Morgunblaðið - 31.01.1964, Blaðsíða 20

20
MORCUNBLAÐIÐ
Fostudagur 31. jan. 1964
GAVIN HOLT:
45
ÍZKUSÝNING
— Ég er ekki einu sinni viss
um bjölluna. Hún- hringir mjög
dauft, af því að ungfrú Dutton
hefur togleðursborða um hana.
Ég gekk út í eldhúsið til að
athuga gasmælinn. Symes eiti
mig og horði á. Ég beindi vasa-
ljósinu rúínu a litla hjólið, sem
íiýnir hversu mikið er eftir á
vnælinum. Það var mikið eftir
á honum. Einhver hafði borgað
mikið gas fyrirfram, með því að
setja shillinga í rifuna. En Sally
hafði ekki haft einn shilling í
buddiunni sinni. Hún hafði kom-
ið til mín til að fá hann.
Nú rankaði Symes við sér. —
■ Það er líka alveg satt, ég heyrði
peninga setta í mælinn, en það
er annars nokkuð, sem maður
tekur ekki svo mjög eítir.
— Hve marga peninga heyrð-
uð þér?
— Niu eða tíu.
— Getið þér sagt mér nokk-
urnveginn hvenær? *•
— Hér um kél hálftíma áður
en þér köliuðuð.
— Fannst yður ekkert grun-
samlegt við að heyra svona
marga peninga detta?
— Nei, ég hugsaði ekkert um
það. Ungfrú Dutlon setur oft
marga í einu. Þegar gasmaður-
ijrn kemur með shillinga til
baka, setur hún þá alltaf í aftur.
Læknirinn kom nú ú.t úr svefn
herberginu, og var með hörku-
svip. — Svo þér eruð ungi mað-
urinn; sagði hann.
Ég ieit £ hann og engu blíð-
legar. Ég 'dró upp veskið mitt
og fékk honum nafnspjald. — Já,
ég er þessi ungi maður, sagði ég.
— Ég heimsótti ungfrú Dutton
í kvöld, í sambandi við mál, sem
ég er að rannsaka. Þegar ég
skildi við hana, talaði ég um að
koma hingað aftur. Þá svaraði
hún ekki hringingunni, svo að
mig fór að gruna margt. Þess
vegna ruddist ég inn. Þér til-
kynnið þetta auðvitað lögregl-
unni, er ekki svo?
— Finnst yður ástæða til
annars?
— Nei, mér finnst það sjálf-
sagður hlutur.
Nú fór frú Barnes að væla: —
Þið ætiið þó ekki að fara að
koma með lögregluna hingað?
Stúlkan er úr allri hættu. Þetta
getur allt hafa verið slysni.
— Eftir því sem ég hef séð,
virðist það ekki koma til neinna
mála, sagði læknirinn hátíðlega.
— Stendur heima, sagði ég, en
vil bara fá að vita, hvað það er,
sem þér hafið séð.
— Það þurfið þér ekki að
kenna mér, sagði hann, og ygldi
sig framan í mig. Ég veit alveg
hver skylda mín og ábyrgð er.
— Ég ætla nú ekki að fara að
kenna yður neitt, sagði ég, og
reyncþ að vera þolinmóður. —
Mig langaði bara að koma með
eina spurningu.
Hann hleypti enn brúnum.
Hann var víst ekkert hrifinn af
mér. — Ég fæ ekki séð, að þér
hafið neina embættislega að-
stöðu hér. En ef til vill mundi
lögregluna langa til að leggja
eina eða tvær spurningar fyrir
yður.
— Það verður gott tækifæri
til þess, svaraði ég. Ég er að fara
beint til Burchells lögreglufull-
trúa ,frá Scotland Yard, og hvað
sem þér segið mér, verður látið
ganga beint til hans.
— Hvað vilduð þér þá spyrja
um, hr. Tyler?
— Hafið þér fundið nokkuð,
sem bendir til þess, að ungfrú
Dutton hafi verið gerð meðvit-
undarlaus, með höggi eða ein-
hverju þessháttar?
— Góði maður! Læknirinn
leit á mig, eins og ég væri ein-
hver fábjáni. — Eftir því, sem
hr. Symes hérna segir mér,
fannst *hún í læstri stofunni þar
sem lykiilinn var í að innan-
verðu.
Ég bað hann að koma inn
fyrir og athuga læsinguna. Ég
tók blýant og stakk honum í höld
una á lyklinum og sýndi honum,
hvernig hægt væri að snúa hon-
um með því að taka í endann á
blýantinum.
Til þess að læsa hurðinni utan
frá, sagði ég, — þarf ekki annað
en binda spotta við blýaritinn,
leggja spottann niður á gólfið
undir hurðina og taka síðan í
hann. Þá læsist hurðin og blýant-
urinn er svo dreginn út, undir
hurðina. Þér sjáið, að það er
nfegilegt bil fyrir hann.
— Mjög sniðugt, sagði lækn-
irinn. — Mjög gení .... Hann
lauk ekki við orðið, heldur rugg-
aði hann sér á hæiunum, eins og
hann væri nú fyrst að skilja
þetta. — Eruð þér að gefa í skyn,
að þetta hafi ekki verið sjálfs-
morðstilraun?
— Ég er ekkert að gefa í skyn,
heldur er ég að sýna fram á, að
þetta var morðtilraun. Þess
vegna kom ég með spurninguna
mína læknir. Þetta er spurning,
sem 1 ögreglan kemur -auðvitað
með líka, en vafalaust getur ung
frú Dutton sjálf svarað henm,
þegar hún er búin að ná sér.
Hann fór aftur ,inn í svefnher-
bergið. Hann ætlaði að athuga
Sally nánar, en ég beið ekki eftir
útkomunni af þeirri skoðun. Ég
hafði þegar nóg í höndunum
handa Joel og Burchell. Symes
kynni að vera í vafa um, hvort
hann hefði heyrt í bjöllunni, en
ég var þar í engum vafa. Sally
hafði farið niður til að opna
dyrnar. Hún hafði yel getað hald
'ið, að ég væri að koma aftur.
En þess í stað var það morðingi
Selinu Thelby, sem stóð úti fyr-
ir, en hún var bara ekkert hrædd
við hann. Hann hefði gert sér
eitthvert gott og gilt erindi til
hennar, svo að hana hafði ekki
grunað neitt heldur boðið hon-
um inn. Auðvitað hafði hann
korriið þarna oft áður, og ef til
vill hefði henni fundizt það eðli*
legt, að hann ætti erin'di við
hana nú. Ef til vill hafði hann
talað við hana í nokkrar mínút-
ur, áður en hann fékk gott tæki-
færi til að ráðast á hana. Hann
hlaut að vera viss um, að hún
vissi meira en honum væri hollt,
að hún hefði tekið þetta hættu-
lega bréf úr skrifborði Selinu
— Ég vissi að eitthvað illt myndi hljótast af þessum kjarnorku-
sþrengingum neðanjarðar.
hann þrælatökum. Því varð hún
að deyja, og þannig, að hún yrði
talin hafa grandað sér sjálf.
Við morð Selinu hafði það
litla, sem benti til sjálfsmorðs
verið viðvaningslegt. Hann hafði
bundið snöruna upp í stöngina,
til þess að lögreglan skyldi
halda, að hún hefði heingt sig.
En þetta hefði ekki getað blekkt
neinn nema viðvaning á borð
við morðingjann sjálfan. Við
aðra tilraunina sína, þegar hann
hafði ætlað að aka yfir Sally
á götunni, hafði hann komið, sér
upp ofurlítilli fjarverusönnun,
en Sally hafði sloppið undan bílri
um og skilið hann eftir í vax-
andi örvæntingaræði. Þegar
hann hugsaði betur um málið
og fann snöruna herða að sér,
hafði hann ákveðið þriðja vog-
unarspilið, og í þetta sinn hafði
hann undirbúið það klóklegar.
Að láta stúlkuna finnast við gas-
ofninn í lokaðri stofunni, var
gott, svo langt sem það náði. En
veiki punkturinn í öllu fyrirtæk
inu var þetta, að hún hafði ekki
verið líkt því dauð, þegar hann
yfirgaf hana.
En ef ég hefði ekki komið á
vettvang, hefði hún dáið. Þá gat
hann haldið því fram, að hún
hefði að minnsta kosti verið við-
og mundi nota það til að beita riðin morðið á Selinu, og hefði
JUMBO og SPORI
~Æ~ - úK- -iK-
Teiknari: J. MORA
„Nú veit ég það!“ hrópaði prófessor
Mökkur allt í einu og Spori stökk
hátt í loft upp af ánægju.
„Húrra! prófessor. Það var gott að
þér komust að einhverri niðurstöðu.
En áður en við höldum lengra, legg
ég til að við fáum okkur eitthvað í
svanginn. Hvað segið þið um nokkr-
ar kókoshnetur? — „Gætið yðar,
kæri vinur“, sagði Mökkur áhyggju-
fullur,“ það er hættulegra í skógin-
um en á fjallveginum“.
„— Hættulegra hlýtur þó að vera
að svelta,“ sagði Spori.
— „Að minnsta kosti vil ég ekki
eiga það á hættu! Bíðið þið bara og
ég skal svo koma með hádegismat-
inn.“
KALLI KUREKI

~Xr~
Teiknari; FRED HARMAN
í annað sinn á einni viku staulast
% f
Gamli nú yfir vatnslausa veröld, í
steikjandi sólarhíta ....
— Haltu áfram, Skrattakolla, þú
hefur sennilega dauða okkar beggja
á samvizkunni. Og reyndu ekki að
vera með neinn uppsteit.
— Þarna er dálítið gildrag. Ef hér
er nokkurs staðar vatn að finna, þá
er það þarna.
Nú, það virðist vera eins þurrt og
skrælnað þama niðri og hér uppi.
svo framið sjálfsmorð af sam-
vizkubiti eða hræðslu, og ef ein-
hver annar væri í sökinni, þá
væri hans að leita meðal kunn-
ingja hennar. Ef til vill hafði
hann fyllzt örvæntingu þegar
hann fann ekki stolna bréfið, ef
til vill vissi hann, að það var
nafnlaust og mætti nota það gegn
handhafa þess, ef enginn væri lif
aridi, sem gæti ákært hann bein-
línis.
Nú hélt hann , að sér væri
óhætt, en nú var einmitt úti um
hann. Hann hafði framið ofmörg
klaufastrik og það síðasta var
óafturkallanlegt. Sjálfur hafði
ég farið klaufalega ~að, en ein-
mitt mínum klaufaSkap var það
að þakka, að morðinginri hafði
komið upp um sig. Ég var eina
vitnið að næturferð Josette
Lacoste. Ég einn hafði ranglega
gefið í skyn, að það hefði verið
Sally, sem þar var á ferðinni og
leitað í skrifborðinu. Óafvitandi
hafði ég gert hana að tálbeitu.
Tvisvar hafði ég óbeint næstum
orðið henni að bana, og ég skalf,
þegar ég hugsaði um síðari til-
raunina. Ég skalf þegar ég gekk
niður stigann og ég skalf aftur,
þegar ég sá leigubílinn bíða við
gangstéttina. Ég hefði vel getað
hafa ekið burt og skilið hana
eftir, með gasið streymandi úr
leiðslunni. Eg hafði verð kom-
inn með annan fótinn upp í bíl-
inn. n
Bílstjóranum datt það sama 1
hug, þegar ég gekk yfir stéttina.
— Það var gott fyrir stúlkuna,
að þú skyldir hugsa þig betur
um, sagði hann. — Hvert nú?
— í Dallysstræti, sagði ég. —
Reyndu .að setja heimsmét á
leiðinni.
SHtltvarpiö
Föstudagur 31. janúar.
7.00 Morgunútvarp
12.00 Hádegisútvarp
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 „Við vinnuna". Tónleikar.
14:40 ,.Við, sem heima sitjum“: Ása
Jónsdóttir fes söguna .,Leynd-
málið“ eftir Stefan Zweig (7),
15:00 Síðdegisútvarp
17.40 Framburðarkennsla 1 esperanto
og spænsku.
18.00 Merkir erlendir samtíðarmenn:
Séra Magnús Guðmundsson tal-
ar um Harry S. Truman.
18:20 Veðurfregnir
18:30 Þingfréttir. — Tónleikar.
18:50 Tilkynningar.
19:30 Fréttir.
20.00
20.30
20.50
21.30
22:00
22:10
22.20
22.25
22:45
23.20
Efst á baugi (Björgvin Gui
mundsson og Tómas Karlsson)
Píanómúsik: Peter Katin leiki
tvær sónötur eftir Scarlatti c
krómatíska íantasíu . og fúg
eftir Bach.
Á suðurhveli jarðar: Vigfús
Guðmundsson lýkur ferðamim
ingum sínum frá Nýja-Sjálanc
Einsöngur: Kim Borg syngur
rússneskar óperuaríur.
Útvarpssagan: ,.Brekkukotsam
áll“ eftir Halldór Kiljan La:
ness; XXVI. (Höfundur les).
Fréttir og veðurfregnir.
Lestur Passíusálma (4)
Daglegt mál (Árni Böðvarsson
Rödd úr sveitinni eftir Vali
Guðmundsson bónda á Sanc
(Þulur flytur)
Næturhljómleikar:
Síðari hluti tónleika Sinfóníi
hljómsveitar íslands, er haldn
voru í HádkóLabíöi 24. pn
Stjórnandi: Gunther Schulier,
Daesskrárlok.