Morgunblaðið - 18.12.1960, Blaðsíða 20

Morgunblaðið - 18.12.1960, Blaðsíða 20
20 MORGUNBLAÐIÐ Sunnudagur 18. des. 1960 Bram var náíölur í framan. I>ú mættir kannske muna, að þú ert húsmóðirin hérna, sagði hann, með vandlætingarsvip. Van stökk á fætur og bað afsökunar. — Fyrirgefðu, sagði og brölti á fætur. •— Auðvitað á ég að vera þarna niðri, Margir gestanna voru farnir. Eg afsakaði mig við hina. Þegar samkvæminu var lokið, sneri Bram við mér baki og gekk þung um skrefum upp stigann. Van og ég urðum ein eftir. — Hvers- vegna förum við ekki í bíltúr? sagði hann. Bram hafði verið óþolandi. — Gott og vel, sagði ég. Þegar ég svo kom heim, klukku stund seinna, fékk ég mér eitt glas til að hressa mig við, og fór svo upp. Bram sat í stóra hæg- indastólnum mínum og var að lesa. Hann leit upp þegar ég kom inn. — Hvar varstu? sagði hann. — Hvert fórstu með-Heflin? — Niður að sjó, sagði ég. — Við sátum í bílnum og horfðum á stjörnurnar og töluðum sam- an. Og þetta var ekki nema satt. — Ja, svo? — Talaðu ekki við mig í þess um tón, Bram. Eg varð reið og reiðin fór vaxandi, eftir því sem ég talaði lengur. — Á morgun ætlar hann aðs fara með mér að hitta Joe Pasternak, sem getur orðið mér að miklu gagni. Og Bramwell . . . hann er ágætur leikari, og í miklu gengi. Og mér virðist ganga sæmilega líka. Svo fór ég að sleppa hugmynda- flugi minu dálítið lausu. — Kann ske við tvö eigum ekki saman. Kannske hann og ég . . . Við komumst í háarifrildi. Bram öskraði upp, að ég væri vitlaus. Hvernig gæti ég látið hrífast af laglegum manni, sem ég sæi svona rétt snöggvast. Eg yrði alltaf hrifin af mönnum, sem ég hitti í fyrsta sinn. En þeir væru bara einskis virði. Hjá okkur tveim væri um miklu dýpri tilfinningar að ræða . . . Bramwell sleppti sér alveg. Eg þiðnaði upp. Ó, elskan mín! Eg þrýsti höfði hans að brjósti mínu. Mér fannst ég vera móðir en ekki ástmey. — Auðvitað, elskan mín. En sjáðu til, ég er alls ekki ástfangin af honum; vitanlega eru það bara við tvö . . . alltaf. Morguninn eftir kynnti Heflin mig Joe Pasternak með þessum orðum: — Þetta er stúlkan, sem ég ætla að eiga. Eg hló. — Eg er hrædd um, að hann sé fullfljótur á sér, hr. Pasternak. Pasternak var kurteisin upp- máluð. Eg sagði honum, að mér fyndist Henry Koster vera snill ingur; allir vissu, hvernig hon- um hafði tekizt að gera mikið úr Deönnu Durbin. Hann gæti fengið alla til að leika. — Eg er að biðja til guðs, að ég fái þetta hlutverk, sagði ég. Hann brosti: — Það eru nú margar um það boð, og maður verður að fara eftir prófraununum. Þegar Van ók mér heim, sagði hann. — Þú ætlar að giftast Flet cher. Eg sé það alveg á augun um í þér. Eg svaraði: — Auðvitað! Við elskum hvort annað. Við höfum aldrei verið í neinum vafa um það. Hann brosti. Þá verð ég bara næsti maðurinn þinn. Og svo var hann horfinn. Sindey Skolsky, blaðasnápur- inn, heyrði um allt þetta, en fór hóflega með það. í dálknum hans, 14 maí stóð, að ég hefði haldið veizlu. Hann bætti við. — Þegar Van Heflin, sem er kunningi Diönu Barrymore frá leiksviðinu, kom yfirgaf Diana gestina og fór með Van Heflin upp á loft, til þess að sýna hon um nokkrar myndir og sögur, sem hún hafði safnað um John Barrymore. Meðan á þessu stóð, stofnuðu gestirnir til síns eigin samkvæmis og fóru í nætur- klúbb. Daginn eftir skrifaði Di- ana gestunum afsökunarbréf. öllum mun bera saman um að Diana Barrymore sé allra bezti krakki, en hún er ætterni sínu trú og fær Hollywood til að gapa. Eg að ganga fram af Holly- wood? Tveim dögum seinna giftist Van Heflin Frances Neal, og Jœ Pasternak var svaramaður hans. En það var nú samt nokkuð til í þessu hjá Skolsky. Ekki svo mjög það, að ég gengi fram af Hollywood, heldur hitt að Holly- wood gekk fram af mér og gerði mig ringlaða. Eg var eins og í hringekju. Nú háfst ofsaleg auglýsingástarfsemi. Við Bob Stack vorum skikkuð til þess að leika knattleik saman, með her skara af Ijósmyndurum á eftir okkur; þetta átti að verða eins- konar ástaratriði úr daglegu lifi til þess að auglýsa samskonar at- riði í væntanlegri kvikmynd. Og slúðurdálkahofunana dreif að mér, Louella Parso'ns, Hedda Hopper og hvað þeir nú allir hétu, svo að mér fannst bók- staflega eins og verið væri að skera mig upp á almannafæri. Nýja andlitið á mér, með tann- hettunum og sérstöku hárgreiðsl unni, sem mér hafði verið lögð til, glápti á mig frá hverri tíma- ritsforsíðu, með athugasemdum eins og þessari: „Byrjar ofan frá“ Eg var „þrumuskýið“ hans Jacks Barrymore, fyndið og heimsvant afkvæmi fínu skólanna, gáfuð og geðrík. „Hávaxin og velvax- in, með barnsmunn og hjartalaga andlit, sem ber sig eins og her- togafrú, með snilligáfu Barry- moranna, snör og snögg . . . “ Guð minn almáttugur! hugs aði ég í skelfingu minni. Hvern- ig í dauðanum á ég nokkurntíma að geta uppfyllt allar þessar aug lýsingar, án þess að verða til skammar? í barnæsku hafði ég verið innan um greint menning arfólk og aldrei fundizt ég til- heyra þeim hópi. Þau fáu skipti, sem ég kom niður til að tala við þessa bókmenntavini hennar mömmu, hafði ég fundið mig vera alveg samskonar heigul og samskonar gabbara og nú. Þeir spurðu kannske: — Hvað hef- urðu verið að lesa undanfarið? og ætluðust þá til að ég svaraði: „Glæp og refsingu", en þar sem ég hafði þá oftast verið að lesa einhverjar nauðgunairsögur úr „Sönnum játningum", laug ég alltaf til og fékk vonda sam- vizku af öllu saman. Nú fann ég einmitt til sama vanmáttarins. Eg reyndi að vera eins og fólk ætlaðist til, að ég væri, ég lagði stund á útúr- snúninga og ósvífin svör. Ofur- lítið áfengi hjálpaði mér tals- vert en svo bar til, að ég drakk ofmikið og hafði þá ekki hemil á tungu minni. Þá sagði ég upp- hátt það, sem flestir létu sér nægja að hugsa. Einu sinni kom John Loder í heimsókn ásamt Hedy Lamarr hinni fögru, og hún færði mér að gjöf nýjustu bókina eftir Philip Wylie, en ég hafði lesið ritdóma um hana. — Guð minn góður, Hedy! sagði ég. — Þetta er merkileg gjöf frá þér. Með þessu andliti þínu 'datt mér ekki í hug að þú hefðir neinn heila. Hedy tókst að hlæja. í annað sinn vorum við Bram gestir heima hjá Alfred Hit- chock og konunni hans. Eg hafði hitt hann í boði hjá Ouida Rath- bone, þar sem hún setti mig við stjörnuborðið, milli mannsins sins og Clark Gable. Eg talaði við Gable um hesta og um'pabba. Eg sagði við hann. — Þér brosið eins og pabbi; það er einskonar hálfbros, sem gerir, að yður lang ar til að gráta. Mér kom vel saman við hr. Gable. Síðan sneri ég að Hitchcock, en hryllings- leikstjórinn var ekki eins blíð- ur á manninn. Eg fylltist ótta og lotningu, og ætlaði að bjarga mér með blaðri. Eg er hrædd um, að honum hafi þótt ég vera heldur betur heimsk. Og nú, heima hjá honum, drakk ég ofmikið. Ef til vill hélt ég, að vermútinn myndi laða fram „rýtinghvössu fyndnina", sem Louella Parsons hafði eign að mér á prenti. En það fór illa. Drykkurinn hafði annarskonar töfraverkanir. Lotningin tók að víkja fyrir niðurbseldri vonzku. hvað vildi hann með þessari mikilmennsku . . . gera lítið úr mér? Eg fann, að ég stóð frammi fyrir honum í stríðsskapi, og storkaði honum: — Hvað gengur að yður, hr. Hitchcock? Síðasta myndin yðar var hreinasta frat. Hvað gengur að þessum mikla leikstjóra, sem hefur gert svo margar frægar myndir? Hitchcock sneri sér að Bram- well. — Farið þér með þennan drukkna kvenmann út úr hús- inu, sagði hann, og sneri sér til að ganga inn í lestrarherbergið sitt. Joseph Cotten, sem líka var þarna gestur, reyndi að stilla til friðar. — Jæja, jæja, Hitch . .! En hinn lét ekki segjast. Hann endurtók skipunina og gekk inn í lestrarherbergið. Eg heyrði sjálfa mig segja. — Af hverju eruð þér svóna fjand ans stórsnúðugur, hr. Hitchcock? Þér hafið þó væntanlega lesið dómana. Vitið þér ekki sjálfur, hvað hún var léleg? Frú Hitohcock reyndi að gera sitt bezta. — Þú komst við við- kvæma taug hjá honum, Diana. Hann varð móðgaður yfir þessum blaðadómum. Bram tók í handlegginn á mér. — Við skulum fara, elskan. Þegar ég var komin heim og aftur til vits, varð ég skelfd. Bram skipaði mér að skrifa af- sökunarbréf. — Ó, Bram, sagði ég, eymdarleg, — hvernig í dauð anum skrifar maður afsökunar- bréf til fr*gs manns, sem mað ur hefur í fylliríi móðgað á hans eigin heimili. En loksins skrifaði ég samt bréfið. Hitchcock svar- aði því aldrei. En sagan barst út. Og svo var það þegar Deanna Durbin kom allt í einu óvænt þangað sem ég var að vinna í kvikmyndaverinu. Eg kom auga á hana, þar sem hún stóð til hliðar. Eg stanzaði í miðju atrið- inu. — Hver er þetta? spurði ég og benti á hana. — Hún er grun samlega lík Durbin. — Og er líka hún, ungfrú Barrymore. Hún hafði augsýni- lega komið til þess að sjá, hvern a r L ú ó — Van Winkle, er það satt . . . Ég . . . eh . . . hérna . . . þetta er maðurinn xninn . . og Eva dóttir mín! — Oh, þetta var stórfín saga sem þú skrifaðir í veiðitímarit- ið um unga listamanninn á fenja svæðinu. ----- ~ i — Eruð þér rithöfundur Markús. Ja hérna, þetta er allt svo óvænt! ./ ■ - , k ig ég liti út, af því að það hafði frétzt, að ég væri að sækjast eftir þessu Koster-hlutverki. SHlItvarpiö 8.30 Fjörleg músík í morgunsárið — 9.00 Fréttir. 9.10 Veðurfregnir. 9.20 Vikan framundan. 9.35 Morguntónleikar: Frá hátíðatónleikum Sameinuðu þjóðanna 24. okt. sl. a) Forleikur nr. 3 1 D-dúr eftir Bach (Suisse-Bomande hljóm- sveitin leikur; Ernest Anser- met stjórnar). b) „Söngur hörpuleikarans" eftir Hugo Wolf (Dietrich Fischer- Dieskau syngur). c) Svíta í F-dúr eftir Koussel (Sinfóníuhljómsveitin í Tókíó leikur; Paul Klecki stjórnar). 10.30 Prestvígsla í Dómkirkjunni (Bisk up íslands, herra Sigurbjörn Ein- arsson, vígir Jón Hnefil Aðal- steinsson cand. theol. til Eski- fjarðarprestakalls 1 Suður-Múla- prófastsdæmi. Séra Jakob Jóns- son lýsir vígslu. Aðrir vígslu- vottar: Séra Þorgeir Jónsson fyrr um prófastur, séra Sigurjón Jóns son fyrrum sóknarprestur og séra Óskar J. Þorláksson dómkirkju- prestur, sem þjónar jafnframt fyrir altari. Hinn nývígði prestur prédikar. Organleikari: Dr. Páll ísölf sson). 12.15 Hádegisútvarp. 13.10 Afmæliserindi útvarpsins um náttúru íslands; VIII: Vötn (Sig- urjón Bist vatnamælingamaður). 14.00 Endurvarp frá Danmörku: Jóla- kveðjur til Grænlands. 15.15 Kaffitíminn: Magnús Pétursson leikur á píanó. 15.45 Á bókamarkaðinum (Vilhj. Þ. Gíslason útvarpsstjóri). — (16.00 Veðurfregnir). 17.30 Barnatími (Anna Snorradóttir): a) Þrjú ævintýri um jólatréð: „Litla jólatréð", „Grenitféð** og „Fyrsta jólatréð" (Ævar K. Kvaran og Anna Snorradóttir lesa). b) Leikritið „Ævintýraeyjan"; III þáttur. —- Leikstjóri: Stoi ' >r Hjörleifsson. 18.25 Veðurfregnir. 18.30 Tilkynningar. 19.30 Fréttir og íþróttaspjall. 20.00 Tónleikar: Sónata fyrir fiðlu og píanó op. 45 eftir Grieg (Örnulf Boye Hansen og Kjell Bække- lund leika). 20.30 Spurt og spjallað í útvarpssal. — Þátttakendur: Kristján Friðriks- son, Lúðvig Hjálmtýsson, Kunólf ur Pétursson og Sigurður H. Egils son. — Umræðustjóri: Sigurður Magnússon. 22.00 Fréttir og veðurfregnir. 22.05 Danslög: Heiðar Astvaldsson vel ur lögin. Mánudagur 19. desember 8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón- leikar. — 8,30 Fréttir. — 8.40 Tónleikar. — 9.10 Veðurfregríir. — 9.20 Tónleikar). 12.00 Hádegisútvarp. — (12,25 Fréttir og tilkynningar). 13.15 Búnaðarþáttur: Um búfræðirit (Agnar Guðnason ráðunautur). 13.30 „Við vinnuna": Tónleikar. 15.00—16.30 Miðdegisútvarp. — (15.00 Fréttir. — 16.00 Fréttir og veður- fregnir). 18.00 Utvarpssaga barnanna: „Jólin koma“ eftir Þórunni Elfu Magn- úsdóttur: III. (Höfundur les). 18.25 Veðurfregnir. 18.30 Þingfréttir. — Tónleikar. 18.40 Tilkynningar. 19.30 Fréttir. 20.00 Um daginn og veginn (Helgi Hall grímsson). 20.20 Emsöngur: Guðmundur Guðjóns- son syngur íslenzk lög; Fritz Weisshappel leikur undir á píanó. a) „Gamlar stökur“, ísl. þjóðlag í útsetningu Karls O. Runólfs- sonar. b) „Hirðinginn" eftir Karl O. Runólfsson. c) „Stúlkan mín“ eftir Skúla Halldórsson. d) „Margt er það í steininum" eftir Sigurð Þórðarson. e) „Ingjaldur í skinnfeldi" eftlr Árna Thorsteinsson. f) „Vorgyðjan kemur" eftir Árna Thorsteinsson. g) „Þú ert“ eftir Þórarin Guö- mundsson. 20.40 Leikhúspistill (Sveinn Einarsson fil. kand.). 21.00 Tónleikar: Fiðlukonsert op. 35 eftir Tjaikovsky (Jascha Heifet* og hljómsveitin Philharmonia 1 Lundúnum leika; Walter Siiss- kind stjórnar). 21.30 Utvarpssagan: „Læknirinn Lúk- as“ eftir Taylor Caldwell; XXIII, (Ragnheiður Hafstein þýðir og les). 22.00 Fréttir og veðurfregnir. 22.10 Hljómplötusafnið (Gunnar Guð- mundsson). VIKUR er leibin til lækk- unar

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.