Morgunblaðið - 07.04.1962, Blaðsíða 20

20
MORGVNBLAÐIÐ
Laugardagur 7. apríl 1962
GEORGE ALBERT CLAY:
GINA
Saga samvizkulausrar konu
------- 29------
Þér haldið ekki, að þetta snerti
okkur, eða hvað?
Diego faerði stól til hennar og
ypti öxluna. Hver veit? Ef ég
vissi það, væri ég í London eða
Washington eða — Tokyo!
Jaeja, í bili langar mig ekki í
neinn ófrið heldur kaffi, sagði
Gina.
Don Diego lauk úr öðrum boll-
anum af lútsterku kaffi áður en
hann tók aftur til máls: Þú kem-
ur nokkuð seint heim með þess-
um unga manni, byrjaði hann.
Þetta er nú gamlárskvöld, Don
Diego, og við vorum í klúbbnum.
Auk þess hélt ég ekki, að ég
þyrfti neina verndarengla leng-
ur, þegar ég er gift kona.
Satt er það, en það er nú líka
kjaftað um giftar konur. Náttúr-
lega þarftu sérstakan verndara,
en það hefði nú verið viðkunn-
alegra ef þú hefðir komið heim
með hinu fólkinu.
Vicente var þarna, sagði hún
til að breyta umtalsefninu. Með
Luisu og tvaer kvensur til að
gæta hennar. Hann svaraði engu
og hún hélt áfram: Don Diego..
ég vildi gjarna fá hús út af fyrir
mig. Ekki stórt, heldur bara eitt-
hvað, sem ég ræð yfir sjálf.
Kannske £ Talisay. Vilduð þér
útvega mér það?
Ertu ekki hamingj.usöm hér í
húsinu?
Ég vil vera út af fyrir mig.
Ég segi það ekki vegna kostn-
aðarihs, sagði hann, en það lítur
ekki út fyrir, að það ætli að
verða langt í þessu hjónabandi
iþínu, og ég held, að það sé betra,
ekki að ásaka þig, Gina, eins og
að þú sért hér áfram. Við erum
þú veizt, bætti hann við afsak- j
andi, .... en þetta er í megn-
asta óstandi og virðist ekki fara
batnandi. Ef ég bara aetti annan
son .... en nú er Vicente eina
barnið og hann verður að gefa
mér sonarsyni.
Gina varð óróleg. Kannske ...
ef við værum út af fyrir okkur
Heimili eru fyrir fjölskyldur,
en eins og þið Vicente lifið, eruð
þið engin fjölskylda. Hérna get-
um við séð um þig og huggað
þig. Ég býst ekki við, að neitt
mundi batna við þessa breytingu,
og áður en lýkur ferð þú til
Bandaríkj anna.
Nei; æpti bún. Þangað fer ég
aldrei aftur:
Þetta er heimskuhjal, Gina,
sagði hann ávítandi. Auk þess
sem þetta er hneykslanlegt, getur
það heldur ekki verið þægilegt
líf fyrir þig. En ég verð að eign-
ast sonarson .... Hann reis upp
úr sætinu. Nei, þú færð ekkert
hús nema Vicente komi til þín
aftur. Gamli maðurinn var ein-
beittur, er hann gekk út og Gina
varð verulega hrædd, því að nú
sá hún fyrir sér sinn raunveru-
lega óvin: erfingjann, sem hún
gat ekki gefið gamla Spánverj-
anum.
Hún reyndi fjrrst við Tim.
Mánuði eftir að hann var seztur
að og tekinn til við hið nýja starf
sitt, heimsótti hún hann í smá-
hýsinu þar sem hann hafði setzt
að. Þetta var snemma kvölds og
það hafði rignt allan daginn,
ekki með stormi, heldur hægt og
rólega.
Kysstu mig, Tim. Hún setti
glasið frá sér á borðið og gekk
til hans þar sem hann stóð við
gluggann og horfði á regnið og
hafið.
Hvers vegna?
Mig langar til þess.
Hann kyssti hana stutt og
snöggt, rétt eins og þegar verið
er að láta undan rellóttum
krakka.
Ekki svona, sagði Gina og
þrýsti sér upp að honum. Heldur
svo-ona.
Tim kveikti sér í vincjlingi.
Mætti ég ekkj fá einhverja skýr-
ingu á þessari snögglegu ást.
Ég vil eignast barn .... og
Vicente .... Jæja, þú verður að
hjál|>a mér, Tim.
Guð minn almáttugur. Þú ætt-
ir ekki að tala eins og bjáni,
Gina.
Þú hefur ailttaf sagt, að þú
elskir mig, Tim.
Nei, ekki þig, svaraði hann
stuttaralega. Ég var ástfanginn
af stúlkunni, sem þú varst einu-
sinni.
Ég hef ekkert breytzt.
Líttu í spegilinp, sagði hann og
leiddi hana að mannhæðarháum
spegli sem var á veggnum. Strok
in og skrautbúin kona horfði á
hana, háleit og þóttaleg með hár-
ið greit, rétt eins og í kórónu. Ég
er laglegri en ég var áður sagði
hún.
Hakan á þér er ein-beitt og
augnaráðið grimmilegt. Hann
staðnæmdist við hlið hennar. Þú
ert hörð og grmm og ég held,
að þú sért ófyrirleitin. Ef ekki
spegillinn sýnr þér það, verð ég
að segj-a þér það. Hann stanzaði
og horfði á hana og tók að velta
því fyrir sér, hvort hann ætti að
segja henni leyndarmál si-tt. Auk
þess held ég, að ég sé sjálfur
orðinn ástf-anginn, að minnsta
kosti er ég farinn að draga mig
eftir stúlku. Og það er raunveru-
leg ást í þetta skipti, en ekki
þetta, sem við kölluðum einu-
sinni ást. Jú, vist ertu gimileg,
játaði hann, og þegar þú ert hér
og regnið lokar okkur inni og
ég hlus-ta á þetta bull þitt og veit,
að ef ég girntist þig .... en hitt
er raunveruleg ást.
Hver er það? spurði hún og
var um leið hissa á sjálfri sér
að vera svona forvitin að vita
það.
Luisa Sffredo. Hann þagnaði.
Ætlarðu ekki að óska mér til
hamingju?
En hún var flúin út í rigning
una og hann stóð í dyrunum
og horfði á eftir henni.
XIX.
1 fyrsta sinn, sem Vicente
vaknaði almennilega úr áfengis
vímunni og fann konuna sína
við hlið sér, flýði hann sem
skjótast úr rúminu og læsti sig
inni í baðherberginu, I annað
skiptið ýtti hann henni vonzku
lega út úr herberginu, bölvandi,
en í þriðj skóiptið mundi hann
óljóst, að hún hefði verið að
bíða eftir honum þegar hann
kom heim um nóttina og hafði
svo hjálpað honum að afklæða
sig og hann mundi, að hún hafði
verið mjög falleg og að hann
hafði gimzt hana. Um morgun-
inn hafði hann séð gegn um
þrúgandi timburmenn og höf-
uðverk, að hún lá við hliðina á
honum og brosti við honum, og
hann varð hræddur, því að ein-
hver ástæða hlaut að vera til
þess, að hún brosti, þó að hún
gæti ekki munað það. Næstu
daga reyndi hann að muna og
toga í auða blaðið í minni sínu
til þess að já, hvað hinumegin
væri, en þetta minnisleysi hans
varð honum að fal-lL
Þið Vieente eruð þá .........?
spurði Don Diego glaður.
Ég held við verðum bráðum
hamingjusöm aftur, sagði hún.
Hann var bara ringlaður og
utan við sig. Hann vissi ekki
hvað hann vildi. Auðvitað verð
um við að fara að öllu hægt og
sígandi, sagði hún í viðvörun-
artón. Hann þarfnast umhyggju
og nærgætni. Ef við bara hefð-
um hús ú-t af fyrir okkur ....
Og upp úr þessu kom Kletta
húsið, ævintýr-alegt, hvítt og rúm
gott, og byggt utan í klettunum
við sjóinn. Menn voru sóttir alla
leið til Kaliforníu til þess að
sprengja veg framan í klettana,
garðyrkju-menn frá Virginin til
að leggja garða með aðfluttum
jarðvegi og húsameistari kom frá
Chicago og fékk þarna tækifæri
til að byggja húsið, sem hann
hafði alltaf dreymt um. Þarna
var allt samankomið, sem hend-
inni þurfti til að rétta.
Don Diego greiddi reikningan-a,
nöldrandi þó og undr-andi, því að
þetta virtist færa Vicente neitt
nær konu sinni. En aðaláhyggj-
una hafði hann af Ginu sjálfri,
sem vildi alltaf ver-a þarna á
höttunum og ngitaði algjörlega
að fara út á búgarðinn. En henni
var það áhu-gamál, að allt yrði
tilfoúið áður en barnið fæddist,
og Don Diego lét hana sjálfráða
um þetta.
Þegar ekki v-ar nema mánuður
til jóla og ekki það til fæðingar-
irrnar, flu-tti hún ásamt Önnu og
fáum öðrum hjúum í einu álm-
una, sem tilbúin var af húsinu og
Don Diego, sem var alveg á nál-
um í sambandi við barnið,
greiddi læknum og hjúkrunar-
konum stórfé til þess að flytjast
þangað og hafast við í bílskúrn-
um.
Seint í nóvember fæddist son-
ur hennar og var skírður Diego
í höfuðið á afa sínum, sem æpti
upp yfir sig af gleði og fór að
kalla Ginu „dóttur sína“, og þeg-
ar honum fannst það ekki nægja
gaf hann henni fallegustu perl-
urn-ar sem floti hans hafði veitt
undanfarið ár.
Gina var alltaf að búast við,
að Vicente kæmi í nýja húsið,
og þegar hún einn daginn fékk
boð frá frú Tiu, fór hún fúslega
á fund hennar.
Þolinmæði er vizka, sagði
gamla konan. Farðu heim og
bíddu Vicente kemur til þín ef
ekki af öðru þá af forvitni. Og
svo kemur til þinna kasta að
halda í hann, þegar harrn hefur
svalað forvitninni.
Svo kom hann einu sinni undir
kvöld, þegar Gina sat á útsýnis-
staðnum og var að horfa á leti-
legu reykjarstrókana frá borg-
inni sem voru árangurslítið að
reyna að óhreinka himininn. Hún
hafði verið að vinna í garðinum
og léreftskjól'linn hennar var
óhreinn, og hún var með band
um hárið og leður-ilskó á fótum.
Hvernig lízt þér á Klettahúsið?
spurði hún áður en hann gat
heilsað henni. Hvemig lízt þér
á húsið þitt Vicente?
Ég á ekkert í því og langar
ekkert til að eiga, reyndi hann
að hreyta út úr sér, en jafnvel
meðan hann var að segja orðin,
sá Gina hann í anda horfa á
sjálfall'sig sem húsbónda og gest-
gjafa, sem hlustaði á fólk segja:
„Hafið þið séð húsið hans Vic-
ente de Avilej uppi í kiettun*
um?“
Það er þitt hvenær sem þér
þóknast, sagði hún. Hér bíður
það eftir þér, engu síður en ég
og sonur þinn. Anna er að sækja
hann.
Vicente hélt lengi á baminu,
án þess að líta á Ginu, en hún
tók eftir, hve vandlega hann
rannsakaði andlitið á því, til þess
að leita þar að einum eigin svip.
Hún lofaði honum að halda nógu
lengi á baminu til að langa I
eitthvað meira, en sendi þá eftir
Önnu til að gefa því að borða.
Siðan elti hún önnu með barnið
inn í húsið. og þegar hún kom
aftur, hafði hún greitt hár sitt,
svo að það var eins og skínandii
silki, og hafði sett svartstein&-
hringinn frá frú Tiu á finguir sér.
Hún hafði ekki gefið sér tíma til
að hafa alveg fataskipti, og enda
þótt hún skynjaði það ekki sjálf,
var hún útlits eins og ung stúlka,
gimilegri en þó að hún hefði
skrautbúið sig hans vegna. Þú
verður í mat? sagði hún spyrj-
andi.
Er ég boðin?
Klettahúsið er heimilið þitt,
Vicente, sagði hún með áherzlu.
Þú ættir ekki að þurfa neitt
heimboð á þitt eigið heimili.
Seinna stóðu þau saman inni 1
barnaherberginu og horfðu á
barnið sofandi. Ef ég bara vissi
það.... tautaði Vicente með
sjálfum sér. Ef ég bara gæti ver-
ið viss.
Ég fram-di eina yfirsjón, sagði
Gina, en þar með er ekki sagt, að
mig langi að fremja aðra. Þú
færð enga sönnun, Vicente, nema
í þí-nu eigin hjarta, og ég ætla
ekki að fara að reyna að sanna
þér neitt. Annaðhvort treystir
þú mér eða treystir mér ekki.
Við bíðum hérna eftir þér þang-
að til þú vilt koma til okkar.
Hönd henn-ar hvíldi á arml
hans, og þau horfðu á sofandi
bamið. Ég vil fá þig aftur sagði
h-ún. Mig langar ekki í þetta lif
án þín. Geturðu ekki trúað mér?
Reynt að trúa mér?
Og hann trúði henni. Ekki
vegna þess að það væri rökrétt,
heldur af hinu, að hann þráði
svo innilega að geta trúað henni.
Og áður en hann vissi af, var
hún í faðmi hans, og þau ætluðu
aldrei að geta kysst sig södd....-
Síðar, þegar dagurinn var að
byrja að gera vart við sig og
Vicente svaf enn, stóð Gina úti
á klettinum og horfði á sofandi
umhverfið. Hún gat ekki sofið
því að kona þráir ást enn meir,
eftir að hún hefur verið með
karlmanni, en þá vill karlmaður-
inn sofa.
Hún skammaðist sín ekkert
fyrir þetta bragðanet sitt, úr því
aitltvarpiö
liaugardagur 7. apríl.
8.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
Morgunleikfimi — 8.15 Tónleikar
—8.30 Fréttir. 8.35 Tónleikar.
— 10.10 Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp (Tónleikar. —
12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.55 Óskalög sjúklinga (Bryndís Sig*
urjónsdóttir).
14.30 „Vér, hinir blindu í veröldinni,**
samfeld dagskrá flutt að tilhlut-*
an alþjóða heilbrigðismálastofn*
unarinnar. — (15.00 Fréttir).
15.20 Skákþáttur (Guðmundur Am«
laugsson).
16.00 Bridgeþáttur (Stefán Guðjohn*
sen).
16.30 Veðurfregnir. — Danskennslt
(Hreiöar Ástvaldsson).
17.00 Fréttir. — X»etta vil ég heyras
Halldór Þorsteinsson kennari vel
ur sér hljómplötur.
17.40 Vikan framundan: Kynning 4
dagskrárefni útvarpsins.
18.00 Útvarpssaga barnanna: „Leitin a8
loftsteininum" eftir Bernhard
Stokke; VIII. (Sigurður Gunnar*
son).
18.30 Tómstundaþáttur bama og ung+
linga (Jón Pálsson).
18.55 Tilkynningar. — 19.20 Veður*
fregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Leikrit: „Varið yður á málning-*
unni“, gamanleikur eftir René
Fauchois, í þýðingu Páls Skúla-*
sonar. — Leikstjóri: Indriðl
Waage. Leikendur: Brynjólfur
Jóhannesson, Arndís Björns*
dóttir, Anna Guðmundsdóttir,
Jón Aðils, Klemens Jónsson,
Margrét Guðmundsdóttir, Helga
Löve oJl.
22.00 Fréttir og veðurfregnir. — 22.14
Passíusálmar (41).
22.20 Danslög. — 24.00 Dagskrárlok.
ií' '
i" ii'ij
i»i?i{|/
TTnjy,
m'í ! 'i
i'u!"! i''"!

'ii
M
mm
'i»i

fi.'i"! i
i
1 í'n»
i h"i'
'Vi'
!'W'!
"'.«1
m

X- X- X-
GEISLI GEIMFARI
X- X- X-
«—• (Vandal hefur komið auga á
mig. Ég kemst ekki svona auðveld-
lega undan.... Skipið hans er hrað-
skreiðara en mitt, stærra, öflugra.
Hann sprengir mig í tætlur. Ég hef
aðeins einn möguleika.... Einn hæp
inn möguleika.... Verð að reyna
hann.... Það er ekki um annað að
velia)