Morgunblaðið - 09.08.1964, Qupperneq 20

20
mobgunblaðið
r
Sunrmdaenr 9. ágúst 1964
XrtTHeVALUY,
FflZBELOWTHB
WACO ZID'S
LPOZOUT•••
BUT IFI "W HEY.» SOMETHIM'
KNOCK Í~Y MOVEP DOWM OM
HinOFF.-’ iyí OUB.TRAIL' t—
í TH’ TBACRS LEAP UP THAT )
> PBAW, AW' THEEE AIM’T
EW0U5-H COVEBT’HIDE AMOUSE?
HEKE'S WHEBE I CIBCLE ASAIW'
HERIVCIIMA RLACK:
Eitur og ást
CÖRINNA sat á svölunum við
Shephards Hotel og horfði á
undur Austurlanda, sem birtust
henni á strætinu fyrir neðan.
Kaupmannalest úr fjarlægu
þorpi klöngrast áfram milli allra
dýru bifreiðanna. Úlfaldarnir
voru með drápsklyfjar allskonar
varnings, eða undir burðarstól-
um með tjöldum í kring, svo að
ómögulegt var að sjá hver í
þeim sat. Sólin skein á reiðing-
ana á úlföldunum og á hávaxna
lestamennina, sem allir voru
skráutbúnir. Corinna hafði gam-
an af að hlusta á málæðið í ess-
rekunum, og hún tók eftir að
flestir asnarnir voru klyfjaðir
stórum körfum með ávöxtum eða
grænmeti. Heilagir menn og stú-
dentar frá E1 Azhar, andlitsfríðir
Arabar með reisn þjóðar sinnar,
þrömmuðu gangstéttirnar. í
mörgum bílunum voru fríðar,
skartbúnar konur. í öðrum voru
gypskir embættismenn í hvít-
um klæðum — eða í * litríkum
einkennisbúningum og með
orður og krossa. Þarna voru líka
sólbakaðir menn í kartöflum,
því að enn voru Bretar ekki ræk
ir úr Egyptalandi.
Corinna hallaði sér fram á
handriðið til þess að sjá betur
spámani>cr. sem hafði breitt
mottuna sína á stéttina fyrir
neðan gistihúsið. Áður en varði
hafði talsverður hópur safnazt
kringum hann.
Maður nokkur rak sig á stól-
inn hennar og bað kurteislega
afsökunar. En hún var með all-
an hugann við spámanninn, svo
að hún tók varla eftir þessum
hávaxna Englendingi. Hann sett-
ist við borð skammt frá henni,
pantaði og fór að lesa blað. En
í laumi horfði hann á grönnu,
ungu gráklæddu stúlkuna. Hún
var auðsjáanlega ókunnug
þarna, og það var auðséð að hún
hafði gaman af því sem fyrir
augun bar. Ljómandi lagieg
stúlka. . . . Dökk augun voru
skemmtileg andstæða við ljós-
gula hárið. Hann tók vel eftir
smáu og stóru, og fór að velta
fyrir sér hvort hún litaði augna-
hárin, því að þau voru óeðlilega
dökk — alveg eins og augun.
Hann hnyklaði brýrnar og
reyndi að hafa hugann við blað-
ið. Honurn féll miður að skemmti
ferðafólk skyldi vera að þyrpast
til Cairo núna. Honum fannst, að
bæði hans eigin stjórn og sú
ameríska hefði átt að vara fólk
við þessari borg, því að þar hafði
verið uppþot og róstur, og senni-
legt að meira færi í hönd af því
tagi.
Loks fór hann að lesa blaðið.
En þó hann liti ekki á Corinnu
næsta kortérið þá fann hann að
hún var kyrr á sama stað.
Ef Corinna hefði ekki verið
með allan hugann við spámann-
inn, mundi hún vafalqust hafa
tekið eftir þessum háa, sólbak-
aða Breta — því að flest kven-
fólk gerði það. Það var eitthvað
við Blake Ferguson sem heillaði
flest kvenfólk.
En Corinna vissi ekki að hann
væri til — og þó hefði spámað-
urinn þarna fyrir neðan getað
sagt henni, að það voru ÖR-
LÖGIN sjálf, sem höfðu rekizt
á stólinn hennar þarna áðan.
Hún hafði staðið upp og farið
inn í herbergið sitt áður en
hann lauk við að lesa blaðið.
Og hann — hann hafði stein-
gleymt Corinnu.........
[ Corinna fór í rjómagulan lín-
; kjól og hugsaði með sér:
— Bara að ég gæti orðið hérna
áfram.
Hún var sæl og sátt við til-
veruna núna. Hún hafði starfað
í utanríkisráðuneytinu í London
þegar hún kynntist Lediard
prófessor. Philip Lediard hafði
dvalið langdvölum í Egypta-
landi. Hann var víðkunnur forn-
fræðingur, sérfræðingur í aust-
urlandafræðum. Corinna hafði
átt heima í Egyptalandi þangað
tii hún var fjórtán ára, og þess
vegna hafði hann fengið auga-
stað á henni. Honum hafði sárn-
að að þurfa að hírast heima í
Englandi vegna stríðsins, og und-
ir eins og vopnahlé komst á fór
hann til Egyptalands aftur til
þess að halda áfram starfinu
sínu, sem var hans eina áhuga-
mál. Corinna hafði unnið hjá hon
um í Englandi og þótti leiðin-
legt að hann skyldi fara — vinn-
an í stjórnarráðinu var stórum
leiðinlegri á eftir. Prófessorinn
hafði verði svo viðfelldinn og
nærgætinn — jafnframt einstak-
lega eftirtektarverður húsbóndi.
Corinnu hundleiddist í stjórn-
arráðsskrifstofunum, eins og
flestum ungum stúlkum gerir.
Og eftir að stríðinu lauk fannst
henni hún vera eins og nöf í
hjóli, sem snerist hræðilega hægt
eða jafnvel alls ekki. En utan
skrifstofudyranna snerist hnött-
urinn eins og áður, og hana lang-
aði til að sjá meira af honum.
Hún hafði einsett sér að komast
til útlanda með einhverju móti,
— eitthvað út í veröldina. Og þá
kom bréf frá prófessornum —
COSPFR
— Pabbi! Ég skil vel hvers vegna fólkið klappar þegar kona
þegir.
eins og af himnum sent — og
hann spurði hvort hún gæti hugs
að sér að koma til Egyptalands
og verða einkaritari hans. Hún
varð himinlifandi, en fékk von
bráðar að sanna, að það er ekki
hægðarleikur að losna úr einni
stöðunni þó maður hafi fengið
tiiboð um aðra.
En Lediard prófessor var
áhrifamaður og nákunnugur yfir
boðurum hennar í ráðuneytinu.
Og þarna eru tildrögin að því,
að Corinna sat í dag á svölunum
frægu við Shepheards Hotel
undir bláum himni og heitri
sól.
En ekkert er alfullkomið f
þessum heimi og Corinna vissi
að hún varð að sætta sig við að
aukaverk fylgdi ritarastöðunni
hjá prófessornum. í fyrsta bréf-
inu hafði hann sagt hreinskiln-
islega að hann þyrfti unga
stúlku, sem væri fær í flestan
sjó. Það væri óþarft að hún
hefði vísindalega þjálfun; hitt
væri aðalatriðið að þet.ta væri
ung og viðfeldin stúlka, sem
gæti orðið konunni hans til
dægrastyttingar.
ALAN MOOREHEAD
höllina og ávarpaði lýðinn, en
hinir þingmennirnir klifruðu á
eftir mér. Þeim tókst að opna
hliðin, og múgurinn streymdi inn
'og fyllti húsagarðinn. Lettnesku
dátarnir voru svo dolfallnir af
þessu dirfskulega, tiltæki, að
þeim féllust hendur í bili. Við
gengum á hurðirnar í höllinni,
sem einnig voru varðar af lett-
neskum hermönnum og foringj-
um, en að baki þeim mátti sjá
Uritsky og aðra bolsjevíka. Ég
ávarpaði lýðinn aftur, og lauk
máli mínu með því að þakka
þeim lettnesku fyrir að taka svo
virðulega á móti æðsta valdi
Rús'slands, og bar lof á sýnileg-
an vilja þeirra til að vernda
frelsi þess. Að lokum faðmaði ég
liðsforingjann, sem var fyrir
þeim. Allur hópurinn var eins og !
hann vissi ekki hvaðan á hann [
stæði veðrið, en upp úr þessu
voru dyrnar opnaðar og við geng
um inn og margir borgarar á
eftir okkur. í forsalnum heimtaði
Uritsky — sérlega ógeðslegur
Júði að við færum inn í skrif-
stofu hans og létum skrásetjast,
en við ýttum honum til hliðar
með fyrirlitningu og sögðum
honum, að löggjafarþingið þyrfti
ekkert á þjónustu hans að halda.
Við héldum svo fundinn okkar
í forsal hallarinnar, og skoruðum
á rússnesku þjóðina að vernda
löggjafarþingið. Samþykkt var
tillaga þess efnis, að hvað sem
á dyndi, skyldi þingið hefjast
18. janúar.
Fleiri fundir og mótmælasam-
komur voru haldnar, eftir þessi
fyrstu mótmæli, og tilraun var
gerð til að efla Petrograd-setu-
liðið gegn Lenin. Sorokin hefur
enn orðið: „í dag, á fundi full-
trúa frá Petrograd-setuliðinu,
var fundarefnið afstaða her-
mannanna tii löggjafarþingsins.
Þarna komu ræðumenn frá öll-
um flokkum. Setuliðinu var
skapi næst, að draga sig sem
mest í hlé, ekki fjandsamlega að
sjálfsögðu, en ekki einbeitt til
varnar. Ég varð bálreiður þess-
ari bölvuðu friðarstefnu, og þaut
upp, og bað hermennina muna í
hve margar kynslóðir löggjafar-
þingið hefði verið óskadraumur
rússnesku þjóðarinnar, sem
mesta blessun er henni gæti |
hlotnazt. „Þúsundir manna og i
kvenna“, sagði ég, „hafa fórnað
lífi sínu til þess, að þessi draum- i
ur mætti rætast. Og nú, þegar
hann er að rætast, þegar löggjaf-
arþingið er í þann veginn að
koma saman, eruð þið að dingla
við hugmyndina um bolsjevíka-
paradís, og bregðist skyldu ykk-
ar. Þið eruð landráðamenn. Ef
þið haldið fast við þennan tál-
draum, fáið þið að taka afleið-
ingunum af því. Innan fárra
mánaða standið Þið augliti til
auglitis við hungurvofuna, harð-
stjórn, borgarastríð og skelfing-
ar, sem þið getið ekki einu sinni
gert ykkur í hugarlund. Þá skul-
uð þið muna, hvers rödd það var,
sem benti ykkur á afleiðingarn-
ar af svikum ykkar. Meira hef
ég ekki að segja! Tvær hersveit-
ir hafa tjáð sig fúsar til að
vernda löggjafarþingið. Um hina
hef ég enga von‘„
Þetta var glæsileg ræða og
aftur erum við minntir á ein-
hvern sorgarleik Shakespeares,
ef til vill Júlíus Sesar; þar sem
borgararnir á torginu játa trú
sína á frelsið, en hafa sig lítt
frammi til að vinna fyrir því.
En Lenin varð fljótur til svars.
Allar prentsmiðjur, sem gáfu út
andbolsjeviskar bókmenntir,
KALLI KÚREKI
Teiknari; J. MORA
— Gæfan hefur sannarlega snúið
við mér bakinu. Ekki hafði ég nema
300 dali upp úr bankaráninu.... og
nú sit ég uppi með lögreglustjórann.
Ef ég nú léti hann fara.... nei, á það
get ég ekki hætt!
— En ef ég skyti hann niður?....
Hvað var þetía?.... Það var eitthvað
á ferli þarna niður frá, á °lóð okkar
.... en nú er það farið!
Niðri í dalnum, langt fyrir neðan..
— Slóðin liggur upp ásinn þarna og
þar er altl svo bert að ekki einu sinni
mús gæti falizt þar. Þá fer ég aftur
annan hring.
I voru herteknar og yfirlýstar
eign ríkisins. Tjekan framdi ná-
kvæmar húsrannsóknir á nætur-
þeli og handtökur tvöfölduðust.
Hinn 26. desember kom Lenin
með beina hótun í grein I
Pravda. .Þar sagði: „Hagsmunir
byltingarinnar standa ofar form-
legum réttindum löggjafarþings-
ins“. Svo kom út enn ein til-
skipun frá Smolny, þess efnis,
að „sovétin stjórna rússneska
lýðveldinu. . . . Hver tilraun til
að taka völdin í landinu, verður
bæld niður“.
En löggjafarþingið varð nú að
koma saman engu að síður. f
annarri viku janúar 1918 voru
eitthvað 500 þingmenn komnir
til Petrograd, og Rússland var
enn ekki orðið algert einræðis-
ríki. Af þessum þingmönnum
voru 267 sósíalbyltingarmenn
(móti 161 bolsjevíka), og þeir
hótuðu að taka Taurishöllina
með áhlaupi, ef hún yrði ekki
Fáskrúðsfjörður |
F R Ú Þórunn Pálsdóttir er í
umboðsmaður Morgunblaðs-
ins á Fáskrúðsfirði og hefur 1
með höndum þjónustu við
kaupendur blaðsins í bæn-
um. í söluturni hjá Marteini
Þorsteinssyni er blaðið selt
í lausasölu.
Á öllum helztu
áningastöðum--------
FERÐAFÓLKI skal á það
bent, að Morgunblaðið er til
sölu á öllum helztu áninga-
stöðum á hinum venjulegu
ferðamannaslóðum, hvort
heldur er sunnan lands, á
vesturleiðum, norðan lands
eða austan.