Morgunblaðið - 26.01.1963, Blaðsíða 20

20
MORGUN BL AÐIÐ
taugardagur 26. janúar 1963
PATRICIA WENTWORTH:
MAUD
KEMUR í HEIMSÓKN
— Það er kannski einhver af
mönnunum mínum....
— O, ekki aldeilis! Það var
Carr Robertson, eða svo sýndist
mér.
— Þá hefur það víst verið
hann.
— Það snörlaði í frú Filchett.
Ekkert fór eins í taugar hennar
og það, ef einhver ætlaði að
leyna einhverju fyrir henni.
— Jónatan! Þú ert að plata
mig! Er Carr kominn heim?
— Það er hann víst.
— Og mátti ekki seinna vera,
ef ég má segja meiningu mína.
Hefur hann sætzt við Elísabetu?
— Hún fékk vingjarnlegt bros
að svari. — Þú ættir að spyrja
hann sjálfan.
Það snörlaði aftur í frúnni.
— Þessir skrautdiskar eru alltof
dýrir hjá þér.
— Þú verður að muna eftir
tekjuskattinum mínum.
— En mínum, þarf ég ekki
líka að muna eftir honum?
Carr gekk inn um einkadyrn-
ar og blístraði. Elísabet hrökk
við þegar hún heyrði það. Svona
hafði hann alltaf farið að áður
— gengið inn um dyrnar, stanz-
að þar og blístrað, svo að ef
hún var uppi, þá heyrði hún
það og kom niður, en ef hún
V2tr í setustofunni þurfti hún
Árbæjarbl. og
Selási
Fyrir nokkrum dögum hóf
Morgunblaðið skipulega dreif
ingu blaðsins í Árbæjar- og
Selásbyggðinni, og er blaðið'
nú borið árdegis til kaup-
enda. XJmboðsmaður • MbL
fyrir byggðina er Hafsteinn
Þorgeirsson að Árbæjarbletti
36, og hefur hann á hendi alla
dreifingu og innheimtu blaðs-
ins.
Hafnarfjörbur
Aígreiðsla Morgunblaðsins
í Hafnarfirði er að Arnar-
hrauni 14, sími 50374.

Kópavogur
Afgreiðsla blaðsins í Kópa-
vogi er að Hlíðarvegi 35,
sími 14947.
Garbahreppur
Afgreiðsla Morgunblaðsins
fyrir kaupendur þess í Garða-
hreppi, er að Hoftúni við
Vífilsstaðaveg, sími 51347.
ekki annað en segja: „Kom inn!“
Hún kallaði til hans og á
næsta vetfangi var hann kom-
inn og hún í faðmi hans.. En
einhvernveginn hélt hann þann-
ig utan um hana, að húi. varð
hissa á því. Og svo varð hún
hrædd. Hann kyssti hana ekki,
en hélt henni aðeins, rétt eins
og hann gæti ekki hugsað sér
að sleppa henni.
— Hvað er að, Carr?
' Hún varð að endurtaka orðin,
ög jafnvel þá leið nokkur stund
áður en hann svaraði. Hann lin-
aði takið, og hélt henni frá sér
í arms lengd, og lagði hendurnar
þungt á axlir hennar, um leið og
hann sagði:
— >ú verður víst að varpa
mér aftur fyrir borð.
— Carr!
— James Lessiter var myrtur
í gærkvöldi, og það fer varla
hjá því að ég verði grunaður
um það.
Hún horfði fast framan í hann.
— Og er sá grunur réttur?
Hann hló hörkulega.
— Þarna sér maður. Þig vant-
ar ekki spönn til að trúa því
líka.
Augun í Elísabet voru skær
er hún horfði á hann.
— Ekki nema þú segir það
sjálfur.
— Jæja, ég gerði það nú ekki.
Ég hefði getað gert það, áður
en ég hitti þig, en ekki eftir það.
Og að minnsta kosti hefði ég
aldrei komið aftan að honum
og rotað hann með eldskörungi.
— Carr!
En einhver hgfur gert það.
Ég fann hann....
— Þú hefur þó ekki farið
þangað.. ?
— Jú, víst fór ég þangað. Það
þýðir ekkert að segja mér, að ég
hafi verið bjáni — því að það
veit ég. Ég vissi ekki, að hann
myndi verða myrtur. Ég ætlaði
að hitta hann og segja honum
meiningu mína um hann, skella
hurðum og allt þessháttar —
fara svo burt og láta sögunni
vera lokið — og svo brúðkaup
og „áttu börn og buru“. Mér
fannst þetta góð hugmynd. Þú
skilur, að ef hann ætlaði að
fara að verða á ferli til og frá
Melling-húsinu Og ég til og frá
Hvítakofa, þá hlutum við að hitt-
ast. Svo að mér fannst réttara
að gera upp við hann undir
fjögur augu, eins og siðaður
maður. Svo gátum við hundsað
hvor annan eftir eigin geðþótta,
og Mellingþorp myndi hætta að
bjóða okkur heim saman. Mér
fannst þetta góð hugmýnd, eins
og allt var í pottinn búið.
Hún stóð þarna kyrr og horfði
á hann með höfuðið ofurlítið
reigt aftur, en augun viku aldrei
frá andliti hans.
— Hvað skeði svo? Þú verður
að segja mér það.
Hann sagði henni frá því,
þegar hann sá Ijós 1 glugganum
hjá Katrínu og hélt áfram upp
að húsinu, og síðan fyrir hornið,
upp þrepin og inn um dyrnar,
sem stóðu í hálfa gátt, en tjald
dregið fyrir að innanverðu.
Hann dró ekkert undan lýsing-
unni: þarna lá maðurinn dauður
fram á borðið.. skörugurinn blóð
ugur, regnkápan með alblóðuga
ermina og öll slettótt.
Þegar hann hafði lokið sög-
unni, sagði hún:
— Það varð að gera það, ef
ske kynni, að....
Hún hristi höfuðið. — Já, það
var slæmt. Þú varst að segja, að
þú mundir ekki koma aftan að
neinum og rota hann með skör-
ungi. Hélztu, að Rietta mundi
gera það?
Hann roðnaði. — Ég fór ekki
að hugsa um það, fyrr en löngu
seinna. Þessi déskotans regnkápa
var þarna — og svo visci ég ekki
fyrr en ég var farinn að þurrka
af skörUngnum. En ég býst ekki
við, að það geri neitt til eða frá.
Morðinginn hefur líka hugsað
sig vel um. Hann hefur brugðið
sér í kápuna áður en hann
framdi verkið, eða þá hann at-
áði hana út á eftir — viljandi.
Heldurðu þá, að hann hefði lát-
ið sér sjást -'fir skörunginn?
— Nei. Hún hugsaði sig ofur-
lítið um. — Carr, ef þú fórst
burt með regnkápuna og skildir
ekki eftir nein fingraför, þá sé
ég ekki neina ástæðu til, að
neinn fari að hafa þig grunaðan.
Hann svaraði hörkulega: —
En hún Fancy litla? Yið vorum
að skoða myndablöðin, sem hann
séra Ainger kom með, og við
sáum myndina af James Lessit-
er. Ég man nú ekki, hvað ég
sagði, en hún er vís til að muna
það. Það var eitthvað í áttina
til: „Þarna hef ég þig, svínið
þitt!“ Og svo þaut ég eins og
eldibrandur út úr húsinu.
— En heldurðu ekki, að hún
þegi. Gætirðu ekki beðið hana
að....?
Hann hleypti brúnum, dökkur
á svipinn:
— Nei!
En svo var eins og hann lin-
aðist. — Það mundi ekki þýða
neitt þó að ég gerði það. Hún
er einföld eins og krakki, og
þeir mundu strax veiða það upp
úr henni. Miklu betra að lofa
henni að tala, og láta svo eins
og maður hafi engu að leyna.
Síminn hringdi og Elísabet
— Eg drekk til þess að reyna
kvöld hefur mér tekizt það.
að gleyma konunni minni og í
tók hann. Hann heyrði hana
segja: „Já, hann er hérna“. Svo
leit hún um öxl til hans.
— Það er hún Rietta, og hún
vill tala við þig, Carr.
Djúp röddin í Riettu Cray
kom gegn um símann. Hún tal-
aði þýzku, og sagði:
— Það þýðir ekki neitt, Carr.
Þeir eru búnir að taka regn-
kápuna. Við þvoðum hana ekki
nógu vel. Frú Mayhew veit, að
ég kom þarna. Hún lá á hleri.
Hún heyrði hann tala um erfða-
skrána sína og segja: „Ef Carr
hinn ungi myrðir mig í kvöld,
erfir þú Iaglega upphæð“. Sem
sagt, það þýðir ekki neitt og
mér fannst réttara að vara þig
við.
Það heyrðist smellur og hann
lagði frá sér símann, sneri sér
við og endurtók það, sem hann
hafði heyrt. Loks endurtók hann
orð Riettu: — Það þýðir ekki
neitt.
— Hún svaraði: — Þeir kom-
ast áreiðanlega að því, hver
gerði það. En þú ættir að fá þér
lögfræðilega aðstóð.
— Já, ég ætla að fara til hans
Holderness gamla.
— Já, en hann fæst ekkert
við... .sakamál.
— Guð minn góður! Þarftu
nú að minna mig á það.
—• Afsakaðu.
— Það er ekkert að afsaka;
maður verður víst að ganga gegn
um kvörnina, hvernig sem allt
fer En svo að maður minnist
á Holdemess — hann þekkir
okkur öll, og ef við emm of
glæpsamleg fyrir hann, þá vísar
hann okkur til einhvers annars.
Hann hlýtur að vita, hvert bezt
er að snúa sér. Ég ætla að
skreppa til hans.
— Komdu hingað aftur . og
lóttu mig vita, hvað hanr segir.
Hann kinkaði kolli og gekk
til dyranna, en sneri þar aftur.
— Elísabet. .við skulum sleppa
þessu, sem í gærkvöldi. Við er-
um ekki trúlofuð lengur.
Augu hennar ljómuðu meir en
nokkm sinni áður. Hún var
nægilega hávaxin til að leggja
armana um hálsinn á honum án
þess að þurfa að tylla sér á tá.
Hún dró að sér höfuð hans,
þangað til kinn nam við kinn.
— Erum við það ekki?
KALLI KUREKI
- * - *
Teiknari: Fred Harman
REO flM I LC KEEP
A SHARP EVEOUT
FCZTH' PZOFBSSOR.
PAVE! KEEP IM
TOUCH WITH "
— Við Kalli munum hafa auga með
þessum prófessor, Davíð, og hafa
samband við þig síðar.
i— Verið þið sælir á meðan, en nú
ætla ég að skreppa heim á búgarðinn.
—- Hún frænka er orðin afar óróleg
þín vegna. Hvar hefur þú verið alla
síðustu viku?
— Nú skulum við halda af stað og
ég skal segja þér það á heimleiðinni.
— Þetta hlýtur að vera hann.
— Hvað er þetta?
— Hvern heldur þú, að þú sért að
ráðast á, kúreki?
— Nei.
— Gott og vel, elskan, sama
er mér — við skulum þá bara
gifta okkur, til þess að þurfa
ekki að vera trúlofuð.
—. Elísabet!
—- Láttu nú ekki eins og
bjáni. Hlauptu heldur til hana
Holderness gamla.
XXI.
Hr. Holderness hallaði sér
aftur í stólnum. Roðinn í and-
liti hans var með mesta móti,
en svörtu augnabrúnirnar, sem
voru í svo skemmtilegri „ndstöðu
við hvíta hárið, voru dregnar
saman og hann var áhyggjufull-
ur á svipinn. Og þessi svipur
jókst eftir því sem leið á sögu
Carrs. Hann dró andann djúpt
og blés síðan mæðilega.
Góði Carr minn!
Carr kipraði varirnar.
— Já, þetta er i Tlvað, finnst
þér ekki?
Holderness sló á hnén á sér
með stóru fingrunum.
— Þér er auðvitað ljóst, að
ef þetta kemur fram í dagsljósið,
áttu það á hættu að verða tek-
inn fastur.
—- Já, ég hef ekki gert annað
en gera mér það ljóst.
— En svo er < auðvitað engin
ástæða til þess, að það komi
fram í dagsljósið.
— Hvað áttu við?
— Hver veit, að þú fórst i
húsið í gærkvöldi? Hverjum hef-
urðu sagt það?
Carr yppti öxlum.
— Riettu — Elísabet og þér.
— Segðu það þá ekki neinum
fleirum. Þau verða að halda sér
saman og þú líka.
Hann svaraði dræmt: — Það
er ég ekki viss um.
— Það ættirðu nú samt að
vera.
— Það er ég ekki viss um. Þú
skilur: þeir vita, að Rietta kom.
þarna — og það er hægt að
segja, að hún hafi haft ástæðu
til þess. Hún fór þangað til að
31ÍItvarpiö
Laugardagur 26. janúar.
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 Óskalög sjúklinga (Kristín
Anna Þórarinsdóttir).
14.40 Vikan framundan Kynning á
dagskrárefni útvarpsins.
15.00 Fréttir. — Laugardagslögin —
(16.00 Veðurfregnir).
16.30 Danskennsla (Heiðar Ástvalds
son).
17.00 Fréttir. — Þetta vil ég heyra:
Frú Sólveig Eyjólfsdóttir,
Hafnarfirði velur sér hljóm-
plötur.
18.00 Útvarpssaga barnanna:
„Toddo frá Blágarði" eftir
Margréti Jónsdóttur: VIII.
(Höfundur les).
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og
unglinga (Jón Pálsson).
18.55 Tilkynningar. — 19.30 Fréttir.
20.00 Leikrit: „Amphitryon 88“ eft
ir Jean Giraudoux. — Andrés
Björnsson íslenzkaði. — Leik
stjóri: Indriði Waage.
22.10 Þorradans útvarpsins (Þar I
leikur hljómsveit Hauks Mort
hens). — 24.00 Veðurfregnir.
01.00 Dagskrárlok.