Morgunblaðið - 17.03.1966, Qupperneq 24

MORCUNBLAÐIÐ
Fimmfudagur 17. marz 1966
24
SUZANNE EBEL:
ELTINGALEIKUR
— Húrra!
I>egar við vorum komin á
þurrt, strauk hann lauslega al
fótunum á sér með vasaklút,
reimaði að sé rskóna og við
stikuðum hratt eftir rakri jörð-
inni.
Svo sem mílufjórðung í burtu
endaði graslendið og við komum
að litlu húsi, sem var hálffalið
bak við lágan vegg. Við heyrð-
um eitthvert lágt en reglulegt
skrölt úr húsinu, og Rod sagði:
— Þetta gæti verið benzínvél.
— Hversvegna ekki hráolíu-
eða steinolíuvél?
— Af því að ég ætla að verða
heppinnn. Við skulum atlhuga
það betur.
Hann brosti sjaldan til mín,
og ekki nú. I>ar eð ég hafði gert
honum greiða með því að koma
með honum, fyrtist ég dálítið við
þetta, og ég elti hann að hús-
dyrunum og var að hugsa út,
hvernig ég ætti að láta þessa
vaniþóknun mina í ljós.
Húsið var draslaralegt og
skítugt og yfirleitt leit allt held-
ur ræfilslega út. Þegar ég að-
gætti betur, sá ég að slegið var
fyrir einn gluggann. En einmitt
úr því herbergi heyrðist þetta
stöðuga skrölt.
Rod barði að dyrum. Ekkert
svar. Hann barði aftur.
En svo gegn um skröltið,
heyrðist annar einkennilegur há-
vaði, rétt eins og sög væri að
hamast en stanza svo á milli. En
þegar Rod barði í seinna skiptið,
hætti sá hávaði. Og svo var löng
þögn.
Við hlustuðum eftir fótataki.
En ekkert heyrðfst. Þögnin hékk
eins og ábreiða yfir öllu húsinu.
Ég fór að hafa það undarlega á
tilfinningunni, að haft væri auga
með mér og ég leit á gluggann,
sem slegið var fyrir, til að vita,
hvort rifur væru milli fjalanna.
Jú, það var.
— Hver andskotinn er þetta!
sagði Rod gremjulega. — Hvers-
vegna geta ekki þessar skepnur
opnað dyrnar? Ég veit alveg, að
það er einlhver þarna inni.
Hann barði og nú fastar en áð-
ur, svo að glamraði í gömlu
hurðinni.
Þá opnaðist hurðin hægt og
hægt. Maður stóð í dyragættinni.
Ég hafði búizt við einhverjum
sveitamanni, en ég hrökk við,
þegar ég sá manninn í dyrunum,
því að hann var íklæddur gam-
aldags borgarfötum, svörtum, en
gráu vesti með skítablettum á og
með óhreint hálsbindi. Hann
reykti vindling úr munnstykki.
— Mmm, sagði hann án þess
að opna munninn. Andlitið var
fölt og hárið slikjulegt, og ég gat
sép, að önug framkoma hans
fór strax í taugarnar á Rod.
— Ég var að hugsa hvort þér
munduð geta hjálpað okkur. Bát-
urinn okkar er orðinn benzín-
laus og það er býsna langt til
Bosham.
— Því miður, kunningi. Hef
ekki nema handa sjálfum mér.
— En........
— Það er fyrir ljósavélina hjá
mér. Og eins og til að sanna mál
sitt, kveikti hann og slökkti ijós-
ið á víxl.
Rod var farinn að vera virki-
lega bálvondur, því að þegar ég
leit á hann, þá fölnaði hann upp,
enda þótt hann talaði enn lágt og
sýndi ekki af sér neinn óróa.
— Þér gætuð þó alltaf látið
okkur hafa eins og tvo lítra, rétt
til að komast inn í höfnina ....
— Því miður, kunningi. Viltu
ekki heldur hlaupa yfir til Bos-
ham með henni vinkonu þinni og
bjarga þér sjálfur?
Rödd og framkoma mannsins
var svo hroðalega ruddaleg og
nú þaut Rod loksins upp. Ég er
enginn „kunningi" þinn, and-
styggilega skepnan þdn......
Hurðin skall aftur, beint fyrir
framan nefið á Rod.
— Æ, komdu nú! sagði ég og
greip í handlegginn á honum og
dró hann niður á stíginn. — Það
þýðir ekkert að vera að stökkva
upp á nef sér. Hánn opnar aldrei
aftur. Við skulum fara. Ég hata
allt rifrildi.
Ég hálfdró hann út að hliðinu.
Til þess að hafa hann góðan —
því að hann var náfölur af reiði
— sagði ég: — Viltu sjá, þarna
er eitt enn af þessum flugritum,
eins og það sem fauk é framnúð-
una hjá mér í gær. Ég tók upp
blaðið, sem lá þarna í blómabeð-
inu. — Það virðist vera mikið
um þau hér um slóðir.
Ég reyndi að tala sem mest á
leiðinni til Bosham, en það var
ekki fyrr en við höfðum náð í
benzínið, að Rod fór svolítið að
jafna sig. Þegar við fórum aftur
framhjá kofanum, sagði hann:
— Þessi bölvaður hlunkur ....
fyrirgefðu, Virginia .... en mig
langar mest til að snúa hann úr
hálsliðunum. Hvað getur hann
□---------------------------□
4
□—■— -----------------------□
verið að gera í þessu afskekkta
hreysi? Mér þykir fyrir því að
fara að tala meira um þetta, en
mikið var hann eitthvað and-
styggilegur!
— Þar er ég á sama máli.
Tókstu eftir, hvað hann var skít
ugur um hendurnar?
Við géngum spölkorn eftir
mýrinni. Allt í einu sagði hann:
— Já, þessar hendur, þær voru
einkennilegar. Smurolía? Nei,
það var miklu líkara prent-
svertu.
Við stönzuðum bæði og horfð-
um hvort á annað, og sögðum
eins og einum rómi: — Það var
prentsverta!
— Þá skil ég betur flugritið í
er hentugasta stærðin fyrir venjuleg sveitaheimili. Verðið er um kr.
60.000,00. — Raforkusjóðslán fyrir þessum stöðvum er kr. 52.000,00
til tíu ára, og afborgunarlaust fyrstu 2 árin, en siðan jafnar árlegar
afborganir. — Getum afgreitt þessar stöðvar úr sendingum, sem
koma í júní og júlí, ef pantað er strax.
Einnig eru fyrirliggjandi aðrar rafstöðva stærðir, eða útvegaðar með
stuttum fyrirvara. — Einnig eru fyrirliggjandi 12 og 22 hestafla
LISTER dieselvélar, hentugar fyrir SÚGÞURRKUN.
S. Stefánsson & Co hf
Garðastræti 6. — Sími 15579. — Pósthólf 1006.
HEIMILISRAFSTÖÐVAR
fister)
6 kw rafstöðvarnar
garðinum. Hann hlýtur að prenta
þau, gagði ég.
— Já, þessi hávaði var í prent-
vél.
— Hversvegna sagði hann þá,
að það væri Ijósavél?
- — Þetta er eftirtektarvert,
sagði Rod og nú litum við í
fyrsta sinn hvort á annað og rák-
um upp hlátur, sem kom raun-
verulega frá hjartanu.
Steve var að gefa okkur ein-
bverjar uppörvandi bendingar,
þegar Rod tók mig upp og bar
mig yfir leðjuna og í áttina að
bátnum.
— Það er gaman að sjá ykkur
aftur, þó seint sé, sagði Steve
og tók að opna benzínbrúsann.
Ég hef látið mér hundleiðast við
að horfa á sefið þarna. Maður
verður eitthvað svo kjánalegur í
vélbát, sem vill ekki í gang.
Einn kunningi minn sigldi em-
mitt framhjá mér í snarpri golu
og kastaði að mér hæðnislegum
orðum.
— En okkur hefur þá ekki
leiðzt, sagði ég og settist á hækj-
ur til að opna kaffibrúsann. —
Segðu honum ferðasöguna, Rod.
Ef Steve hefði af nokkru gam-
an, var það helzt eitthvað, sem
gat æst upp forvitni hans. Hann
er forvitnasti maður, sem til er.
Hann hafði áhuga á öllu hugsan-
legu og þegar ég var að segja
honum af einhverjum ósköp
hversdagslegum viðburðum,
spurði hann mig í þaula, og
sagði: — Við verðum að fá þetta
á hreint. Rétt eins og hann væri
lögregluspæjari.
Hapn hlustaði nú og bláu aug-
un ljómuðu, meðan Rod sagði
sögu sína og báturinn vaggaði
hægt fyrir golunni, sem gerði of-
urlitla gára á vatnið.
— Hefurðu þetta flugrit með
þér, Ginny? sagði hann er Rod
hafði lokið sögu sinni.
Ég fékk honum bréfkúluna,
sem ég hafði troðið í vasa minn.
— Eftirtektarvert .... tautaði
Steve. Hversvegna reynum við
ekki að komast fyrir þetta? Ég
sting upp á, að við byrjum á krá
staðarins.
Ég hafði komið í þessa krá
hans Steve nokkrum sinnum áð-
ur, og -mér fannst hún alltaf full
af fólki í grímubúningum. Það
var eitthvað í sambandi við sigl-
ingar og báta, sem kom fólki til
að klœða sig skrítilega. í þessum
hádegisverðartíma bar ég sam-
an piltana í þessari krá og veður
barða fólkið, sem ég hafði séð
og flutningsbátunum á skipa-
skurðunum.
f dag var kráin full og menn
háværir, þegar við tróðum okk-
ur í sæti okkar við gluggann.
Steve fór að tala við barþjóninn,
sem var mikill kunningi hans, en
við Rod settumst.
— Þessu hefur Steve gaman
af, sagði ég, þegar þögnin hiá
okkur tók að gerast vandræða-
leg. — Hann er afskapiega æstur
í allt dularfullt. Og sæmilega
forvitinn.
— Það er gott að vera forvit-
inn.
— Heldurðu, að eitthvað liggl
bak við þetta. Þessi leyndarmál
reynast. svo oft vera hégóminn
einber.
— En hugsum okkur, að þetta
sé nú engin hégómi. Hvað, ef það
er eitthvað alvarlegt. Hvað
mundir þú gera, Virginia?
Léreftstuskur
Óskum eftir hreinum léreftstuskum
Prentsmiðjjan
Blaðburðarfólk
vantar í eftirtalin hverfi:
Kjartansgata

SÍMI 22-4-80