Morgunblaðið - 31.01.1963, Síða 20

20
MORGVNBL4ÐIÐ
ÍPimmtuda'gur 31. janúar 1963
PATRICIA WENTWORTH
MAUD
KEMUR í HEIMSÓKN
— Það hefur ekki getað verið,
ef Jim hefur hitt hann, sagði hún
loksins. — Jim kom einmitt úr
hinni áltinni. Wairrenfólkið á
heima í fyrsta litla húsinu til
vinstri, og bá leið hlýtur Carr
að hafa farið, því að Jim segir,
að hundurinn þeirra hafi kom-
ið út og gelt að honum þegar
hann fór fram hjá. En svo er
líka sagt, að það geti vel hafa
verið hr. Lessiter, sem strauk
með konuna hans Carrs, og það
geti sýnt sig seinna, að Carr hafi
myrt hann í hefndar skyni.
Frú Voycey var nýbúin að
heyra alla þessa sögu, þegar
Maud Silver sagði henni frá
hádegisverðarboðinu og hún sjálf
sagði „Óh!“ >að var svo ólíkt
henni að hafa ekkert meira að
segja en eitt einsatkvæðisorð, að
Maud Silver hinkraði við, til að
heyra framhaldið.
Andlitið á frú ' roycey tók á
svip eftirvæntingar og forvitni,
og hún sagði:
— Maud! Hefur hún spurt þig
ráða? Eg á við sem sérfræðing.
Ó, ég vildi að hún vildi gera
það!
— Hún hefur bara boðið mér
til hádegisverðar, sagði ungfrú
Silver.
frú Voycey spennti greipar.
Þrír fallegir hringir, sem voru
orðnir henni heldur þröngir,
glitruðu í birtunni.
— Þá verðurðu endilega að
fara! Það var eins og hver önn-
ur forsjónarinnar ráðstöfun, að
þú skyldir vera hér stödd, því
að ekkért gæti fengið mig til að
trúa öðru eins á Riettu Cray.
Það er sannarlega of hneykslan-
legt og sýnir, hvað slúðrið getur
verið hræðilegt. Mannauming-
inn var ekki fyrr búinn að
geispa golunni, en allir hér í
þorpinu eru farnir að segja, að
hann hafi stungið af með konu-
una hans Carrs, og að Rietta
hafi.kálað honum af ,því að hann
hafi verið búinn að arfleiða
hana að stórfé. Eg á við, þetta
er ekki nein meining, eða finnst
ykkur það? Eg býst helzt við, að
hann hafi aldrei Marjorie aug-
um litið. Eg sjálf sá hana ekki
nema nokkrum sinnum, og ég
minnist ekki að hafa séð mann-
eskju, sem mér leizt ógæfuleg-
ar á — nóg var I n lagleg, en
hjarta átti hún ekki fyrir tvo
aura! Og Carr, sem var trúlof-
aður svo indælli stúlku áður en
hann hitti hana! Marjorie bók-
staflega hrifsaði hann frá henni,
og hann auðvitað steinlá eins og
sveskja, og þessi ágæta stúlka
hún Elísabet Moore gekk í hjúkr-
unardeildina. Eg held hún hafi
stjórnað loftvarnarstöð eða e'itt-
hvað þessháttar. Og svo stakk
Marjorie af, eins og ég sagði þér,
en ég get bara ekki skilið í hvaða
sambandi það þarf að standa við
James Lessiter.
Maud Silver hóstaði ofurlítið.
— Eg verð vist að fara að
koma mér af stað, góða mín.
En hún komst ekki af stað
næstu tíu mínúturnar.
Þegar hún kom í Hvítakofa,
«á hún, að ungfrú Cray var þar
ekki einsömul. Frú Welby var
þar hjá henni, en stóð næstum
strax upp Og sýndi á sér ferða-
snið. Ungfrú Silver athugaði
hana vandlega og tók þá eftir
því, að andlitsmálningin á henni,
sem var hófleg og smekkleg að
frágangi, þakti náfölva, sem eng
in málning getur dulið til fulls.
Enginn, sem sá Maud Silver
hefði getað sér til, að hún hefði
mikið vit á andlitsmálningu, eð.i
yfirleitt neinum tízkumálum, en
samt var það í.ú svo, að hún tól:
þegar eftir þessum fölva á and-
litinu undir málningunni, og
jafnframt því, að kremið, kinna-
roðinn og púðrið, sem frú Wel-
by hafði notað, var allt fyrsta
flokks vara og af dýrasta tagi.
Og þessi fegrunarmeðöl höfðu
verið notuð af listfengi, og eins
TVÖFALT
EINANGRUNAR
GLER
20ára revnsla hérlendis
SIM111400 EGGERT KRISTJANSSON &CO HF
fannst henni, að af konu að vera
sem hijóp yfir til nágrar.nans
fyrir hádegi, þá væri allur
klæðafourðurinn óþarflega vand-
aður og formlegur. Þar var
ekkert, sem var óviðeigandi eða
stakk í stúf við annað. Rietta
var bara í stuttu, brúnu pilsi úr
grófu efni óg í ullarpeysu, sem
hvorttveggja var allmjög slitið,
en Katrín leit út eins og hver
tuska á henni hefði verið vand-
lega valin. Ekkert í fatnaði henn
ar var óviðeigandi, en það var
eins og hann allur væri óþarf-
lega nýr. Hún hefði getað —
eins og hún stóð — vel tekið
þátt í sýningu á viðeigandi sveita
fötum. Og að hún var berhöfð-
uð, þá var það ekki af skeyt-
ingarleysi, heldur vegna þess,
að það var í tízku á þessum tíma.
Og enginn lokkur úr ljósa hár-
inu var öðruvísi en hann átti að
vera.
Hefði kynni Maud Silver af
Katrínu Welby verið ennþá
nýrri, hefði gamla konan orðið
þess vör, að Katrín hafði að-
eins farið yfir markalínuna,
sem skilur nóg og ofmikið. En
jafnvel með þessum litlu kynn-
um af henni, varð hún vör ein-
hvers í þess átt. En henni fannst
gæta einhverrar ofurlítillar
hörku og jafnframt eitthvað
vanta til þess að heildarmyndin
yrði fullkomin.
Hún fylgdi ósjálfrátt Katrínu
Welby með augunum, þegar hún
gekk burt.
XXV.
Þegar dyrnar lokuðust á eftir
henni, varð ofurlítil þögn. Ri-
ettu Cray fannst svipaðast því
sem hún stseði við ískaldan poll
og væri að herða sig upp í það
að stinga sér. Henni datt í hug,
að til mála gæti komið að sleppa
því alveg. Hún hafði enn ekki
hafið nein trúnaðarmál. Hún
hafði bara boðið ungfrú Silvsr
til hádegisverðar. Ef eitthvað
meira hefði verið gefið í skyn,
var hægt að strika yfir það. Hún
varð vör við augnatillit ungfrú
Silver og • leit upp til að mæta
því.
En þá gerðist nokkuð, sem
henni fannst óskiljanlegt. Hún
fékk að reyna það sama, sem
margir skjólstæðingar gömlu
konunnar höfðu reynt á undan
henni. Þegar hún hugsaði um
það á eftir, var þetta sjón af
sama tagi og var svo algeng á
ófriðartímunum: hús, þar sem
framveggurinn var hruninn, svo
að hægt var að sjá inn í öll her-
bergin í því í senn.
Ungfrú Silver leit ekki undan,
heldur horfðu augu hennar á
hana róleg og rannsakandi. —
Ofurlítið bros færðist yfir smá-
gerða andlitið. Það vakti traust,
— Ég hitti gamlan skólafélaga
hennar.
og á eftir hitti ég manninn
en fyrst og fremst var það þó
töfrandi. En þá hvarf þessi fein-
kennilega sýn. Það var litla
tuskulega kennslukonan, sem
sagði:
— Hvernig get ég hjálpað
yður, ungfrú Cray?
Rietta var ekki tilbúin með
neitt svar. Henni fannst sér vera
fooðið til sætis á sínu eigin heim
ili. Hún fann einhvern myndug-
leik streyma frá hinni konunni,
en það var samt ekkert óvið-
kunnanlegt. Hún laut áfram og
sagði, blátt áfram eins og
krakki.
— Við erum í miklum vand-
ræðum.
Ungfrú Silver hóstaði ofur-
lítið.
— Já, ég veit víst hvað það
er.
— Það vita víst allir. Líklega
er þetta alltaf svona, en maður
gerir sér ekki grein fyrir því
fyrr en maður verðui fyrir því
sjálfur. Allir geta spurt mann
um hvað sem er, og ef þeir fá
ekki svar, búa þeir það til sjálf-
ir. Næði eða friður er-ekki leng-
ur til.
— Gerir það svo mjög til, ung-
frú Cray?
— Þér eigið við, hvort ég hafi
nokkru að leyna? Líklega hef ég
það. Eg býst við, að allir hafi
eitthvað, sem þeir vilja ekki
láta aðra troða fótum.
Ungfrú Silver horfði á hana
áhyggjufull. Hún sá ýms merki
svefnlausrar nætur og andlegr-
ar áreynslu. Undir augunum
voru blettir, líkastir marblett-
um. Hún sagði því með rödd,
sem gaf til kynna, að ekkert
óvenjulegt væri á ferðum:
— Hvað fenguð þér til morg-
unverðar?
— Það veit ég ekki.
Maud Silver hóstaði.
— Klukkan er rétt eitt. Þér
buðuð mér í hádegisverð og ég
sting upp á, að við geymum all-
ar viðræður þangað til við höf-
um fengið eitthvað í svanginn.
Viljið þér, að ég hjálpi yður?
Rietta fann til bæði undrunar
og léttis. Hún þurfti þá ekki að
tala um þetta alveg straj. Hugs-
unin um matinn var að vísu
hræðileg, en þetta vax þó að
KALLI KUREKI
WHO YOU THIWK
THAT eUN SUKk^
UOOKIN' FOR?
*
*
Teiknari: Fred Harman
— Að hverjum heldur bú, að þessi
náungj áé að leita?
— Ég vildi óska þess, að ég vissi
það, því að hann hélt greinilega, að
ég væri einhver annar. Heyrðu, hann
Davíð sýslumaður írá Tascosa er af-
ar líkur mér og hann sagði, að söku-
dólgur, er léki iausum hala, kallaður
professorinn, væri að gera tilraunir
til bess að ráða sig af dögum. En
þessi maður getur ekki verið prófess-
orinn.
— Nei, en gæti ekki verið, að hann
>>'
hefði fengið leigumorðingja til þess
að drepa Davíð?
— Þú segir nokkuð, við verðum að
halda af stað heim hið skjótasta. Ég
ætla að hringja strax, þegar við kom-
um þangað og koma aðvörunum til
Davíðs.
minnsta kosti gálgafrestur, svo
að hún þurfti ekki alveg strax
að tala um James Lessiter. Hún
sagði.
— Maturinn er alveg tilbúinn.
Fancy hjálpar mér til að bera
hann á borðið. Það er stúlkan,
sem er hér gestkomandi — Fran-
ces Bell. Þér fáið að kynnast
hénni og svo honum Carr. Eg
held, að það gæti verið heppi-
legt.
1 starfi sínu hafði ungfrú Sil-
ver kynnzt máltíðum eins Og
þeirri, sem hún átti nú að fara
að taka þátt í. Kvíðanum og
hræðslunni, sem hvíldi yfir öllu
og öllum, og svo einstöku orð,
sem sögð voru til að segja eitt-
hvað, og með varkárni um að
segja ekki neitt, sem betur væri
ailltvarpiö
Fimmtudagur 31. janúar.
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 „Á frívaktinni1*: sjómanna-
þáttur- (Sigríður Hagalín).
14.40 „Við sem he'ima sitjum" (Sig-
ríður Thorlacius) .
15.00 Síðdegisútarp.
17.40 Framburðarkennsla í frönskil
og þýzku.
18.00 Fyrir yngstu hlustendurna
(Margrét Gunnarsdóttir og
Valborg Böðvarsdóttir).
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir .
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Úr ríki ránar;VII. erindi: Of-
veiði og kjörveiði (Jón Jóns-
son).
20.15 Einleikur á píanó: Gísli Magn
ússon leikur yerk eftir inn-
lend og erlend tónskáld.
20.45 Úr sumarferð Jóns Sigur-
björnssonar og Stefáns Jóns-
sonar. Flytj.: Magnús Sveins-
son á Hólmavík, Hjörleifur
Jónssoh á Gilsbakka í Austur
dal og Stefán Vagnsson á
Sauðárkróki.
21.30 Tónleikar: Sextett fyrir pí-
,anó, fiðlu ,tvær víólur, selló
k og kontrabassa op. 110 eftir
Mendelssohn.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Úr ævisögu, Leós Tolstojs,
ritaðri af synin hans Sergej,
X. (Gylfi Gröndal ritstj.).
22.30 Harmonikuþáttur (Reynir
Jónasson).
23.00 Dagskrárlok.
16250 VINNINGARI
Fjórði hver miði vinnur að meðaltati!
Hæstu vinningar 1/2 milljón krónur,
Laegstu 1000 krónur.
Dregið 5. hvers mánaðar.