Morgunblaðið - 30.06.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 30. JÚNÍ 1067.
EFTIR
KRISTMANN
GUÐMUNDSSON

beggja vegna voru á að gizka
tvö hundruð metra háar kletta-
hæðir, og glitruðu björgin eins
og þau væru sett eðalsteinum.
Hlíðin, þar sem diskurinn lenti,
var öll grasi vaxin, en víða voru
runnar og lágvaxin tré á stangli.
Á malarholti einu, rétt hjá disk
inum, uxu nokkrir gríðarlega um
fangsmikilr kaktusar, dökkbræn
ir og kúlulaga, með stórum gödd
um, og héngu á þeim flygsur,
ekki ólíkar heljarmiklum soðkötl
um. Mikill blómagróður var hvar-
vetna; og niðri við ána er lið-
aðist eins og fjólublátt band eft
ir dalnum, voru nokkrar eðlur
á beit. Virtust þær ekki ólíkar
krókódílum, en fíngerðari og há
beinóttari.
Frá húsaþyrpingunni, er sýnd
ist byggð úr trjágreinum og gróf
um stráum, kom hópur af smá-
vöxnum mannverum í átt til
disksins. Voru þær stærstu rösk
ur meter á hæð, en fagurskapað
ar og léttar í spori. Virtust þær
glaðar mjög yfir gestakomunni,
því að þær hlógu og hjöluðu sín
á milli, eins og kát börn, og hróp
uðu öðru hvoru eitthvað til geim
faranna. Me-lú, er skildi mál
þeirra, sagði að þær væru að
heilsa geimförunum og óska þá
velkomna. AHar voru verur þess
ar naktar, enda líkamsfegurð
þeirra slík, að Ómari rann í hug
að það gengi glæpi næst að
hylja þær klæðum. Þær voru
mjög líkar mönnum í útliti, and
litsfríðar, með barnslega hrein-
an og sakleysislegan svip, stór,
fjólublá augu, er lýstu af góð-
leika, fjólubiátt hár, er féll lið-
að á herðar niður, og bleikbrúnt
hörund. Tungutak þeirra líktist
blíðri músík og lét mjög þægi-
lega í eyrum. Og er þau nálg-
uðust, lagði frá þeim ljúfan fjólu
ilm. Þetta var mjög fallegt fólk
og aðlaðandi, en ekki gat Ómar
séð neinn misrnun kynjanna, all-
ir voru hver öðrum líkir. Nokk-
ur börn voru þó í hópnum, mis-
munandi að stærð.
„Við óskum þess að magi ykk
ar megi fyllast af gleði hjá okk-
ur!“ túlkaði Me-lú kveðju
heimamanna, er hóparnir mætt-
ust. •
„Við óskum þeim hins sama,“
svaraði Miro, fyrir hönd geim-
faranna.
Hófust nú samræður, með að-
stoð Me-lú Ga-la, og voru þess-
ar Ijúfu verur mjög ástúðlegar
í tali og framkomu, struku kinn-
ar gestanna með litlum og mjúk-
um höndum sínum, og hjöluðu
við þá, Ijómandi af ánægju. Inn-
an stundar komu fleiri frá húsa-
þyrpingunni, og bar hver þeirra.
stóran bakka, gerðan af grein-
um og stráum. En á bökkunum
voru góðgerðir handa komu-
mönnum: hlemmistórar „soðkök
ur“ og holar ávaxtaskurnir, full-
ar af drykk. Var nú geimförun-
um boðið til máltíðar, og settust
allir í grasið til'að njóta hennar.
Me-lú kvað kélögum sínum
óhætt að borða og drekka eins
og þeir þyldu, því að maturinn
væri sérstaklega hollur og nær-
andi.
Ómar sat við hlið vinkonu
sinnar í hinu mjúka og þétta
grængresi, en fyrir framan þau
sátu á hækjum sínum tveir
heimamenn blíðir og brosandi,
brutu fyrir þau af kökunni og
réttu þeim bikarana til drykkj-
ar á víxl. Vistir þessar voru
mjög gómsætar, vatnið dísætt,
með dálitlum ölkeldukeim, en
„soðkakan" með haustsivölu ban-
anabragði, og minnti dálítið á
brauð.
íslendingurinn naut lífsins,
þarna í ilmandi fjallshlíðinni, og
hann gat ekki varist þeirri hugs
un að þetta líktist allt góðmn
draumi. Hin fögru börn, er
kepptust við að sýna honum gest
risni sína, minntu á englana í
ævintýraríki barnæskunnar, og
hin yndisfagra Me-lú, er hjalaði
við þau á hijómþýðri tungu,
vakti að nýju fyrstu vordrauma
hans um ástina. Kyrrðin og veð-
urblíðan í þessu dásamlega lands
lagi var einig töfrum slungin.
Sólskinið varð smám saman al-
vég fjólublátt, og áður en varði
tók að rökkva. Fjólulitt rökkur!
Hann lagði arminn um axlir vin
konu sinnar og þrýsti henni að
sér, en hún brosti upp til hans,
blíð og glöð. Sólin hvarf bak við
klettahæðirnar hinum megin
dalsins, og eftir örskamma stund
var komið myrkur. Þó var
stjörnuskinið nægilegt til þess
að greina mátti næsta umhverfi.
Ómar horfði út í geiminn,
stráðum blikandi ljósum næt-ur-
innar — skyldi hans eigin sól
vera meðal þeirra?
Það var eins og Me-lú hefði
lesið hugsanir hans, því að hún
mælti: „Heimkynni þín sjást
ekki héðan, við erum óralangt
frá þeim. En stærsta stjarnan
þarna úti yfir dalbotninum, er
Mó-na-la-na, þar sem ég á
heima. Þangað komum við
næst — og þá skiljast leiðir okk
ar, bláeygði vinur.“ Hún draup
höfði snöggvast, en svo leit hún
aftur upp og brosti til hans. „En
skipið á að standa þar lengi við
— öllum sem vilja er boðið til
dvalar niðri á hnettimum. Og þú
verður hjá okkur, við erum enn
ekki skilin — og kannski sjá-
umst við einhverntíma aftur, ef
örlögin leyfa það?“
Næsti áfangastaður var jarð-
stjarnan Mó-na-la-na, hin þriðja
í röðinni frá sólunum tveimur.
Hún var talsvert stærri en
Jörðin, en aðdráttaraflið þó
nokkru minna. Andrúmsloftið
var likt, og fyrir löngu búið að
útrýma úr því öllum hættuleg-
um sóttkiveikjum. Landrými var
mjög mikið, höf nálega engin,
heldur tiltöiulega mjó og gífur-
lega löng vötn, er kvísluðust líkt
og gormur um allan hönttinn, og
voru hvergi breiðari en svo, að
allsstaðar mátti sjá yfir þau, frá
einni strönd til annarrar. Fjöll
voru ekki há, en klettótt og sér-
kennilega mótuð, langir, stöllótt-
ir hamragarðar, með fögrum há-
sléttum efst, og gróðursælir dal-
ir á milli þeirra. En í hverjum
einasta dal voru tjarnir eða vötn,
og runnu frá þeim iygnar elfur
út í hin gormlaga höf.
Fjögur tungl gengu umhrverfis
hnöttinn, öll minni en máni jarð
ar, en málmauðug, og höfðu
hnattbúar þar námugröft.
Stjörnuskipið nam staðar fyrir
utan lofthjúpinn, en diskar þess
fluttu farþegana og fjölda starfs
fólks niður á jarðstjörnuna.
Foreldrar Me-lú litlu 'höfðu
boðið til sín sjálfum skipstjóran-
um Psíkk, svo og Ómari Holt,
Skóláhótelin d vegum
Ferðask rifstofu rik isim
bjóðayður velkomin i siiMar
d eftirtöldum stöðum:
1 MENN T A SK Ól.ANUM
LAUGARVATNl
2 SKÓGASKÓLA
3 VARMALANDI
í RORGA RFIRÐI
4 MENN TA SK Ó LA NUM
AKUREYRI
5 ElfíASKÓLA OG
6 SJÓMANNASKÓL
ANUM í REYKJAVÍK
Alls staðar er framreiddur
hitw vinsceli
lúxusmorgunverðin
(kalt borð). r
Lenai Dorma, Miro Kama,
ímennu Kha og Lollu litlu Hrat-
ara. Og er niður kom í flugstöð-
ina, var þar fjöldi fólks, er
keppti um að bjóða geimförun-
um til dvalar á heimilum sínum.
Þessar ljósbrúnu, lágvöxnu
manneskjur voru ákaflega gest-
risnar og þægilegar í viðmóti.
Vildu þær allt gera til þess að
heimsókn ferðafólksins yrði því
sem ánægjulegust.
Lenai Dorma flaug diski sín-
um með alla gesti Ú-mann Ga-
la og ídu-ta beint heim til þeirra
hjónanna. Þau bjuggu í dal ein-
um unaðsfögrum, á sléttri grund
við vatn. Bústaður þeirra líktist
einna helzt móteli; það var stór
tveggja hæða bygging, úr ljós-
grænum steini, stílhrem með
stórum gluggum og svölum. En
allt um kring voru smáhýsi, ætl
uð gestum, og í hverju þeirra
tvö herbergi, ásamt baðklefa.
Stóðu þau í víðlendum garði, þar
sem uxu hin fegurstu tré og
runnar, er báru litfögur blóm
og ávexti samtímis.
Ómari Holt varð minnisstæð
dvölin á Mó-na-la-na. Náttúran
var unaðsleg og mannlífið fag-
urt, en það, sem brá mestum
töfraljóma yfir líf hans þar, var
samvistin við Me-lú. Þau skildu
nálega aldrei, og voru alloft ein
saman, því að félagar hans á
stjörnuskipinu fóru víða, en
hann lét sér að mestu nægja hin
indælu heimkynni vinkonu sinn-
ar.
Hún vitjaði hans hvern morg-
un snemma, og fœrði honum ár-
bít, ávaxtarétti og aldinsafa —
þarna nærðust menn eingöngu á
slíkri fæðu. Og morguninn var
ljúfur í skini hinnar Ijósfjólulitu
sólar; þá gengu þau um garð-
ana, eða niður að vatninu, en 1
því bjuggu vitverur, sem Me-lú
gat talað við. Þær voru álíka að
stærð, og höfrungar, en fíngerð-
ari, og höfðu fjórar hendur, auk
ugga og sporðs. Áttu þær borg-
ir niðri á botni vatnanna, og úti
í höfunum, en frumstætt virtist
líf þeirra, enda þótt þær hefðu
allskírar gáfur á ýmsum sviðum.
Þær voru fjarska geðgóðar og
kátar; var mikil vinátta milli
þeirra og barna fólksins í dölun-
um, sem höfðu þær fyrir reið-
skjóta og ferðuðust um vötnin á
baki þeirra. Ekki töluðu þær á
sama hátt og menn, en gáfu frá
sér allskonar blísturshljóð, hviss
og muldur. Me-lú skildi þó mál
þeirra og gat talað það reip-
rennandi. Hún sagði að allir
lærðu það í bernsku sinni, í leik
við verur þessar, sem nefndar
voru Múl-da.
_ „Á bverju lifa þær?“ spurði
Ómar. „Éta þær aðra fiska?“
Me-lú leit til hans forviða.
„Hvernig meinarðu — að þær
drepi aðrar lifverur? — Nei, það
gerir enginn; þær nærast á
vatnagróðrinum, og svo gefum
við þeim ávexti fyrir perlur og
fallega steina, sem krakkarnir
okkar hafa gaman af.“
„Eru þá engar skepnur hér
sem að nærast á líkama ann-
ara dýra?“ spurði Ómar lág-
róma.
Hún horfði á hann með ótta i
augum, loks hristi hún höfuðið
og brosti. „Ég veit hvað þú mein
ar. Ég hef séð fræðslumyndir frá
hnettinum þínum — það var
hroðalegt! En hér kemiur það
aldrei fyrir. Við hlíðum öU
fyrsta boðorði Hinna Æðstu
Fræða: Verið hvert öðru góð,
gerið öðrum það sem þið viljið
að þeir geri ykkur.“
„Mig langar til að leggja
nokkrar spurningar fyrir Múl-
da,“ eagði Ómar. „Gætirðu kall-
að eina þeirra og túlkað fyr>r
mig?“
„Já, það skal ég gera!“ Hún
hló mjúklega og klappaði sam-
an lófunum. Svo gekk hún nið-
ur í flæðarmálið og gaf frá sér
háan blísturstón, nánast ýskur,
sem lét dálítið óþægilega í eyr-
um.
Hann fór á eftir henni, og að
stuttri stundu liðinni komu þrír
af þessum litlu hvalfiskum upp
á yfirborðið, skammt undan
landi. Þeir veifuðu litlum hönd-
um til Me-lú og syntu síðan upp
að fótum þeirra.
„Hver er mesta ánægja ykk-
ar?“ spurði Ómar Holt.
Muldur, hviss og blístur —
ómw gat ekki varizt brosi er
hann sá hinar yndisfögru varir
vinkonu sinnar móta þessi
skrítnu hljóð. En svarið kom að
vörmu spori: „Að fljóta í vatns-
skorpunni, langa sólskinsdaga,
og ræða um undur lífsins."
„Hafið þið engum skyldustörf
um að gegna?“
„Við sjáum um börnin, þegar
þau koma úr eggjunum, og kenn
um þeim öll okkar fræði.“
„Þær hafa ekki fjölskyldulíf
á okkar vísu,“ sagði Me-lú.
„Þetta er allt eitt félagsbú hjá
þeim.“ Hún brosti kankvíslega
og laut höfði.
Ein af vatnaverunum rétti
fram hendi sína til Ómars og
muldraði eitthvað.
„Hún er með gjöf handa gesti
mínum,“ sagði Me-lú. „Þú verð-
ur að þiggja hana — og rétta
út úr þér tunguna, þannig sýn-
urp við þeim þakklæti okkar.“
Ómar tók við gjöfinni, það
voru þrjár stórar, bláar perlur,
undurfallegar. Er hann hafði
þakkað fyrir sig, veifuðu „höfr-
ungarnir" höndum sínum 1
kveðj uskyni og hurfu í djúpið.
„Nú átt þú eftir að hitta kyn-
þátt skipstjórans okkar,“ mælti
Me-lú, er þau gengu heim\eiðis.
„Við skulum fara þangað á
morgun.“
, „Er hann héðan?“ spurði
Ómar undrandi.
„Já, hann er alinn upp hérna
á sléttunni fyrir ofan dalinn. Ég
þekki systur hans — hún er
mörg hundruð árum eldri en ég,
en alveg indæl kona.“
Hún sagði honum nú frá
Fjallafólkinu, sem var háþróað-
asti kynþáttur jarðstjörnunnar,
göfugar vitverur, sem vildu öll
um gott gera og ástunduðu
hreint og fagurt iíferni „Það
reynum við reyndar öll,“ sagði
Me-lú litla afsakandi. ,,En við,
Dalafólkið, höfum, því miður
ekki náð meiri þroska en það,
að við eyðum miklu af tíma okk
ax í leik og leti. _ En það er
svo indælt að lifa — finnst þér
það ekki líka, bláeygði vinur?“
Hvort honum fannat þaðt
Hann lagði arminn um hála
stúlkunnar, þrýsti henni að sér
og beygði sig niður að henni