Morgunblaðið - 05.08.1961, Qupperneq 16
16
MORGVNBLAÐIÐ
%
Laugardagur 5. ágúst 1961
Skyndibrúðkaup
Renée Shann:
44
)
í
I
í
i
i
!
ari í kvöld en nokkru sinni fyrr
Þú ert svo falleg, Júlía ....
Hann dró hana aS sér og kyssti
hana. Hún reyndi að slíta sig
lausa, en armar hans héldu henni
fastri. Loksins. er hann sleppti
henni, sagði hann: — Ég get ekki
trúað því. að þér sé eins mikið
sama um mig og þú vilt vera
láta.
Tíminn leið. Klukkan á arin-
hilunni só níu og síðan tíu.
Júlia sat og laut fram á legu-
bekknum. — Ég vildi, að þau
faeru að koma. Það er orðið svo
áliðið. m
Og rétt í sama bili hringdi sím
inn.Lionel fiýtti sér að svara.
— Hallói Já, það er hann. Og
við Júlíu: — Þetta er George.
Júlía beið í ofvæni og vissi
ekki hvað á seiði var. Hún heyrði
Lionel segja George að hafa
engar áhyggjur. Já, auðvitað var
þeim alveg óhætt. Honum þætti
verst, hvað Betty tæki sér þetta
nærri.
— Er Betty þarna? spurði
Júlía, sem stóð nú við hlið Lio-
nels. — Má ég tala við hana?
Betty kom í símann. — Júlía!
Mér þykir hræðilega fyrir því
að yfirgefa ykkur Lionel svona,
en ég gat eki að því gert. George
var að segja Lionel frá því. Ég
er hrædd um, að við náum ails
ekki heim í kvöld. Við erum í
sjúkrahúsinu núna. Mamma verð
ur að ganga undir skyndiupp-
skurð við botnlangabólgu. Eg er
svo voðalega áhyggjufull, en
George vill ekki fara frá mér.
— Vitanlega ek'ki. Afskaplega
þykir mér þetta leitt, Betty. En
gerðu þér engar áhyggjur. Við
Lionel komumst einhvernveginn
af þó að við getum ekki verið
ein hérna. En ég ætla að fá mér
gistingu í kránni, sem Lionel
sagði mér frá á leiðinni. Þess-
ari, sem þið George gistuð í.
Lengra komst hún ekki, því nú
fann hún að símatólið var hrifs-
að úr hendinni á henni. og Lio-
nel hafði lagt það á, áður en
hún gæti kvatt. Hún leit á hann,
dauðhrædd. Það var eitthvað í
augnaráði hans, sem hún hafði
aldrei séð áður.
— Láttu ekki eins og bjáni,
sagði hann. — Þú ferð ekkert
héðan í kvöld.
Júlíu varð hverft við augna-
ráð Lionels. Augun voru nú dökk
og gljáandi en andlitið náfölt.
Það var sýnilegt, að hann ætlaði
ekki að hlusta á nein. mótmæli.
-— Þetta er tækifæri. sem kem
ur aldrei aftur. sagði hann og
reyndi að draga hana að sér. —
Hugsaðu þér það, elskan mín!
Hér erum við tvö alein og það
er ekki okkur sjálfum að kenna.
Það er ekki eins og við hefð-
um gert það af ásettu ráði.
— Við .... dettur þér í hug,
að ég hefði nokkurn tíma tekið
þátt í nokkru slíku
Hann hló snöggt. — Kannske
ekki þú, en ég hefði gert það og
mér er engin launung á því. Við
skulum láta eins og við séum
fullorðnar manneskjur. Við er
um tvær ástfangnar manneskj-
ur, og við erum nú aldrei nema
mannleg.
Júlía dró sig frá honum. Það
var rétt eins og tjald hefði verið
dregið frá og nú sæi hún allt
annan Lionel. Hann var ekki
lengur ástfanginn vinur, sem
engu að síður dytti ekki í hug
að taka hana frá manninum
hennar, eins og hún hafði skoð-
að hann hingað til. Hún hugs-
aði til þess með beizkju, hvílík
ur bjáni hún hefði verið að hafa
nokkurntíma haft þær hugmynd
ir um hann. En hún gat engum
kennt nema sjálfri sér, þessi
vandræði, sem hún var nú í
stödd. Hún hafði undanfarnar
vikur verið að leika sér að eld-
inum. Og ekki nóg með það,
heldur hafði hún notið þess. Og
það var ekki fyrr en nú þegar
hún stóð augliti til auglitis við
hugsanlegar afleiðingar, sem
henni datt í hug að draga sig í
hlé.
Henni datt í hug í æsingi sin-
um, að eina ráðið væri líklega
að taka L^rnel - alls ekki alvar-
lega. Hlæja bara að honum og
látast vera viss um, að hann væri
bara að gera að gamni sínu.
— Láttu ekki eins og bjáni Li
onel. Þú veizt fullvel, að við get-
um ekki verið hér tvö ein í
alla nótt.
Lionel gekk að borðinu þar
sem vínföngin stóðu og fékk sér
glas af viskíblöndu. — Vilt þú,
elskan?
— Nei, þakka þér fyrir. Heyrð
irðu ekki, hvað ég var að segja?
— Jú, ég held nú það, og hef
aldrei heyrt aðra eins vitleysu.
Hann leit á hana með hæðni-
svip. — Vitanlega getum við gist
hérna og megum meira að segja
vera fegin. Eins og ég sagði áð-
an, þá hefði ég ekki getað und-
irbúið þetta betur.
• Tfekla
AUsturstræti 14 '. * .
Sfani 11687 ' C': }
._• ' •_' * ‘ '_ '
^Kýnniz^ Sc ri/is
• • og þír kaupib
Servis þi/ottavél■
tíeírín^
°9 .. .
^kiri.-* siv
. . . og þarna á milli gasgeymisins og fiskimjölsverk-
gmiöjunnar hafið þið dásamlegt útsýni yfir vatnið!
Júlía horfði fast á hann á móti. I —- Já, bjáni er ég, það skal
— Eg trúi varla, að þér sé þetta ég viðurkenna. Bjáni að leggja
alvara. Þessvegna ættirðu að^það í hættu að missa Robin fyr-
hætta að haga þér svona og! ir mann eins og þig.
hringja heldur í krána fyrir mig, j Hann hló. — O, þú hefur nú
og segja, að ég þurfi að fá her- misst hann, hvort sem er, telpa
bergi- I hun. Það hef ég vitað frá upp-
— Það gæti mér aldrei dottið
í hug.
Júlía sneri sér og greip síma-
skrána fyrir nágrennið, en mundi
þá í sama bili, að hún vissi ekki
enusinni nafnið á þorpinu, sem
þarna var næst.
— Hvar er þetta, Lionel?
— O, það er margar mílur í
burtu.
Hún svaraði með beizkju: —
Mér er nákvæmlega sama hvað
langt það er í burtu.
— Það verður nú langt fyrir
þig að ganga það. Veðrið er held
ur ekki upp á það bezta. Það var
farið að rigna rétt áðan.
Júlía sneri sér nú að honum
ofsareið. — Mér er sama, hvern
ig veður er. Ég verð ekki hér
ein með þér í nótt.
Lionel hallaði sér kæruleys-
islega upp að arinhillunni, og sló
öskuna af vindlingnum.
Ég myndi nú í þínum sporum
hugsa mig um tvisvar áður en ég
færi út. Það væri ekki til ann-
ars en þú yrðir gagndrepa og
villtist í þokkabót. Og ef þú
heldur, að ég ætli að fara að
taka bílinn út úr skúrnum til
þess að aka þér, þá er það mesti
misskilningur. Hann drap í vindl
ingnum, lauk úr glasinu og gekk
til hennar: — Hættu nú, elskan
mín að láta eins og þú sért sak-
laus og engilhrein. Hvað gengur
eiginlega að þér. Ég vonaði að
við ....
— Hvað sem þú kannt að hafa
haldið, þá var það ekki nema
vitleysa! æpti Júlía, sem var nú
orðin bálreið og jafnframt auð-
mýkt. Og ef þú vilt. vita, hvað
að mér gengur, þá gengur það að
mér, að ég er að fá vitið aftur.
Síðan þaut hún út og Upp á
loft, í herbergið, sem henni var
ætlað og var ékki sízt nú, býsna
freistandi. Hún greip töskuna
sína og fleygði dótinu sínu í
hana, eins og það kom fyrir.
Hún gat ekki hugsað sér, hvað
Betty og George mundu halda
um hana. Kannske þyrftu þau
aldrei að fá að vita þetta. Hún
var búin að segja Betty, að hún
ætlaði ekki að gista þarna. Hún
greip kápuna sína, fór í hana
og leitaði í ákafa að veskinu sínu
og hönzkunum, sem hún hafði
skilið eftir.
— Þér er ekki alvara, að þú
sért að fara, elskan?
Hún hafði verið að loka tösk-
unni sinni, en sneri sér nú við
og sá, að Lionel stóð í dyrunum.
— Jú, það er mér, og ég vil
ráðleggja þér að fara ekki að
reyna að halda aftur af mér.
Hann dró hana að sér hrotta-
lega, fetti hana aftur á bak og
kyssti hana aftur og aftur og aft
ur. í hvert skipti sem hún reyndi
að segja eitthvað lokaði hann
munni hennar með kossi.
Hún streittist á móti eins og
óð. Fyrst hélt hún, að hún mundi
aldrei geta slitið sig lausa. En
þá sleppti hann henni snögglega.
Eitt andartak stóðu þau og
horfðu hvort á annað.
— Þú ert bjáni. hreytti Lionel
út úr sér í reiði sinni. — Að
nota ekki svona tækifæri ....
hafi en bara stillt mig um að
segja það til þess að særa ekki
tilfinningar þínar.
—? Það er lygi. Visvitandi lygi.
En hún var bara hræddust
um, að það kynni að vera satt.
En jafnvel þó svo væri, vildi
hún ekki framar líta við Lionel.
Var mest hissa á, að hann skyldi
nokkurntíma hafa haft nokkurt
aðdráttarafl fyrir hana. Liklega
var það bara skyndiskot, sem
stafaðj af einmanaleik hennar og
áhyggjum út af Robin, og efa
um tilfinningar hans. Og þegar
Lionel ætlaði næst að þrífa til
hennar, veik hún sér fimlega und
an, greip töskuna og þaut niður
stigann. Hún fálmaði eftir læs.
ingunni og tókst loks að opna
hana. Hún fann, að nú hafði sett
að henni óstöðvandi grát. Hún
þaut í blindnj eftir litla stígn-
um og opnaði hliðið. Þar stóð
hún í vandræðum og hafði ekki
hugmynd um, úr hvaða átt hún
hefði komið að húsinu.
Hún gat ekki munað það. Hún
sá varla út úr augunm, enda kom
hún út í myrkrið úr birtunni.
Hún vissi ekki annað en það,
að hún varð að komast frá Lio-
nel. Hvað annað, sem fyrir hana
kynni að koma, skipti hana engu
máli.
XVIII.
Sandra stakk lyklinum f skrá.
argatið og opnaði útidyrnar.
Ekkert hljóð heyrðist í öllu hús*
inu. Hún var fegin, að enginn
skyldi vera heima. Mamma henn
ar hafði sjálfsagt farið 1 bíó.
Sandra hafði hringt áður og
sagt, að hún mundi ekk; koma
heim fyrr en seint um kvöldið,
og frú Fairburn hafði gvarað
snöggt, að úr því að ekkert barn
anna yrði heima, gæti hún sjálf
eins vel farið eitthvað út a8
skemmta sér. ,
Sandra leit á úrið sitt. Klukk.
an var hálfátta. Hún fékk sér
eitthvað að borða, hafði góða
matarlyst og var eiginlega hissa
á því. Síðan fór hún upp og náði
sér í skriffæri. Hún settist við
borð móður sinnar í stofunni, til
SBUtvarpiö
Laugardagur 5. ágúst
8:00 Morgunútvarp (Bæn. — 8:05 Tón
leikar. — 8:30 Fréttir. — 8:35
Tónleikar — 10:10 Veðurfr.).
12:00 Hádegisútvarp (Tónleikar.
12:25 Fréttir og tilk.).
12:55 Öskalög sjúklinga (Bryndís Sigur
jónsdóttir).
14:30 í umferðinnl (Gestur Þorgríms-
son).
14:40 Laugardagslögin. — (Fréttir kl.
15:00 og 16:00).
16:30 Veðurfregnir.
Lög fyrir ferðafólk.
18:55 Tilkynningar. — 19:20 Veðurfr.
19:30 Fréttir.
20:00 Tónleikar: Poul Robeson syng
ur.
20:30 Leikrit: „Tvelr 1 skógi**, gaman*
leikur eftir Axel Ivers 1 þýðingu
Þorsteins Ö. Stephensen, Tónlist
eftir Reyni Geirs. — Leikstjórij
Helgi Skúlason. — Iæikendur:
Helga Bachmann, Þorsteinn G.
Stephensen, Helgi Skúlason og
Knútur Magnússon.
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Danslög. — 24:00 Dagskrárlok.
m
a
r
k
*
u
ó
r” — Hvað er langt síðan dýrun
nm fór að fækka, Sirrí
, — Það byrjaði rétt eftir að þú
fórst Markús ... Og pab' -.far
áhyggjufullur!
— Eg verð heima u-m tíma og
skal reyna að komast að því hvað
um er að vera.
— Heyrðu, hvar fékkst þú
þessa gæs?
HE WAS
WOUNDEP IN
FLORIDA, AND
I DECIDED TO
BRINS HIM HOME
AND MAVCE A
PET OF HlM/i
— Hún særðist á væng í Flor-
ida og ég ákvað að taka hana
með heim og temja hann.
-r X
Kopering
Fljót afgreiðsla.
Sendum gegn póstkröfu.
Fótófix !