Morgunblaðið - 23.03.1963, Síða 20

20
MORCl'NBr. 4ÐIÐ
Laugardagur 23. marz 1963
DUNKERLEYS
— f guðs bænum, Dan, talaðu
eins og þú hefðir eitthvert vit,
svaraði Dillworth, og þessi roði,
sem hún kannaðist svo vel við,
kom fram á hálsinum á frænda
ag steig upp á andlitið. Grace
stóð app við þetta hættumerki
Og gaf Hesbu bendingu, en
Hesba svaraði, snöggt eins og
hennar var vandi: — Nei, ég
ætia að hlusta á þetta. I>að get-
ur verið gaman að því. Grace
settist niður aftur og Dillworth
hélt áfram: — Hér færðu nokk-
uð, sir Daniel, sem getur tvö-
faldað söluna á ritinu. Ég full-
yrði það — skilurðu það? Ef
þetta reynist vitleysa hjá mér,
geturðu gefið mér spark í rass-
inn, eins og hver annar Napóle-
on, sem þú ert alltaf að stæla.
Gott og vel. Ég imynda mér, að
þessi unga stúlka geti skrifað
fleiri sögur eins og þá, sem hún
lætur okkur hafa núna. Er ekki
svo, ungfrú Lewison?
— Jú, jú....það er ég viss
um, að ég get, svaraði hún.
— Gott og vel, þá, hélt Alec
áfram. Þegar salan okkar eykst
vilja keppinautarnir fá það,
sem kemur henni upp. Er ég
sæmilega rökfastur af skáldi að
vera, sir Daniel?
Sir Daniel leit á hann eins
og hann langaði til að snúa hann
úr hálsliðnum. — Ef svo er, sir
Daniel, hélt Dillworth væigðar-
laust áfram, — þá er það eftir-
spurnin, sem ákveður taxtana
hjá okkur. Ég bjó ekki til það
lögmál, og er ekkert hrifinn af
því, en það ert þú. Og þú verður
að lúta því lögmáli. Ef ungfrú
Lewison gefur okkur söigu við
því verði, sem við höfum sjálfir
sett, verðum við að gefa henni
samning upp á stígandi vérð
fyrir sögur, sem við fáum hjá
henni siðar.
Sir Daniel þagði stundarkorn,
en mæiti síðan: — Og svo gæt-
um við hinsvegar neitað að
prenta þessa sögu nema því að-
eins hún væri reiðubúin að und-
irrita samning um að iáta okkur
hafa næstu tvær-þrjár sögur
fyrir sama verð.
Dillworth hvítnaði í framan af
reiði. — Guð minn góður, Dan,
sagði hann. — Það er annars
ekki nema einn maður, sem miig
langar daglega til að myrða og
það er þessi vinur þinn, hann
Theódór Chrystal, en nú verð
ég að bæta þér við á listann.
Dunkerley brosti og þeytti
vindli yfir borðið til Alecs.
— Og leyfðu þér ekki að fleygja
svona í mig eins' og ég væri ein-
hver sirkushundur, æpti Dill-
worth. Hann greip vindilinn oig
þe>ytti honum í • eldinn.
— Þér sjáið, ungfrú Lewison,
sagði sir Daniel, — hvað útgef-
andi verður að sætta sig við, ef
hann vill halda í velgefinn rit-
stjóra. Eftir þetta megið þér
halda, að það sé ekki mikið að
snara út nokkrum skildinigum til
að halda í góðan ribhöfund. Jæja,
hafðu þetta eins og þú vilt, Alec.
Hann stóð upp brosandi og rétti
vindlakassann að Alec, sem tók
sér vindil. — Og reyndu svo að
stilla þig, Alec, bætti hann við
og rétti eldspýtu að honum.
Og þagar Gráce rifjaði upp
fyrir sér þetta atvik nú, var það
fyrst Og fremst þau orð, sem
Alec lét falla um Chrystal, sem
voru minnisstæð. Hún hafði
enga hugmynd um, hvað að baki
þeim lá, en þau mögnuðust ein-
kennilega þennan dag, þagar
Isambard Phyfe kom með sir
Daniel úr ferð sinni. Hún kunni
vel við Phyfe. Hún, sem sjálf
hafði notið allra þeirra hlunn-
inda, sem auðurinn veitir, var
hrifin af þessari einbeittu við-
leitni hans að öðlast þessi hlunn
indi, með ekkert sér til hjálpar
annað en dugnaðinn og þraut-
seigjuna. Hún spurði hann, hvort
hann hefði haft gaman af ferð-
inni og hann svaraði, að ferðin
sjálf hefði verið ágæt en við-
tökurnar á ákvörðunarstaðnum
ekki að sama skapi skemmti-
legar. Henni skildist, að þegar
ALLTAF FJÖLGAR VOLKSWAGEN
Akið mót hækkandi
sól og sumri í
nýjum
VOLKSWAGEN
VORIÐ ER I NÁMD
Vinsældir VOLKSWAGEN hér á landi
sanna ótvírætt kosti hans við okkar staðhætti —
VOLKSWAGEN er ekkert tízkufyrirbæri,
það sannar bezt hið háa endursöluverð hans.
Verð aðeins kr. 121.525,00.
VOLKSWAGEN er vandaður sígildur bíll.
Volkswagen er einmitt framleiddur fyrir yður.
— PANTID TÍMANLECA -
VOLKSWAGEN ER 5 MANNA BÍLL
HEILDVERZLUNIN HEKLA HF
Laugavegi 170—172 — Reykjavík — Sími 11275.
Chrystal kom út með sir Daniel
og þeir voru kynntir, hafi
Ghrystal ekki vérið neitt sérlega
alúðlegur.
Grace hugsaði með sér, að
skólastjórinn í Beikwith, sem
hún átti bráðum að kynnast,
virtist ekki vekja neina hrifn-
ingu hjá þeim, sem hann hittu.
5.
Því var það, að þegar hún var
á gangi með skólastjóranum fyrir
framan húsið hans, sem einu
sinni hafði verið heimili Adelu
Pinson, konunnar hans, þá var
hún hissa á hlýjunni í biáu aug-
unum hans, sem henni hafði allt-
af skilizt, að væru svo kulda-
leg, og svo gæluleiga málrómn-
um, sem hafði verið sagður
hörkulegur, og hlýjuna í hand-
taki hans. Allt þetta datt henni
i hug, þagar Ohrystal hélt í hönd
ina á henni ofurlítið lengur en
nauðsynlegt hefði verið, og leit
um leið í andlit henni og sagði:
— Svona mörg ár eru liðin síð-
an, unigfrú Satterfield! Auðvitað
munið þér ekki eftir mér, en ég
man vel eftir yður!
En það, sem óróaði Grace aðal
lega var það, að hún mundi vel
eftir þessu. Nú, þegar maðurinn
stóð þarna ljóslifandi frammi
fyrir henni, var eins og hún
væri horfin aftur til þessa fjar-
læga tíma í kuldanum og þok-
unni í Manchester, og sæi hann
igreinilega eins og hún sá hann
þá, með gasljósið skínandi beint
framan í hann, unga, fríða and-
litið, sem þá var eins og eitt-
hvað sem aldrei yrði náð og lægi
utan við hinn takmarkaða heim,
sem hún þekkti.
Hún fékk skjálfta fyrir hjart-
að. Heitt júní-sólskinið flóði yfir
grasflötimi og á fólkið, seim þar
var á igangi eða sat við líti-1 te-
borð, og þaðan heyrðist kliður-
inn frá því og glamrið í postu-
líni, alla leið að litlu tjörninni,
sem þau Theódór Chrystal stóðu
skammt frá. Laurie og Hesba
voru þarna að reyna að finna
sér borð, Og allt þetta skynjaði
Grace, rétt sem í draumi. Hún
sagði sjálfri sér, að þetta væri
ekki lengur unga, áhyggjulausa
andlitið, sem hún hafði séð í
Levenshulme, heldur andlit, sem
lífsreynslan væri þegar farin að
rista á rúnir sínar, og svo hitt
með, að sjálf væri hún ekki leng-
ur innilokuð í þessum þrönga
heimi þeirra tíma; væri ekki
lengur barn, heldur uppkomin
kona, væri ekki þrúguð af fá-
tækt oig fákunnáttu, heldur hefði
auð og þá menntun, sem flestar
konur nú yrðu aðnjótandi. í einu
orði sagt, gat hún sagt sjálfri
sér, að þessi gjá, sem skiidi þau
að 1 þá daga, væri þarna ekki
lengur, að hún gæti talað við
hann eins og jafningja, og stæði
honum sízt að baki.
En á þessari dáleiðslustund
gerði hún það ekki, vegna þess,
að þarna var ekkert tilefni til
mannjafnaðar.
Chrystal gat ekki annað en
fundið, að hún hefði orðið djúpt
hrærð af einhverju. Hann sagði:
— Eigum við að setjast niður?
Ég er ekkert te farinn að fá.
Viljið þér ekki vera mér til sam-
lætis?
Þessi orð kipptu Grace inn í
nútíðina aftur. — Jú, þakka yð-
ur fyrir, sagði hún. Við skulum
fá okkur te.
Þau gengu svo yfir grasflötina,
kræktu milli borðanna, töluðu
eitt eða tvö orð við einhvern
nemanda og fólkið hans, oig hún
gat ekki annað en tekið eftir
því, að margt augnatillit aðdá-
— Það er allt í lagi með viðbrögðin, nú er bezt að snúa sér að
því að lækna brotna hnéð.
unar varð á vegi þeirra, frá
mörgum ungum konum, sem
mangur hefði orðið hrifinn af að
fá slíkt augnatillit frá. Hann var
altilegur og næstum kátur við
alla, og virtist vera allt öðruvisi
en hún hafði búizt við, eftir þvá
orði, sem af honum fór. Hann
var berhöfðaður og sólin skein
á hrokkna, Ijósa hárið, og það
var eins og hún endurkastaðist
líka úr bláum augum hans.
Þarna var autt borð undir
stóru sedrustré og þar settust
þau niður. Einhverjir skóla-
strákar, sem gengu þarna um
beina, voru þarna á ferð á flugi,
og einn þeirra, sem sá, að skóla-
stjórinn hafði fundið sér sæti,
kom hlaupandi með bakka.
— Þakka þér fyrir, Barnby,
þakka þér fyrir, sagði Chrystal
og brosið á honum var sjólf
náðin uppmáluð. — Þið megið
ekki slíta ykkur út á þessu,
drengir,- Það eru víst flestir bún-
ir að fá te, núna, svo að þið
skulið fara og leika ykkur.
Segðu hinum það.
— Já, herra. Og Barnby hljóp
til að flytja þessa gleðifregn, og
létta áhyiggjunum af hinum, sem
voru orðnir hræddir um, að veit-
ingarnar væru alveg á þrotum.
Grace hellti í bollana. Chrystal
teygði úr löngu fótunum og
sagði: — Ég er faginn að geta
setzt. Ég er orðinn þreyttur.
Laurie er klókur piltur.
Grace hló. Já, hún gat bein-
línis hlegið. Þessi þungi, sem á
henni hafði hvílt, var nú horf-
inn. Nú var hún í þessum fallega
igarði í sólskininu með tebolla
fyrir framan sig og fann fögnuð
fara um sig alla. Já, sagði hún.
— Hann var einmitt að segja
okkur það við hádegisverðinn,
hvað hann væri klókur. Hann
virtist alveg ánægður með að
láta yður um að ávarpa foreldr-
ana, en sjálfur gerði hann ekki
annað en ljúka máltíðinni og svo
að koma í te. Það mátti hann
eiga, að skyldutilfinning hans
við skólann gat þó mjakað hon-
um það langt.
— Já, þeir gleyma okkur
fljótt, sagði Chrystal. — Ég held,
að skólastjóri eigi versta ævi
allra manna í heimdnum. Sjálfur
eldist hann, en þarf um leið að
horfa á æskuna endurnýja sig í
sífellu. Þessi hungraða kynslóð
treður okkur undir fótum. Hann
bætti við, glottandi: — Oig hún
er svei mér hungruð, svo að um
munar. Sjáið þér bara hann
Barnaby litla!
KALLI KUREKI
*
—
Teiknari: Fred Harman
Bjarni stenzt Papoose ekki snúning. — Manstu eftir mér, drauginum? Reyndu ekki að ná byssimni.
Barnaby inn ungi var me8
pappírskörfu í hendinni að ryðja
leifunum af borðunum, en þeir.
sem þar höfðu setið, löbbuðu út
á völlinn, þar sem fram átti að
fara cricet-kappleikur milli nem.
enda og gamalla nemenda. llann
hristi fimlega hvern diskinn eft-
ir annan og safnaði sér saman
vænni hrúgu af tertu og sultu,
og græðgin skein út úr augunum,
en síðan gekk hann til einhver*
mótsstaðar, þar sem ætla mátti.
að samþjónar hans biðu hans til
að halda mikla leifaveizlu.
Chrystal og Grace gáfu hvoirt
öðru glettnislegt auga í laumj
yfir þessum mannlega breyzk-
leika. — Mér þætti gaman að
vita, sagði hann, — hvort prest-
arnir mínir eiga svona bágt með
að dylja tilfinningar sínar.
Grace leit á hann og skildl
ekkert hvað hann var að fara,
svo að hann bætti við: — Nei,
auðvitað vitið þér það ekki. Eg
er að fara héðan. Ég hef tekið
við prófastsembætti. Það er
engin ástæða til að leyna því
lengur. Ég lagði inn uppsögn
mína á skólanefndarfundinum í
morgun.
— Ég óska yður til hamingju,
hr. Chrystal, sagði hún. — Þér
hljótið að hlakka til. Nei, verið
þér ekkert hissa — ég veit hitt
og þetta um yður. Frændi minn,
sir Daniel Dunkerley, talar svo
oft um yður og hann hefur alltaf
sagt, að Beckwith væri ekki
nema bráðabirgðastaða. Þér
þekkið sjálfsaigt áhuga hans á
„upprennandi mönnum". Svo
brostu þau frjálsmannlega, hvort
framan í annað . rétt eins og
þessi árátta sir Daniels væri ein-
hverskonar tengiliður þeirra
milli, sem þau flýttu sér að
grípa, þótt lítill væri. — Já, hélt
Grace áfram, — hann talar alltaf
um yður eins og einn upprenn-
andi mann kirkjunnar, og hrósar
sér af að hafa vitað það á undan
yður sjálfum.
sfllltvarpiö
Laugardagur 23. marz
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 Óskalög sjúklinga (Ragnheið-
ur Ásta Pétursdóttir).
14.40 Vikan framundan: Kynning
á dagskrárefni útvarpsins.
15.00 Fréttir. — Laugardagslögin.
16.30 Danskennsla (Heiðar Ást-
valdsson).
17.00 Fréttir. — Þetta vil ég heyra;
Elna Guðjónsson velur sér
hljómplötur.
18.00 Útvarpssaga barnanna.
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og
unglinga (Jón Pálsson).
18.55 Tilkynningar. — 19.30 Fréttir.
20.00 „Káta ekkjan“, óperettulög
eftir Lehár.
20.20 Leikrit leikfélagsins Grímu;
„Bieddermann og brennuvarg
arnir" eftir Max Frisch. Þýð-
andi: Þorgeir Þorgeirsson. —
Leikstjóri: Baldvin HaUdórs-
son.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Passíusálmar (36).
22.20 Danslög, þ.á.m. leíkur hljóm-
sveit Guðjóns Matthíassonar.
Söngvari: Sverrir Guðióossoa
01.00 Dagskrárlok.