Morgunblaðið - 04.02.1961, Blaðsíða 12

12
MORCUNBLAÐIÐ
Laugardagur 4. fel»r. 1961
frægu leikaraætt, var hrifin úr
dauðans greipum í dag, og mun
koma fram í kvöld í hlutverki
EÍnu í „Náttjakkanum". Kveðst
hafa lengi þjást af illkynjuðu
'kvefi og tekið of margar lyfja-
töflur. Tók þær aðeins við of-
þreytu, segir leikkonan . . . Hún
fer að velta því fyrir sér, hvern
ig New York-blöðin muni skýra
þetta óhapp, þar sem það kem-
ur rétt á eftir sjálfsmorðstil-
raun leikkonunnar Susan Hay-
tvard, sem einnig tók svefntöfl
úr . „ . „Veslings Susan“, sagði
hiún, „Verslings Susan“ . . . “
— Ekki getur maður kvartað
ýfir blöðunum, sagði ég við Bo*b.
f>arna kemur maður á forsíðu.
En Bob, sem hafði rekizt heim,
nákvæmlega nógu snemma til
þess að kalla á lögregluna og
bjarga lífi mfnu, hristi bara höf
úðið. — Þarftu alltaf að vera að
leika, Muzzy? Líka fyrir mér
einum?
' Auðvitað reyndi ég ekki til að
drepa mig. Barrymore, þó, þó!
Ef nokkuð er ,til, sem hún fyrir-
lítur, þá er það sjálfsmeðaumk-
un. Nei, henni er ekki fisjað
saman! Hún getur tekið það súra
með því sæta! Ef maður hefur
verið að reyna að drepa sig, þá
er maður ekki bráðlifandi og
spriklandi á leiksviði, sólarhring
seinna!
Allir létu eins og ekkert hefði
komið fyrir, og til þess að sýna,
að ég gengi ekki með neinar
sjúklegar grillur, var ég eins kát
og hress og þægilega drukkin
og nokkru sinni áður, það sem
eftir var af ferðinni, en við end
uðum í New Haven, Connecti-
cut, í maímánuði. Leikurinn gaf
góðan ábata. Það varð Blaney að
játa. Fólk kom til að sjá Barry-
more, drukkna eða ódrukkna, og
yfir hverju þurfti Blaney þá að
kvarta?
Eg hafði gert klúður úr sjálfs
morðinu mínu, auk heldur öðru,
eða var ekki svo? Hafði ég það
ekki? öskraði ég að Bob innan
fjögurra veggja herbergisins okk
ar, og nú þegar ég hafði enn bet
ur en nokkru sinni fyrr heimskað
mig opinberlega, hvað kæmi
næst? í guðs bænum, hvað kæmi
næst? Og þegar ég var ein, grét
ég ofurlítið yfir skeytinu frá
Tallulah, sem ég hafði fengið dag
inn eftir að þetta skeði: „Við eig
um öll svona slæmar stundir.
Hertu þig upp! Hertu þig upp,
umfram allt!
Við lentum þetta sumar í gisti
húsi í New York, ekki nema stein
snar frá leiguihúsinu, þar sem ég
hafði einu sinni gengið upp brak
andi stigann og læðzt á tánum
eftir brakandi ganginum, ásamt
Riohie Merino — í leit að ævin-
týrinu.
Þetta var gistihús, þar sem —
eins og Bob sagði— jafvel klám
ið á veggjunum á karla-snyrti-
herberginu var vitlaust stafsett.
Stúlkur í þröngum kjólum og
með háa hæla voru á ferli um
setuskálann, og feitir, rauðeygð
ir karlmenn átu þær með aug
unum. í þessum stóra sal með
þungum leðurstólum og fleiðruð
um húsgögnum. Við höfðum and
styggð á þessum húsakynnum,
en aðgætandi var að þama höfð
um við setustofu og svefnher-
bergi fyrir það sama, sem eitt
herbergi hefðj kostað annars-
staðar, auk þess sem þetta gisti
■hús amaðist ekki við Fini, en
það gerðu hin. Og þess bar að
gæta, að ef Fini hefði ekki ein-
mitt verið búinn með gönguna
sína í Boston, hefði Bob aldei
komið inn í tæka tíð. Eg þrýsti
Fini að mér, en einhvernveginn
var ég samt ekki viss um til-
finningar mínar gagnvart hon-
um.
Þú skilur, sagði Lyman Brown,
umboðsmaðurinn, — að þeir
vilja fá þig en ekki Bob. Hann
var að tala um tvo unga leik-
stjóra í Canal Fulton, Ohio,
skarnmt frá Cleveland. — Þeir
eru þarna með fast leikhús og
ráða aðeins tvö þekkt nöfn —
þig í upphafi leikárs, og svo á
Julie Haydon að leika í síðasta
leikritinu þeir-ra. Þeir vildu fá
mig í aðalhlutverkið í gamanleik,
sem hét „Gleðifréttir".
Eg fór í fyrstu viku júní. Ef
til vill mundi Bob fara og leita
sér atvinnu, út úr leiðindum. Eg
fór og kvaddi hann með kossi.
— Eg sé þig aftur eftir þrjár vik
ur, sagði ég. Þetta var annað
leikritið síðan við Bob hittumst
fyrst, sem ég hafði leikið í, án
þess að hann væri með mér.
í Canal Fulton var veizla í
fullum gangi. Eg varð heiðurs-
gestur í þessu ítóra grindahúsi,
þar sem við áttum að búa; þar
var sameiginlegt eldhús, þar sem
við gátum eldað okkur mat. Eg
var í ágætis skapi. Mér fannst
ég vera komin á réttan kjöl aft
ur, og ég var búin að fylla með
alaglasið mitt í flugvélinni með
viskíi, þegar leikstjórarnir tveir,
David Fulford og Bill Dempsey,
hittu mig. Þegar ég sneri mér við
til að heilsa einhverjum, sá ég
fyrir mér hávaxinn, dökkhærð-
an ungan mann, hér um bil
tuttugu og átta ára gamlan, á
að gizka, með svötrustu og hvöss
ustu augu, sem ég hafði nokkurn
tíma séð.
— Hver er þetta? spurði ég,
og rétti fram höndina.
— Mótleikarinn þinn, sagði
David. — Finnst þér hann ekki
snotur? Svo sagði hann nafnið.
— Hr. Dan Freeman.
— Eg er vissulega ánægð með
hann, sagði ég. Og snögglega
duttu mér í hug orð Brams, þeg-
ar ég kom úr ökuferðinni með
Van Heflin: „ . . . þetta snögga
líkamlega aðdráttarafl . . . þú
verður alltaf hrifin af hinum og
þessum mönnum um leið og þú
sérð þá . . . “.
Hr. Freeman tók undir hand-
legg minn og leiddi mig út í
horn, þar sem við svo töluðum
saman. Eftir gildið tók hann
töskurnar mínar og bar þær upp
í herbergið mitt. Það var litíð en
snoturt. í eina glugganum var
viskíglas, sem notað var til þess
að halda honum opnum. — En
indælt! sagði ég, en svo leit ég
á rúmið og gapti af undrun. Það
var ekkert annað en fjaðradýna,
sem hvíldi á fjórum múrstein-
um, einum undir hverju horni.
Og hún var sigin í miðjunni. —
Þetta finnst mér nú minna meira
á hengirúm en almennilegt rúm,
sagði ég.
— Þú mátt heita vel sett, sagði
Dan og glotti. — Þú ættir að sjá,
hvernig almúginn sefur. Hann fór
með mig niður. Dagstofan ’var
orðin að svefnsal, með átta dýn
um á gólfinu. — Við höfum ekki
einu sinni múrsteina, sagði hann.
Dan var eins og af himnum
sendur. Hann hæfði hlutverki
sínu og hann hæfði mér. Eg mátti
ekki drekka fyrir sýningu eða
meðan á henni stæði, hélt hann
eindregið fram. Hann var hreyk
inn af að leika á móti Barrymore,
en þverneitaði hinsvegar að láta
mig spilla fyrir sér sýningunni
með skrípalátum. Hann hafði les
ið ufn mig í blöðum. Og það, sem
ég hafði neitað að láta aðra bjóða
mér, þoldi ég honum. Eftir sýn-
inguna hafði það verið föst venja
hjá okkur Bob að fara beint á
drykkjukrá, en Dan fór með mig
í larigar göngur. Við rændum
kæliskápinn og drukkum okkur
út úr í mjólk. Hann var geysi-
lega samvizkusamur gagnvart
leikhúsinu. Hreinskilni hans og
ákafi hreif mig. Mér fannst ég
vera orðin nítján ára aftur. Diana
Blythe með allan heimin á valdi
sínu. Eg furðaði mig á aganum,
sem ég lét mér lynda, og við-
brögðum mínum gagnvart hon-
um. Þarna sér maður, hugsaði ég,
drykkjuskapurinn er ekki eina
meðalið við leiðindum. Hafi mað
ur bara viðeigandí vinnu eða við
eigandi mann — eða kannske
öllu heldur viðeigandi mann og
viðeigandi vinnu . . .
Bob hringdi til mín þetta
kvöld. Muzzy, byrjaði hann og
röddin var iðrandi eins og í
smástrák. — Eg hringi frá New
York sjúkrahúsinu.
Mér var flökurt. — Guð minn
góður, hvað er að?
— Þetta gamla. Lifrabólgan.
Eg fékk kast um miðja nótt. Það
hafði verið slæmt kast, hann
hafði misst meðvitund og verið
fluttur af skyndingi í sjúkrabíl.
Hann yrði að vera þarna í viku.
í stað þess að aumka hann,
varð ég öskuvond. — Bölvaður
bjáninn þinn! öskraði ég. —
Geturðu aldrei lært af reynsl-
unni? Þetta er í fjórða sinn og
þú mátt teljast heppinn, ef þú
sleppur yfir það. Þú veizt, að
þú mátt alls ekki drekka og
jafnframt, hvað það getur kost
að að gera það.
Hann var iðrandi í rómnum.
— Þú varst farin og ég vissi
ekki hvað ég átti að gera . . .
Röddin dó út. — Eg saknaði þín
svo hræðilega. En þetta skeður
ekki oftar. Þetta skal verða í
síðasta sinn.
—Það væri betur, sagði ég, —
annars færi illa næst.
Eg lagði frá mér símann, leið
og hrædd. Sama sagan upp aft
ur og aftur! Sama slitna platan,
spiluð aftur og aftur: ræfilshátt
urinn í honum og meðaumkunin
í mér, sem ég skammaði sjálfa
mig fyrir, og svo hataði ég bæði
hann og sjálfa mig.
Nú vorum við Dan saman, seint
og snemma. Hvað sem Dan sagði
eða gerði, lagði frekari áherzlu
á ræfilsháttinn í Bob. Dan var
sterkur, lifandi og einbeittur.
Hann hótaði að ganga burt af
sviðinu ef ég hegðaði mér ekki
almennilega. Hann var liðlegri
leikari en Bob, og af því að hann
var það, varð ég það líka. Mér
varð það allt í einu ljóst, að í
átta ár hafði ég verið að leika
móti Bob einrun og engum öðr-
um: Dan fór laglega með bendi-
orðin og kom mér til að leika
betur en ég hefði annars gert.
Hann lék eins og karlmaður á
að leika á móti konu, láta hana
verða þess vara, að þau voru
sitt af hvoru kyni.
— Eg reyndi þetta við þig
strax þegar ég sá þig fyrst, ját-
aði hann fyrir mér seinna. Þú
ert þannig kona, að þú verður
að verða þess vör, að þú ert
að leika móti karlmanni. Eg varð
að gera þér það ljóst strax, að ég
var mótleikarinn þinn og að þú
yrðir að leika móti mér, en ekki
ein út af fyrir þig.
Þetta væri ekki nein ímyndun,
sagði hann. Allir hefðu verið
sjálfandi áður en ég kom. Varið
ykkur á henni — hún er upp-
stökk og óútreiknanleg stjarna
. . . óhemja, sem enginn getur
tjónkað við.
— Það er karlmaður, sem þú
þarfnast, sagði Dan. — Aðeins
rétti maðurinn getur gefið þér
frið. Og ef þú ekki færði friðinn,
flýgurðu bara æ stærri hringi,
eins og vængbrotinn fugl, þangað
til þú snýst alveg um og deyrð
í drykkjumannahæli eða verður
fyrir bíl á götunni.
Þetta voru grimm og harð-
neskjuleg orð — en bara sönn,
fannst mér.
Kvöldið áður en við byrjuð-
um að leika, hringdi Bob. Nú var
röddin hressari. Allt í einu sagði
hann: — Eg þarf að fá peninga
til þess að komast héðan, Diana.
Þú verður að senda mér þá.
Þetta var eins og hnefahögg í
30 KRONUR MIÐINN
I WANT VOU TO FAN OUT
AND F»ND THE CHILD...
AND THE MAN WHO ^
TOOK HIM...DONT
/ CONTACT THE POUCE
\ ...I Y/ANT TO TAKE
V CARE OF HIM S
MVSELF/
l'M POSITIVE SOMEBODV
SNEAKED THE CHILD OUT OF HIS
ROOM... MA-HEEN-GUN FOLLOWED
AND MAVBE WAS SHOT...WHOEVER
1T WAS CAN’T BE FAR AWAV/
Finding no trace
OF LITTLE KING
NEAR THE
TRADIN6 POST,
HUNT McCLUNE
HURRIEDLV
CALLS IN THE
COMPANV
OF TRAPPERS,
PROSPeCTORS, AND
TRADERS WHO
MAKE UP HIS
VAST NORTHERN
EMPIRE
U
ó
Þegar King litli finnst hvergi
nálægt verzlunarstaðnum, kall.
ar McClune í flýti saman alla
veiðimenn, gullleitarmenn og
norðlæga
bergi þess .... Úlfur hefur elt
og ef til vill verið skotinn ..,
hver sem þetta var getur hanu
hefur rænt barninu út úr her-1 ekki verið kominn langt. Ég vil
verzunarmenn þessa
yfirráðasvæðis síns.
Ég er viss um að einhver
að þið dreifið ykkur og finnið
barnið .... Og manninn, sem
tók það .... Hafið ekki sam.
band við lögregluna .... Ég vil
sjálfur refsa manninum!
andlitið. Hversu lengi átti þessU
að halda áfram? hugsaði ég. —
Þú setur mig alveg út af laginu,
sagði ég grátandi. — Við erum
ekki byrjuð ennþá. Og ég sem
hafði gert mér svo miklar vonir
um, að þetta gæti . . .
— Svona, svona, Muzzy, sagði
hann í gælutón. — Eg er bara að
biðja þig að lána mér tvö hundr
uð dali.
— Lána? Þú veizt nú vist nokk
urnveginn, hverskonar lán það
er.
— Gott og vel, en þetta eru
bara tvö hundruð dalir.
— Æ, j guðs bænum, ég lét þig
hafa nóga peninga, og þú ert ekki
einu sinni kominn út úr sjúkra-
húsinu.
— Það er bara svolítið auka-
lega, sem ég þarf, rellaði hann.
— Jæja, þá, gott og vel, ég
skal senda þér þá. En líklega
duga þér ekki tvö hundruð, svo
að ég ætla að senda tvö hundruð
og fimmtíu, sagði ég og lagði
símann.
— Jæja, nú losa ég mig við hann
fyrir alvöru, hugsaði ég. Við er
um ekkert hvort fyrir annað.
Við komum skilnaðinum í kring
þegar ég kem aftur til New
York. Það er bezt að segja það
eins og það er, að þetta líf með
Bob er ekki annað en að fylla
sig láta renna af sér aftur. Það
eru litlar horfur á, að framtíð-
in verði öðruvísi en fortíðin hef
ur verið.
Dan hafði komið mér niður úr
tveim flöskum á dag, niður í
fáeina sjússa. Hann var mér
mjög þarfur. — Þú ert ekki ann
að en hrædd leikkona, sagði
hann, og lék sálfræðing. Svo bæl
ir þú niður hræðsluna með
hlátri og hroka. Þú ættir að
leggja hvorttveggja niður.
Frumsýningin var ágæt, og
aðra eins dóma um sjálfa mig
hafði ég ekki lesið árum saman:
ajlltvarpiö
Laugardagur 4. febrúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur).
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón»
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
/ leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —•
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.50 Óskalög sjúklinga. Bryndís Sig«
urjónsdóttir stjórnar þættinum.
14.30 Laugardagslögin. (15.00 Fréttir),
15.20 Skákþáttur. Guðmundur Arn*
laugsson flytur.
16.00 Fréttir og tilkynningar.
16.05 Bridgeþáttur. Stefán Guðjohnsen
flytur.
16.30 Danskennsla (Heiðar Ástvalds*
son danskennari).
17.00 Lög unga fólksins Kristrún Ey«
mundsdóttir og Guðrún Svafars*
dóttir stjórna þessum þætti.
18.00 Utvarpssaga barnanna: ,,Átta
börn og amma þeirra 1 skógin*
um“ eftir Önnu Cath.-Westly; X*
(Stefán Sigurðsson kennari).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og ung«
linga. Jón Pálsson flytur.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Leikrit: • ,,Sverð og bagall** eftlp
Indriða Einarsson. — Leikstjóri;
Hildur Kalman. — Leikendur;
Brynjólfur Jóhannesson, Róbert
Arnfinnsson, Guðrún Stephensen,
Arndís Björnsdóttir, Baldvin Hall
dórsson, Gísli Halldórsson, Karl
Sigurðsson, Gestur Pálsson, Rúrik
Haraldsson, Katrín Thors, Helgi
Skúlason, Indriði Waage, Erling*
ur Gíslason, Bessi Bjarnason,
Lárus Pálsson, Steindór Hjörleifs
son og Jón Sigbjörnsson.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Passíusálmur (6).
22.20 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.
ASSA
Útidyraskrár.
Útidyralamir.
Innidyralamir.