Morgunblaðið - 13.02.1964, Side 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 13. febr. 1964
Litið inn á sniðanámskeið K.l.
fyrir konur utan af landi
út í bláinn
Ekkert strik
ÞANN 17. janúar s. 1. komu
sjö konur frá landsbyggðinni
til Reykjavíkur, þeirira erinda
að læra að sníða og auka
þakkingu sína á saumaskap.
Eins og kunnugt er veldur
það konum í dreifbýlinu mikl-
um erfiðleikum að fá saum-
að á sig og fjölskyldu sína,
næsta saumakona í óra fjar-
lægð og hún önnum kafin
árið um kring. Það er ekki
um annag að ræða en taka
upp saumavélina og reyna að
koma saman einhverri flík,
en ef slífct á að heppnast þurfa
þær að vita lengra nefi sínu,
því fáar eru. saumakonur af
guðs náð, og það er ekki nóg
að lyfta skærunum og klippa
út í lofttið.
Kvenfélagasamband íslands
hefur reynt að bæta ástand-
ið með því að senda útlærðar
saumakonur út á land og
halda námskeið á ýmsum stöð
um. En slík ferðalög eru erf-
ið, og á undanförnum árum
hafa saumakonur verið tregar
til þessara ferða. Því greip
K.. í. til þeirra ráða áð halda
sniðanámskeið í höfuðstaðn-
um og veita konum í sveit
og við sjó styrk til að dvelja
um þriggja vikna skeið í
, Reykjavík og læra að sníða.
Er fyrirhugað 'að tvö slik
námskeið verði haldin á þess
um vetri, hið fyrra hófst 17.
janúar og sóttu það sjö konur,
eins og fyrr greinir, en .hið
seinna byrjar 16. febrúar næst
komnadi.
Við heilsum upp á kon-
Sigrún A. Sigurðardóttir (standandi) leiðbeinir konum. Þær eru, talið frá vinstri: Árbjórg,
Guðrún og Geirlaug.
ÍAtið við sniðateiknfngar, talið frá vinstri: Kristín Ottesen og nafna hennar Kristjánsdóttir
þá kemur Jóhanna og loks Gerður.
mb. ■ ■ ■ m
Sigurðardóttur. Þær eru frá
öllum landshlutum, en flestar
af Suðurlandsundirlendi. Kon
urnar heita: Kristín Ottesen,
frá Miðgarði í Stafholtstung-
um, Kristín Kristjánsdóttir;
frá Einholti í Biskupstung-
um, Jóhanna Albertsdóttir
frá Bæ í Árneshreppi, Stranda
sýslu, Gerður Þorstein^dóttir
frá Hálsi við Dalvík, Arbjörg
Ólafsdóttir frá Húsagarði í
Landssveit, Guðrún Sveins-
dóttir frá Ósabakka, Skeið-
um og Geirlaug Ingvarsdóttir
frá Balaskarði, Austur-Húna-
vatnssýslu.
hálsmál
Það sem mesta abhygii hef-
ur vaktið á vortizkusýning-
unum í París, sem staðið
hafa yfir síðustu daga, eru
hálsmálin. Djarfastir í þeim
efnum eru Cardin með V-háls
mál, sem ná niður að nafla,
og Lanvin með víð U-háls-
mál bæði að frarnan og aftan.
Þessi tízka hefur mætt
nokkrum andbyr, og t elja
sumir hana bæði ósiðlega og
óhentuga. Ekki batnar ástand
ið, þegar það kvisaðist út,
að brjósthaldavandamálið
hefur verig leyst á þann veg,
að senda allar sýningarstúlk-
urnar í sjúkrahús, þar sem
barmur þeirra var strenaaur
méð skurðaðgerð. En það
reyndist gróusaga, að nokkur
tízkuhúsanna gáfu út til-
kynningu þess eíms, að brjost
haldarar væru „innbyggðir"
í kjólana og ekki erfiðara að
hreyía sig i þeim en venju-
leeum heilum kjólum.
Sigrún A. Sigurðardóttir
sagði, að á þessu námskeiði
lærðu þær að sníða kven-
fatnað og barnafatnað. Kennsl
an væri fólgin í því að kenna
þeim að teikna grunnsnið
og færa það út; einnig að
kenna þeim að taka upp úr
blöðum. Kennslustundir væru
6 daglega, en samtals væru
kennslustundir á námskeið-
inu 90. Kvað hún það algert
lágmark, en hún lyki aðeins
við kennsluna með því að
setja þeim fyrir heimaverk-
efni, sem þær leystu allar af
hendi með samvizkusemi og
prýði.
Við spurðum Sigrúnu, hvort
Við blöðum í gegnum
teiknibækur, þar sem konurn-
ar höfðu reiknað út og dregið
upp snið sín í. Sagði kennslu-
konan að þar væri ekkert
strik út í bláinn. Það væri
staðreynd að engar tvær kon
ur væri eins í laginu og því
þyrftu saumakonur að út-
búa snið fyrir hverja og eina,
svo flíkin færi vel. Ein væri
mittissíð, önnur þykk undir
hönd, þriðja þrekin um
mjaðmir, fjórða með skakka
RÁÐ LIMOIR
RIFI HVERJU
Dökka, þvottekta rúskinns-
hanzka á að þvo í saltvatru;
það skírir litina og hanzkarn-
ir verða ekki flekkóttir, eins
og þeir . verða af sápuvatni.
Notið alltaf volgt saltvatn
og skolið úr volgu vatni.

öxl og þannig mætti lengi
telja. Slíkar missmíðar yrði
ag taka með í reikninginn.
Að lokum spurðum við
konurnar á sniðanámskeið-
inu, hvort þær hyggðust
vinna fyrir sér með sauma-
skap þegar heim kæmi. Þær
voru heldur fámálugar um
það efni, og sögðu, að fjöl-
skyldan og sveitungar mundu
njóta góðs af nýfenginni kunn
áttu þeirra. Þær hefðu fyrst
og fremst sótt námskeið þetta
vegna þess þær hefðu gaman
af saumaskap, enda hefði
kaupstaðarferðin að þessu
sinni verið hin ánægjulegasta
í alla staði.

urnar seinasta dag námskeiðs
ins. Þær voru allar önnum
kafnar víð að teikna og
klippa út snið. undir leiðsögn
kennarans, frú Sigrúnar Á.
breytt tízka mundi ekiki koll-
varpa þeirra lærdómi á auga-
bragði, en hún taldi það ekki
koma að mikilli sök, ef þær
kynntu sér í hverju nýjung-
arnar væru fólgnar hverju
sinni, Sjálf hefði hún lært í
Stokkhókni fyrir 17 árum,
og á þeim tíma hefði hún
tvisvar farið utan „til að
fylgjast með“. Það væri nú
einu sinni svona, að tízkan
tæki stökkbreytingum við og
við; pilsin væru ýmist að
síkka eða styttast, víkka eða
þrengjast, og þannig mætti
lengi telja. Saumakonum væri
því nauðsyn á að bæta jafnt
og þétt við þekkingu sína.