Morgunblaðið - 01.08.1962, Side 6

6
MORGVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 1. ágúst 1962
/

Gunnlaugur Halldórsson
28. nóv. 1906 — 16. júlí 1962
HINN 25. júlí sl. var jarðsung-
inn frá ísafjarðarkirkju að við-
stöddu fjölmenni Gunnlaugur
Halldórsson, fulltrúi á ísafirði.
Með honum er til moldar geng-
inn góður þegn og vinsæll mað-
ur, sem ísfirðingar, í víðtæk-
ustu merkingu þess orðs, minn-
ast með hlýhug og þakklæti.
Gunnlaugur Halldórsson var
fæddur á Bíldudal 28. nóv. 1906,
sonur hjónanna Halldórs, síðar
kaupmanns á ísafirði, Bjarna-
sonar bónda í Viðfirði, Sveins-
sonar, og Elísabetar Bjarnadótt-
ur bónda á Hafrafelli í Fellum,
Sveinssonar, og var Gunnlaug-
ur því Austfirðingur í báðar
ættir, sem munu kunnar eystra.
Synir Halldórs og Elísabetar
voru 4, Bjarni, kvæntur og bú-
settur í Danmörku, Gunnlaug-
Ur heitinn, Ármann, magister og
námsstjóri í Reykjavík, dó 1954,
og Halldór, dr. og prófessor við
Háskóla íslands.
Gunnlaugur Halldórsson flutt-
iat fjögurra ára með foreldr-
um sínum til ísafjarðar, og átti
heima þar að heita mátti alla
ævi. Hann varð rótfastur ísfirð-
ingur, og það svo að legstað
mun hann hafa kosið sér þar,
hvar sem hann anars yrði, þeg-
ar dauðann bæri að garði.
Föður sinn missti Gunnlaugur
um fermingu, en móðir hans lézt
1956, og dvaldi hjá honum óslit-
ið síðustu 10 árin, enda var
ástúðlegt með þeim mæðginum.
Hann kvnætist árið 1930 Önnu
Guðrúnu Jónsdóttur, íshússvarð-
ar í Reykjavík, Jakobssonar, og
eignuðust þau einn son, Halldór,
sem nú er kvæntur og búsettur
í Reykjavík. Þau Anna og Gunn-
laugur skildu.
Gunnlaugur kvæntist öðru
sinni 1941 Guðrúnu Finnboga-
dóttur sjómanns í Bolungarvík
Guðmundssonar. Þau eignuðust
S börn, efnisfólk og öll á lífi,
en þau eru: Steinunn, gift Árna
lögfræðingi Guðjónssyni, Ár-
mann, Sigríður, Elísabet og
Pétur, og eru fjögur hin síðast-
töldu í heimahúsum. Gunnlaug-
ur hafð,i kennt vanheilsu síð-
ustu árin, þótt ekki gætti þess í
starfi utan nokkrar vikur, er
hann lá í sjúkrahúsi hér á ísa-
firði. Hann var í orlofsferð í
Reykjavík þegar hann varð
bráðkvaddur á heimili dóttur
sinnar hinn 16. júlí s.l.
Brátt eftir fermingu fór Gunn
laugur að vinna fyrir sér, eins
og þá var títt, og snemma með
skrifstofustörfum. Vann hann
fyrst hjá einkafyrirtækjum, en
árið 1930 réðst hann til bæjar-
■ fógetans á ísafirði, og við það
■ embætti starfaði Gunnlaugur
til dauðadags, síðustu 8 árin
sem fulltrúi fyrir almannatrygg-
ingum á ísafirði og í Norðuv-
og Vestur-fsafjarðarsýslu.
Gunnlaugur Halldórsson var
hinn ágætasti maður í viðkynn-
ingu allri, og hvers manns hug-
ljúfi. Eg, sem þetta rita, kynnt-
ist Gunnlaugi heitnum og bræðr-
um hans, nema Bjarna, sem þá
var farinn frá ísafirði, fyrst ár-
ið 1924—25, og kom á heimili
þeirra og móður þeirra um tíma
næstum daglega, Er mér enn
hugstætt hve híbýlaprúðir þeir
bræður voru, og ástúðlegir móð-
ur sinni, og á þetta ekki sízt
við um Gunnlaug, og sama, hygg
eg, að hafi einkennt hann sem
eiginmann og föður. Gunnlaug-
ur var greindur vel, þótt atvik
höfuðu því svo, að hann settist
ekki á skólabekk. Hann var næm
ur og minnugur með afbrigð-
um, og kunni sæg af kvæðum og
þó einkum lausavísum, og grein-
ar gat hann hæglega lært í vet-
fangi utan að, ef hann taldi þær
þess virði. Kímnigáfa Gunnlaugs
var mikil og óvenjuleg að því
leyti, að glettni hans fylgdi
sjaldan sá launþyrnir illkvitn-
innar, sem æði oft einkennir ís-
lenzka kimni.
Eins og áður var nefnt, var
Gunnlaugur Halldórsson hin síð-
ustu árin fulltrúi fyrir almanna-
tryggingum, sem heyra undir
bæjarfógetaembættið á ísafirði
og sýslumann ísafjarðarsýslu.
Er þetta starf sem útheimtir ná-
kvæmni, lipurð og ég vil segja
geðprýði. Það er ekkert oflof,
þótt ég segi, að Gunnlaugur
Halldórsson hafi skilað hlut-
verki sínu í þessu starfi óvenju-
lega vel. Hann var reglusamur
og snyrtimenni í bezta lagi um
það, sem hann fjallaði um, og
hamhleypa til verka, þegar við
Frh. á bls. 19
Lands-
mót
skáta
LANDSMÓT skáta á Þingvöll
um helduir áfram, eins og lög
gera ráð fyrir, þótt veður
hafi verið með versta móti
frá laugardegi til mánudags.
Ausandi rigning var um mest-
alla helgina, , nema helzt á
morgnana og torveldaði mjög
útileiki. Dagskráin hefur þó
haldizt óbreytt og varðeldar
verið á kvöldin, iþótt dálítill
regnýringur væri.
Á mánudaginn hófust víð-
tækar flokkakeppnir, s«m um
100 floikkar tóku þátt í og
þann dag byrjaði einnig skipti
Skáti er hjálpsamur. Þannig hljóðar eitt af skátalögunum og
á myndinni sjást tvær stúlkur vera að sauma mótsmerkið
á skyrtu eins skátabróður síns.
Eftir öllum kúnstarinnar reglum var kveikt á prímusnum
og innan skamms var hraustlega tckið til matar sins.
dagskrá, sem er með þeim
hætti, að öllum þótttakendum
er skipt í fjóra hópa. Fór einn
hópurinn í gönguferðir á fjöll,
annar var við náttúruskoðun
og gróðursetningarstörf, sá
þriðji var við víðavangsleiki
og sá fjórði fór í GjábakVa-
helli. Dagsikrá þessari verður
haldið áfram í fjóra daga og
hafa þá allir tekið þátt í öll-
um atriðunum. Um kvöldið
voru tjaldjbúðavarðeldar.
í gær var veður allgott og
ekkert rigndi, en iþó var skýj-
að. Flokkakeppnir héldu
áfram og einnig sikiptidagskrá
in, en um kvöldið voru félaga
varðeldar og sá hvert félag á
mótinu um sinn varðeld.
Einhver takmörk
ættu að vera
Jóhann A. Víglundsson skrif-
ar:
Bftir að ég hef lesið Ný Viku-
tíðindi að undanförnu og séð
að leyfð eru skrif þau, er nefn-
ast „Bak við rimlana á Litla-
Hrauni“ hefur eftirfarandi
spumingu skotið upp í huga
mínum:
Hvað veldur aðgerðarleysi
dómsmálaráðuneytisins til að
stöðya slík skrif? Þó mál- og
prentfrelsi sé í landinu skyldi
maður ætla, að einhver takmörk
væru fyrir hvað bera megi á
borð af æru- og mannskemm-
andi ummælum til þess að
siöðva megi. En vart er hugs-
ahdi að meiru sé hægt að koma
saman af því tagi en fram kem-
ur í téðum greinaflokki, skrif-
uðum af Sigurði Ellert Jóns-
syni. Ekki svo að skilja að ég
ætli mér það hlutverk með lín-
um þessum, að bera af hinu háa
ráðuneyti þær sakir sem á það
eru bornar, auk aðdróttana að
starfsliði þessarar stofnunar
sem talið er vera ókrýndir þjóf-
ar og misindismenn.
Flestum, er þennan stað
gista, finnst nóg að almenning-
ur geri að umtali okkar raun-
veruleg afbrot, iþó ekki sé hrúg-
að lygum saman í vikublöð
borgarinnar um hegðun- okkar
og hugarfar á refsiíímanum.
Ofstækisfull öfga- og
mótsagnakennd
Engum, sem les skrif Sigurð-
ar, dylst að þau eru ofstækis-
full og öifgakennd, því í þeim er
hver mótsögnin annarri augljós-
ari. Tökum sem dæmi, að í
gegnum greinararnar gengur
það sem rauður þráður að hér
séu menn barðir, hraktir, smáð-
ir og píndir í sömu andrá og
að þeir sæki hingað aftur og
aftur, mér er spum er þetta
ekki andstætt eðlilegu lögmáli
lífsins?
Eða hvað segir fólk um það,
sem gefur að líta undir fyrir-
sögninni „Deyf-ilyf og kynvilla“..
Ef lagður væri trúnaður á slík
skrif væri það lítið og lélegt
vegarnesti fyrir okkur að frels-
inu fengnu. En ég vil segja sem
betur fer er þetta að mestu sam-
ið af Sigurði sjálfum, þó hann
svo þykist ætla að sanna óþverr
ann með yfirlýsingu þessa eða
hins fanga, og hafi kannski féng
ið einhvern auðtrúa og lítið at-
hugulan til að skrifa undir það,
sem hann hefur skreytt blað-
síðurnar með, þá verð ég að
segja það og hygg ég að þar sé
rnælt fyrir munn allra núver-
andi fanga, að svona skrif falla
ekki í frjóan jarðveg hjá okkur
og kunnum við Sigurði Ellert
litlar þakkir fyrir.
Það virðist ekki til Of mikils
mælzt þó við, sem hér dveljum,
reiknum með lögvernd hins op-
inbeva, til að vera í friði fyrir
svona skrifum. Það er þetta sem
hefur hvatt mig til að taka mér
penna í hönd og gera á þann
hátt tilraun til að vekja þá sem
virðast sofa.
Skilið gæti ég, væri öll þjóð-
félagsádeilan sönn, sem fram
kemur í þessum skrifum, að
þá þætti dómsmálaráðuneytinu
iþögnin bezt. En þar sem þau
bera það með sér, að ýmist er
farið með ber ósannindi eða vik
ið stórlega frá sannleikanum og
þau skrifuð í þeim eina tilgangi
að ná sér niðri á vissum aðil-
Um, sem höfundúr telur að hafi
gert á hluta sinn, þá furða ég
mig stórlega á því andvara-
leysi, sem ráðuneytið hefur
sýnt í þessu máli,
Vegið á báða bóga
Þó ég hafi verið brokkgengur
um dagana og borið oft hefnd i
huga, finnst mér þetta ekki
stórmannleg skrif, þar sem veg-
ið er á báða bóga og saklausir
sem hinir „seku“ verða fyrir.
Það er sjálfsagt mikið rétt, að
fangelsismál hafa dregizt aftur
úr í uppbyggingu þjóðarimnar.
Þarf þar aukningu og endur-
bætur, því það er hin kalda
staðreynd að með aukinni vel-
megun þjóðarinnar, hefur af-
brotahneigð aukizt eða þróazt
betur.
Að lokum leyfi ég mér að tala
nokkur orð til höfundar þessar-
ar siðlausu greina, sem birzt
hafa í fyrrnefndu blaði.
Ekki hefði mig órað fyrir
þvá, er við vorum samtíða hér
á Litla-Hrauni, eftir framkomu
þinni þá að dæma, að þú gerð-
ist fangelsispredikari.
Og að síðustu vil ég spyrja
þig í hvaða tilgangi eru hinar
1 vafasömu „umJbótatiIIögur“ þín
ar settar fram? Heldur þú virki
lega að þú getir gert þig að
einhverjurri píslarvotti Og látið
fólk halda að þú sért eitt'hvað
annað en þú í raun og veru ert?
Litla-Hrauni 24. júlí 1962.
Virðingarfyllst
Jóhann A. Víglundsson.
Nafnið féll niður
Þau mistök urðu við birt-
ingu bréfsins um ototan-töiu
benzíns og benzín-pep í dálk-
uan Velvakanda á þriðjudiaig,
að niður fél'l nafn bréfritara.
Hann er Einar Egilsson.