Morgunblaðið - 20.12.1964, Blaðsíða 24

Morgunblaðið - 20.12.1964, Blaðsíða 24
24 MORGU N BLAÐIÐ Sunnudagur 20. des. 1964 SVARTAR RAFPERLUR EFTIR PHYLLIS A. WHITNEY — Ætlið þér að segja mér, að þér hafið verið í buxum, þeg* ar þér komuð? Yið þekkjum það bragð. Samstundis þögnuðu radidim ex og á eftir þögnirnni heyrðist ótt fótatak flýjandi manns. Hún só ekki til þeirra, svo að þaiu hlutu að hafa forðað sér út uim eðrar dyr og út í garðinn. Tnaey dró sig upp úr gatinu, sem hún hiafði dottið í og var að athuga vandlega hruflaða fót legginn á sér, þegar hljóð fékk hana til að Jiíta upp. Þarna var einhver annar inni í rústunum. Hún sá skuggamynd ina af karlmanni, sem bar við sjóinn og hálfdimman himin. >að var eitthvað óhugnanlegt að sjá hann svona hreyfirigar- lausain eins og hann stóð þama og horfði á hana, andlitslaus, af því hann sneri baki í birtuna. Hann hiafði ekkert hljóð gefið frá sér þegar hin flýðu, og hún fór að geta sér þess tii, að hann hefði verið þama adlan tímann að njósna um þau. Hann rauf þögnina með því að ávarpa hana á tyrknesku og koma í áttina til hennar. Þá sá Tracy, að þetta var Ahmet. Hún kunni ekki við þennan lágværa og þögla mann og treysti hon- um ekki, en að minnsta kosti var hann þó einhver, sem hún þekkti. — Ég var að meiða mig, sagði hún. — Getið pér hjálpað mér? Hann skildi hana strax og kom til að hjáilpa henni. — Gerið svo val og komið, haminefendi, sagði hann. Svfo haltraði hún út úr húsinu og í áttina að veginum, og studdist við arm hans. Þau höfðu ekki gengið nema lítin spöl eftir veginum, þegar maðúr kom í ljós, sem var á leið í áttina til þeirra. Það var Murat Erim. Ahmet heilsaði honum og benti á fótinn á Tra- cy. Hún sagði honurn frá því, sem gerzt hafði, en sleppti alveg að minnast á raddirnar, sem hún hafði heyrt. Dr. Erim spurði Aihmet að einhverju á tyrk- nesku og Ahmet svaraði með langri ræðu. Áður en hann hafði lokið henni, greip Erim fram í og skipaði honum að flýta sér hekn í húsið. — Það bíða eftir okkur bindi og heitt vatn, sagði hann. — Það var heppni, að Ahmet skyldi mæta yður, og gruna, að þér gætuð viJJizt á svona ókunnum stað. Bg vair búinn að furða mig á, að hliðið skyldi vera ólæst. Kjomuð þér ekki gegn um það? Henni fannst snögglega, að þet*a væri atlt uppgerðarlæti; hann væri bara að veiða hana, einhverra hluta vegna. Hún lét þess ekki getið, að einhver, sem á undan henni fór, hiefði opnað hliðið. Þegar þau komu inn, fór dr. Erirn með hana inn til frú Erim. Þegar hún jaá fótinn á Tracy hruflaðan og blóðugan, sendi hún Ahmet undir eins efitir Fazi let. Það var sýnilegt, að dr. Er- im notaði ekki lækniskunnáttu sína við svona smámuni, enda fór hann út, er hann sá, að hún var komin í góðar hendur. ♦ Sylvana spurðd hana spjörun- um úr, en Tracy gætti þess vei að segja ekki of mikið. Hún hafði óvart rekið sig þarna á eitthvert hvespuhreiður og henni fannst ráðlegra að segja ekkert fyrr en hún hefði eitt- hvað fastara undir fótum. Enn- þá loddi við hana þessi hræðsia við að heyna nafn sitt nefnt í þessari reiðilegu orðræðu. Hvaða áhuga höfðu þau á henni? Var það eitthvað í sambandi við vinnu hennar hjá Miles Rad- bum? Ef út í það var farið, mundi enginn þama vita, hvefi hún var raunverulega. Þegar Fazilet hafði hundið um fótinn á henni, fylgdi Syl- vana Erim henn sjálf til her- bergis hennar, gaf henni töflur við verkjunum og yfirgaf hana síðan og gaf í skyn, að henni væri betra að fara í rúmið taf- arlaust. Tracy var nógu veik fyrir til að samþykkja þetta, en rétt áður en hún fór í rúmið, mundi hún eftir slæðunni í vasa sínum og tók bana því upp. Hún var úr fínofnu silki með röndum, brúnum og gulum, eftir endi- löngu. Henni fannsit hún aðeins kannast við munstrið, en gat ekiki munað, hvar hún hafði séð það áðuir. Það var kominn einhver drungi yfir hana af töfiunum, sem Sylvana hafði gefið henni. Hún stakk slæðunni undir kodd ann sinn og var brátt stednsófn- uð_ Hún hlýtur að haifa verið bú in að sofa ein eða tvo eða þrjá klukkutífha 'þegair Fazilet kom inn með mat á bakka. Hún dró stól að rúminu og talaði við hana meðan hún var að borða. — Nú verðið þér að segja mér hvað kom fyrir yður, sagði hún vingjamleiga. Hér er eitt- hvað undarlegt á ferðum. Ég hef ekki nefnt það neitt við frú Erim eða bróður minn, en ég held ekki, að þér hafið sagt þeim allan sannleikann. Þeg'ar Fazilet var annars veg ar var Tracy ekiki eins varfærin og fáorð, og þar sem stúlkan sá, að hún var að fara undan í flæm ingi, sem hin höfðu ekki virzt gera sér grein fyrir, sagði hún henni ítarlega frá öilu, sem gerzt hafði. Það heifðu verið mað ur og kona í húsrústinni, að skammast og verið reið. Og Ah- met hafðd líka verið þar, senni- lega til að hafa auga með þekn, án þess að láta sjá sig. Fazilet hiustaðd með efltdr- tekt. — Ég skil ekki, hvaða er- indi Ahmet Eflfendi heflur get- að átt að vera að snuðra um fólkið utan hússins. Það líkist ekki honuim. — Hversvegna spyrjið þér hann ekki um það og fáið að vita það? sagði Tracy. Fazilet yppti öxlum, — Það væri eins gótt að spyrja* egypzku oddsúluna í Istanbul. Ahmet Bffendi talar ekki medra en honum sjáifum þóknast. En ef hann er að njósna um fólk utan hússins, þá er það senni- lega í eigin erindum. — En hvað ef þessi tvö haifa verið héðan úr húsinu? — Af hiverju dettur yður það í hug? — Ég hef auðvitað ekkert fyr ir mér í því, sagði Tracy. — Bn ég heyrði annað þeirra neiflna nafnið mitt. Það var eins og þau væru eitthvað að karpa um það. — Um yður? endurtók Fazi- let.— Það er einkennilegt. Þér. eruð alveg viss um, að það hafi verið nafnið yðiar, sem þér heyrð uð neifnt? — Já. Hún seildist undir kodd ann og dró fram slæðuna. — Þetta fann ég. í húsinu. Fazitet leit á slæðuna edns og hún væri logandi hættuleg. — Verið þér nú væn sagði hún og röddin var nokkuð æst. — Það er betna að þér segið ekki neinum þessa sögu. Bkiki einu sinni bróður mínúm. Það væri bezt ef þér gleymduð henni alveg. — Þá vitið þér, hver á þessa 9 slæðu? Og þér vitið, hvaða þýð ingu hún hefur? spurði Tracy blátt áfram. Fazilet virtist verða enn æst ari. — Nei. nei. ég veit ekkert. Þetta er bara eitt af því, sem yður kemur ekki við. Þér farið nú bráðum til Liondon, imgfrú Hubbard, og það er líka heppi- legast. Þetta kemiur yður ekki við. Tracy langaði mest til að segja.— Það kemur mér einmitt við. Hvað sem hér -fer fram, kemur mér við, af því að ég er systir Annabel. En hún þorði ekkd að ganga svo langt við þessa stúlku, sem hún þekkti ekki nenna lítið, jiafnvel þótt hún hefði verið vinveitt Annabell. — Hversvegna fóruð þér í hallarrústirnar? hélt Fazilet á- fram. Nú virtist hún vera orðin dálítið rórri. — Ég fór út að ganga og lenti þar fyrir tilviljun. Ég var for- vitin og fór inn — það var allt og surmt. Fazilet kinkaði kolli og var hugsi. — Það er einlkenmilegt, en frú Badbum var líka svo hrif in af halliarrústumum. Þegar henni leið i.la, fór hún oft þang að. Tracy lagðist aftur á kodann. Var Fazilet að setja hana í eiitt- hvert samlband við Ammabel? Nei, það var óhugsandi. Bng- inn hafði vitað, að Anmabel ætti systur. Hún talaði varlega og horfði á hina stúlkuna. — í morgiun, sagði hún, — sýndi frú Erim mér mymdina af Annabel í svefmberbergi hr. Rad bums. Mér fannst andlitið á myndinni svo fallegt. Leit frú Radburn virkilega svona út? — Jú, svona og ekki svona, svaraði Fazilet. — Stundum var hún töfrandi eins og bam. Hún vildi alltaf vera kát og léttlynd. Og sarnt var hún gift honum, sem var svo skiuggalegiur og þumgilamialegur og alvarlegur. Ég gæti sagt yður margt um þau mieðam þau áttu héma heima. Hafið þér séð kastalann bimumegin við sundið í áttina til Istanbuil? — Ég tók eftir tumunum í morgun, sagði Tnacy. í -— Þetta er Rumeli Hisar. Frægur kaistali, sem byggður var til þess að verja 3to®porus. Einu sinni fóruim við þangað ÖM í skermmtiferð. Þetta var einn ó- stýriláti og káti diagurinn hjá Annabell. Hana greip stundum eitthvert kæruLeysi. í þetta sinn vildi hún faira upp í topp á kast alanuim. Miiles bannaði henni það. Hann sagði, að hún væri 1 svo lofthrædd. En Anmabel sagð ist geta flogið upp í topp, ef hún kærði sig um, og sannaði þetta með því að hilampa upp aliia stiga — án þess að líta nokkumtíma aftur fyrir sig. Gegnum skarð í tuiminum kallaði hún til okkar, að útsýnið væri dásamiiegt og töframdi og að við yrðuim að koina upp og sjá það. — Bg gleymi aldrei þvi, sem niæst gerðist. Þegar hún kailaði til oikkar, varð hún auðvitað að er þama hár og mjór og srnöggv ast var ég hrædd um, að hún ætlaði að detba þarna niður fyr ir augumuim á okkur. — Miles sé, hvað gierðist og æpti til hennar að bíða eftir sér þar sem hún var komin. En hún beið ekki. Hún hrasaði niður á fyrsta gólfið og svo ieið yfir bana þar á mjóum stailli. Það var fyrir hreinustu heppni, að hún valt ekki út af stalLinium. Hann náði í hana og bar harna næstum niður. Þá gat ég dáðzt að honum. En það stóð efeki lengi. Það var allt i einu komin ein- hver illkvittni í rödd hennar, er hún hélt áfram: — Þagar Annabel komst til sjálfrar sín aftur, sleppti hún sér alveg og fór að gráta, og var ofsaihrædid. Miles sló hana utanundir. Hart og grimmdarlega. Þá kom hans rétta eðli í ljós. Tracy hafði hlustað á söguna, skelfd. Þetta hafði allt verið svo Hikt Annabel. En bafði hún ekki verðskuldað harkalega með ferð? Hvað hafði Miles annað betra gert en hrista hana út úr þéssu móðursýkisikasti með væm um löðrungi? — Róaðist hún eitthvað þegar hann barði hana? spurði hún Fazilet. — Vibanlega. Hún var dauð- hrædd við hann, eins og hún mátti líka vem — enda þótt ég vissi það ekki þá. Ég vissi ekiki hversu mjög ihann viidi hana feiga. Þessi rödd réttlætisins var þrálát, enda þótt Tracy hefði helzt óskað að þagga niður í heni. Hún stóð að minsta kosti með Annabei. — En maður, sem vildi konuna sína feiga mundi ekki hengja upp mynd af henni í svefnher- 'berginu sínu þar setm hamn hlyti að þurfa að hoirfa á haixa daig- lega? — Það er auðskiljanlegt, mót- mælti Fazilet. — Hvað kallið þið það nú . . . þyrnarúmið . . . hár- skyrtuna? Hann þarf að refsa sjálfum sér fyrir það, sem hann hefur gert. Hann er ekki sam- vizkulaus, þó hann sé vondur. Reybarfjörbur KRISTINN Magnússon, kaupmaður á Reyðarfirði, er umboðsmaður Morguublaðs- ins þar í kauptúninu. Að- komumönnum skal á það bent að hjá Kristni er blað- ið einnig selt í lausasölu. Eskifjörður t BÓKSÖLUNNI á Eskifirði er umboð Morgunblaðsins á Eskifirði. Seyðisfjörður UMBOÐ Morgunblaðsins í Seyðisfjarðarbæ er í Verzl. Dvergasteinn. Blaðið er þar einnig í lausasölu fram til kl. 11,30 á kvöldin. „Bar- inn“, veitingastofa, hefur blaðið í lausasölu. Fáskrúðsfjörður F R Ú Þórunn Pálsdóttir er umboðsmaður Morgunblaðs- ins á Fáskrúðsfirði og hefur með höndum þjónustu við kaupendur blaðsins í bæn- um. í söluturni hjá Marteini Þorsteinssyni er blaðið selt í lausasölu. KALLI KUREKI X— Teiknari: J. MORA THUNPER.BOY, MAYBE f AIN'T SONWA 1 MAKE ITOUTA HEEE ALIVE-'BUTX'LL J MAKE SUEE YOU OOf AN' YOU'LL- CAEEY A MESSAOE HOME FOEME'&I ^ 1. Ef þessir tveir eru að elta mig, eru þeir rétt á eftir mér og ég get ekkert gert við því fyrr en í fyrra- málið. Ef þeir eru ekki þorparar L koma þeir hingað og heilsa. 2. Klukkustund seinna. Jæja. Þeir hafa haft tíma tii þess að komast hingað. Þeir hafa eitthvað illt í huga eða þeir mundu láta heyra til sín. 3. Klárinn minn, ef til vill kemst ég ekki lifandi héðan, en ég skal sjá um að þú getir það. Og þú skalt bera skilaboð heim fyrir mig.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.