Morgunblaðið - 14.06.1967, Síða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 14. JÚNÍ 1967.
- „DROTTINN"
Framhald af bls. 28.
Nú, við héldum síðan áfram,
Við höfðum engiam áhl'ga fyrir
iað tefja frekar og óku'm að(
Ihóteli, sem hafði verið álkveðiðl
("yri.r dklkuir, ef eitthvað ksemí
áttum eftir að heimsækja Dauða hyrir. í>að vfir ‘iltölulega
hafið og þótti slæmt að missa I iskammlt fná flugveHinum. Þar
af því. Það var því ákveðið að 'vor,UTn við 9VO fram á sunnu
skella sér þangað niður eftir.
Ökumaðurinn var ekkert hrifinn
af þeirri ráðagerð, en það hafð-
|dag. Okkur ieið þar ágætlega,
len gekk illa að finna brotttfar-
jarleiðir. Það voru atlhugaðar
ist nú samt og við fengum okkur , ^msar leiðir til að komiast till
sundsprett þar. Jafnvel hún I |®eirut, en efkkedt gekk. Kn sva
Sigrún frá Höfða á Höfðaströnd,
sem er 75 ára gömul dembdi
sér útí.
En svo vorum við skyndilega
rifin þaðan upp, því að þá var
allt að komast í háa loft og
allt gat gerzt. Þeir voru farnir
að heyra í flugvélum. Síðan ók-
um við áfram til Amman og ætl-
/á la.u,gardagskvöld fengum við
|að vit.a að verið værii að
undirbúia loft'brú bandarískrai
(flutningavéla til að bjiargal
(fólki frá Amman. Þennani
sunnudagsmorgun var búið að
Skipuleggja þetta allt mjög vel,
log fólkið, ,sam var um 8—900
Inanns, var fHutt burt' í flutn-
uðum beint inn á flugvöllinn að l!n6av^ium- i>að var mlikill við-
* — . _ _ _ /hi i n111 r* a T T n V-11 n -v. v,,n 4- t
taka fyrstu vél. En hann reynd-
ist þá lokaður, og hafði síðasta
vélin sloppið klukkan átta um
monguninn
Litlu síðar var bíllinn stöðvað
(búnaður og varúðarnáðistafnir.
IF.ugvélarinar lentu bara ein
leinu og hinar sveimuðu yfir.
Það var jafnvel gert náð fyrir
lað áhlaup yrði ger't á meðan.
ur og við rekin út. Þeir áttu von aiii mÍ°S vei 0,a
á loftárás á hverri stundu. Við
leituðum hælis undir steinvegg
og það skipti engum togum, að
við heyrðum í fallbyssum, sáum
flugvélarnar og sprengjurnar
falla niður. Það gaus strax upp
mikil elctsúla og reykjarmökkur,
svo að það var greinilegt að þeir
höfðu hitt vel í mark.
— Sáuð þið vélarnar gera
árás?
— Já, við séum margar flugvél
ar. Amman er byggð á mörgum
hæðum og nokkuð djúpir dsdir
á milli og vélarnar komu mjög
lágt. Hávaðinn af skothríðinni
var gífurlegur og það var greini
legt, að þetta var mjög alvarlegt.
Nú, en presturinn, hann séra
Frank er enginn flysjungur, og
veit á hvern hann trúir. Þegar
sikothríðin dundi og sprengjur-
nax féllu og það var ægilegur
hávaði, tók hann fram sitt Nýja
testament og las upp úr því:
„Drottinn er minn hirðir, mig
mun ekki bresta,“ og fleiri vers.
Siðan sungum við. „Ó, þá náð
að eiga Jesúrn," og fleiri sálma.
Var því rósemi og hugarhægð
hjá öllu fólkinu.
— Voru engir aðrir undir
þessum vegg?
— Nei, en það voru herbúðir
þarna rétt hjá, og fullt af her-
mönnum þar. Þeir gengu framhjá
okkur margir meðan á bæna-
stundinni stóð og virtust vera
dálitið undrandi. Einn foringj-
anna sagði við okkur — ekki
með neinum hroka þó — „Minn
guð“, það er að segja Allah.
Hann vildi meina, að hans guð
væri öruggari en okkar. En hann
sýndi okkur ekki neinn fjand-
skap.
Hermennirnir komu til okk-
ar, þegar ársinni lauk. Þeir
fvoru vingjarnle.gir, og sögðu að
(okkur væri velkomnið að vera
þarna en hinsvegar væru þarna
Iherbúðir og ékki ólilkilegt að
næsta loft'árás yrði gerð á þær.
Ivið fluguim á fjórum og hálfuml
itíma til Teiheran.
— Hlvernig var það þegari
Ættingjar og venzlamenn Sigrúnar Jóhannesdóttur þóttust heldur betur hafa heimt hana ur
helju, og hlaut hún innilegar móttökur.
— Hvorum aðilanum höfðuð
þið nú samúð með?
— Það var nú upp og ofan.
Margir vorkenndu Aröbunum.
En ég verð að segja fyrir sjálf-
an mig, að ég var ósköp feginn
að litli aðilinn skyldi ekki
falla. Það sem mesta furðu
vakti var hrversu gengdarlaus
áróðurinn var, í Líbanon t. d.
svo að maður tali nú ekki um
Kairó. Húsin voru þakin borð-
um og fánum með slagorðum til
etuðnings Nasser, útivarpið lét
bylja á okkur hergöngulög og
upphórpanir, og hátalarar um
alla borgina öskruðu í sífellu.
Þetta var í byrjun. Svo færðist
það í eðlilegra horf, þegar leið
á stríðið.
Yngisti ferðialangurinn var
— Með hverjum varstu í ferð-
inni?
— Ég var bara einn, — já,
þetta er fyrsta ferðin mín til út-
landa.
— Hvernig leið þér með'an á
þessu stóð?
— Ég var orðinn ósköp þreytt-
ur í lokin, en við vorum aldrei
neitt verulega hrædd. Það var
helzt undir múrnum, sem hætta
steðjaði að okkur, þegar loftárás
in var gerð. Og þá bað séra
Frank bænir og við sungum
sálma.
— Tókstu einlhverjar myndir?
— Já, en ekki neitt viðvikj-
andi stríðinu, það var algeriega
bannað.
Þetta var eftirminnileg ferð,
en ég er ósköp feginn að vera
Bjarki Laxdal, 14 ára.
iþið flóriuð frá Amman á sunnu-
Ideginuim, sáuð þið fló'ttatfólk?
— Borgdn var alveg yfirtfifll'
áf því. Til dæmis bvöldið áð-
(ur, þegar við fórum ytfir í ít-
alska sendiróðið til að fá vega-
(brétfiin í lag, sáum við að stöð-
lugur straumw bila lá þar inn.
(Þegar við fór'um, var lagtJ upp
í birtingu og farið lejmilega
Það var ekki ttalið óhætt að
(láta flóttafóllkið sjá útlendingai
latf ótta við að það gerfði afflsúg
lað þeim, og var oklkur því haldl
íið inni í hótelinu Það vildd svö
Ivel til að þarna vlar falleguti
trjágarður og sundlaug svo að
okkur leið vel. Það var bara
jeinn daginn, sem okkur var
ekki leyft að vera þar úti, og
var það af ótta við leyniskytt-
ur væru á sveimi á húsþök-
unum í kring.
Bjarki Laxdal, og er hann 14 kominn heim.
ára. ' — —

- VIÐ VORUM
Framhald af bls. 3.
Við vor(um satt að segja
mjög heppin að komast burtu
þennan dag. Við hötfðum upp
hatflega hugsað okkur aðt
■heimisækja borgina Petru viðl
Akabaflóa, en við breyttum
áætluninni og fór.um þangað
einum degi fyrr — á sunnu-
degiuum í stað mánudagsins.
Ætluðum við þá að nota
mánudaiginn til þess að skoðai
gömlu borgina í Jerúsalem,
ennþá betur.
Ferðamenn, sem fóru þenn
an dag til Petru, lenu f því,
er þeir komu aftur til
Jerúsalem, að komast ekki
inn á hótelið og náðu' ekki,
burtf farangrinumi sínum. —i
Einnig urðu þeir viðskila viði
eina tvo úr hópnum, sem
hötfðu ekki fardð með þeim
til Petru. Hetfur ekkert til
þeirra spurzt síðan, að þvf
,er við vitum bezt.
Við hittum brezka hópinn
■atftur í Amman. Var það)
ógætt fólk.
Reyndu að lát» vidia af sér
— Gerðuð þið ekkert til
,þess að láta frá ykkur, heyra?
— Jú, við sendum skeyti
■til Sunnu í Reykjavík strax
Oig kom til Jerúsalem. Þá var
þar nokkur ódga. Síðan aftur
þegar vilð vorum kiomin tiL
Amman á mánudeginum.
Svo virðist, sem það skeyti
hafi aldrei kiomizt í gegn, því
að það fyrsta, sem fréttist af
Ihópnum var, að því er frétta,
maður Mbl. heyrði á föstu-
dag, þegar skritfstofa Flug-
tfélags Ssl.ands í London náði
isaimbandi við hótelið í Amm-
an og fékk þær upplýsingar
að öllum íslendingum þar
liði vel.
Aðspurð um það, hvortþau
hefðu ekki hitt ræðismann
íslands í Jerúsailem, sagði
teéra Frank að það hetfðu þau.
gert atf tilviljiun. Hann væri
lumlboðsmaðuT Lotftleiðla, „og
B. júní, þegar við gengum útf
ftil að skoða borgina, öáunm
Ivið Lotftleiðaski'ltið atf til-
viljun. Þari hittum við ræðis-
manninn".
— Það stó<ð til að við fær-
uim firá Amman til Beiriuit í
ILíbanon. Á sunnudeginum
ítalaði ég hins vegar við
Idianska ræðismanninn í Amm'
lan sem satgði okkur að
Ispurzt hefði verið fyrir u>m
bkkur í Beirut. Hann setti
bkkur í samband við sendi-
Iherra Dana í Beirut, sem
istaðfest þetta. Ég var sdðian,
isagði Friank, í stöðugu sam-
Ibandi við hann, þegar ég
vildi fá uimsögn hanis um það
ihver,nig bezt vaeri að komasb
lí burtu. Fréttirnar breyttusti
Istöðugt frá morgni itil kvöddst
log það var að lokum með að-
istoð ítalska sendiherrans að
ívið komumst í burtu. Viðl
náðum siambandi við hann.
íyrir milligöngu ferðamann-
anna frá Perú, 'sem hötfðu
(hitt hann að máli og það
Marð isíðan með ihans hj\1 p,
©ð við kom'umst uim borð í
Iflugvél Rauða kriossins.
— Við fréttum að þið hefð-
uð farið með flugvél frá Sam
einuðu þjóðunum?
— Nei. Sameinuðu þjóðirn-
ar vildu víst ekki blanda sér
í málið, og það voru að því
er mér skilst Bandaríkja-
menn, sem gengust fyrir því,
að frumkvæði sendiheranna
í Amman, en italski sendiherr
ann er þeirra elztur, að flytja
ferðamenn í burtu í banda-
rískum herflugvélum, en ekki
Rauða krossins.
— Hvenær komuð þið svo
til Teheran?
— Á sunnudag. Við vöknuð
um klukkan þrjú og lögðum
af stað klúkkan fjögur frá
hótelinu í Amman. Vélin
flaug suður fyrir írak, yfir
Saudi-Arabíu og lenti í
Ein kvennanna í ferðinni var
Hanna Antoníusdóttir.
— Hvað var eftirminnilegast
úr ferðinni Hanna?
— Hún var öll búin að vera
svo viðburðarík að erfitt er að
gefa það upp við sig. Þó hefur
það líklega verið bænastundin
undir múrnurn, þeglar flugvé1-
arnar voru að gera árás. Við
urðum, held ég, ekki neitt voða-
lega hrædd, séra Frank var svo
styrkur og rólegur.
— Sáuð þið skemmdirnar,
sem urðu, eða fólkið falla?
— Nei, við vorum ekkert að
skyggnast eftir því. Við heyrð-
um bara dynkina og sáum eld-
inn og reykinn. Það var ósköp
ömurlegt, og ég er feginn að
vera komin heim til íslands aft-
ur.
Teheran eftir fimm klukku-
stunda flug. Þar fengum við
sérstaklega góðar móttökur
hjá bandaríska sendiráðinu.
Starfsmenn þess útfveguðu
mjög gott hótel og buðu okk-
ar i mat.
— Teheran er aískaplega
skemmtileg borg, skaut
Björn Eiríksson inn i — og
að því leyti frábrugðin öðrum
Austurlandaborgum, sem
við sáum, að' yfir henni er
sterkur vestrænn blær.
— Og hvenær fóruð þið svo
frá Teheran? spurði frétta-
maður.
— í morgun klukkan níu
að tíma Teheran með flugvél
frá Pan American. Við höfð-
um sett okkur í samband við
Pan American þegar í Amm-
an. Klukkan 5,15 síðdegis
lentum við á flugvellinum i
London. Og það var eins og
að koma heim sögðu ferða-
langarnir.
Loftárásirnar minnisstæðast-
ar.
Að lokum spurði frétta-
maður Mbl:
— Hvað er ykkur nú minn-
isstæðast frá þessari ferð?
— Lotftárásirnar — svöruðu
feTðalangarnir einróma. Þær
höfðú sterkuist áhrif á okkur,
en hins vegar hefur ferðin
verið alveg dásamleg og við
hötfum séð margt skemmti-
legt. Hver dagurinn var raun
ar öðrum betri og hópurinn
afskaplega góður — úrvals
fólk — sagði Frank. Við höí-
um aldrei reynt neitt þessu
líkt.
Ferðalangarnir undirstrik-
uðu það í lokin, að fararstjór-
þeirra, séra Frank M. Hall-
dórsson, hefði verið einstakur
Sennilega hefði enginn annar
fararstjóri lent í öðru eins.
Reidar skaut því reyndar inn
í, að allir Arabarnir hefðu
litið mjög upp til hans, enda
væri hann höfði hænri en þeir
allir.
Halla Antoníusardóttir og Sig- urbjörg Guðmundsdóttir.