Morgunblaðið - 15.11.1964, Side 28

28
MORGU N BLAÐI0
Sunnudagur 1-5. nóv. 1964

"\
JENNIFEK AMES:
Hættuleg forvitni
v..

— Við skulum setjast á þennan bekk og horfa á pabba
stökkva.
langaði til að biðja yður afsökun
ar á, hvernig ég hef hagað mér.
Ég varð að fá að vita, hvort
þér væruð vinur minn ennþá.
Eruð þér það, Gail? Og hafið
þér fyrirgefið mér?
Hann studdi laust á handar-
bakið á henni. Hún kinkaði kolli
og hann varp öndinni ánægður.
— Það var gott. Þá get ég and-
að léttar aftur.
Grant og Gail ætluðu að aka
í bl! fram og aftur um nýlend-
una. Þeim gekk ógreitt um troð-
full strætin en komust svo upp
í brekkuna, þar sem nýja hús-
hverfið stendur, og þar var ljóm
andi gott útsýni. Þau óku hærra
og hærra og loks komust þau
upp á grasgróin fell. Asaleurn
ar voru eins og eldrauðir dílar
í öllu grængresinu. Þau fóru út
úr bílnum og týndu stóran
vönd af villirís og öðrum blóm
um. Þau afréðu að skilja bílinn
eftir óg ganga þarna um nágrénn
ið. Persneskir næturgalar sungu
kjringum þau. Þau hjöluðu og
hlóu, og Gail fannst erfitt að
átta sig á, að þetta gæti verið
sá sami kuldalegi og spunastutti
Raeburn læknir, sem daglega
virtist ekki geta hugsað um
neitt annað en rannsóknastarf-
semi. Hún hafði haldið að hann
væri jafn kaldur utan starfsins,
en nú fékk hún að reyna, að
hann var glaður og ánægður,
eins og skólastrákur, sem hefur
óvænt fengið frí.
Loks fannst þeim að þau hefðu
fengið nægju sína af útsýninu
og gengu nú til baka þangað
sem bíllinn stóð. Nú ók Grant
niður að sjónum. Hann ók veg-
inn meðfram fjörunni, og þau
höfðu gaman af að horfa á alla
Sampan-bátana, sem að Öllum
líkinlum voru heimkynni kín-
verskíra fjölskylda. Bátarnir
lágu hlið við hlið. Karlmennirn-
ir voru að veiða, en bömin léku
sér í fjörunni. Þarna var krökt
af fólki. Þau óku líka framhjá
afar fornu þorpi, sem hár múr-
garður var kringum — gömul
víggirðing gegn ásæknum ribb-
öldum.
Loks lentu þau á veitingahús-
inu „Drekinn“, og borðuðu þar
ágætan miðdegisverð úti í garð-
inum. Það lá við að blómstur-
ilmurinn hefði deyfandi áhrif, og
kínverski maturinn var frábær.
Það fór að skyggja meðan þau
voru að borða, og þá var kveikt
á litlum, mislitum ljóskerum.
Sælukenndin fór um Gail alla.
Þetta var eitthvað annað en sú
æsandi spenna, sem var í henni
þegar hún var með Brett. Þá
fannst henni eins og hún væri
með sótthita. En þegar hún var
með Grant var hún örugg og
róleg.
Lokis fengu þau bolla af kín-
versku te og sátu yfir því og
töluðu saman.
legur dagur, Gail, sagði Grant
og rómurinn var annarlega
mjúkur. — Þakka þér fyrir að
þú gafst mér hann, barnið mitt.
■— Það er ég sem á að þakka
þér, svaraði hún. — Ég get ekki
munað hvenær ég hef átt svona
yndislegan dag.
— Það var gaman að heyra.
Það lá við að ég væri smeykur
við að bjóða þér með mér, því
að ég þykist hafa orðið þess var
að þú sért alltaf á kafi í heim-
boðum. Og þessvegna var ég
hræddur um að þér mundi leið-
ast með mér.
— Hvemig hefði mér átt að
leiðast? spurði hún forviða.
— Ég er hræddur um að ég sé
enginn samkvæmismaður, sagði
hann. — Til þessa hef ég verið
allur í störfunum mínum, svo að
ég hef ekki haft tíma til annars.
Starfið hefur verið mér allt.
— Verður það ekki svo, fram-
vegis líka? spurði Gail.
— Jú, að nokkru leyti, svar-
aði hann með semingi. — En ég
er ekki orðinn jafn viss og áður
um, að starfið taki mig allan, þó
22
ég reyni að ímynda mér það.
Þetta er ástæðan til þess að ég
hef verið svona afundinn við þig
alla þessa viku.
— Ég skildi það, svaraði hún
lágt. — Ég veif líka, að þér er
illa við skemmtanir, sem standa
langt fram á nótt. Og ég veit,.
að það var óafsakanlegt af mér
að ég svaf yfir mig þama um
morguninn. Það var ekki nema
réttmætt, að þú skammaðir mig.
Hann dró svarið dálitla stund,
og svipurinn var eins og hann
væri að draga dár að sjálfum
sér.
— Ég vildi óska að það hefði
aðeins verið umhyggjan fyrir
starfinu, sem réð orðum mínum
þá, sagði hann. — En mér getur
aldrei tekizt að fullu, að blekkja
sjálfan mig. Sannast að segja
var ég afbrýðisamur, GaiL
Hún vissi ekVki hverju hún
átti að svara, en henni leið illa.
— Þú segir ekkert, sagði hann
lágt, — og ég skil aðeins það,
að ég hef gert sjálfan mig að
athlægi. Þú hefðir líklega helzt
ekki viljað vita þetta, skilst mér
. . . Eigum við að fara?
Það var dauflegt yfir þeim á
heimleiðinni. Vitanlega töluðu
þau saman, en nú var létta,
frjálslega hjalið horfið, og það
var aðallega daglegu störfin, sem
þau töluðu um. Gail var að velta
því fyrir sér hvorf hann iðraðist
eftir að hafa sagt það sem hann
sagði, og hún óskaði innilega, að
hún hefði getað svarað honum
einhverju, sem hefði getað glatt
hann. En hún var of óframfærin
til að geta svarað því, sem hana
langaði að svara.
] Mildred vaknaði þegar Gail
| kom heim. Hún hlaut að hafa
sofið laust, ef til vill hafði hún
reynt að sofna ekki. Það fyrsta
sem hún gerði var að líta á klukk
una, og svo sagði hún, storkandi:
— Skíelfing kemurðu snemma
heim í kvöld. Klukkan er ekki
nema rúmlega eitt. Var gaman
hjá ykkur Grant?
— Já, mjög gaman, svaraði
Gail stutt. Raeburn læknir ók
með mig um alla nýlenduna. Og
það var margt að sjá.
— Þið hafið nú varla getað
séð margt eftir að fór að dimma,
sagði Mildred meinlega. — En
líklega hefur það verið sá hluti
dagsins, sem þú hefur haft mest
gaman af. Reyndu ekki að telja
mér trú um, að þú hafir verið
með Grant heilan dag til að dást
að náttúrufegurð.
Gail var þreytt og nú fóru
taugarnar í henni að titra.
— Trúðu því sem þér þykSr
trúlegast, sagði hún þreytulega.
— En annars kemur þér ekkert
við, hvort ég kem seint eða
snemma heim.
— En hversvegna geturðu ekki
látið Grant í friði? gusaðist allt
í einu upp úr Mildred. — Ég
sé ekki betur en að þú hafir nóg
af karlmönnum til að stjana við
þig. Þennan, sem þú varst með
þarna um kvöldið, og svo Bobby
sem alltaf er á hælunum á þér.
Þarftu endilega að hafa fleiri?
Geturðu ekki látið Grant í friði?
Mildred grúfið andlitið ofan
í koddann, hákjökrandi. Gail
stóð í sömu sporum. Það var lík-
ast og klaldri hendi hefði verið
tekið um hjartað á henni. Henni
var lítið um svona viðkvæmni-
köst, en um leið vorkenndi hún
Mildred. Hún fór til hennar og
klappað henni á öxlina.
— Mér þykir þetta leitt, Mild-
red, en ég hef ekki reynt að
draga mig eftir nokkrum þeirra,
sagði hún. — Ég get ekkert að
þessu gert. Það er ekki mér að
kenna.
— Ekíki þér að kenna Og svo
bætir þú gráu ofan á svart með
því að vera svona hryllilega lag-
leg, kjökraði Mildred. '— Karl-
mennirnir sækja að þér eins og
flugur. Það er ekkert réttlæti
í þessu! Þú þarft ekki að leggja
neitt á_ þig, eins og ég þarf að
gera. Ég hata sjálfa mig fyrir
að gera það, en ég verð . . . ég
Svo hágrét hún og talsverður
tími leið þangað til hún fór að
róast. Loks muldraði hún: —
Fyrirgefðu mér. Það er líklega
bezt að við gætum farið að sofa
Svo kom sunnudagur, og Tom
Manning hélt stóru veizluna fyr-
ir Brett. Hún átti að byrja
snemma árdegis og standa langt
fram á kvöld. Og hún var hald-
in í sumarbústað Mannings 1
Djúpuvík.
Þegar Brett kom að sækja
Gail, kom hann méð skálaboð
frá fóstra sínum um að hún
mætti ekki gleyma að hafa með
sér baðföt. Það var orðið hlýtt
í sjónum, en þó ekki eins heitt
og á sumardegi, því að þá gat
hitinn verið óþægilega mikill,
bæði lofthitinn og sjávarhitinn.
— Ég hlakka mikið til, sagðl
Gail. — Að hugsa sér að fá að
synda dálítið langt!
Og svo hljóp hún upp og sótti
baðfötin. Á leiðinni út í Djúpu-
vík spurði hann hvað hefði haft
fyrir stafni síðustu dagana. Hún
sagði honum að hún hefði verið
í bílferð um nýlenduna.
— Með hverjum varstu, leyfist
mér að spyrja? sagði hann, og
hún heyrði vel að hvessa var í
málrómnum.
— Það máttu vitanlega, sagði
hún hlæjandi. — Ég var með hús
bónda mínum, Raeburn læknL
— Jæja, var það hann? sagði
hann með fyrirlitningarhreim. —
Var gaman?
— Það var verulega gaman,
sagði hún.
— Verulega gaman! Ef þú hefð
ir komizt kröftuglega að orði,
held ég að ég hefði stöðvað bíl-
inn og kyrkt þig í greipunum.
— Hvað ertu að segja, Brettf
Gerðu það fyrir mig að láta ekki
svona. Þú gerir alltaf úlfalda úr
mýflugunnL
Þetta hefur verið dásam-
I
Blaðburðafólk
óskast til blaðburðai í eftirtalin hverfi!
Hjaliavegur
Freyjugata

Sími 22-4-80
I
KALLI KÚREKI —>f — ■ -)<— —>f — Teiknari: J. MORA
BáTSS.YOU BETTEG
&ITOUTA TOWhlf I
H6AB.YOU NBAR KILLEP
THOSE TWO COWBOYSÍ
[ iAM'ÍLL OO IT, ,
nextt/meioit)
‘ THEIR TEAIL*
1 1. Bates, ég held að þú ættir að
koma þér út úr bænum. Ég heyrði að
þú hefðir næstum drepið þessa tvo
kúreka.
Það skal ég gera næst þegar peir
verða á minni leið.
2. Lögreglustjórinn hefur náð í
hann' til allrar hamingju.
Hann rekur hann út úr bænum. Nú
við höfum aldrei komist svo nærri þvi
að horfast í auga við Lykla Péíia’.
3. Hnífurinn gekk svo langt inn í
girðinguna, að það tók hann nokkurn
tíma að ná honum út.
Þarna er þessi rauðhaus. Við skul
um gera upp sakirnar við hann, og
í þetta skipti veröur pað ekKi í grrni.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs- ^
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
I
Auk þess að annast þjón- |
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup £
staða og kauptúna á Norður- J
landi, svo og til fjölda ein- J
staklinga um allan Ey jaf jörð V
og víðar. 1
itloviumX'Inhííi