Morgunblaðið - 29.07.1964, Síða 20

20
MORGU N BLAÐIÐ
Miðvikudagur 29. júlf 1964

I>að er klukkan hálfátta í fyrra
málið; ef þig langar til að vita
það.
Dyrnar lokuðust að baki hon
um. Yvonne Holland sveif yfir
að snyrtiborðinu. — Eg þarf að
flýta mér eins og ég get í gisti-
húsið. Hjálpið þér mér úr þessu,
ungfrú Harrison. Ég sendi aðstoð
arkonuna frá mér, eftir hádegis-
verðinn, eins og þér sögðuð mér.
Takið þér ekki nærri yður, ef
ég hef verði eitthvað hvöss við
hann hr. Parker yðar. Hann hef-
ur verið að fara í taugarnar á
mér, og þetta hefur verið hræði
lega langur dagur.
— Ég á ekkert í hr. Parker,
svaraði Jill kuldalega og flýtti
sér að fara að fást við krókana
og smellurnar á búningi frú
Jane Grey.
Yvonne steig upp úr kjólnum
og sagði: — Ég býst við, að hún
Susan okkar litla hérna sé ofur-
lítið óstyrk á taugunum. Brosið
var eins og því væri hleypt á.
líkt og rafijósi. — Ég skal sjá
um, að hún verði rétt klædd og
máluð, ungfrú Harrison, ef þér
viljið fara niður og sjá um, að
allt sé tilbúið og í lagi, þarna
við .... Svikarahliðið . . var
það ekki? Þessir náungar, sem
byggðu þetta, hljóta að hafa
kunnað að gefa því nöfnin.
Jill hikaði. Hafði Yvonne Hol-
land eitthvað illt í huga? Hafði
hún fengið einhverja hugmynd í
þá átt að setja þetta allt út um
þúfur eða ganga ekki almenni-
lega frá búningnum á Susan, eða
mála hana eitthvað afkárálega?
Nei, það gat nú ekki átt sér stað,
svaraði hún með sjálfri sér.
Hún sagði því, brosandi: — Þú
þarft ekkert að flýta þér, Sue.
Þeir þurfa að ganga frá ljósun-
um og hljónemanum og auk
þess hetd ég ekki, að Paul sé
mættur enn. Ég sé þig aftur!
á ferð.
Þegar Jill var farin út, settist
Yvonne niður og kveikti sér í
vindlingi. — Þetta er betra,
sagði hún. — Þessi ungfrú Harr-
ison er sjálfsagt bráðdugleg
stúlka, en ekki finnst mér hún
sérlega viðkunnanleg, finnst
yður ekki?
— Hún hefur verið mér mjög
góð, sagði Susan.
— Og hr. Parker þá? Hversu
góður hefur hann verið yður?
Susan roðnaði. — Hann hefur
nú haft ofmikið að gera til þess
að taka neitt eftir mér, sagði
hún.
Yvonne Holiand hló. — Hans
líkar hafa nú seint ofmikið að
gera til þess að taka eftir ungri
og fallegri stúlku, Susan. Ég hef
kynnzt býsna mörgum af sama
tagi og ég mundi fara varlega
í yðar pporum, stúlka mln.
— En það er Jill, sem hann
hefur áhuga á, er ég viss um.
— Ekki virðist henni finnast
það. Yvonne drap í vindlingnum
og stóð upp. — Jæja, við skulum
halda áfram með þetta. Getið
þér nú munað það, sem þér eigið
að segja, haldið þér? Hvað yður
þykir bezt að borða á morgnana
og hvað þér saknið blessaðra
litlu hundanna yðar, sem þér
fáið ekki að hafa með yður,
vegna þessara asnalegu sóttvarn-
•riaga, hvernig þér komust fyrst
að í kvikmyndum, hvernig elsk-
endur Englendingar séu, hver
eigi að leika á móti yður í næstu
mynd. Æ, hversvegna geta þeir
ekki fundið upp eina eða tvær
nýjar asnaspurningar, svona
rétt til tilbreytingar?
— Ég held ég komist fram úr
þessu, sagði Susan.
— Það var rétt og! Þér verðið
ágætar. Og ekki að gleyma að
koma til mín á eftir til að segja
mér, hvernig það hafi gengið!
— Eruð þér viss um, að þér
kærið yður um, að ég komi?
Verðið þér ekki alit of þreytt?
Jimillllllllllllllllllllllllllllllli
11
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
— Ef ég fæ eitt eða tvö glös,
verð ég eins og nýsleginn tú-
skildingur, Susan. Og svo megið
þér ekki gera honum Larry
Banyon vonbrigði; eða hvað?
— Vitanlega ekki, ungfrú
Holland — ég ætlaði nú að segja
yður þetta strax og ég vona, að
þér misvirðið það ekki við mig,
að ég lofaði hr. Banyon að borða
með honum í kvöld.
— Vitanlega ekki! Til hvers
ætti ég að vera að því? svaraði
Yvonne, kuldalega.
— Mér datt í hug . . . . ég
veit ekki hvernig . ... a'ö það
væri kannski of frekt af mér . . .
— En mér fannst, Susan, ef
þig langar að vita það, að það
væri heldur betur frekt af hon-
um.
Hún hló. Susan starði á hana
andartak en svo hló hún líka.
Hvorugur hiáturinn var sérlega
sannfærandi, en ekki fóru fleiri
orð milli þeirra, fyrr en lokið
var við fataskiptin.
— Þér lítið ágætlega út,
sagði Yvonne loksins. — Ég gæti
svarið, að ég væri að horfa á
sjálfa mig í spegli. Yður verður
ekki mikið fyrir að plata þá. En
það er bara eitt: Hvaða hringur
er þetta á fingrinum á yður?
Susan leit niður á baugfingur
hægri handar, þar sem blikaði á
steininn í litlum, ódýrum hring.
— Það er ekki neitt, flýtti hún
sér að segja. ... — Það gaf mér
hann einn kunningi minn fyrir
svo sem einu ári.
— Nú, ástarævintýri. .?
— Við ólumst upp saman, og
hann gaf mér hann á sautján
ára afmælisdaginn minn.
— Ég skil. En yður væri nú
betra að taka hann ofan, Susan.
Hann á alls ekki við búninginn
og því síður á hann við Yvonne
Holland.
Susan sneri hringnum á fingr-
inum. — Ég hef aldrei tekið
hann ofan, sagði hún. — Og nú
er ég hrædd um, að ég nái hon-
um bara fekki af mér.
— Það var nú verra. Jæja, en
það þarf nú annars enginn að
taka eftir því. Ég býst við, að
það verði fyrst og fremst horft
á andlitið.
Nú voru barin tvö föst högg
á hurðina og síðan varð þögn
áður en Jim Parker opnaði hægt
og kom inn.
— Jæja, nú er allt saman til-
búið, svo að ég hélt, að þú vildir
láta mér fylgja þér niður, Susan.
Þú tókst vonandi eftir því að í
þetta sinn barði ég að dyrum?
— Þakka þér fyrir.
Yvonne leit fyrir á Jim og
síðan á Susan og lyfti brúnum.
— Er eitthvað á seiði? spurði
— Nei, þér segir ekki satt! Er dóttir yðar trúlofuð. ÞaíF kemur
mér mjög á óvart.
hún. — Hvað er hér að gerast?
— Því miður ekki neitt, sagði
Jim, hressilega. — Komdu nú,
Susan! Góða nótt, Yvonne. Ef
þú bíður svo sem fimm mínútur,
þá sleppurðu burt óséð.
Yvonne sýndi þessu áberandi
skeytingarleysi. — Góða nótt,
Susan, gangi þér vel. Ég hitti þig
á eftir.
Hér um bil í miðjum tröppun-
um, sem lágu frá Svikarahliðinu
og niður að ánni, stóð Jill Harr-
ison og var að tala við Paul
Spain. Þetta var greindarlegur
og heldur letilegur maður, en
mjög vingjarnlegur. Jill sagði
með áherzlu: — Þú ferð vel með
hana, er það ekki, Paul? Lofaðu
mér því!
— Hvað heldurðu, að ég sé,
Jill. Kannski frá rannsóknarrétt
inum? Og hvað ertu að fara?
Heldurðu, að Yvonne Holland sé
einhver pappírsbúkur? Ég hef
nú alltaf litið svo til, að hún yrði
ekki hissa á hverju sem er.
Jill lyfti hendi og klappaði
honum á kinnina. — Hlustaðu
nú á mig, vinur. Hún er hér að-
komandi á framandi landi. Og
hús er þreytt og vill komast
heim. Hún hefur átt eiífean dag
og Jim hefur farið fjandalega
með hana. Skilurðu það?
Paul dró djúpt að sér andann.
— Já, ég skil skil það. Mig furð-
ar ekkert á því, að þið skuluð
vera ekkert nema taugarnar,
eftir að hafa verið á svona vinnu
stað. Þúsund ár af pyntingum
og draugagangi! Hver sem
byggði þetta, ætti skilið að eyða
því sem eftir er ævinnar undir
martröð.
Jill svaraði engu. Paul leit fast
á hana. Hún var náföl, og auguu
óeðlilega stór.
— Þetta er vist Jim Parker
að kenna — var það ekki?
RUSSLANDI 1917
AIAN MOOREHEAD
villtust í skrautlegu göngunum
í höHinni, lentu í návígi við liðs-
foringjaefnin. Hvorugt liðið
virðist hafa verið sérlega sigur-
visst — einu sinni kom einn rauð
liðinn augliti til auglitis við
myndina af stóru riddaramál-
verki í spegli og með örvænt-
ingarópi um „Riddaralið", lagði
hann á flótta, ásamt mönnum
sínum. .Geysimikill mannfjöldi
hafði nú safnazt saman á Nevsky
Prospektinu, og allir, sem það
gátu, streymdu nú til hallarinn-
ar. Brynvarðir vagnar með bol-
sjevíkamerki klesst á hliðarnar
voru á ferðinni fram og aftur,
úti fyrir aðaldyrunum, en Reed,
með vegabréfið sitt, og nokkrir
vinir hans, komust fyriihafnar-
lítið inn í höllina. Dyraverðirnir,
sem voru á verði við dyrnar í
einkennisbúningum með gljá-
andi látúnshnöppum, tóku kurt-
eislega við yfirhöfnum þeirra.
Eftir um það bil klukkustund?
arhlé, hófu skytturnar í Péturs
og Pálskastalanum aftur skot-
hríð sína, en hittu ekki sérlega
vel. Enginn særðist. En sálrænu
áhrifin voru talsverð. Hægir og
þungir skothvellirnir urðu mörg
um borgaranna óþolandi, og
uhdir miðnætti þóttist Dúma
Petrogradborgar ekki getað þoi-
að þetta lengur. Hún samþykkti
tillögu um að ganga í fylkingu
til hallarinnar og deyja með
bráðabirgðastjórninni, og 'raun-
verulega lagði borgarstjórinn,
G. N. Schreider, af stað með
nokkrum mönnum, vopnaður
regnhlif og Ijóskeri. En er til
hallarinnar kom, tilkynntu rauð-
liðarnir þeim harkalega, að þeir
færu ekki lengra, og þeir urðu
að snúa hver tiJ síns heima að
lokum.
Klukkan 1 um nóttina 8. nóv-
ember hófst síðasti kafii um-
sátursins. Rauðliðar tóku fyrir
alvöru að fylla alla ganga og
skömmu eftir klukkan 2
streymdu þeir inn í salinn þar
sem hinir borgaralegu ráðherr-
ar ríkisstjórnarinnar voru sam-
safnaðir — því að hermálamenn-
irnir höfðu þegar gefizt upp.
Þessir menn, sem höfðu komið
fram af hreysti og virðuleik all-
an daginn, voru handteknir og
fluttir í dýflissurnar í Pétus- og
Pálskastalanum. Mannfall í öll-
um þessurft aðgerðum nam tæp-
ast meir en tuttugu, og engir
varnarliðsmennirnir særðust alv-
arlega.
Meðan allir þessir atburðir
gerðust, höfðu samsærismenn-
irnir í Smolny lifað mikilvægan
dag. Lenin hafði komið á fund
í Petrogradsovétinu, síðdegis —
mikil hrifningarstund hjá fylgj-
urum hans — og Trotsky hafði
tilkynnt blóðsúthellingar. Sím-
skeyti höfðu vérið send til víg-
stöðvanna, þar sem tilkynnt var,
að stjórnin væri fallin. Siðla
kvölds kom annað alrússneska
þingið saman, og þingmenn náðu
varla andanum, þar sem þeir
stóðu í þéttum hnapp, með tó-
baksreykjarský svífandi yfir
höfðum sér. En nú var æsingin
nægileg til að halda þeim vak-
andi. Úrslit kosninganna til
nýju stjórnarnefndarinnar komu
engum á óvart — bolsjevíkamir
fengu yfirgnæfandi meirihluta;
gamla stjórnarnefndin veik sæti
og hin nýja steig upp á pallinn:
fjórtán bolsjevíkar, sjö vinstri
sósíalbyltingarmenn, og einn
fulltúi fyrir Úkraínu. Þrír men-
sjevíkar og einn alþjóðasinnaður
mensjevíki, sem höfðu verið
kosnir, neituðu að taka sæti.
Kamenev settist í forsetastól. í
fyrsta sinn á ævi sinni hætti
bolsjevíkanafnið að vera lygi •—
á þessu þingi hafði flokkurinn að
minnsta kosti loksins raunveru-
legan meirihluta. Reed segir:
„Allur salurinn reis upp, með
þrumugný“.
Kamenev tilkynnti dagskrána.
Hann sagði, að.fyrst mundu þeir
ræða skiplag valdsins — eða
með öðrum orðum stofnun nýrr-
ar ríkisstjórnar í Rússlandi —
síðan styrjöld og frið, og loksins
kosningar tii löggjafarþings.
Úti fyrir mátti glögglega
heyra fallbyssuskothríðina á
Vetrarhöllina, og Martov reis á
fætur, fyrir hönd mensjevík-
anna: „Borgarstyrjöldin er að
hefjast, félagar!“ sagði hann.
Fyrsta málið til meðferðar hlýt-
ur að verða það að leiða ófrið-
inn til friðsamlegra lykta“. Úr
öllum hornum salarins heyrðust
raddir sem tóku undir mál hans.
Þær fordæmdu eindregið upp-
reistina og enda þótt bolsjevík-
arnir æptu þær niður, var þessi
mótmælahreyfing talsvert öflug.
Enn voru bolsjevíkarnir alls
ekki öruggir um sinn hag. Engin
svör höfðu borizt við símskeyt-
unum, sem Trotsky hafði sent til
hersins, og enn var vel hugsan-
legt, að hermennirnir mundu
alls ekki viðurkenna byltinguna.
Engar fréttir bárust af athöfn-
um Kerenskys. Aðeins hermdu
flugufregnir, að hann hefði safn
að að sér herafla og væri nú á
leið til borgarinnar. Jafnvel inn
an Petrogradborgar sjálfrar var
andstaðan farin að jafna sig
eftir fyrsta áfallið; verið var að
stofna nefnd til að bjarga föður
landinu frá byltingunni, og hún
( naut stuðnings allra hægriflokk-
anna, allra hinna hægfara, og
allra þeirra, sem að öllu venju-
legu hefðu verið hlutlausir, en
fyrirlitu nú bolsjevíkana fyrir
skemmdarverk þau, er nú var
verið að fremja á Vetrarhöllinnx.
Það gerði ekki fullt gagn á fund
inum (sem var eins og brimgnýr
að sögn Reeds) að hrósa happi
þegar tilkynnt voru nöfn ráðherr
anna, sem teknir höfðu verið
fastir — bolsjevíkarnir höfðu
bakað sér mikla óvild, innan
sósíalistahreyfingarinnar sjálfr-
ar. Mensjevíkarnir og aðrir hæg-
fara menn gengu út af fundin-
um í Smolny og gengu í lið með
bj örgunarnef ndinni.
Eskifjörbur
í BÓKSÖLUNNI á EskifirSi
er umboð Morgunblaðsins á
EskifirSi. í „Bakaríinu“ hjá
Hlöðver Jónssyni er blaðið
einnig selt í lausasölu yfir
sumarmánuðina.
Á Egilsstöðum
HJÁ Ara Björnssyni í Egils-
staðakauptúni er tekið á
móti áskrifendum að Morg-
unblaðinu. Þar í kauptún-
inu er Morgunblaðið selt
gestum og gangandi í Ás-
bíói og eins í Söluskála kaup
félagsins.