Morgunblaðið - 14.06.1967, Qupperneq 21

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 14. JÚNÍ 1967.
21
Ludvíg C. Magnús-
son — Minningarorð
Þ®GAR ég I dag kveð þig í
Ihinzta sinn elskulegi stjúpi
minn, þá verð ég að taka mér
penna í hönid og skrifa nokkur
þakkarorð, þó að það, sem þú
hiefur gert fyrir mig, sem stjúp-
dtóttur og söngkonu væri aldrei
eð fiulHu þakkað.
>að er fyn6t og fremst þér að
þakka, að ég sem ung og óreynd
stúika lagði út á hina þyrnum
stráðu listabraut, það var þín
bjargfasta trú á mér, sem hjálp-
aði mér í gegnum námsárin.
Oft voru spor þín möng fyrir
mig, því þú vildir alltaf það
bezta fyrir mig, einnig að ég
yrði góð og menntuð söngkona.
>ú hafðir þá trú, að það aetti
að byggja upp listaimanninn í
hugum fólks, til þess að það
myndi etftir honum.
>að voru ýmsir smáborgarar,
gem fannist þú otf djanfur, en þú
vissir hvað þú varst að gera, af
því að þú varst alltaf framsýnn
og hugsaðir vel mál þitt áður en
þú^ framfcvæmdir það.
í dag er fólk að þora að gera
hluti, sem að þú hafðir hug-
idekki til að gera fyrir tuttugu
árum.
>að er erfitt fyrir mig, að trúa
því, að þú sért skyndilega horf-
inn frá okfcur, mér fannst alltaf
að þú gætir aldrei dáið, lífs-
brafturinin var srvo mikiiil, leið
mér alitaf vei við þá tiihugsun,
að við yrðum aidrei án þín.
(Lífið hefur sína ónannsakan-
legu vegi, við verðum víst öil
að lúta þeim lögum, að hverfa
einihrverntóma úr þessum heimi.
>ú hugsaðir aldrei um sjálf-
an þig, viidir alltaf vera að
hjállpa öðrum.
lÉg vil þakka þér fyrir alla
þína ást og umhyggju við litla
son minn Ludivig Hára, sem á
ertfitt með að trúa því, að elsku
bezti atfi sé fiarinn frá honum til
Guðs, atfi sem var bezti vinur
hans.
Ég vil þafclka þér fyrir að hafa
gefið móður minni beztu ár æfi
sinnar.
>ú varst mikill dýravinur, og
mláttir ekkert aumt sjá, þakka
ég þér þína góðmennsku og þol-
inmæði við mínar kisur.
Eisku stjúpi minn, ég þakka
þér alla þína umhyggju við mig,
og öll þau möngu spor, sem þú
ttólkst fyrir mig.
Við hittumst ölL aftur.
íHvíl í friði.
Guðrún Á. Símonar.
t
KVEÐJA FRÁ STÚKUNNI
FRÓNI
VIÐ fnáfalL Ludivigs C. Magnús-
oonar á Góðtemplarareglan á ís-
landi á bak að sjá einum sinna
traustustu og ötulustu liðs-
manna. >að eru um 40 ár síðan
Luidvig htótf starf sitt í Góð-
templarareglunni. Hann gekk
þá í stúkunna Frón nr. 227 og
Ihefir allia tíð síðan verið aóal
driffjöðrin í þeirri stúfcu.
Ludvig C. Magnússon var
þannig skapi farinn, að þau mál
efni sem hann viMi vinna að og
tók sér fyrir hendur, vann hann
við af alhug og bnennandi áhuga.
>ar var ekki um neina hálf-
velju að ræða, heMur mark-
vissa baráttu af fullri atorku og
dugnaði.
Stúkan Frón var vettvangur
Ludvigs C. Magnússonar í bind-
indismálum um tugi ára. Honum
var ljóst, strax í upphafi starfs-
ins, að góð fjármál og örugg
fjiármálastetfna, er afil þeirra
hluta er gera skal í ölLu félags-
startfi. Fjárötflun hans til stúk-
unnar og starfrækslu hennar,
hefir orðið til hvatningar og
uppörvunar á því sviði félags-
miálanna. Skipulagshaatfileikar
hans og stjórnsemi birtust
áþreifanlega á útbreiðislufundum
hér fyrr á árum fyrir Góðtempl-
araregluna á >ingvöllum, Kefla-
vík og víðar.
Svo mjög lét Ludvig C. Magn-
ússon sér annt um stúfcu sína, að
segja má með miklum sanni að
hún hafi verið hans annað heirn-
ili. Hann og hin ágæta eigin-
kona hans, Ágústa Pálsdóttir,
voru alia tíð vakin og sofin fýr-
ir velferð stúkunnar og gengi.
Stúikan Frón mun um alla
framtíð mjóta góðs aí stönfum
hans og framsýni og á honum
því eflaust meira að þakka, en
ndkkrum öðrum manni. Að leið-
arloikum á hún því margs að
minmas.t og margt að þalkka.
Slíkt mun vera bezt gjört í sam-
ræmi við vilja hans og vonir, að
ihalda áfram umdir merki því,
sem hann hefir sivo traustleiga
reist og að stúkan láti það sann-
ast í framtíðinni að merkið
stendur þó maðurinn fallL
Guðm. Illugason.
t
í DAG verður borinn til hinztu
hivíldar Ludvig C. Magnússon,
skrifstotfustjórL >etta eiga að
vera nokkur þaikkar- og kveðju-
orð frá konu minni og mér. Aðr-
ir munnu rekja ætt hans eins
og venjia er.
Við störifuðum saman 1 reglu
góðtemplara um áratugabil, stúk
unni Frón nr. 227. Strax og Lud-
vig gelkk í reglUna lét hann sig
mifclu skipta framgang hennar.
Hann sá að misnotkun átfengis
er ekki einasta þjóðarböl, held-
ur liamgmesta bölið, sem íslenzka
þjóðin á við að glíma. Brátt fór
hann að starifia að útbreiðslutfál-
um reglunnar. Gekkst hann fyr-
ir úfibreiðislutfndum víðsvegar
um landið, sem bóru góðan
árangur. Ýmsir, sem höfðu verið
andsnúnir reglunni snerust til
liðs við hana, Sýndu fundir
þessir hans góðu skipulagshætfi-
leilka. Nákvæmni hans og snyrti-
mennskiu var viðbrugðið við
alla reikningsifærslu. L«ét hann
sér mjög annt um hag stúkunn-
ar og er nú skarð fyrir skildi
við frátfall hans. Lét hann sér
mjög ant um hag og líðan fé-
laga sinna og vildi hvers manns
vanda leysa,
Skuggi befir nú færzt yfir
Iheimili hans. Kona hans frú
Ágústa hetfir mikið misst. >au
íhjónin voru sérlega samhent 1
samibúðinni svo aMrei bar á
milli.
Við hjónin þökkum frú Ágústu
Pg Ludvig fyrir tryggð þeirra og
vináttu á liðnum árum. Við
samhryggjumst henni og börn-
um þeirri innilega.
Jón Hafliðason.
t
LUDVIG Carl Magnússon, fv.
skrifistotfustjóri Sjúkrasamlags
Reykjavíkur, andaðist í Land-
spítalanum 4. þ.m., eftir erfiða
skurðaðgerð ag fer útför hans
fram í dag.
>ó að Ludvig hatfi ekki verið
borinn og barnfiæddur Reykvík-
ingur, hefir hann litfað hér öll
sín starfsár og verið einn þeirra
manna, sem hefir sett svip sinn
á þessa borg um hálfrar aMar
skeið, enda um margt minnis-
stæður persónuleiki. Hann var
Skagtfirðingur að ætt og upp-
runa, fiæddur á Sauðárkróki 23.
júlí 1896. Foreldrar hans voru
Magnús Guðmundsson, verzlun-
armaður og verkstjóri og kona
hans Margrét Pétursdóttir. Lud-
vig var einn fjögurra systkina
og lifa hann bróðir hans,
Kristj'án, verzlunarmaður á
Sauðlárkróki og systir, Lóra,
gift Guðmundi Kristjánssyni frá
ísafirði. Bkki myndi Ludvig
vilja að þess væri ógetið, að um
fermingaraldur fluttist hann
með foreldrum sínum til >ing-
eyrar og var var um fjögurra
ára skeið. Átti hann frá ungilngs
árunum þar minningar, er hon-
um voru mjög kærar. Hetfir
hann verið vaskur unglingur, at-
hafnasamur og frækinn í ýms-
um Jþróttuim.
Ludrvig fór til náms í Verzl-
unarsktóla íslands 1913, lauk
þaðan prtólfi 1915 og var síðan
utanlands um tóma, til að atfla
sér írekári Iþekkingar og
reynslu. >egar heim kom gerð-
ist hann starflsmaður við fyrir-
tæki Jakobs Havsteens en rak
frá 1922—1927 eigin umboðs- og
heildverzlun. >essu næst hóf
hann útgerð í féiagi við aðra,
gerði út bv. Fjölni og annaðist
fleiri skip. Sýndi hann þó einn-
ig stórlhug og framtak í því að
koma upp vélfrystiíhúsi, einu af
hinuim fyrstu í landinu. En fiím-
arnir urðu ertfiðir og útgerðin
varð mikið átfalil fyrir Ludvig,
eins og fleiri á þeim árum, svo
að hann varð að byggja upp
efnahag sinn frá grunni á íýjan
leifc. Árin 1930—1936 startfaði
hann að endurskoðun og bók-
haldsstörtfum fyrir ýmsa aðila,
og voru bonum meðal ananrs fal
in veigamifcil verkefni fyrir hið
opinbera.
Hinn 1. apríl 1936 var Ludvig
ráðinn til startfá sem aðalbók-
ari og skritfstotfustjóri við Sjúkra
samlaig Reykjavífcur, sem þá /ar
verið að setja á stofn. Átti hann
manna mestan þátt í að skipu-
leggja startfs'kertfi og bókhald
samlagsins og vann það starf af
miklum áhuga og vandvinknL
Var lögð nótt við dag fyrstu
mánuðina. Sú undirstaða, sem
þá var lögð dugði vel og lengi
og var á henni byggt, allt til
þess, er nútíma véltækni kom
til sögunnar fyrir fiáum árum.
í samlaginu lágu leiðír okkar
Ludvigs saman í rétt 25 ár og
var hann nónasti semstartfsmað-
ur minn þann tóma, eða þar til
hann hætti störfium fyrir aldurs
sakir um sl. áramót.
Ludvig var mikil'l starísmað-
ur, meðan hann var upp á sitt
bezta, vandur að virðingu sinn.
og einlæglega umhugað um hag
og hieiður þeirrar stotfnunar, sem
hann þjónaði, en nokkur síðustu
árin voru startfskraftar hans
sfcertir vegna vanheilsu, svo að
hann neyddist til að draga nokk-
uð af sér. Var honum það þó
þvert um geð, því að áhugamað-
ur var hann alla tíð.
>að lætur að líkum að ég
kynntist Ludvig mjög náið í svo
iöngu samstartfi og við daglegar
samvistir í aldarfjórðung. Á
margt mætti minnast, því að
l'itríkur var persónuleiki hans,
en eitt er það, sem verður mér
minnisstæðasit um hann og var
hans bezti og fegursti eiginleiki,
en það var hin sívökula og
óbrigðula góðvild hans til alls
og ailra, sem hann átti samneyti
við. Að verða öðrum að liði iða
gera mönnuf greiða, í sméu eða
stóru, veitti honum sjáltfum
meiri gleði en þeir myndu trúa,
sem ekki þekktu hann náið. >að
var greiði við hann að biðja
hann greiða.
>að leiddi og af þessum eigin-
leika hans, að hann var mjög
hneigður fyrir félagsstartfsemi
ýmiskonar og vann á því sviði
ótrúiega mikil störf, öll án
launa í fjárhagslegum skilningi.
En gtóð laun voru honum sú
ánægja sem störfin sjálf veittu,
en einnig það, er hann var lát-
inn finna, að þau væru nokkurs
metin. Ekki er hægt hér að
greina fró ölLum félagsstörfum
Ludvigs, en nokkur skuki nefnd.
Hann var einn af stofnendum
Karlalktórs K.F.U.M. (nú Ftóst-
bræðra) og virfcur fiélagi nokk-
ur fyrstu árin. Hann tók þótt í
afimælissamsöng kórsins á háltfr-
ar aMar afmæli hans í fyrra.
Hann var meðal sfiotfnenda
HestamannatfélagSins „Fáks“ ár-
ið 1922 og starfaði þar lengL
m.a. sem dtómari á kappreiðum
félagsins í áratugL Hann gekkst
og tfyrir stotfnun hestamanna-
félaga í Dölum og í SkagatfirðL
Hann var iengi í stjórn Dýra-
verndunanfél'ags fslands og
gekkst fyrir stotfnun dýravinafé-
laga í barnaskóium.
Hinn 1. desember 1935 gekk
Ludvig í stúkuna Frtón, innan
Góðtemplarareglunnar og gerð-
ist þar fljtótt forysfiumaður. Varð
startfið í reglunni viðamesti þátt-
urinn í félagsstartfsemi hans, og
helgaði hann því startfi mikiinn
hLuta.ttómstunda sinna á þriðja
áratuig. >á sögu þekki ég ekki
innan frá, ef svo mætti segja,
heldur aðeins álengdar, en það
er víst að þessu málefni iagði
Ludvig allt það lið sem hann
mátti og hafði fyrir því brenn-
andi álhuga.
Ludvig var traustur og ákveð-
inn Sjáifistæðismaður. Hann var
meðlimur í fulltrúaráði Sjáltf-
stæðisifiélaganna frá öndverðu til
hinzta dags. Einnig þar vann
hann mifcið og gott startf, sem
fiormaður fllokksins minniist að
verðleikum á fiundi í fulltrúaráð
inu nú nýlega.
Ludvig hafði allá tóð verið
gleðimaður og hélt átfram að
vera það, einnig etftir að hann
gerðist bindindismaður. Hann
naut sán vel í margm-enni og
haíði gott lag á að koma fyrir
sig orðL þegar svo bar undir.
Hann var léttur og spaugisamur,
en græsikulaus, enda gat spaug
hans allt eins beinzt að honum
sjóllfum eins og að öðrum. Mála-
fylgjumaður var hann með af-
brigðum. >au málefni, sem hann
gat ekfci komið í hötfn, hetfði flá-
um öðrum þýtt að reyna við.
Ekki var þó unnið að þeim með
oflforsi eða áhlaupum, heldur
m.eð iipurð og iagni, en þtó um-
fram allt með seiglu og þeirri
þrautseiigjiu, sem ekki viðurkenn
ir ósigur.
Ludvig var fivíkvæntur. Fynri
konu sinnL Ragnheiði Sumar-
liðadtóttur frá Breiðabolsstað í
Stökkólfsdal, kvæntist hann 16.
mai 1917 en hún andaðist -18.
maí 1938. >au eignuðust fjóra
syni, sem aliir starfa hér í borg,
Agnar sfiórkaupmann, Hilmar,
f. bakarameistara, Valtý, ratf-
vinkjameistara og Reyni, btók-
bindara. Síðari konu sána,
Ágústu Póllsdíóttur fró Stokks-
eyri gekk hann að eiga 1. des.
1942. Var hún efckja Símonar
>órðarsonar flró HtóL og því
Guðrún Á. Símonar, óperusöng-
kona, stjúpdóttir Ludivigs, svo
og Sigrfður, kona St-eins Jóns-
sonan, Iögfræðings. Öllu sínu
fóiki var Ludvig ómetanlegur,
fyrir sakir umhyggju hans og
kærleika. Naut það að sjóltf-
sögðu þeirra eiginleika hans,
sem að framan var lýst, öllum
öðrum fremur.
„Hlýleiki“ var orð, sem Lud-
vig netfndi oft. Var hann ávallt
reiðubúiinn að sýna öðrum slíkt
viðmót og þótti vænt urn, er
hann varð hins sama aðnjtót-
andi. — Við brottför hans héðan
fylgja honum vafalaust hlýjar
kveðjur og óskir flestra þeirra
er honum kynntust.
Gunnar J. Möller.
Sextugur í dag:
Skúli Björgvin Sigfús
son, Leiti
SEXTUGUR er I dag Skúli B.
Sigfússon, bóndi á Leiti í Suður
sveit, A-Skaftafellssý®lu.
Hann er fæddur á Leiti. For-
eldrar hans voru hjónin Guðrún
Ingibjörg Jóhannsdóttir frá
Borgarhöfn og Sigfús Skúlason
frá Sigríðarstöðum í Ljósavatns
skarði, S->ing.
Áttu þau Guðrún og Sigfús
ættir sínar að rekja til merkra
embættismanna bæði sunnan
landis og norðan.
>ann 11. júlí 1931 kvæntist
SkúH Guðrúnu Jónsdóttur frá
Borgarhöfn. Er hún mannkosta
kona og mikil húsmóðir. Hafa
þau eignast fjóra syni og þeir
eru: Helgi Sigfús, Sigtfús Gunn-
laugur Elis, kvæntur Helgu
Haraldsdóttur Saiómonssonar,
Hilmar, kvæntur Sigurlaugu
Sveinbjörmsdótfiur Gíslasonar og
GSsli, unnusta hans er Anna
Fjalarsdóttir prests Sigurjóns-
sonar.
Skúli og Guðrún tóku við búi
Varðbergsfélagar
UM LAND ALLT. Gerið skil í happdrætti félagsins
hið allra fyrsta og ekki síðar en 15. júní.
STJÓRNIN.
á Leiti 1935 við lát Sigfúsax
föður Skúla og hafa þau búið
þar sáðan. Hafa þau hjón bæði
verið sívakandi um vöxit og við-
gang bús síns, en njóta þar
traustis stuðningis Helga sonar
síns.
Eru þau Guðrún Og Skúli
höfðingjar heim að sækja og
veita gestum sínum ætíð atf
rausn.
Og í dag munu Suðunsveitung
ar sækja Skúla heim og fagna
með honum og hans fjölskyMu
þessum tímamótum.
Ég sendi Skúla hugheilar Srn-
aðaróskir á þessum degi um leið
og ég þakka ágæta kynningu um
áratugi.
Kunnugur.
Bezt að auglýsa
i Morgunblaðinu
Lokað verður
hjá okkur á laugardögum júní, júlí, ágúst.
ÁSBJÖRN ÓLAFSSON H.F.,
Grettisgötu 2.