Morgunblaðið - 20.01.1961, Qupperneq 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 20. jarfcar 1961
L
Daginn eftir braut ég heilann.
, Hver gæti lánað mér peninga?
! Mér gat ekki dottið neinn í hug.
f 1 Þá kom snögglega upp í huga
anér n>'n Tyrone Powrr. Eg
hafði verið í samkvæmum hjá
j honum hér, og hann og Anna-
bella höfðu komið til min. Eg
hringdi til hans.
I ■—Eg skal segja þér, Ty, sagði
ég, — ég er alveg á nástrái. Get
urðu hjálpað mér eitthvað? Ef
þú mátt missa það. Eini vegur-
inn til að biðja aðra um peninga
var að vera hreinskilinn, fannst
mér.
— Því miður, sagði hann. Og
svo bsetti hann við: — Þetta
kemux víst fyrir okkur öll. Eg
skal senda þér ávísun. Eg hafði
enga upphæð nefnt, og Ty spurði
ekki eftir því. Svo bætti hann
við, áherzlulaust: — Mér þætti
gaman að sjá þig — við skuilum
hittast einhverntíma.
Nokkrum blukkustundum
seinna kom maður í bílstjóra-
búningi að dyrunum hjá mér. —
Ungfrú Barrymore? Hr. Power
sendi mig til yðar. Svo rétti hann
mér umslag og var horfinn. Eg
opnaði það og var forvitin að
sjá, hve mikið hann hefði sent
mér. Kannske væri það þúsund
dalir?
Út kom ávísunin og hljóðaði
Upp á hundrað dali.
Eg var stórmóðguð. Hefði
hann sagt: — Því miður, Diana,
en ég hef konu og barn á fram
færi mínu, og get því ekkert í
bili, en undir eins og það lagast,
veit ég ekki hvað ég vildi gera
fyrir þig. Miohael og Robin reynd
ust mér svo vel, þegar ég var
illa staddur . . .
Hvern gæti ég reynt við ann
an? Mér datt í hug Huntingdon
Hartford, sem stóð til að erfa
auð fjffr. Hann hafði boðið mér
út í Palm Beach, eitt fyrsta árið,
sem ég tók þátt í samkvæmislíf
inu. Við höfðum dansað saman
í E1 Morocco og Storkklúbbn-
um. Við höfðum verið í boðum
hvort hjá öðru. Hann munaði
sannarlega ekki um þó það væri
fimm þúsund dalir. Eg hringdi
til hans og þegar umræðuefnin
okkar voru þrotin, og ég fann,
að hann vildi losna Úr símanum,
sagði ég. — Huntingdon, ég skal
segja þér hversvegna ég hringdi.
Þér mun þykja það skrítin bón
og efast um, að það sé satt, en
ég er alveg gjörsamlega aura-
laus.
Áður en hann komst að með
svarið, flýtti ég mér að segja: —
Eg fæ peninga úr búinu hennar
mömmu bráðum og get þá borg
að þér aftur. En nú vantar mig
beinlínis aura fyrir mat.
Það varð löng þögn hinumeg
in. Eg fann roðgnn koma upp í
kinnarnar á mér og svitanum sló
út um andlitið á mér. Það var
svo auðmýkjandi að verða að
gera þetta. En þá h’eyrðist í
Huntingdon. — Jú, en ég skal
segja þér, Diana, það stendur
bara svo fjandalega á fyrir mér
í bili. Eg er að vasast í svo
mörgu . . . Hefurðu nokkurt
gagn af hundrað dölum?
Eg svaraði: — Já, mér er tals
vert gagn að þeim. Þakka þér
kærlega, Huntingdon. .
Eg lagði frá mér símann og
langaði mest til að fara að skæla.
En gat ég nú láð þeim þetta,
þrátt fyrir allt? Þeir vissu, hvern
ig ég hafði spillt öLlu fyrir sjálfri
mér í Ástralíuferðinni. Eina
huggunin mín var, að búið hernn
ar mömmu myndi verða uppgert
í nóvember 1952, því að það
hafði lögfræðingurinn hennar
skrifað mér. Enn voru nokkrir
mánuðir þangað til, og áreiðan
lega mundi ég geta endurgreitt
það, sem ég fengi lánað í milli-
tíðinni. Eg var ekki að fara fram
á ölmusu, heldur lán.
Ennþá vorum við auralaus.
Þá mundi ég eftir ágætum, ung
um leiksviðsteiknara, sem hét
Tom Oliphant. Og hann reynd
ist mér mikil hjálparhella. í
húsi, sem marnrna hans átti var
laus íbúð. Þar gátum við Bob
fengið inni í bili, án þess að
þur-fa nok-kuð að hugsa um húsa
leigu. — En ég skal taka það
fram strax, að það líkist ekki
neinu, sem þið eruð vön, sagði
hann. Við vorum nú fyrst og
fremst þakk-lát fyrir að hafa þak
yfir höfuðið, sagði ég við hann.
Og Tom, se-rn var þá ekki í vinnu,
lét okkur hafa 150 dali þegar
við fluttum inn.
En það var satt, sem hann
sagði um íbúðina. Hún var mál-
uð skjallhvít, líkust skurðstofu
í sjúkrakúsi, og húsið skalf þeg-
ar vörubílarnir fóru þar fram
hjá, dag og nótt. Eg fór fljótt að
hata kvítu veggina og loftið
kring um okkur. Og þrátt fyrir
örbirgð okkar, keyptum við
málningu og fórum að mála
veggina dökkgræna, en loftið
rautt. Kannske þetta gæti talið
mér trú um, að ég væri í fínni
íbúð. Við byrjuðum með mikl-
um áhuga á loftinu og meðan
á verkinu stóð, hlóðust tómar
bjórdósir upp á miðju gólfinu.
Við' komumst aldrei svo fangt
að mála veggina. Mamma Toms
rakst inn, leit kring um sig með
örvæntingarsvip og skipaði svo
Tom að reka okkur út. — Við
ætluðum bara að gera þetta dá-
lítið fínt, sagði ég. Tom var í
mestu vandræðum en gat ekki
að gert.
Við fluttum í gistihús. Ég
reyndi að verða mér úti um
matarboð, til þess að spara
fæðiskostnað. Eg hringdi upp
(káta fófkið, sem ég hafði þekkt
forðum og þá hafði verið eins
og heima hjá sér um mat og-
drykk hjá mér. En engin boð
komu, enda þótt ég væri alltaf
að lesa um veizlurnar þeirra í
blöðunum. Allt í einu datt það
í mig að hmigja í Dolores Cost-
ello. Hann ha-fði ég ekiki séð ár-
um saman. Hún virtist raunveru
lega hafa ánægju af að heyra
um mig. Dóttir hennar og hálf-
systir mín, Deedee, átti von á
öðru barni sínu. Og John yngri,
hálfbróðir minn, var líka í
borginni. Við ættum að koma
saman öll.
Þegar ég svo sá Dolores heima
hjá sér, var hún alveg eins og
ég mundi hana úr þöglu mynd-
unum — snyrtilega búin og
varla grátt hár í höfðinu á
henni, en hárið var með gulislit
— þetta var yndisleg kona með
einhverja himneska ró yfir sér.
Eg gat vel skilið, að pabbi yrði
hrifinn af henni.
Seinast þegar ég sá systur
mína, hafði hún verið ólánleg
í vexti og hálfþroskuð. Nú var
hún tuttugu og tveggja ára og
stórfríð og sjálf orðin móðir.
Svo kom John inn — hávaxinn,
laglegur og fullur af fjöri. Mér
datt í hug, að svona hefði pabbi
litið út um tvítugt. Ekki hafði
John samt vangasvipinn hans,
en það var eitthvað rafinagnað
við hann — einhver snerpa og
eldfjör. Hann kom þjótandi inn
í stofuna, eins og halastjama,
tók þrjú stigaþrep í einu, svo
gat hann sezt, þotið upp aftur
og ætt fram og aftur um gólfið
eins og dýr í búri. Hann eins og
gneistaði af eirðarleysi.
Við töluðum um okkar nán-
ustu og Bob hlustaði á, án þess
að leggja nokkuð til málanna.
Johnny vildi fræðast um föður
okkar. Eg minntist þess, að
Cobina Wright eldri, sagði mér
einu sinni, að Johnny hefði
komið til sín og spurt hana
spjörunum úr um pabba sinn.
— Hann þekkti hann raunveru,
lega aldrei, sagði Cobina. •—
Hann sagði við mig: — Hvernig
get ég fengið eitthvað að vita
um hann — hvernig leit hann
út? Og ég svaraði: — Talaðu við
einhverja kunningja hans, sem
enn eru tiltækir — John Decker,
Gene Fowler og alla hina. Og
þetta var ekki nema satt, því að
auk þess, sem pabbi var alltaf
svo fjarlægur börnunum sínum,
var Deedee ekki nema tóif ára
og John tíu, þegar hann dó. Og
varla gætu þau munað mikið
Þessa síðustu mánuði, sem pabbi
lifði, hafði ég kynnzt honum
miklu meira en hin, og þekkti
ég hann þó sannarlega ekki
mikið!
Dolores reif mig upp úr hug
leiðingum mínum. Hvort ég
hefði séð Ethel frænku?
Eg hristi höfuðið. Eg hafði
enga hugmynd um, hvort hún
var hér eða eystra. Dolores
sagði, að hún ætti heima í Holiy
wood, enda þótt hún sæi hana
sjaldan. Eg komst að því, að
Dolores hafði — eins og mamma
— afdrei verið nein sérstök vin-
kona Ethel frænku. Var það
vegna þess, að frænka leit allar
konur hornauga, sem höfðu ver-
ið nákomnar pabba, sem hún
dýrkaði alltaf, eins og hvern
annan litla bróðu-r, og taldi enga
þeirra hafa verið verðuga hans?
í .....................................
Skáldið ocf mamma litla
, Ef ég lít beint upp í loft ætti ég
að koma auga á Sputnik IV.
Já, og ef þú lítur beint niður, ætt-
ir þú að sjá....
....þessa stóru fætur þína trampa
í nýsáðu pétursiljubeðinu mínu.
i.
Á
Ú
6
get the little plane warmed
UP, CHUCK...I'M FLVING IN TO
WILLOW LANDING TO GET tTj
A DOCTOR / J-%-
AT THAT
MOMENT(VEU.OW
BEAR, BRINGING
NEWS OF
MARK TRAIL(
ROUNDS
THE POINT
OFF McCLUNE'6
lanoing/
VES...LITTLE
KING...NOW
HURRX I WANT
TO GET GOING/
SOMEBODY
SICK, MR.
McCLUNE?
. ^ — Hitaðu upp litlu vélina
Chuck . . . Eg þarf að fljúga til
Willow-stöðvarinnar að sækja
lækni. »
— Er einhver veikur herra
McClune?
— Já, King litli . . . Flýttu
þér nú, ég vil fara að komast af
stað!
Á sama tíma kem-ur Guli-Biörn
með fréttir af Markúsi.
Eg nefndi nú þetta ekkert á
nafn við Ðolores, en bað hana
aðeins um símanúmerið hjá
Ethel. Eg skal’ hringja til henn-
ar, sagði ég við sjálfa mig. Eg
ætla að tala við hana. Ef ég gefc
slegið bláókunnugt fólk um pen
inga, hversvegna þá ekki föð-
ursystur mína?
Eg hringdi til hennar daginn
eftir, og þessi dásamlega rödd
heyrðist í símanum. — Ó-ó, Di-
ana, það var gaman að heyra
í þér.
— Það var líka gaman að
heyra röddina þína, Etheli
frænka, sagði ég. — Mikið væri
gaman að hitta þig.
— Komdu hvenær sem þú vilt,
núna, seinni partinn í dag.
— Það væri gaman, en nú hef
ég bara engan bíl. Eg vildi ekki
segja, að ég ætti ekki einusinni
fyrir leigubíl, og bætti því við:
— Eg er hér bara snögga ferð,
og hef ekkert getað hugsað fyr-
ir bíl ennþá.
— Eg skal senda minn eftir
þér, sagði hún.
— Má ég taka manninn minn
með mér?
— Hvern þeirra? spurði hún.
Nei, þetta er nú fullmikið,
hugsaði ég. En sló því upp í
ÍHUtvarpiö
Föstudagur 20. janúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur).
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón*
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
(12.26 Fréttir og tilkynningar).
13.15 Lesin dagskrá næstu viku,
13.25 ,,Við vinnuna“: Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til«
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Börnin heimsækja framandi þjó8
ir: Guðmundur M. t>orlákssoa
talar um íbúana á Páskaey,
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Dagl^gt mál (Óskar Halldórsson
cand. mag).
20.05 Efst á baugi (Umsjónarmenn*
Fréttastjórarnir Björgvin Guð*
Guðmundsson og Tómas Karls*
son).
20.35 Tónleikar: Hollywood Bowl sin«
fóníuhljómsveitin leikur vinsæl
hljómsveitarverk. John Barnett
stjórnar.
20.50 Upplestur: Svala Hannesdóttif
les Ijóð eftir Vilborgu Dagbjarts*
dóttur,-
21.00 Tónleikar: Musica Nova-kvintett
inn leikur.
a) Kvintett eftir Haydn; Friti
Muth útsetti.
b) Svíta fyrir blásarakvintett op.
57 eftir Lefebvre.
21.30 Útvarpssagan: „Læknirinn Lúk«
as“ eftir Taylor Caldwell. Ragn«
heiður Hafstein. XXXI. lestur,
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 „Blástu — og ég birtist þér“; II.
þáttur: Ólöf Árnadóttir ræðip
við konur frá ýmsum löndum.
22.30 í léttum tón: Píanóleikarinn Lou
Stein og hljómsveit hang
skemmta.
23.00 Dagskrárlok.
Laugardagur 21. Janúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn
Jón Auðuns dómprófastur).
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón«
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tóii
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. ^
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp. r |l
(12.25 Fréttir og tilkynningar). ’
12.50 Óskalög sjúklinga. Bryndís Sigm
urjónsdóttir stjórnar þættinum.
14.30 Laugardagslögin. (15.00 Fréttir)*
15.20 Skákþáttur. Guðmundur Arn«
laugsson flytur.
16.00 Fréttir og tilkynningar.
16.05 Bridgeþáttur. Stefán Guðjohnscn
flytur.
16.30 Danskennsla (Heiðar Ástvalds#
son danskennari).
17.00 Lög unga fólksins (Guðrún Ás*
mundsdóttir),
18.00 Útvarpssaga barnanna: „Átta
börn og amma þeirra í skógin*
um“ eftir Önnu Cath.-Westly ; VL
lestur. Stefán Sigurðsson kenn«
ari.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og ung*
linga. Jón Pálsson flytur.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Leikrit: „Dimmafljót'* eftir Rodn
ey Ackland, í þýðingu Ásgeirs
Hjartarsonar. — Leikstjóri: Gíslt
Halldórsson. Leikendur: Lárus
Pálsson, Halldór Karlsson, Hildup
Kalman, Jón Aðils, Helga Bach«
mann, Kristín Anna Þórarinsdótt
Ir, Róbert Arnfinnsson, Gestup
Pálsson og Rúrik Haraldsson.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Þorradans útvarpsins, þar á met
al leikur hljómsveit Aage Lor«
ange. Söngvari með hljómsveit*
inni Sigurdór Sigurdórsson.
02.00 Dagskrárlok. .