Morgunblaðið - 31.10.1965, Page 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
Sunmidagur 31. október 1965
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
— Áttu við, hvort ég vildi
vera gift honum?
— O, þú gengir ekki í augun
á honum.
— Þakka þér fyrir orðið.
— Hann vildi víst heldur vera
giftúr mér.
Hún varð hneyksluð á svip-
inn. — Nú, er hann einn af
þeim?
— Já, hann er, eins og þú
segir ,,einn af þeim“ — eða það
held ég að minnsta kosti.
— Ja, hérna!
Og svo sagði ég henni frá
David Dane og íbúðinni hans og
hundinum og þurrkaða höfð-
inu, og hvað honum þætti gam-
an að sitja í dragsúgi.
— Þetta má vera einkennileg-
ur úngur maður, sagði hún, þeg
ar ég gerði hlé á frásögninni,
til þess að súpa á glasinu.
— Já, hann er heldur betur
andstyggilegur og ég skal gera
honum einhverja bölvun, sem
hann getur svo notað í auglýs-
ingaskyni.
— Nú ertu orðinn hefnigjarn.
— Hvaða hefnigirnd er í því?
— Þú gætir eyðilagt fyrir
honum atvinnuna hans.
— Ef hann er morðingi, eyði-
leggst hún af sjálfu sér, benti
ég henni á, og meðan hún var
að hugleiða það, fékk ég mér
í glasið aftur.
Hún leit á klukkuna og sagði.
Þú vildir víst ekki sjá „Horfðu
reiður um öxl“ aftur í kvöld?
— Nei sannarlega ekki.
— Mér datt rétt í hug að
nefna það.
— Ég er þegar búinn að hafa
þrjá menn reiða í dag, sem
spýttu í augað á mér — og það
nægir. Og svo verð ég að fara
út aftur. En láttu það ekki hslda
þér aftur, þú getur tekið Lindy
með þér.
— Hún er nú farin út. . með
honum Georg.
14
— Hversvegna fórstu ekki
með þeim? Þú hefðir getað haft
auga með þeim. Til.hvers eru
þessar tengdamömmur?
Hún glennti upp augun. —
Heldurðu, að hann sé að hugsa
um að giftast henni?
— Vel hefði honum hafa get.
að dottið það í hug.
— En hún er ekki nema sext-
án ára og enn í skóla.
Og þá datt mér það allt í hug
aftv'r: Frú Twist, þreytt og von-
laus, í svörtum kjól og með ein-
falt perluband um hálsinn.
,,Bara sextán ára og enn
skóla“.... Ég leit til Mildred.
Þetta gæti komið fyrir hvern
sem er .... jafnvel mig....
Ég stóð snöggt upp og setti
frá mér glasið.
BARNAÆVINTYRIÐ
'■* — Hvemig væri að fóðra grip-
inn? sagði ég.
Hún skildi, hvað ég átti við
og gekk þegj&ndi út.
Ég labbaði út að glugganum,
dró tjaldið frá honum og horfði
út í myrkrið. Ég gat séð skugg-
ann minn á votum grasblettin-
um, og trén, sem svignuðu fyr-
ir vindinum, úti við girðinguna.
Svo heyrðist í flugvél ,sem
nálgaðist flugvöllinn, drynj-
andi, þrjár mílur í burtu. Svo
var hún horfin.
Ég opnaði sjónvarpið og
hlammaði mér niður í stólinn
aftur.
Þá heyrði ég til Mildred utan
úr eldhúsinu. — Meðan ég man,
hún Lindy var að spyrja, hvort
]>ú værir laus á miðvikudaginn.
— Til hvers?
— Það er skólaleikurinn.
Alveg var ég búinn að gleyma
því. Shakespeare í skólanum —
og það meira að segja frú Mac-
beth! Verði þeim að góðu!
Ég staulaðist fram í eldhús og
horfði á Mildred, sem var að
opna laxdós.
Ég skal koma ef ég get, sagði
ég. — Klukkan hvað?
— Miðarnir eru á skápnum.
Reyndu að koma. annars verð-
ur hún svo vonsvikin.
— Hvernig gengur henni með
hlutverkið?
Hún fleygði dósinni í rusla-
fötuna, svo að glumdi ,í.
— Hvernig ætti ég að vita
það. Ég er búin að heyra þess-
ar andstyggilegu setningar,
þangað til ég er orðin blá í
framan. Ég held, að ég gæti ver-
ið ágætis Macbeth!
Ég horfði á hana með nýjum
áhuga og reyndi að hugsa mér
hana með hjálm á höfði með
hornum á og í loðskinnsúlpú. En
ég aftraði henni nú samt með
hægðinni. Hún sneri sér aftur
að matnum, sem hún var að
útbúa. — Viltu borða hérna
eða inni í stofu? sagði hún.
— Inni í stofu, sagði ég og
var vandræðalegur. — Ég opn-
aði sjónvarpið. Og svo sat ég
og gerði mér gott af laxinum,
meðan ég horfði á myndina.

amu*
ÞAÐ var nú ekki svo sérlega langt síðan Galsi og Golsi
höfðu komið út úr eggjunum, en þeir voru nú samt búnir
að læra að fljúga, og nú áttu þeir að fara að bjarga sér
sjálfir ,án þess að hafa allt af pabba og mömmu til að troða
matnum upp í munninn á þeim.
— Ég er orðinn þreyttur á þessu eilífa brauði og korni,
sagði Galsi. — Ég held ég vilji verða ræningjafugl.
— Segjum tveir, sagði Golsi, — við skulum verða ræn-
ingjafugíar. En fyrst verðum við að æfa okkur í að vera
hræðilegir útlits, því að annars getur enginn séð, að við
erum ræningjar.
Meðan þeir voru að æfa sig að vera hræðilegir útlits,
töluðu þeir um, hvar bezt mundi verða að ræna.
— Ég sting upp á, að við byrjum á maurunum, sagði
Galsi, — það er áreiðanlega bezt að byrja smátt, líka fyrir
ræningja.
— Það held ég sé klóklegt, sagði Golsi, — maurarnir eru
ekki stærri en ípað, að við ráðum áreiðanlega við þá, og
mauraegg hljóta að vera góð á bragðið. Ég sting upp á
að við byrjum strax, ég veit af ágætri mauraþúfu, sem við 1
getum rænt.
í sama bili kom lítill fugl haltrandi neðan undir grein-
inni, þar sem þeir sátu. En sá leit nú laglega út! Fiðrið á
honum var svo úfið, og svo skrækti hann og veinaði, eins
og honum væri eitthvað illt.
— Hæ, félagi, hver ert þú, og hvað hefur komið fyrir
þig? Getum við nokkuð hjálpað þér?
— Æ, æ, æ! kveinaði litli úfni fuglinn, — ef þið bara
getið hjálpað mér heim, hressist ég fljótt aftur.
Meðan Galsi og Golsi hjálpuðu litla félaga sínum heim
sagði hann þeim, að hann hefði líka ætlað sér að verða
ræningjafugl, og hefði því ráðizt á mauraþúfu til að taka
eggin mauranna. En það hefði hann aldrei átt að gera
Maurarnir gátu bitið frá sér, og loks hefði hann orðið að
flýja, án þess að ná í eitt einasta mauraegg. Þegar Galsi
og Golsi höfðu komið vesalings ræningjafuglinum í rúmið
flugu þeir aftur upp kirsiberjagreinina sína.
— Á ég að segja þér, sagði Galsi, — mig langar ekkert
lengur að vera ræningjafugl.
— Sama segi ég, sagði Golsi, — og brauð og korn er nú
annars nógu gott á bragðið. Eigum við að fljúga og sjá
hvort hún frú Hansen hefur sett eitthvað gott handa okk-
lir inn í hænsnahúsið?
4. kafli.
Á miðnætti, í dynjandi slag-
veðri, stóð ég aftur fyrir framan
neonljósið yfir dyrunum í Há-
setaklúbbnum. Ef frá er talin
suðan, sem Ijósið gaf frá sér
öðru hverju, var allt kyrrt og
>ögult. Ég var órólegur. Ég fann
til einhvers fiðrings milli herða-
blaðanna, sem ég var ekkert
hrifinn af. Einhver þrammaði
hinumegin á götunni, en ég sá
hann ekki nema sem skugga.
Ég horfði á gluggana með hler-
unum fyrir, þar var enga ljós-
glætu að sjá; þeir voru eins og
blind augu og álíka óhugnanleg.
Ég horfði á ógreinilega mynd
franska hásetans, sem glotti til
mín ofan af veggnum, og and-
litið minnti einhvernveginn á
annað andlit — af stelpudræsu
eins og skapari þessara mynda
héldi síg mest að þessháttar and ^
litum.
Ég dró upp úr vasa mínum
lykilinn, sem gekk ekki að úti-
dyrunum hjá frú Twist, og hélt
honum á loft, eins og bjáni, þeg-
ar dyrnar opnuðust hljóðlaust,
og ég var farinn að horfa beint
augun á manninum sem var
á veggnum. Báðum varð dálítið
bilt við og við horfðum hvor á
hannan og hann tók eftir lykl-
inum í hendinni á mér.
Get ég hjálpað yður?
spurði hann loksins.
Hann var klæddur eins og
franskur háseti, og eitthvað í
fari hans varð til þess að míg
langaði að vera kominn heim.
Yfir öxlina á honum gat ég séð
í dauft lýstan gang, en þaðan
lá stigi niður í kjallarann. Allt
í einu heyrði ég hlátur og svo
í píanói, þegar einhver opnaði
dyr, en svo varð þögn þegar
þær lokúðust aftur.
— Get ég fengið að tala við
eigandann?
— Ég er hræddur /um, að
hann sé ekki við eins og er. En
kannski vilduð þér koma
seinna?
— Hvenær?
Hann hikaði. — Eruð þér fé-
lagi?
— Nei, það er ég ekki.
— Má ég spyrja um nafn yð-
ar?
Ég ýtti að honum nafnspjald-
inu mínu harkalega. Það var
svo dimmt þarna, að hann varð
að nota eitt af þessum vasaljós-
um, sem eru eins og penni. Þeg-
ar hann hafði lesið á spjaldið,
brá honum sýnilega.
— Þér skuluð ekkert, vera
hræddur, fullvissaði ég hann
þurrlega, og sá um leið, að hann
leit laumulega um öxl. Þetta er
engin húsleit, heldur þarf ég
bara að tala fáein orð við eig-
andann. Ég ruddist fram hjá
honum og tók mér stöðu á dyra-
mottunni.
Hann var sýnilega í vandræð-
um. — Hr. Herter er ekki kom-
inn ennþá. Líklega kemur hann
seinna, en ég veit bara ekki
hvenær.
— Hr.......hver... Herter?
— Hr. Rodney Herter.
— Ég skil. Þá er víst bezt, að
ég bíði eftir honum. Hvert á ég
að fara?
Sem snöggvast virtist hann
ætla að segja mér það. Ég
reyndi að rýna nánar á hann,
eftir því, sem birtan leyfði, og
ég gat séð, að þrátt fyrir þessa
kurteisislikju, var þetta hörku-
tól og hefði íitið betur út í blá-
um strigabuxum og leðjurjakka.
Hárið á honum var of sítt, og
talið hjá honum var eitthvað
svo vandlegt, rétt eins og hann
væri að gæta framburðar síns.
Kannski minnti hann eitthvað á
sjóinn, og kannski var hann
Spánverji eða Malayi — vissu-
lega var hann ekki enskur . . .
hann hefði jafnvel getað verið
Tatari . . . en að minnsta kosti
hafði hann aldrei verið kát-
ur háseti, þótt hann væri nú
þannig klæddur.
Hann ákvað sig. — Ef þér vilj
ið bíða hér andartak, skal ég
ná í forstjórann. Og hljóðlaust
og fimur eins og köttur, rann
hann niður í kjallarann. Næst-
um áður en hann var horfinn,
var ég búinn að opna útidyijia-
ar og var að prófa lykihnn í
skráargafinu á hurðinni, en
hann snerist ekki... gekk ekki
að, svo að sú hugmynd mín
hafði þá verið skökk. Ég bölv-
aði í hljóði, lokaði dyrunum
hægt og sneri aftur inn í for-
stofuna.
Á einum veggnum var ein-
hverskonar hilla, ætluð fyrir
skrifborð, og á henni gestabók,
og lítill lampi upp yfir henni
varpaði rauðleitum bjarma á
blöðin. Ég kíkti forvitinn á nöfn
félagsmanna og gesta, og eftir
þeim að dæma hafði klúbburinn
allfína viðskiptavini. Þeim meg-
in, sem nöfn félagsmanna voru,
sá ég nafn eins þingmanns, eina
tvo leikara og undirmarskálk,
sem ég hafði hitt nokkrum
sinnum í styrjöldinni. Ég fletti
blöðunum til baka. Þrem kvöld-
um áður hafði Úrsúla Twist
skrifað sig þarna inn — það
var viðvaningsleg rithönd. And-
spænis hennar nafni — gesta-
megin — var nafn Alberts Hall,
og sama kvöldið haíði Perlita
Brenda Martin.
Barker innritað konu að nafni
Ég heyrði fótatak að baki
mér. Vingjarnlegur, miðaldra
maður í smókingfötum heilsaði
mér. En að baki honum í hálf-
birtunni var dólgurinn á ferð, í
einkennisbúningnum sínum.
— Afsakið, að ég lét yður
bíða, fulltrúi. Ég heiti John
Neal ,og er hér framkvæmda-
stjóri. Hvað get ég gert fyrir
yður?
Hann hafði rétt fram hönd-
ina, svo að ég tók í hana og
hristi hana, hún var sterk og
þuri.
— Ég var nú að vonast eftir
að geta talað við hr. Herter, en
mér skilst, að hann sé ekki hér
á ‘staðnum eins og er. En
kannski gætuð þér séð af nokkr
um mínútum í staðinn?
— Já, sjálfsagt. Viljið þér
koma hérna með mér?
Hann benti á hálfdimma stig-
ann, en þegar ég ætlaði að fara
að stíga upp í hann, kom há-
setinn og spurði mig, hvort ég
vildi skilja eftir frakkann minn.
Neal sagði, að það gæti verið
gott, því að þá gætum við setið
inni í salnum og .fengið okkur
eitt glas, og það leizt mér vel
á og fór úr frakkanum.
— Hvað heitið þér? spurði
ég þjóninn.
— Miguel, herra.
— Spænskur?
— Frá Möltu, herra.
— Þér talið vel ensku.
Það skein í tennurnar í hon-
um, og að minnsta kosti þrjár
þeirra voru gulls ígildi. —
Þakka yður fyrir, herra.
John Neal gekk á undan mér
upp stigann og inn í eitthvað,
sem við fyrstu sýn virtist vera
stór og víður salur. Þegar augu
mín höfðu vanizt þessu hálf-
rökkri, sem þarna var alls stað-
ar, fór ég samt að geta séð, að
þarna voru dimm skot út úr
salnuirx og margir básar lengra
burtu. Þetta var hreinasta kan-
ínubú, og virtist helzt hafa ver-
ið vínkjallari, einhverntíma í
fyrndinni. í flestum básunum
voru borðlampar með Ijósrauð-
um hlífum yfir, en öll miðjan
af gólfinu var gljáfægð, eins og
það væri ætlað fyrir dans eða
leiksýningar, og lengst í burtu
var pallur með flygli á, og við
hljóðfærið sat negri sem var
að leika á það. Hann var í þessu
bili að leika af fingrum fram,
en tveir gulir ljósdílar léku
um hann, og fólkið var raunveru
lega að hlusta, en það var dá-
lítið óvenjulegt, samkvæmt
minni litlu reynslu af nætur-
klúbbum.
Neal fór með mig að borði
og við settumst , og ég sneri
baki að vegg, til þess að geta
séð það, sem fram færi þarna.
Irtgi Ingimundarson
hæstaréttarlömaður
Klapparstíg 26 IV hæð
Sími 24753.
Rauða myllan
Smurt. brauð, lieilar og náifar
sneiðar.
Opið frá kl. 8—23,30.
Sími 13628
/