Morgunblaðið - 07.04.1965, Blaðsíða 3

Miðvikudagur 7. apríl 1965
MORCUNBLAÐIÐ
3

| STAKSTEIHIAR

Gamli gráni ekur um götur borgarinnar.
Lengsti miði landsins
Skótor vekja cthygli d hoppdrætti sínu með
nýstórlegom hætti
u
n
BORGABÚAR sem voru
að spóka sig í góða veðr-
inu niðri í miðbæ á sunnu-
daginn, ráku upp stór augu
þegar grá Ferguson drátt-
arvél birtist á götunum
með fánum skrýdda hey-
kerru í togi. A kerruna var
letrað stórum stöfum
„lengsti miði landsins", en
innanborðs voru nokkur
ungmenni,, þeirra á meðal
ungur maður, sem vakti
nokkra kátínu vegfarenda,
en hann bar framan á sér^
gjallarhorn eitt stórt. Ann-
að veifið hóf hann upp
raust sína og hvatti „góða
Reykvíkinga“ til að kaupa
„lengsta happdrættismiða
landsins“.
*
Hér voru skátar á ferS. Til-
gangurinn meö hinu óvenju-
lega ferðalagi þeirra var að
vekja athygli á happdrætti
skáta, sem nú er í fullum
gangi. Hugmyndin um
„lengsta happdrættismiðann"
er fengin að láni hjá dönsk-
um skátum, sem eru þekktir
fyrir hugmyndaauðgi í þess-
um efnum.
Fyririiði hópsins var ungi
maðurinn með gjallarhornið,
sem áður getur, og náðum við
tali af honum sem snöggvast,
þegar dráttarvélin nam staðar
við umferðarljós. Hann reynd
ist heita Friðrik Sophusson.
Það kom á daginn, að þau
höfðu lent í ýmsum hrakning
um á ieið sinni um borgina,
því að ,„Gamli Gráni“, eins og
þau nefndu dráttarvélina,
hafði sprengt af sér annað
framdekkið inni í Sogamýri.
— En málinu var þó fljótt
bjargað, sagði Friðrik. Við
héldum í einum grænum suð-
ur í Fossvog til Geirs í Eski-
hlíð og hann var svo greið-
vikinn að kippa hjóli undan
einni dráttarvéla sinna og'lána
okkur.
— En ekki var öll nótt úti
enn, hélt Friðrik áfram, því
að stuttu síðar tók Gráni aðra
sótt og fékk hóstakviðu svo
mikla, að um síðir fjaraði all-
ur gangur úr honum. Við
brugðum skjótt við eins og
fyrri daginn, enda kjörorð okk
ar skáta „Ávallt viðbúnir“;
við bönkuðum utan vélarhús-
ið, könnuðum benzínforðann,
sem reyndist þó nægur og
reyndum með öllum ráðum að
grafast fyrir um orsakir þessa
skyndilega sjúkdóms. (Þess
má geta, að bæði Friðrik og
dráttarvélarknapinn, Sigurð-
ur Ragnarsson, eru læknanem
ar, þannig að eðlilegt má
heita, að þeir noti þau hug-
tök, sem þeim eru tömust).
— Þegar við svo um síðir
vorum orðnir alveg ráðþrota,
dettur þá ekki niður úr skýj-
unum fimm ára snáði, sem
segir við okkur: „Það er bara
karbaratorinn". Sá stutti sagð
ist hafa verið í sveitinni hjá
frænda sínum og hafði þessi
læknisráð frá honum. Voru
nú hendur látnar standa fram
úr ermum og blöndungurinn
hreinsaður með þeim árangri,
að líf færðist aftur, í Grána.
Friðrik segir okkur frá
spaugilegu atviki, þegar Volks
wagenbifreið veitti heykerr-
unni eftirför:
— Við botnuðum ekkert í
því, að sami bíllinn var búinn
að aka á eftir okkur í langan
tíma. Þegar okkur tókst ekki
einu sinni að hrista hann af
okkur með því að fara króka-
leiðir, fór okkur ekki að verða
um sel. Ekki tókst okkur held
ur að hrista bílinn af okkur
með því að „gefa í“, því að
Grána greyinu var farið að
daprast töltið, þegar á leið
ferðalagið. Að lokum námum
við staðar. -Þá stóð ekill Volks
wagenbifreiðarinnar úr farar-
tæki sínu, gekk til okkar og
spurði: „Eru til miðar?" Við
héldum það nú!
Við spyrjum Friðrik, hvern
ig skátar hyggist verja því fé,
sem happdrættið muni gefa í
aðra hönd.
Hann svarar:
• — Ja, hver vill ekki stuðla
- að fegurð borgarinnar með
því að losna við braggana við
Snorrabrautina, sem skátar
hafa fyrir félagsheimili? Það
er fyrir löngu tími til kominn,
að skátar eignist sómasamlegt
þak yfir höfuðið fyrir starf-
semi sína. Skálinn hefur einn-
ig í langan tíma verið ákaf-
(Ljósm.: Mbl.)
lega vinsæll aðsetursstaður
nagdýra, sem þangað hafa
leitað og hrellt litlar skáta-
stúlkur og etið af veizluborð-
um, en þess eru dæmi.
Og Friðrik heldur áfram:
— Við höfum þegar eignazt
lóð, sem skátaheimilið stendur
nú á. Reykjavíkurborg gaf
okkur hana á 50 ára afmæli
hreyfingarinnar 1962. Skáta-
hreyfingin nýtur ekki opin-
berra styrkja nema að mjög
takmörkuðu leyti og þess
vegna verðum við sjálf að
afla fjár eftir þeim leiðum,
sem við teljum hagkvæmast-
ar. Áhugi skáta á þessu máli
er geysimikill og vonandi
sýna borgarbúar okkur skiln-
ing og leggja okkur lið í þessu
hagsmunamáli okkar.
*
*
Friörik Sopliusson ávarpar vegfarendur.
„Peð í alþjóðlegu
taíli“
Kommúnistablaðið birtir í gær
enn eina afturhalds- og úrtölu
forystugrein gegn hagnýtingu
vatnsaflsins og stóriðju á íslandi.
Lýkur þessari grein með þesáum
orðum:
„En íslendingar mega aldrei
meta viðfangsefni sin á þann hátt
að líta á sig sem peð í einhverju
alþjóðleigu tafli, heldur ber okk-
ur hverju sinni að dæma mál ein-
vörðungu frá hagsmunum og að-
stæðum okkar sjálfra. Hvort sem
við aðhyllumst kapítalisma eða
sósíalisma á sú skylda að hvíla
á okkur að tryggja sjálfstætt ís-
lenzkt þjóðfélag og aðlaga ævin-
lega fræðikenningar okkar þeim
aðstæðum. Ef rökin fyrir samn-
ingum við svissneska auðhring-
inn eru svo veik að þau geti ekki
boriö uppi skynsamlegan mál-
flutning, ber stóriðjumönnum að
viðurkenna það í verki og falla
frá áformum sínum, í stað þess
að flýja yfir í sefjunaráróður og
reyna að fá menn til að fylgja
röngu máli af hollustu við inn-
lend eða erlend stjórnmálasam-
tök.“
Endurfæðing
Af þessum ummælum mættl
ætla að Moskvumennirnir við
„Þjóðviljann“ væru endurfæddir.
Magnús Kjartansson talar í þess-
ari forystugrein um nauðsyn þess,
að íslendingar „dæmi mál ein-
vörðungu frá hagsmunum og að-
stæðum okkar sjálfra.“ Hafa
menn nú heyrt annað eins af vör-
um kommúnista? Mennirnir, sem
ævinlega hafa tekið afstöðu til
allra mála með hagsmuni Rússa
fyrir augum, þykjast nú allt í
einu vilja setja málstað íslands
og hagsmuni efst! Þeir tala jafn-
vel um það með hryllingi, að
einhverjir kunni að líta á íslend-
inga“ sem peð í einhverju alþjó$-
legu tafli.“
Allir íslendingar vita að komm-
únistar myndu vera allra manna
glaðastir yfir byggingu alúminí-
umverksmiðju, ef fjármagnið til
hennar væri fengið að láni frá
Sovétríkjunum.
Mál málanna
Tómas Árnason, lögfræðingur,
ritar í gær grein í Tímann um
verðbólgu og kemst þar m.a. að
orði á þessa leið:
„Mál málanna að hefta verð-
bólguna.
Ef verðbólgan fær' að vaxa
nógu mikið og nógu lengi mun
hagur þjóðarinnar fara versnandi.
Efnahagskerfið skekkist æ meira
eftir því sem fjármagnið leitar
í vaxandi mæli eftir leiðum verð-
bólgunnar.
Mjög er alvarlegt, hve fjár-
magnið leitar í fasteignir í
Reykjavík. Eykur það ójafnvægi
í byggð landsins.
Þannig mætti halda áfram að
rökstyðja, að verðbólgan er hættu
legasta fyrirbrigði íslenzkra efna-
hagsmála. Baráttan við hana er
raunar mál málanna. Það er þjóð
arnauðsyn, að skilningur forustu-
manna þjóðfélagsins á skaðsemi
verðbólgunnar sé jafnan til stað-
ar og sýndur í verki.‘
Margt er rétt í þessum ummæl-
um. En getur það verið, að það
hafi farið framhjá þessum at-
hugula Framsóknarmanni, að
flokkur hans hefur gert allt, sem
hann hefur getað, síðan hann fór
úr ríkisstjórn til þess, að kynda
elda verðbólgu og upplausnar í
landinu. Framsóknarflokkurinn
hefur barizt gegn jafnvægisstefnu
Viðreisnarstjórnarinnar af ofur-
kappi. Hann hefur átt nána sam-
vinnu við kommúnista til þess að
örva kapphlaupið milli kaup-
gjalds og verðlags.