Morgunblaðið - 23.04.1964, Side 11

Fimmiudagur 23. apríl 1964

11
«1
en úr troginu rann hann á
íæribandi milli stúlknánná,
sem síðan gómuðu hann til
sín. Hlutverk Guðrúnar var
sem sagt að gæta þess, að
ekki kæmu svo margir fiskar
í qpið í einu, að þeir kæmust
ekki leiðar sinnar.
— Það virðist vera nóg að
gera, kölluðum við til hennar,
en hún var talsvert langt í
burtu frá okkur, svo að hún
stöðvaði vélina, klifraði niður
pallinn og skokkaði til okkar.
— Já, það hefur verið mikið
að gera að undanförnu, sagði
hún. Annars kemur þetta yfir
leitt í hviðum.
— Til Danmerkur með Litla
ferðáklúbbnum.
• £ ÍW
Börn og unglingar, sem
sitja á skólabekk, fagna
sumri ekki hvað sízt. Skólum
fer nú senn að ljúka — éftir
eru aðeins skuldaskilin, þ.e.
prófin. Þá iðrast eflaust marg
ur taumlausrar tímaeyðslu á
liðnum vetri, en lítt stoðar
um slíkt að hugsa. Seint er að
iðrast eftir dauðann, sagði
snotur maður eitt sinn.
Nemendur Gagnfræðaskóla
— Hvað er vinnudagurinn
þinn langur?
— Frá klukkan átta á morgn
ana til ellefu og hálf tólf á
kvöldin.
— Líkar þér vel við fisk-
inn?
— Já, ég hef unnið hér síð-
an í haust og líkað alveg sér
staklega vel, enda er áðbún-
aður hér allur til fyrirmynd-
ar.
— Hvað ætlarðu að gera í
sumar?
— Ætli ég fari ekki á síld,
sagði hún.
Þar með var hún rokin í
burtu hún Guðrún, snaggara-
leg stúlka, snör í snúningum
og ekki nema 18 ára gömul.
Við eitt fiskverkunarborðið
sátu tvær yngismeyjar og
unnu að því að verka fiskinn.
Þegar þær sáu, að tveir jóla-
sveinar gengu í salinn, gler-
fínir, duttu alveg af þeim
andlitin af undrun — og þeg
ar þær sáu myndavélin hans
Sveins rann strax upp fyrir
þeim ljós, af hvaða sauða-
húsi þessi fuglar mundu vera.
Þess vegna hlupu þær í felur,
— en skömmu síðár voru þær
aftur seztar við borðið, niður
sokknar í vinnu sína.
Við gengum að borðinu til
þeirra. Önnur þeirra, Fríða
Bjarnadóttir, sagði feimnis-
lega, að þær væru að skera
úr.
— Hvað skerið þið ú.r?
spurðurp við i einfeldni okk-
ar.
— Bein og orma og . . .
.— Ekkert bein, manneskja,
segir vinkonan á móti. Það er
Ingibjörg Björnsdóttir.
— Hvað þá? spyr Friða.
I 1 ■— Orma pg blóð.
— Hafið þið verið lengi í .
kompaníi við fiskinn?
— Ég byrjaði á fimmtudag
inn, segir Fríða.
— Ætlarðu að helga fiskn-
nm krafta þína i sumar, spurð
um við.
— Nei, segir Fríða, ég ætla
út.
— Hvert?
verknáms sitja yfir prófum
um þéssar mundir, en þessi
skóli lýkur starfsemi sinni
talsvert fyrr en aðrir gagn-
fræðaskólar. Við sóttum heim
einn verðandi gagnfræðing,
Bjarna Sívertsen. Bjarni býr
í Hvammsgerði 16 og var úti
í garði að lesa, rauður sem
karfi í framan af sólinni.
Hann var að lesa dönsku og
átti að taka próf í henni dag
inn eftir. Honum fannst kafl
inn víst býsna strembinn, sem
hann var að lesa, enda krydd
aður ýmsum tormeltum tækni
orðum að hans sögn,
— ... eða veizt þú til dæm-
is hvað þýðir elektrisk poten-
tielt eða jonisering af luften?
Nei, má ég þá biðja um stærð
fræði og sögu, heldur en
þetta.
Við spyrjum Bjarna, hvort
prófum sé langt komið.
— Þetta er nú um það bil
hálfnað, segir Bjarni og klór-
ar sér í kollinum. Hann hefur
rekizt á eitt óskiljanlegt órðið
enn og grípur til orðabókar-
innar. Þegar hann hefur fund
ið meiningu orðsins og fengið
botn í setninguna, segir hann
okkur, að prófunum ljúki í
maíbyrjun og þá verði farið
í ferðalag að Kirkjubæjar-
klaustri.
— Hvað með framtíðina.að
loknu prófi?
— Bjarni setur upp spek-
ingssvip, veltir vöngum góða
stund, en segir siðan:
— Ja, ætli ég segi ekki eins
og karlinn forðum: „Framtíð
mín er hulin í móðu óviss-
unnar . . . “.
-V dk -V
Menn eru fyrir löngu haéttir
að kippa sér upp við það, þótt
ungir piltar stormi á hávær-
um skellinöðrum um götur og
stræti. Enda þótt flestir strák-
ar líti slíka gripi löngunar-
augum, finnst sumum lítið til
þeirra koma og kjósa sér öðru
vísi farskjóta. Einn þeirra er
Magnús Guðmundssoh, sem
við hittum á Réttarholtsveg
inum með gæðingana sína,
Rauð og Blesa, sem hann á
sjálfur. Magnús er Reykvík-
ingur, 16 ára gamall.
— Hvenær eignaðist þú hest
ana þína, Magnús?
t— Ég fékk þá í haust.
— Hvar geymirðu þá?
— I Fossvogi. Ég er á leið-
inni þangað núna.
— Er ekki erfitt að tjónka
við hestana í umferð og skark
ala borgarinnar?
— Nei, síður en svo. Annars
er ég lítið með þá í borginni.
Ég fer upp um sveitir um
helgar og þegar ég hef frí úr
vinnunni.
— Hvar vinnur þú?
— I Áburðarverksmiðjunni.
— Er ekki sjaldgæft, að
ungiingar höfuðbórgarinnar
eigi hesta?
— Nei, nei . . . það er fjöld
inn allur, bæði strákar og
stelpur.
— Þú héfur vafalaust verið
í sveit á sumrin, er það ekki?
— Jú, ég hef verið í sveit
á Skagaströnd á bænum
Tjörn.
— Er það ekki næsti bær
við Saura?
— Jú.
— Varst þú nokkurn tíma
var við drauga, meðan. þú
varst í sveitinhí?
— Nei, segir Magnús bros-
andi, og það er aúðséð, að
hann trúir ekki á tilvist slíkra
fyrirbrigða.
I dag gengur sumarið form
lega í garð. Reyndar finnst
okkur það löngu komið, veð-
ursældin hefur verið slík. Ló
an er líka löngu komin að
kveða burt snjólnn, en koma
hennar boðar jafnan komu
sumarsins.
Þegar við ókum um borg-
ina, Sveinn ljósmyndari og
ég, mátti glöggt merkja, að
sumarið var ó næsta leyti . . .
bæði í hugum fólksins og gró
andanum. Á leið okkar hittum
við fyrir miajafnlega ungt
fólk við leik og störf. Alls
staðar var lundin létt. Ekki
hvað sízt hjá börnunum i 7
ára bekk Miðbæjarbarnaskól-
ans, sem fengu að fara með
kennara sínum, Svavari Gúð-
mundssyni, út í Hijómskála-
garð í boltaleik.
Skyldi þeim ekki vera eins
innanbrjósts og Tómasi, sem
kvað:
Ég segi það engum, hvað
sumarið færði mér,
„AIls staðar var lundin létt“.
en aldrei var sú gleði, sem
af gleði minni ber.
Því sumarið og ég erum
vinir, veröld góð,
við erum bæði ástfangin
og yrkjum bæði ljóð.
G
L
E
Ð
I 5
L U
E M
G A
T R