi:
skyni er BERENGARIA fjar-i — Fyrirgefið mér, ungfrú Ar-
lægðist smám saman og Phvllis ! lon. Þetta var ekkj rétt af mér.
var að hugsa um, hvenau þær I — Það kallar mig enginn Pat-
gætu staðið sig við að leita riciu, nema hann sé vondur við
skjóls í forsæiunni. Skiimmu, svaraði hin, syfjulega. —■
síðar sneri ungfrú Arien við og
þær gengu áleiðis trl strætis-
vagnsins. Loksins komu þær i
forsælu og ungfrú Arlen svipti
af sér húfunni, rétt eins og hún
vildi sýna fögnuð sinn yfir þvi,
að valdatíma ungfrú Cogswell
væri nú lokið og litla brosið,
sem hún sendi Phyllis var rétt
eins og hún vildi segja:
— Loksins er.im við frjálsar
og megum gera nvað við viljum.
— Eigum við að fara í Tate-
safnið á morgun’ spurði Phy.iiis,
og minntist ráðlegginga ungfrú
Cogswell.
Sú eina í hópnum, sem
Þeir, sem eru mér velviljaðir,
kalla mig alltaf Pat.
— Væri það voðalega frekt
. . . . ? spurði Phyllis og röddin
skalf ofurlítið.
— Mér fyndist það bara ágætt,
svaraði ungfrú Arlen vingjarn-
lega.
Phyllis var ofsaglöð og óskaði
þess heitast, meðan hún var að
sofna, að mamma hennar gæti
séð, hve hamingjusöm hún var.
Hún sá alveg brosið á mömmu
sinni, þegar hún segði henni frá
þessu. En um leið heyrði hún
Sally Welker segja: — Ertu gal-
in, barn. Það kemur ekki til
nokkurra mála!
ekki leit þær öfundaraug í
um, var hin kennslukonan, ung-J Þessa yndislegu daga, sem nu
frú Cogswell, sem hafði verið á 'tok^ við> tókst mnileg vinatta
nálum um að þær kæmust ekki, feð Þessum ungu konum, þratt
heim í tæka tíð, og það enda ^rir aldursmumnn Ungfru Ar-
, len var þrjatiu og fimm ara, en
þoU hunhefði fengtð heila vtku, phyUis aðeing tuttugu og tveggja.
Að vísu var ungfrú Arlen mjög
upp á að hlaupa, eftir að skól
inn byrjaði aftur.
Það fóru kiprur um varir ung-
frú Arlen, og hún leit á Phyllis
ungleg,en Phyllis tiltölulega full
orðinsleg eftir aldri. Þessi hrif-
andi stúka hafði að vísu átt sín
með glettislegri fyrirlitningu. Já,1 vandamál við að etja, en þau
svei því ef ekki sjálfur kennar- j voru samt ekki alvarlegs efnis.
inn deplaði augunum! j Hún hafði rekið sig á, en oftast
— Nei, við förum í Kew-garð- | hafði það jafnað sig fljótlega. —
ana og glápum þar upp í himin- 1 Hún hafði aldrei orðið sjónarvott
inn, liggjandi í grasinu. Sú sem
fyrri verður til að nefna list á
nafn, fær að borga morgunverð-
inn.
Phyllis létti stórum. — Eg er
svo fegin þessu atviki í Milano
nú orðið, sagði hún. — Hefði það
ekki verið, hefði ég áreiðanlega
orðið að fara heim með hinum.
Þá hefði ég alls ekki fengið tæki-
færi til að vera hérna með yð-
ur. Þér tókuð svo vel á málnu,
þetta kvöld.
— Það var nú ekki nema hægð
arleikur. Eg sat við gluggann
minn og horfði á þegar þið lædd-
ust út. Mér kom það þess vegna
ekki neitt sérlega á óvart.
Þegar komið var til Basing-
stoke, voru þær orðnar beztu
kunningjar. Phyllís var frá sér
numin af hrifningu af Lundúna-
borg, og allri umferðinni, þar og
ungfrú Arlen hafði varpað öll-
um kennara-virðuleik fyrir borð.
Þær höfðu látið flytja farang-
ur sinn í lítið gistihús, skammt
frá British Museum. Phyllis hafði
aldrei búið í svona óbrotnu og
kyrrlátu gistihúsi. En þetta var
samkvæmt tillögu ungfrú Arlen.
Hún varð að halda spart á. Þeg-
ar þær tóku upp dót sitt, varð
Phyllis steinhissa á því, hve ný-
tízkuleg ungfrú Arlen var í
klæðaburði, borið saman við það,
sem hún hafði hingað til orðið
vör við. Nú leit hún siður en svo
út eins og bókmenntagrúskari.
Þær fengu sér nú að borða í
góðu veitingahúsi og um kvöldið
sáu þær söngleik í einu leikhús-
inu, og loks sneru þær heimleið-
is í skuggalegum leiguvagni. Þá
tóku þær á sig náðir. Einhvern-
veginn datt Phyllis í hug, að
söngleikurinn, sem var sorgleg-
ur á köflum, hefði ekki haft seai
bezt áhrif á ungfrú Arlen.
— Góða nótt, Phyllis litla,
sagði hún.
— Góða nótt .. . Patricia, svar-
aði Phyllis, en svo fékk hún
hjartslátt. Nú hafði hún hlaupið
á sig. Eftir að hafa ásakað sjálfa
a
r
í
ú
á
— Ef Markús fer héðan af
▼atnasvæðinu, jsemur eitthvað
«1
hræðilegt fyrir hann. Ég verð
að vara hann við.
— Strákurinn hefur læðst út
fyrir sólaruppkomu. Ég er viss
um að hann er að fara að hitta
þennan Markús! En ég skal
kom í veg fyrir það!
ur að verulegum áföllum
aPÍItvarpiö
Fimmtudagur 8. septcmber
8.00—10.20 Morgunútvarp. (Bæn. —
8.05 Tónleikar. — 8,30 Fréttir. —
8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.).
12.00 Hádegisútvarp. — (12,25 Fréttir
og tilkynningar).
13.00 ,,A frívaktinni“, sjómannaþátt-
ur (Guðrún Erlendsd.).
15.00 Miðdegisútvarp. — (Frétti: kl.
15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Erindi: Sálarlækningar og sál-
greining; — fyrri hluti (Ez*a Pét
ursson læknir.)
21.00 Frægir söngvarar: Conchita Sup
ervia syngur aríur úr óperum eft-
ir Rossini.
21.15 í»áttur um ljósmæður í Lóni
1870—1955 (Stefán Jónsson hiepp-
stjóri í Hlíð).
21.35 Einleikur á knéfiðlu (Erling
Blöndal Bengtsson):
a) „Svanurinn“ eftir Saint-Saéns
b) Rondo eftir Boccherini.
c) Romansa eftir Rubinstein.
d) ,,Alfadans“ eftir Popper-Cass
ado.
21.50 Avarp að lokinni sumardvöl (For
seti Þjóðræknisfélags Islendinga
í Vesturheimi, Richard Beck pró
fessor.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Trúnaðarmaður í
Havana“ eftir Graham Greane:
X. (Sveinn Skorri Höskuldsson).
22.30 Sinfónískir tónleikar: Tvö nor-
ræn hljómsveitarverk.
a) Sinfónía Dolorosa op. 19 eft-
Harald Sæverud (Fílharmon
íusveitin í Osló leikur; Oivind
Fjeldstad stjórnar).
b) Konsert fyrir knéfiðlu og
hljómsveit op. 10 eftir Dag Wir
én (Gustav Gröndahl og
sænska útvarpshljómsveitin
leikur; Sixten Ehrling stjórn
ar).
23.00 Dagskrárlok.
Föstudagur 9. september
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. — 8.15
Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.)
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 Tónleikar: „Gamlir og nýir kunn
ingjar".
15.00—16.30 Miðdegisútvarp.
Fréttir kl. 15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Frásöguþáttur: Síðasta veiðiferð-
in til Eldeyjar 26. ágúst 1939 (Jon-
as St. Lúðvíksson.)
21.00 Píanótónleikar: Ann Schein frá
Bandaríkjunum leikur.
a) Tvær sónötur, í E-dúr og G-
dúr, eftir Scarlatti.
b) Tilbrigði og fúga um stef úr
„Hetju-sinfóníunni“ op. 35 eft
ir Beethoven.
21.30 Dtvarpssagan: „I þokunni“ eftir
Guðmund L. Friðfinnsson; síðari
lestur (Lárus Pálsson leikari).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Trúnaðarmaður 1
Havana" eftir Graham Greene;
IX. (Sveinn Skorri Höskuldsson).
22.30 I léttum tón: Þýzkar hljómsveitir
leika fyrir dansi (AÖsent frá
Berlín).
23.00 Dagskrárlok.