Morgunblaðið - 17.09.1961, Blaðsíða 3

Sunnudagur 17. sept. 1961
MORGVISBLAÐIÐ
REYKVÍSKU hjónin Gísli Arn
kelsson, kennari, og Katrín
Guðlaugsdóttir, sem vígð voru
til kristniboðsstarfs í Afríku
á uppstigningardag s.l., eru nú
fyrir alllöngu komin á ís-
lenzku trúboðsstöðina í Konsó
í Eþíópíu, ásamt börnum sín-
um tveimur, Guðlaugi og Val-
gerði Arndísi. Gert er ráð fyr-
ir, að fyrsta starfstímabil
þeirra verði fimm ár. Sam-
kvæmt bréfum, sem þau hafa
skrifað, vegnar þeim vel á
hinu nýja heimili sínu suður
undir miÖbaug. Þau fóru flug-
leiðis til Addis Abeba, höfuð-
borgar Eþíópíu, Og gekk sú
ferð að óskum. Hins vegar
lentu þau í nokkrum brösum,
er haldið skyldi til Konsó,
enda stóð regntíminn þá yfir,
og eru bílvegir þá ekki upp á
margra fiska þar syðra. ís-
lenzki læknirinn Jóhannes Ól-
afssón tók á móti þeim í
Addis Abeba, Og fóru þau síð-
an suður til Irgallem, þar sem
Jóhannes starfar ásamt Ás-
laugu konu sinni. Þaðan skyldi
svo haldið leið, sem er tæpir
400 km og hægt er að fara á
tveim dögum, þegar bezt læt-
ur. En óhöppin eltu þau, svó
að þau voru ekki kominn til
Konsó fyrr en eftir rúmlega
tveggja vikna erfiða ferð.
Fyrstu kynni af „kjikka“
— í fyrstu var vegurinn
ekki ólíkur íslenzkum þjóð-
vegi, segir í bréfi frá hinum
11 ———
.
■ - . .■

..
: 1
Sr. Jón Auðuns, dómprófastur
,Grát þú eigi“
Klæðaskortur og fátækt einkenna flesta frumstæða menn.
Flest Konsóbörn ganga nakin eða vefja um sig druslum.
Það er stórkostlegt að eignast buxur eða fallegan kjól! —
Hér hefur stórasystir tekið litla bróður á bakið.
Erfitt ferðalag
kristniboðanna
ungu hjónum. — En þeirri sæl
unni lauk nú brátt. Fyrr en
varði lá leiðin upp á hóla og
fjöll, niður í gjár og gljúfur.
Á okkar mælikvarða teldist
slíkur vegur ófæi, og flestir
mundu kalla hann vegleysu,
en hér er mælikvarðinn allt
annar. Við ókum í steikjandi
hita allan daginn, en með
kvöldinu kólnaði heldur, og
vegurinn fór síversnandi. Ekki
batnaði heldur, þegar fór að
hellirigna, og áður en langt
um leið, hófust okkar fyrstu
kynni af hinum fræga
Töframaðurlnn Barrlsja Garmó var fyrsti Konsómaðurinn,
sem sagði opinberlega skilið við andadýrkun þjóðflokks
síns. Það var árið 1956. Hann hafði verði djöflaprestur í
mörg ár og slátrað tugum fórnardýra til þess að friða illu
andana — og hjörtu fólksins. Nokkur ár liðu, áður en
f jölskylda hans var skírð. Myndin sýnir Benedikt Jasonar-
son, sem starfar í Konsó ásamt Gísla Arnkelssyni, er
hann skírir yngsta barn Barrisja.
„kjikka“ (leirleðju) hér í
landi. Að jafna því saman við
að aka í graénsápu, væri þó
aðeins að gefa smá vísbend-
ingu, en litla hugmynd um að
farirnar sjálfar. Þótti Okkur
lítið til um þá viðkynningu,
enda varð hún til þess, að við
náðum ekki á fyrsta áfanga-
stað fyrr en klukkan hálfeitt
um nóttina.
Okkur þótti ekki fært að
vekja upp þar, sem við höfð-
um .hugsað okkui að gista.
Snerum við okkui því til lög-
reglunnar svokölluðu á staðn-
um og báðum um aðstoð. Vís-
aði hún okkur á næsta
,,hótel-bet“, gistihús. Þar feng
um við hvert sinn klefa með
einu rúmi og stól. Helzt minnti
þetta á óhreinan skammar-
krók, en það veitti þó skjól og
svefn, svo langt sem það náði.
Viff verffum sýningargripir
Morguninn eftir lögðum við
upp um 10-leytið og hugðumst
ná til Chencha fyrir myrkur,
en þangað er 100 km leið. Hef
ur norski læknirinn Högetveit
þar bækistöð. Margt fer þó
öðru vísi en ætlað er, og urð-
um við að sætta okkur við að
komast aðeins rúmlega hálfa
leið, eða til Borada. Þar beið
okkar annað „hótel-bet“. í
dyrunum mættum við . gagg-
andi hænsnaskara, sem bauð
okkur velkomin, og einkan-
lega voru börnin himinlifandi
yfir slíkum móttökum. Þó
fækkaði heldur í móttökulið-
inu, eftir að við höfðum beðið
um ingjera-vott, því að sá rétt-
GUÐSPJALL þessa dags segir
fagra sögu:
Að lítilli borg, sem heitir Nain
á íslenzku myndi hún heita Fagri
bær — koma glaðir menn, og
sólin hellir sínu bjarta, heita
skini yfir hópinn. f borgarhlið-
inu bregður þeim. Þar mætir
þeim dapurleg fylking fólks, sem
fer með líki sorgarför.
Stígandin í frásögn Lúkasar er
hnitmiðuð: Á líkbörunum liggur
ungur maður. Móffir hans gengur
á eftir líkinu. Einkasonur henn-
ár er borinn dauður út.
Gleði vegfarendanna hljóðnar.
Þetta' er hásumardagur, og sól-
in hellir gullregni geislanna yfir
þessa grátlegu mynd. En hvað
gagnar hér hennar glitrandi
geislaskin? Barnlausri, grátinni
móður verður það fremur til
ama en yndis. Bærinn hennar er
svo fallegur, að menn nefna hann
Fagrabæ. En hverju máli skiptir
það móður, sem er lömuð af
sorg? Þegar hugarlöndin eru hjúp
uð harmi, missir ytri fegurð
ljóma og lit.
Um huga unga vegfarandans
læsir sig heit samúð. Hvarmar
hans roðna, brjóst hans bifast.
Sorg ekkjunnar leysir úr læð-
ingi orku, sem með honum býr.
„Grát þú eigi“, segir hann og
snertir líkbörurnar. Þeir, sem
sorgarförina fóru út úr Nain,
ganga fagnandi inn í borgina og
glaðir.
ur kvað vera beztur úr hænsna .
kjöti. Óneitanlega var spaugi- 7
legt að sjá kvöldmatinn sinn
hlaupa óttasleginn undan
tveim fílefldum karlmönnum,
|
sem hugðust annast matseld-
ina. Allt þetta tók góða stund,
en á meðan reyndum við það
í fyrsta sinn á ævinni að vera
sýningargripir. Fólkið bókstaf-
lega spratt upp úr jörðinni,
og var ekki laust við, að við
yrðum hálffeimin. Öllu má
þó venjast, Og áður en yfir
lauk, vorum við farin að venj
ast áganginum. — I býti næsta
morgun var enn haldið af
stað, og náðum við til Chencha
rétt um myrkur. Trúið þið
mér, er ég segi ykkur, að við
vorum heila átta klukkutíma
að aka aðeins 17 km? Stundum
urðum við að vaða leirinn,
„kjikka“, upp á miðjan legg,
meðan regnið streymdi niður.
— Við fengum oft á leiðinni
að þreifa á almætti Guðs. Við
gátum af öllum hjarta tekið
undir með eþíópskum manni,
sem barðist áfram sömu leið
og við, er hann sagði: „Við
getum ekki skilið, hvernig okk
ur tókst það, en hjálpin kom
frá himni“.
Snúiff við
Á leiðinni til næsta áfanga
staðar voru tvær ár, og vegna
vatnavaxta voru þær ófærar,
og biðum við því í Chencha á
aðra viku. Var þá ákveðið að
snúa við og aka aftur til
Irgallem, aðsetursstaðar Jó-
hannesar, og reyna hiha leið-
ina til Konsó. Er sú leið all-
miklu lengri, en oftast áhættu
minni. En áður en þangað var
komið, festist bíllinn svo ræki
lega í leirnum, að enn var
snúið aftur, enda bættust við
norskir fylgdarmenn og Jó-
hannes, og fylgdust bílarnir
að. Allt gekk að vonum hólfa
leiðina, en þá brotnaði öxull
í okkar bifreið. Ekki var unnt
Frh. á bls. 17.
„Grát þú eigi“, — var sagt vW
móður, beygða af sorg, brotna af
harmi, og þau orð eru sögð við
oss á þessum haustmorgni meðan
bjarkirnar eru að fölna liljur og
lauf að blikna. Hvað segja þau nú
við oss?
Þau segja með sannfæringar-
krafti barnlausri móður, að tár
sín skuli hún stöðva, því að barn
ið hennar lifi þótt látið sé, og að
þá fagnaðarstund skuli hún síðar
lifa, að faðma að sér barnið aftur,
— og líði mörg ár, þá ekki sem
barn, þótt dáið hafi í bernsku,
heldur sem ungan mann eða mey,
sem þroskazt hafi í dýrðarheim-
um Drottins.
Við öldunginn, sem finnur, að
fjör og heilsa hnígur, ellin er að
verða einmanaleg, hrörnunin
óðfluga að ágerast. er sagt: „Grát
þú eigi“, — ævihaustið er nauð-
synlegur undanfari annarra og
betri tíða, það er brú. sem öld-
ungurinn verður að ganga, inn í
vormorgun betri veralda.
Við þá, sem sjá að ævin líður
ört og finna með sársauka. að
viðleitnin er veik og hið góða
mjög í molum, er sagt: „Grát þú
eigi“, gakk öruggur inn í um-
breytingu dauðans, því að eftir
sólarfall átt þú að lifa sólarupp-
rás í öðru heimkynni, þar sem
Guð gefur þér ný tækifæri, nýja
möguleika til að binda í heild
það, sem í brotum var hjá þér
áður.
Við þá, sem hugdaprir horfa á
vinahópinn þynnast og sjá allt
vera að smáþokast að endamiði
alls holds, er sagt: Grát þú eigi“,
markmiðslaus hnígur hún ekki
að ósi hin mikla móða mannlífs-
ins. Allt er í föstum skorðum,
stráið jafnt og hin stóra eik,
vorgrænt blómið jafnt og visn-
andi haustlaufið, lúta lögmálum,
sem ekki haggast. Og þegar lauf
þitt er fölnað, haustnóttin hinzta
liðin, leiðir þig vinur til vina-
funda. Og þá muntu fagnandi sjá,
að
Þar bíða vinir í varpa.
sem von er á gesti. (D. Stef.).
Er hún annað en blekking þessi
kristna von?
Hvað segja þér helgar Ritning-
ar? Er það sennilegt, að allsherj-
artrú mannkyns, vottuð meðal
allra þjóða, allra æðri trúar-
bragða, sé heilaspuni einn? Er
það trúlegt, að örugg von vitr-
ustu manna kynslóðanna sé hug-
arburður?
Þeim vitnisburði segist þú ekki
treysta og engu trúa um þetta
mál. En ekki fáir vitrustu menn
þessarar aldar segja. að um þetta
þurfir þú engu að trúa. Rannsak-
aðu með gagnrýni og hleypidóma
Iaust sálræna reynslu samtíðar
| þinnar, og bá verða á vegi þínum
J staðreyndir, sem á engan annan
viðunandi hátt verða skýrðar en
sem vitnisburðir þess að látnir
lifi.
Þessu segist þú ekki heldur
geta treyst. Horfðu þá á haust-
laufið, sem bærist í blænum fyr-
ir utan gluggann þinn -í dag. Þú
horfir á þá dýrlegu, fölnandi feg-
urð, en horfðu lengra. Veturinn
líður, það vorar á ný, og upp af
frækornunum, sem haustmoldin
hylur, rís lifandi mergðin af
dvala og klæðir jörðina að nýju.
„Grát þú eigi“, — segja við þig
guðsbörn merkurinnar, sem nú
eru að kveðja að sinni sitt skamm
vinna sumarlíf. Sama lögmáli
lýtur þú og þau.
Sjáðu, hvílíku skarti þau bú-
ast, er þau ganga til svefns. Á
bleikri mörk, hverju bliknuðu
laufi, átt þú að lesa lögmál árstíð
anna, samleik lífs og dauða,
svefns og vöku, sumars og vetrar.
„Grát þú eigi“, — í dásamlega
öruggri hendi er þetta allt.