Morgunblaðið - 22.08.1964, Qupperneq 20

20
MORCUNBLAÐIÐ
Laugardagur 22. ágúst 1964
‘I
HERMINA BLACK:
Eitur og ást
komin að síðasta réttinum og að
salurinn var nærri tómur.
Maður nokkur sem hafði kom-
ið seint inn og borðað með tveim
ur öðrum, stóð nú upp, til að
fylgja þeim til dyra. Hann nam
staðar sem snöggvast við stól
Blakes.
— Gaman að sjá yður aftur,
Ferguson pasja!
Blake hnyklaði brúnirnar þeg-
ar hann heyrði gjallandi rödd-
ina og mállýskuhreiminn.
Corinna leit líka snöggt upp.
Maðurinn var dökkur á hörund,
með svart hár og dökk augu.
Varirnar áberandi rauðar og lítið
yfirskegg. Henni varð litið í aug*
un á honum og flýtti sér að líta
undan, því að hún hafði andúð
á þessum manni.
— Sælir, Zenoupo-’- ~'Jði
Blake þurrlega. — H ,ur
yður.
— Ágætlega, þakka yður fyrir,
svaraði hinn. — Og það gleður
mig að sjá að þér hafið ekki haft
mein af þessu, sem gerðist hérna
fyrir utan í dag. Bíllinn minn
var að koma að þegar verið var
að dreifa mannfjöldanum frá
dyrunum, og ég spurði vitanlega
hvað væri um að vera.
Blake hló og yppti öxlum. —
Ég hef nú séð hann svartari,
sagði hann.
Hinn maðurinn hristi höfuðið.
— >ér hlæið, sé ég, sagði hann.
.— En þér ættuð ekki að fara
út án þess að hafa lífvörð.
— Þér vitið að ég hef aldrei
lífvörð, Zenoupous.
Það var einhver undarlegur
hreimur í röddinni, svo að Cor-
inna leit upp. Én ekki varð neitt
ráðið af svipnum á Blake.
Zenoupous hristi höfuðið. —
En hér eru miklar viðsjár núna.
Ég veit að vísu að þér hafið
gaman af erfiðleikunum, brosti
hann og lét skína í hvitar tenn-
urnar. — Þið Bretarnir verðið
aldrei leiðir á að lenda í stíma-
braki. En mér finnst, að þér ætt-
úð að hafa njósnara á yðar snær-
um eða ... e
— Hvaða bull er þetta? Þá
gætuð þér eins vel sagt, að hver
einasti brezkur liðsforingi ætti
að hafa njósnara með sér, sagði
Blake fyrirlitlega. — Ég fullvissa
yður um að ég er einfær og þarf
engan til að gæta mín.
— En var það ekki einhver,
sem bjargaði yður í þetta skipti.
Svörtu augun einblíndu á and-
litið á Corinnu.
Hún hélt áfram að borða* ís-
rjómann og lét sem hún hefði
ekki hugmynd um að maðurinn
starði á hana. Þögnin sem nú
íkm, hefði átt að nægja til þess
að stinga upp í flesta. En ekki
upp í Zenoupous. Hann hélt á-
fram eins og ekkert hefði í skor-
izt: — Þér verðið að muna, kæri
vinur að þér hafið í mörg ár
verið hættulegur mörgum hættu-
legum mönnum. Og án þess að
9
sýna ókurteisi, verð ég að minna
yður á, að líklega eruð þér einn
óvinsælasti maðurinn hér eystra
— og það er alveg óviðkomandi
þeirri andúð sem hér er á Bret-
um um þessar mundir.
Blake sýndi á sér óþreyjusnið.
— Ég er viss um, að þessum til-
ræðismanni í dag hefur ekki
gengið annað til en trúarofstæki,
og ég er hræddur um, að einhver
annar fái að gjalda fyrir það að
jg slapp undan.
Hinn baðaði öllum öngum. —
Við skulum ekki gráta yfir því.
En ég vona að daman hafi ekki
komist í mjög mikla geðshrær-
ingu.
Corinna var ekki í vafa um,
að hún hafði ýmigust á mann-
inum.
— Dömunni líður ágætlega,
sagði Blake stutt. Hann vildi alls
foringinn, Andeyev, sem var
drykkjurútur en þó ekki alls
óvingjarnlegur, var vanur að
dýfa skeiðinni sinni í þennan
pott, og hallaði sér þá fram milli
Nikulásar og konu hans“.
Á næstu vikum voru fleiri
handtekin skyldmenni keisarans
flutt til Jekaterinburg-héraðsins,
Og 12. júní ’var Mikael stórher-
togi og ritari hans skotnir. En nú
var tékkneska hersveitin tekin
að nálgast og vafalítið hefur það
magnað hatur bolsjevíkanna í
Jekaterinburg á þessum .ósjálf-
bjarga föngum. Nikulás hafði
ekki gefið upp alla von, og raun-
ar voru ýmsar klaufalegar til-
raunir gerðar, af hálfu keisara-
sinna, til að bjarga honum. Einu
sinni til dæmis að taka, fékk
hann bréf, þar sem honum var
sagt að losa um gluggann í svefn
herebrginu sínu og vera reiðu-
búinn að flýja. Svo beið fjöl-
skyldan alla nóttina, en árangurs
laust.
• Hinn 16. júlí varð þessi mar-
tröð, sem þau þjáðust undir, að
ekki kynna þau.
— Það var gott að heyra.
Zenaoupous hneigði sig og sýndi
á sér fararsnið en stanzaði allt
í einu og sagði: — Ég fer út í
sveitasetrið mitt á morgun. Mér
væri ánægja ef þér heimsæktuð
mig þangað. Það er skemmtilegt
að skjóta endur.
— Þakka yður fyrir, en eins
og stendur sit ég nú um stærri
veiði. Kannske kem ég einhvern
tíma seinna. Blake hneigði sig
hæversklega, og loksins fór
Zenoupous.
Corinna horfði á eftir honum
og óvildin skein úr augunum.
Svo leit hún á Blake.
— Alveg rétt, sagði hann eins
og hún hefði sagt' eitthvað.
Hún skalf. — Hversvegna geta
sumir menn orkað á mann eins
það orkar á kött að vera strokið
fram?
— Eðlileg andúð, ungfrú.
— Hver er maðurinn?
— Hann heitir Simon Zenou-
pous.
— Mér fannst hann andstyggi
legur, sagði hún stutt.
— Heyrið þér, sagði Blake. —
Það er skrítið hve margt er sam-
eiginlegt með okkur — mér og
yður, meina ég, en ekki Simoni
Zenoupous! Við erum bæði fædd
í Cairo, báðum þykir góður
Melba-ís og báðum líkar illa að
— vera strokið fram-
Corinna hló með honum, en
hún átti erfitt með að hrinda
frá sér tiihugsuninni um, að eitt-
hvað illt hefði verið nálægt
henni.
Hún hætti að hlæja en sagði
með alvörusvip: — Ég vona að
þér farið aldrei á veiðar með
honum. Ég gæti trúað honum til
að skjóta yður.
— Þegar þér kynnist mér bet-
ur komist þér kannske á þá skoð
un að ég ætti skiiið að vera
skotinn sagði hann. —En ef þér
harkalegum veruleika. Einn dag-
inn var fjölskyldunni sagt, að nú
ætti að flytja hana, svo að hún
gekk ekki til hvílu. Seint um
kvöldið var henni skipað niður
í kjallara, og Nikulás varð að
bera son sinn, sem var alvarlega
veikur. í kjallaranum bað fjöl-
skyldan um stóla og fékk þá.
Nýi varðliðsforinginn, Yurovsky
höfuðsmaður, kom inn með hóp
vopnaðra manna, og las upp
dauðadóm, sem hann sagði upp-
kveðinn af sovétinu í Jekaterin-
burg. Síðan var Nikulás skotinn
til bana og skothríð felldi síðan
alla fjölskylduna. Sjúki dreng-
urinn dó ekki strax svo að Yur-
ovsky taemdi skammbyssuna sína
á hann. Anastasia, yngsta dóttir-
in hélt einnig áfram að sýna af
sér eitthvert lífsmark, og var
drepin með byssusting. Loks var
hundur fjölskyldunnar drepinn.
Komið var með börur og líkin
borin á þeim út í vörubíl og
þeim ekið út í yfirgefna námu
fyrir utan borgina, sem kölluð
eruð búin með ísinn ættum við
kannske að drekka kaffið hjá
henni Josephine frænku.
Hún stóð strax upp. Hann
varð fyrri til en þjónninn og
lagði kragann á herðarnar á
henni. Hann fann daufan ilm —~
ilm sem minnti hann á ensku
skógana á vordegi.
Frú Glenister var í dagstof-
unni sinni. Hún var að enda við
að leggja kapal.
— Blake þú hefur afrækt mig,
sagði hún. — Komdu hingað,
barn og sittu hjá mér sagði
hún við Corinnu og ýtti frá sér
borðinu með spilunum.
— Ég mundi ekki afrækja
þig, hvernig sem á stæði, frænka,
sagði Blake. — Þú varst sú fyrsta
sem ég elskaði.
— Því miður, sagði gamla kon
an þurrlega. — Það er síðasta
ástin sem gildir. Það væri mál
var „Bræðurnir fjórir". í né
unni var vitríóli hellt á líkin
síðan bál kveikt til þess að eyða
öllum ummerkjum. Daginn eft-
ir, 17. júlí, voru Sergius stór-
hertogi og kona hans myrt,
ásamt öðrum af keisarafjölskyld-
unni; og fleiri morð voru framin
næstu daga.
Hinn 25. júlí var Jekaterin-
burg hertekin af Tékkunum, og
bolsjevíkarnir voru reknir á
flótta í bili.
Að því er Trotsky hermir, voru
flokksforingjarnir í Moskvu of
önnum kafnir til að hafa áhuga
á morðfregnunum, þegar þær bár
ust þeim, en þó voru að lokum
28 morðingjanna handteknir og
fimm voru teknir af lífi.
Eitthvað sex árum síðar var
komið að Lenin. Hann dó eftir
nokkrar heilablæðingar í Gorky,
skammt frá Moskvu, kl. 6.30 e. h.,
21. janúar 1924, 53 ára að aldri.
Churchill hélt því fram síðar,
að Lenin kynni að hafa getað
til komið að þú fyndir þá réttu
og færir að verða ráðsettur!
Hvað skyldi koma næst? hugs-
aði Corinna með sér. Nú kom
roskin frönsk stúlka inn úr
næsta herbergi, með bakka full-
an af postulínsbollum. Svo gekk
hún að litlu borði; á því stóð
kaffihitari úr gleri og hún fór
að hita kaffi. Corinna frétti sið-
ar, að þetta var föst venja, þegar
frú Glenister borðaði ekki
utanhúss. Enginn nema Therese
gat búið til kaffi eins og Joseph-
ine frænka vildi hafa það.
Blake sagði: — Við ætluðum
að koma til þín fyrr, en svo hitt-
um við einn af nágrönnum þín-
um, sem er hérna í gistihúsinu
núna. Kannske þú viljir að við
bjóðum honum uppá glas?
— Það kemur uppá hver hann
er. . . En að hverju ertu að hlæja,
Blake? Hvern ertu að tala um?
ALAN MOOREHEAD
lsað Rússland frá hryðjuverk-
unum og ofbeldinu, sem það átti
nú fyrir höndum. „Hann einn
hefði getað ratað upp á veginn
aftur .... En rússneska þjóðin
var skilin eftir til að brjótast um
í kviksyndinu. Versta ógæfa
hennar var fæðing hans .... en
sú næstversta dauði hans“.
Þetta getur nú verið deilu-
atriði sem aldrei verður leyst úr,
Ef til vill er það eina örugga að
nota orð Lenins sjálfs, sem hann
notaði svo oft og vitnaði þá i
Napóleon: „Fyrst er að leggja
sig allan fram — og síðan að
sjá til“.
Lenin lagði ekki sjálfan sig
einan fram heldur allt Rússland,
En hann lifði það ekki að sjá til»
(Endir).
Hafnarfjörður l
Afgreiðsla Morgunblaðsins £
fyrir Hafnarf jarðarkaupstað £
er að Arnarhrauni 14, sími 1
50374. f
Kópavogur «
Afgreiðsla Morgunbiaðsins íl
Kópavogi er að Hlíðarvegi 61, ■
sími 40748. 2
Á öllum helztu J
áningastöðum-----------J
FERÐAFÓLKl skal á það I
bent, að Morgunblaðið er til I
sölu á öllum helztu áninga- 4
stöðum á hinum venjulegu l
ferðamannaslóðum, hvort J
heldur er sunnan lands, á 1
vesturleiðum, norðan lands k
eða austan. L\
KALLI KÚREKI — >f — — -X— -X- — Teiknari; J. MORA
— Það er hann .... fyrir aftan mig. Honum skrikaði fótur! f>ar hef ég Og Waco Kid lætur kúlurnar fjúka.
. Hvernig í ósköpunum.... ? hann gómaðan!