Morgunblaðið - 07.12.1960, Blaðsíða 16

16
M OKCV1SBLAÐ1Ð
Miðvikudagur 7. des. 1960
29
hvernig get ég verið svona Ijót,
þegar bæði pabbí og mamma eru
svo lagleg? Eg hataði sjálfa mig,
og leið fjandalega.
— Eg trúi því varla, sagði
hann, og leit á mig undrandi.
Svo hellti hann í glasið aftur.
Svo fór hann að lesa Erancis
Thompson, Keats og Shelley.
Hann las ágætlega. Mér fannst,
meðan ég hlustaði á þetta eins
og í draumi, að hann væri sjálf
ur alveg eins og það, sem hann
var að lesa — hæglátui tilfinn
inganæmur, fallegur. Hann er
Leslie Howard og Philip Holm
es, blíður og guðdómlega til-
finninganæmur og skilningsgóð
ur . . . Hann hefur sál . . . Diana,
sagði ég við sjálfa mig, þú ert
ekki annað en gæsarungi.
Ég var enn í þessu hugará-
standi, þegar hann afsakaði sig
og gekk út en kom svo aftur
um hæl með náttföt í höndunum.
— Afsakaðu, ég vissi ekki, að
þú ætlaði að fara að hátta, sagði
ég og stóð upp.
Hann brosti. — Þetta er ekki
handa mér, elskan, heldur handa
þér.
Eg glápti á hann og fann, að
mér steig blóðið tíl höfuðs. Eg
vissi ekki, hvernig svara skyldi
— hvort ég rtti heldur að vera
kafrjóð skólastelpa eða heims-
vön kona. Hingað til hafði ég
ekki haft náin kynni nema af
einum manni. Þegar ég hikaði,
brosti Bramwell bara og sagði:
— Jaeja, elskan, ef þú vilt það
ekki núna, þá viltu það bara
seinna.
Eg tók að umgangast Bram-
well talsvert mikið, og mér tókst
að leyna því fyrir mömmu, að
mestu leyti. Eg aumkaði hann.
Hann hafði verið óhamingjusam
ur í hjónabandi sínu, hann var
skáldlega sinnaður, hæglátur og
dreymandi, og einhvernveginn
fannst mér ég skilja hann til
fullnustu. Og ég komst að því,
hvern hann minnti mig á. Um
þessar mundir var verið að sýna
„Verið þér sælir, hr. Chips“ í
öllum kvikmyndahúsum. Og
hann var eins og hr. Chips —
ungur. Við gengum oft langar
göngur í Central Park. Hann var
með flaksandi trefil um hálsinn,
og hann gat lesið kvæði timun
um saman, og hann hrærðist af
öllu, sem fallegt var í bókmennt
um og iistum. Við áttum okkur
þarna einn uppáhalds stein.
Hann var vanur að setja mig upp
á hann, og svo las hann mér
fallegu kvæðin. Hann fór með
mig í lítil en fín veitingahú.s með
daufum ljósum og dýrum m .
Eg sat eins og töfruð, þegar hann
taiaði um sjálfan sig. Hann hafði
þrælað í tryggingaskrifstofu í
London, en hungrað og þyrst í
vonleysi eftir leikhúsinu, og
þráð að geta leikið í Englandi og
Ameríku. Hann hafði verið í
Hoilywood, en leikhúsið var
samt sem áður óskadraumur
hans. Eg hugsaði með sjálfum
mér: Mamma er skáld, pabbi er
leikari. Þarna hef ég hitt á þann
rétta. Eg hafði hitt eldri menn
en hann, en þeir voru ’ iðbjóðs-
legir, gamlir kvennabósar — ein
mitt menn sem mamma hafði
varaö mig við. Eg hafði hitt leik
ara, en þeir voru oft glaðværir
og ábyrgðarlausir, alveg eins og
ég sjálf. Bram var öðruvísi. Eg
gat lært af honum og virt hann.
Því að þá þegar var mér orðið
það Ijóst, að ég þurfti eitthvað
tii að halda jafnvægi. Og þar
var Bram eins og kjörinn. Eg
hugsaði: Hvernig get ég borið
fínu glæringjana saman við
hann? Þeir sögðu: — Já . . . þú
ert að leika núna, hvernig er
það? En vitanlega var þeim al-
veg sama um, hvernig það var.
Þeir töluðu um kappsiglingar í
Bermuda og hver væri með
hverri, og hvar. Og stúll-.urnar
voru innantómar og hégómlegar,
apandi allt eftir öllum, einkum
kvikmyndastjörnu ársins. í bili
voru þær allar eins og Veronica
Lake, með hárið greitt niður í
vinstra augað . . . Þessar vin-
stúlkur mínar úr samkvæmislíf-
inu voru manneskjur, sem átu í
einhverju fínu veitingahúsi og
drögnuðust svo í leikhúsið í miðj
um fyrsta þætti, — einmitt fólk
ið, sem leikarar höfðu andstyggð
á. Nei, þarna átti ég ekki leng-
ur heima!
1 hvert skipti, sem ég kom :
heim og fór að tala um leikhúsið
og allt það eftirtektarverða fólk,
sem ég hitti þar, fórum við
mamma að rífast. Eg yrði að
komast yfir þessa unlingshrifn-
ingu af leikurum, sama hversu
töfrandi þeir sýndust vera, þá
mætti ég að minnsta kosti aldrei
hugsa mér þá sem væntanlega
eiginmenn! Með því uppeldi,
sem ég hefði fengið, gæti ég ekki
orðið hamingjusöm nema með
fínum manni. — Þú gætir al-
drei þolað ööruvísi manr. en
fínan, sagði hún. — Ef þú giftist
manni eins og honum pabba þín
um, færi það allt í hund og
kött.
—• Heersvegna?
— Vegna þess, að þú ert höfð
ingjasleikja, jafnvel þó að þú
gerir þér það kannske ekki ljóst,
og þú verður ekki ánægð með
mann, nema af betra taginu.
Eg hugsaði mig um. — Tá, lík-
lega er ég það, en samt kæri ég
mig ekki um neinn þeirra, sem
ég þekki.
— En þú gætir alltaf hitt ein-
hvern, sem þú vilt. Það var eins
og þegjandi samkomulag, að
hvorug okkar nefndi Tony Duke
á nafn. —En hvað sem um það
kann að vera, þá vil ég, að þú
giftist heldri manni, þegar þar
að kemur. Hún- þagði ofurlitla
stund. — Þú munt reka þig á
það, að heldrimennirnir endast
betur.
Við körpuðum um þetta fram
og aftur. Loksins hleypti mamma
af einu skotinu enn.
— Kisa mín, ég get aldrei
gleymt egginu á sloppnum hans
pabba þíns við morgunverðar-
borðið. Heldurðu, að þig langaði
til að vakna einhvern morgun-
inn og sjá annað eins?
— Egg, mamma? Hvað ertu
eiginlega að tala um?
Hún útlistaði það fyrir mér, að
heldrimenn kynnu mannasiði.
Eg skyldi hinsvegar ekki vænta
þeirra hjá leikurum.
— Jæja, mamma, ég er nú ekki
neitt líkt því í þann veginn að
giftast og ef ég geri það, get
ég gifzt heldrimanni, bara ef
hann er skemmtilegur.
En sannleikurinn var sá, að ég
var að dragast lengra og lengra
frá fínu vinunum og eyða meiri
o~ meiri tíma innan um leikhús
fólk. Þegar lokið var annríku
sumarferðalagi, en meðan á því
stóð reyndi ég að hitta Bram
eins oft og tækifæri gafst, fór-
um við bæði til Toronto í sama
hópnum, með „í gærkvöld klukk
an 8,30“ eftir Noel Coward.
1 -Toronto rifumst við í fyrsta
sinn. Bram vildi fara að segja
: mér til. — Þú ert leikari en ekki
leikstjóri, Bramwell, sagði ég.
— Farðu ekki að reyna að kenna
mér að leika. Svo urðum við
bæði vond. Við flugumst á, jafn
vel á sviðinu — einu sinni, með
an Bram var að þruma ræðu í
einhverju setustofu-atriði, fór
ég að kasta brauðmolum upp i
loft og grípa þá aftur með munn
inum. Áhorfendurnir gláptu
auðvitað eingöngu á mig og öskr
uðu af hlátri. Bram stikaði út úr
leikhúsinu og upp í hótelherberg
ið sitt og læsti að sér. Eg barði
á hurðina. — Fyrirgefðu mér,
elskan. Opnaður! En hann sat
við sinn keip. Eg þaut niður í
herbergið mitt, sem var beint
fyrir neðan hans herbergi og
hringdi hann upp í símann, og
við öskruðum hvort á annað. —
Þú gerðir mig svo reiða, Bram!
Var það svo hræðílegt, sem ég
gerði?
Bram stundi. — Nú skal ég
segja þér nokkuð, byrjaði hann.
Eg fleygði símanum á rúmið,
þaut upp bakdyrastigann og
barði á hurðina hjá honum. Eg
heyrði hann vera að tala í sím
ann. — Augnablik, Diana, það er
einhver að berja hjá mér. Svo
opnaði hann og óg renndi mér
inn eins og áll og fór að rífa i
hárið á honum. Augnabliki síð
ar vorum við livort í annars örm
um, skellihlæjandi.
Ein stjarnan í þessu leikriti
var Ann Andrews, sem hafði
leikið Ethel frænku í „Konungs
fjölskyldunni" eftir George S.
Kaufman, en það var skopleikur
um Barrymore-fjölskylduna.
Ann, sem þekkti mömmu, hafði
dálítið af hátignarsvip Ethel
frænku. Hún var mjög hreinskil-
in og hikaði aldrei að láta mig
heyra álit sitt á skrípalátum mín
um á sviðinu — og seinna, utan
sviðs. — Þú ert hreinasta skepna,
Diana, sagði hún og mér fannst
ég heyra röddina í mömmu. —
Þetta er skammarlegt. Það ætti
að flengja þig! Eg lofaði að gera
það aldrei oftar.
Þegar við komum til New
Ycxrk aftur, gerðist Bramwell
sjórnmálalegur lærifaðir minn.
Eg hélt ræður til að safna
Skáldið og mamma litia
„bögglum fyrir Bretland“, en
mamma hafði þá fengið eitt óút-
reiknanlega kastið sitt og geng
ið í lið með Aðalnefndinni Ame-
risku. Einn daginn tilkynnti hún
mér, að Charles Lindbergh of-
ursti ætlaði að verða gestur okk
ar til kvöldverðar, heima hjá
okkur.
— Þá ætla ég að borða annars
staðar, sagði ég áköf. — Lret-
land er að deyja fyrir okkur,
og honum er alveg sama um
það! Eg vil ekki sjá hann!
Mamma hnykkti höfði. Hún
kenndi Bramwell um allt sam-
an. — Þú og þessi miðaldra, mið
stéttar miðlungsmaður þinn. Hún
var sem sagt algjörlega mótfall-
in Bram. Hún hafði enga hug-
mynd um, hve kunningsskapur
okkar var orðinn náinn, og að
við vorum saman kvöld eftir
kvöld, þegar hún hélt, að ég
væri í næturklúbbum eða heima
hjá einhverjum kunningjum mín
um.
Eg var í engum vafa lengur.
Eg var ástfangin af Bram. Og
hann af mér. í fyrstunni fannst
mér hann mundi vera hreykinn
SUÍItvarpiö
Miðvikudagur 7. desember
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. —•
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 9.10 Veðurfregmr.
— 9.20 Tónleikar).
12.00 Hádegisútvarp. — (12.25 FréttiT
og tilkynningar).
13.00 ,,Við vinnuna": Tónleikar.
15.00—16.30 Miðdegisútvarp. — (15.00
Fréttir. 16.00 Fréttir og veðurfr.)
18.00 Utvarpssaga barnanna: ,,A flótta
og flugi“ eftir Hagnar Jóhannes-
son; XIV. (Höf. les).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Framhaldsleikritið: „Anna Kaf^
enina“ eftir Leo Tolstoj og Oldri
eld Box; VI. kafli. Þýðandi As-
laug Arnadóttir. Leikstj.: Lárus
Pálsson. Leikendur: Herdís t>or«
valdsdóttir, Jón Sigurbjörnsson,
Hóbert Arnfinnsson, Rúrik Har-
aldsson, Helga Valtýsdóttir, Ævar
R. Kvaran, Þorsteinn O. Stephen
sen, Nína Sveinsdóttir, Jón Aðils
o. fl.
20.40 Píanótónleikar: Gina Bachauer
leikur spænska rapsódíu eftir
Liszt.
20.55 Vettvangur raunvísinda: Hvernig
eru raunvísindi kennd? (Ornólf-
ur Thorlacius fil. kand. talar við
nokkra kennara í þeim náms-
greinum).
21.15 Kórsöngur: Amerískir karlakórar
syngja.
21.30 Utvarpssagan: ..LæKnírinn Lúk-
as“ eftir Taylor Caldwell; XVIII.
lestur. (Ragnheiður Hafstein).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 „Rétt við háa hóla“: Ur ævi-
sögu Jónasar Jónssonar bónda
Hx’auni í Oxnadal .eftir Guðm.
L. Friðfinnsson; VII. (Höf. les).
22.30 Djassþáttur i umsjá Jóns Múla
Arnasonar.
23.00 Dagskrárlok.
f>ú hefur ekki rakað blettinn nógu Þú verður að betur
vel eftir sláttinn.
a
4
u
á
,ANÐ I WISH VOU'D EXPLAIN
HOW THIS LONG BOAT TRIP
IS GOING TO STOP HER/
rrs HER ONE CHANCE TO MEET
THE VAN WINKLES, AND SHE’S
DETERMINEP THAT WE'LL BE
___- WITH HER...
I KNOW MV MOTHER WELL
ENOUGH MARK, TO PROMISE VOU SHE'LL
B6 HERE TODAV OR TOMORRÓW TO TAKE
US HOME FOR THE DANCE/
^ rr MAY NOT, EVE...
IT’S JUST A CHANCE I'M
TAKING...AND I’LL TELL VOU
ABOUT IT IF IT WORKS/
— Ég þekki móður mína það
vel Markús að ég get íullvissað
þig um að hún kemur í dag eða
á morgun til að fá okkur heim
fyrir dansleikinn. Þetta er eina
tækifæri hennar til að hitta Van
Winkles hjónin, og hún er stað-
ráðin í því að við eigum að
vera þar með . . . Og ég vildi
að þú útskýrðir fyrir mér hvern-
ig þessi langa bátsferð okkar á
að stöðva hana!
— Það er alveg óvíst að þetta
heppnist Eva . . . Ég skal segja
þér frá því ef það heppnast!
Fimmtudagur 8. desember
8.05 Morgunleikíimi. — 8.15 Tón-
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. —
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 9.10 Veðurfregnir.
12 00 Hádegisútvarp. — (12.25 Fréttir
og tilkynningar).
13.00 „A frívaktinni“, sjómannaþáttur
(Guðrún Erlendsdóttir).
14.40 „Við sem heima sitjum“ (Svava
Jakobsdóttir B.A.).
15.00—16.30 Miðdegisútvarp. — (15.00
Fréttir. — 16.00 Fréttir og veður-
fregnir).
18.00 Fyrir yngstu hlustendurna (Gyða
Ragnarsdóttir og Erna Aradóttir
sjá um tímann).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Fjölskyldur hljóðfæranna“: Þjóð
lagaþættir frá UNESCO, menning-
ar- og vísindastofnun Sameinuðu
þjóðanna; II. þáttur: Belghljóð-
færin.
20.30 Kvöldvaka:
a) Lestur fornrita: Lárentíusap
saga Kálfssonar VI. (Andrég
Björnsson cand. mag.).
b) Haustnótt í kirkju, frásögn
Ingivalds Nikulássonar. (Séra
Jón Kr. Isfeld flytur).
c) Islenzk tónlist: Lög eftir Hall«
grím Helgason.
d) Erindi: I skóla hjá séra Þor*
valdi í Sauðlauksdal; síðari
hluti (Lúðvík Kristjánsson rit«
höfundur).
21.45 Islenzkt mál (Asgeir Bl. Magn«
ússon cand. magj.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Upplestur: „Skin eftir skúr**#
skáldsögukafli eftir Jón Mýrdal
(Séra Sveinn Víkingur).
22.30 Kammertónleikar: Tríó í Es-dúr
op. 100 eftir Schubert (Lev Obor
ín leikur á píanó, David OistrakU
á fiðlu og Knúsévitsky 4 kné«
fiðlu).
23.05 Dagskrárlok.