Morgunblaðið - 11.08.1965, Qupperneq 14

14
MORGUNBLAÐID
Miðvikudagur 11. ágúst 1965
65 ára í cfag!
Þorbjörg
flÚN Tótla Lausten Oorbjörg
Ingimundardóttir) er 65 ára í
dag.
Vel veit ég að ekki er það að
hénnar skapi að þessara tíma-
móta í lífi hennar sé opinberlega
getið og nýt ég þá þess að hún
nær ekki til mín í dag. Hins veg-
ar finnst mér — og sjálfsagt
mörgum fleirum — mál til kom-
ið að einhver íslendingur votti
henni opinberlega þakklæti fyr-
ir allt það starf, sem hún hefir
innt af hendi fyrir landa okk-
ar í Danmörku í þau 45 ár, sem
hún hefir verið búsett í Kaup-
mannahöfn. (Danir gátu erfið-
lega — og ekki — sagt Þorbjörg
og því notaði hún ytra sitt
bernskunafn, Tótla, og nota ég
það því einnig í línum þessum).
1923 giftist Tótla ágætum
manni, Peter Lausten, kaup-
manni, og eignuðust þau tvo syni,
Matthías og Kurt, sem báðir eru
á lifi, en mann sinn missti hún
Lausten
eftir aðeins 14 ára sambúð.
Heimili þeirra hjóna var ávalt
opið öllum íslendingum og öll-
um var þar vel fagnað og veitt
Maðurinn mínn og faðif okkar
PKEBEN SIGURÐSSON
Víðivöllum 22.
andaðist mánudaginn 9. ágúst. Jarðarförin fer fram
frá Selfosskirkju laugardaginn 14. ágúst kl. 4:00.
Karen Vilbergsdóttir og synir.
Maðurinn minn, faðir okkar og tengdafaðir,
ÁRNI KLEMENS HALLGRÍMSSON
símstöðvarstjóri, Vogum,
andaðist að St. Jósepsspítala, Haínarfirði, mánudag-
inn 9. ágúst-
María Finnsdóttir, dætur og tengdasynir.
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi
PÁLL SIGURVIN JÓNSSON
Vitastíg 3, Hafnarfirði,
fyrrverandi bæjarverkstjóri á Siglufirði,
sem andaðist 6. ágúst á Landakotsspítala verður jarð-
sunginn frá Dómkirkjunni föstudaginn 13. ágúst kl.
10,30 f. h. Jarðsett verður í Fossvogskirkjugarði. At-
höfninni í kirkjunni verður útvarpað.
Fyrir hönd barna, tengdabarna og barnabarna.
Guðbjörg Eiríksdóttir.
Hjartanlegar þakkir til allra þeirra fjölmörgu sem
sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og jarðar-
för eiginmanns míns, föður, tengdaföður og afa
KARLS MAGNÚSSONAR
járnsmíðameistara.
Guð blessi ykkur öll.
Halldóra Jónsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
Hjartans þakkir færum við öllum þeim sem vottuðu
okkur samúð við andlát og jarðarför eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður og afa
KRISTINS INGVARSSONAR
Organleikara.
Sérstakar þakkir færum við Organistafélagi íslands,
sóknarpresti, sóknarnefnd, kvenfélagi og kirkjukór
Laugarneskirkju, svo og öllum þeim mörgu sem heiðr-
uðu minningu hins látna. — Guð blessi ykkur ölL
Guðrún Sigurðardóttir,
Ingunn K. Þormar, Garðar Þormar,
Sigrún Kristinsdóttir, Erlendur Sigurðsson,
Kristín Kristinsdóttir, Kolbeinn Guðjónsson,
og barnabörn.
Þökkum innilega auðsýnda samúð við andlát og jarð-
arför eiginkonu minnar og móður okkar
ÖNNU MARÍU GUÐMUNDSDÓTTUR
Vitastíg 9 A, Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við Þykkbæingum fyrir að-
stoð og vináttu, blóm og samúðarskeyti.
Fyrir mína hönd og aðstandenda.
Jóhann Þórðarson.
öll sú fyrirgreiðsla, sem unnt
var.
Síðan hún varð ekkja, hefir
Tótla, auk þess að vera góð móð-
ir sona sinna, verið skjöldur og
skjól tuga — já hundruða —
íslendinga sem liðsinnis þurftu
í Khöfn, einkum þó sjúkra. Það
er ekki að ástæðulausu, að land-
ár úti kalli hana mömmu þeirra
allra.
Tugum skipta þau tilfelli, að
hún hefir verið beðin af al-
ókunnugu fólki að taka á móti
íslenzkum sjúklingum, sem
lækninga þurftu að leita úti,
Jkoma þeim á spítala og annast
ýmsa fyrirgreiðslu fyrir þá. Og
tugum sinnum hefir það skeð,
að komið hafa á spitalana í Dan-
mörku islenzkir sjúklingar, mál-
litlir og mállausir á danska
tungu, og hafa þá spítalarnir
hringt til Tótlu og beðið hana
að koma og túlka mál þeirra og
sinna ýmsum þörfum þeirra. Svo
vel er Tótla þekkt á spítölunum
í Höfn og starf hennar fyrir
sjúka landa þar. Persónulega er
mér kunnugt um það, að oft hef-
ir Tótla eytt öllum sínum starfs-
degi í það að vitja sjúkra landa
á ýmsum spítölum í Höfn og úti
á landi og annast margskonar
fyrirgreiðslu fyrir þá.
Það er fullvíst að enginn, sem
ekki hefir átt vin eða vanda-
mann á sjúkrahúsi erlendis, get-
ur skilið til fulls hvérs virði
það er, að eiga slíkan vin í raun,
sem Tótla hefir reynzt sjúkum
löndum í Danmörku. Með heim-
sóknum sínum hefir hún stytt
þeirra löngu daga, annast ýmsa
fyrirgreiðslu fyrir þá, verið
þeim vinúr og mamma, án þess
að ætlast til endurgjalds, en bor=y'
ið oft af þessu nokkurn kostnað
og stundum verulegan. Um þetta
er mér persónulega kunnugt, því
Tótlu höfum við hjónin þekkt
náið í rúm 46 ár, og dvalið á
heimili hennar — eins og fleiri.
Ibúðin hennar er ekki stór, en
vel rúmgóð fyrir hana. En
stundum er sofið á öllum gólf-
um hjá henni af vegalausum
lönduih. Tótla á mikið hjarta-
rúm og þess vegna er líka óþrjót-
andi húsrúm hjá henni.
Til hennar hafa lika leitað
ósjúkir landar, sem áttu bágt,
vinnulausir, févana, svangir og
vinaluausir á erlendri grund.
Allra vanda gat Tótla leyst á
einhvern hátt.
Vissulega hefir Tótla eignazt
marga góða og trausta vini
vegna sjálfboðastarfs síns til
hjálpar bágstöddmu löndum í
Danmörku, og í dag liggja til
hennar hlýir straumar þakklætis
og blessunaróska fyrir allt, sem
hún hefir af óeigingjörnum kær-
leika gert fyrir svo marga ís-
lendinga í Danmörku.
Tótla er stórbrotinn persónu-
leiki, imynd alls þess bezta sem
með þjóð okkar lifir, ómetanleg-
ur fulltrúi þjóðar sinnar á er-
lendri grund, síveitandi af litl-
um efnum, sannur íslendingur
með konungshjarta. Vissulega
ætti hún skilið opinbera viður-
kenningu fyrir allt það, sem hún
hefir fyrir þjóð sína gert, án
endurgjalds.
Starfsdagur Tótlu er orðinn
langur og hefir oft verið erfiður;
heilsa hennar er þverrandi. Ég
vona samt að hún eigi enn mörg
ár ólifuð, til blessunar fyrir alla
hjálparvana landa, sem til Dan-
merkur koma, því til æviloka
verður hún hjálpandi og veit-
andi, eins og hún hefir verið.
Tótla mín! Þitt ævistarf hefir
verið stórt og árangursríkt! í
nafni allra þeirra hundraða ís-
lendinga, sem þú hefir hjálpað á
lífsbraut þinni, færi ég þér þakk-
ir og heillaóskir um bjarta og
góða framtíð. Lifðu heil, vel og
lengí!
Guðbjörn Guðmundsson.
Málflutningsskrifstofa
Sveinbjörn Dagfinnsson, hrl.
og Einar Viðar, hrl.
Hafnarstræti 11 — Sími 19406.
Benedikt Blöndal
héraðsdómslögmaður
Austurstræti 3. - Simi 10223.
þannig var vængurinn útleikinn er flugvéiin lenti.
- 24 örlagarikar
Framhald af bls. 10
ið til sín og beðið sig að
skipta um sæti við konu, sem
sat við hliðina á tveimur
börnum sínum, en vildi held-
ur að karlmaður væri hjá
þeim á þessari hættustund.
„Ég gerði það“, hélt. hann
áfram, „og í þann mund sagði
flugstjórinn í hátalarann:
„Við höfum lent í smávægi-
legum erfiðleikum .... ja,
ef til vill ekki rétt að kalla
þá smávægilega . . . . “ Flestir
farþeganna hlógu að þessum
ummælum. Eldurinn var nú
siokknaður, en sjá mátti, að
brunnir smábitar voru enn að
falla af vængendanum. Lend-
ingin var þægileg og eðlileg.
Ég var auðvitað hræddur
meðan á öllu þessu stóð, ég
held að allir hafi verið hrædd
ir, en tilraunirnar til að róa
börnin við hliðina á mér, gaf
mér lítinn tíma til að hugsa
um hættuna."
Barby Twclvetrees, ung
bandarísk stúlka, sagði m.a.:
„Það voru tvö börn í sætirnu
fyrir framan mig og tvö fyr-
ir aftan. Þau voru svo róleg,
að mér datt ekki í hug að
láta óhemjulega. Þetta var
eins og í jarðskjálfta, maður
gerði það, sem manni var
sagt af því að ekkert annað
var mögulegt. Ég horfði út
um gluggann og sagði við
sjálfa mig: „Jæja, þarna fer
vængurinn.“
ég sá logana blossa upp og
hjaðna á víxl. Flugfreyjan
sagði okkur að fara úr skón-
um og bað okkur að vera ró-
leg. Drengirnir áttu í erfið-
leikum með að komast í björg
unarvestin og ég og móðir
þeirra hjálpuðum þeim. Þeg-
ar því var lokið fór ég og
hjálpaði flugfreyjunum að af-
henda farþegunum kodda, ég
veit alls ekki hvers vegna ég
gerði það.“
Frú Eloi.se Parlette sagðist
ekki hafa tekið eftir neinu
óvenjuiegu fyrr en einhver
kallaði: „Það er kviknað í
vængnum." Og hún hélt
áfram: „Ég tók eftir því að
við vorum nálægt Golden
Gate brúnni, og fékk á til-
finninguna, að vélin myndi
springa í loft upp. Dóttir okk-
ar, sem sat á milli mín og
föður síns, sagði við hann:
„Pabbi! Heldurðu að ég
deyi?“
„Allt í einu varð mikil
sprenging“, sagði frú Kaleo
B. Schröder, „síðan blossaði
upp eldur og hreyfillinn féil
af. Eldurinn magnaðist ogv
börnin mín fórú að gráta.
Ég man að dóttir mín
sagði: „Mamma, eldurinn er
að koma.“ Síðan tók væng-
urinn að brotna og bútar úr
honum féllu til jarðar, það
var hræðilegt að horfa á það.
Þeir sögðu okkur að fara í
björgunarvestin, en bönnuðu
okkur að losa sætisólarnar og
hreyfa okkur, og þess vegna
gat ég ekki hjálpað börnun-

uim mmuim, sem voru hinum
Louis Swanson, sem ferðað- megin við ganginn. Ég skil
ist með konu sinni og tveim- ekki hvernig flugvélin hélzt
ur sonum sagði m.a.: „Son- á lofti. Það var aðeins stór
ur minn benti mér á að svartur stubbur eftir af öðr-
kviknað væri í vængnum og um vængnum."
Hreyfillinn féll á vegg verzlunar einnar á San Bruno-hæð-
um. Myndin sýnir skemmdirnar á veggnum og hreyfilinn þar
sem hann liggur í tveimur hlutwm í húsasundinu.

I
I
I
I

I
I

)
\