Morgunblaðið - 31.08.1965, Blaðsíða 25

MORCU NBLAÐIÐ
25
Þriðjudagur 31. ágúst 1965
— Þú ert sá eini hérna í stofn-
nninni, sem getur opnað munn-
inn án þess að biðja um kaup-
hækkun.
• Á járnbrautarpallinum
— Hvernig stendur á því, að
þeir hafa sett járnbrautarstöðina
svona langt frá bænum?
— Ja, ég veit það nú eiginlega
ekki, en það mætti segja mér, að
þeir hafi viljað hafa hana sem
næst járnbrautinni.
SARPIDONS SAGA STERKA X— Teiknari: ARTHÚR ÖLAFSSON
Einn dag sigldu þeir fram
með eylandi einu. Þeir sjá, að
við eyjuna liggja þrjú skip í
einum stað, en sjö Iágu
skammt þaðan, og standa þar
húðir á landi. Jarlsson skaut
út báti og fer til lands með
fjóra menn og gengur til búð-
anna. Hittir hann þar menn
að máli og mælti við þá:
„Hverjir stýra skipum þeim
er hér liggja við landi?“
Þeir segja: „Fyrir þessum
sjö skipum ráða bændur tveir,
Evander og Kalvínus, synir
Telamons konungs í Partúgal,
en hinum þremur stýrir jarl
einn frá Ungaría, er Merían
heitir. Voru þeir bræður í
hernaði og hittu jarl við eyju
þessa. Buðu þeir honum tvo
kosti, að gefast á þeirra vald
eður halda við þá orrustu, og
kjöri jarl heldur að berjast.
Hafa þeir barizt í tvo daga og
eru liðsmenn jarls flestir
fallnir“.
En sem Sarpidon heyrir
þetta, fer hann með flýti til
skipa og biður menn vopnast
og búast til bardaga. Fer hann
síðan með öllu liðinu upp á
eyjuna og þangað sem bar-
daginn er. Þá standa eigi upp
nema sextigi manna af liði
jarls, allir sárir og móðir. Hin-
ir hafa þá slegið hring um
jarl og tóku að bera að hon-
um skjöldu. Jarlsson verður
nú í fylking þeirra bræðra og
höggur allt, sem fyrir honum
verður Rýfur hann fylking-
una, drepur merkismanninu
og rofnar nú skjaldborgin.
JAMES BOND ->f ~>f- Eítir IAN FLEMING
s~ia
— Stíllinn er stórkostlegur, beit-
ing kylfunnar hárrétt. Það eina
sem þig vantar er að hitta
kúluna.
Dómarinn: — Er það rétt að
þér hafið kallað þennan mann
asna?
Ákærði: — Nei, slíkt hefði mér
aldrei dottið í hug.
Dómarinn: — Jæja,v en það
halda því samt fiögur vitni fram.
Ákærði: — Nú, þá hlýtur mann
auminginn að vera asni.
— Það er alveg furðulegt, sagði
ensk aðalskona eitt sinn við stétt-
arbróður sinn, — hvað slúðrið
fær byr undir báða vængi. —• Get
ið þér trúað því, að það er búið
að breiða út þá sögu, að ég hafi
eignast tvíbura.
— Frú mín, svaraði maðurinn,
ég hef það fyrir reglu að trúa
eðeins helmingnuim af þvi sem
mér er sagt.
Prófessorinn: — Þessi ritgerð
um hundinn yðar er alveg eins
og ritgerð bróður yðar.
Nemandinn: — Já, hún fjaliar
um sama hundinn.
♦ íb c-upfnes
BOCVeuABP
/S n*ears*//MS
BOmp /vrm 4 Scn/
\Maos rc lockukA
| a HaLK/wts snck.
ae mll F/ee /p
\ savp poeSMori
\ wrf/peawFeoM \
á rue baccapat
’<:ANj,rsoMeowe see ’
tvuar is happsmimö "?
WHV APS VESPEB AmP
FELIX LEITER JUST
SmilimS Amo talkimS
TO EACU OTuexe j
WUEBE IS MATWlS r* JB
M_TUE FCOLS / V”
r i w
' COUMTIMlS.
M'SlEU.OME.
L.TWO,- .
Eg tel, herra. Einn, tveir
ur sig ekki til baka áður en hann er bú-
Tekur enginn eftir því, hvað er a>
Einn lífvarða Le Chiffre ógnar Bond
með byssu, sem lítur út eins og göngu-
inn að telja upp að tíu.
Le Chiffre bíður eftir að Bond dragi
gerast? Hvers vegna eru Vesper og Felix
Leiter svona róleg og brosandi? Hvar er
stafur. Hann mun hleypa af ef Bond dreg- sig til baka — eða deyi.
Mathias? Þessir asnar!
— . .. fimm — sex — sjö . ..
Júmbó gerði sér ekki grein fyrir því við
hvað hinn nýi vinur þeirra átti er hann
sagði að versti hluti leiðarinnar væri nú
að byrja. Honum fannst ágætt að sleppa
frá eyðimörkinni. En fyrsta óhappiö varð
einmitt hér. — Æ, hatturinn minn, hróp-
aði maðurinn. — Hann fauk af mér.
— Þetta . . . þetta er mjög mikilvægur
hattur. Ég verð að ná honum, sagði mað-
urinn og röddin skalf. Þetta er nefnilega
fjölskylduhattur, sem ég má alls ekki
týna. Hann hoppaði nú út úr bílnum o*
fór að leita að hattinum á harðahlaupum.
— Hvernig í ósköpunum gat hann fokiS
af, hér er blæjalogn ... — Og sjáðu, luna
hleypur fram hjá honum, hrópaði SpoHL
Hvert í skrambanum ætlar hann?
KVIKSJÁ ~—X
Fróðleiksmolar til gagns og gamans
STULDUR HINNA KON-
UNGLEGU DJÁSNA (UI).
Varla höfðu ,rséra Blood“ og
hinir tveir kumpánar hans
komist inn úr dyrunum íyrr
en þeir bundu og kefluðu hinn
gamla Talbot. „Presturinn“
sjálfur greip kórónuna, sem
hann beyglaði saman, svo að
hann gæti falið hana undir
treyju sinni. Kumpáni nr. 1
setti ríkiseplið niður i buxur
sínar, en nr. 2 reyndi árang-
urslaust að saga veldissprot-
ann í sundur. Allt í einu kom
maðurinn, sem „átti að híða
eftir prestsfrúnni" hlaupandi
og á hælum hans sonur Tal-
bots. Nú hugsuðu þeir ekki
um annað en að flýja. Um
leið og maðurinn með rikis-
eplið í buxunum, kom út á
götuna fleygði hann því frá
sér og hvarf í fjöldann. „Séra
Blood“ komst til þess staðar,
þar sem hestur hans beið hans
og var hann þá með kórón-
una undir fötum sínum, en
hann varð brátt tekinn fastur.
Það kom í Ijós að hann var
írskur ævintýramaður, sem
var þekktur undir nafninu
„Blood ofursti" (1618—’80).
Hann neitaði að tala um þetta
við nokkurn mann, nema kon
unginn sjálfan. Hann fékk að
lokum leyfi til þess og það
varð til þess að konungurinm
gaf honum frelsi. 300 árum
eftir hið djarfa rán, hefur enn
ekki tekizt að fá uppgefið
hvers vegna manninum var
sleppt.