Morgunblaðið - 03.01.1968, Side 20

MORGUNBLAÐIÐ. MIÐVIKUDAGUR 3. JANÚAR 196S
*•
MARY ROBERTS RINEHART:
SKYSSAN MIKLA
Þar var Jim ekki á sama máli.
— Þegar vi<5 komumst til botns
í þessu, sagði hann, — miunum
við komast að iþví, að Don Mioirg-
an, árásin á Bessie, hvarf EJvans
og jafnvel spellvirkin í kirkju-
garðinum, eru öll í samlhengi.
Hér hefur ekki verið glæpur
framinn í héraðinu í m'ínu minni.
Bér er löghlýðið fólk En svo
kemur hver dularfu'llur viðtourð
urinn á fætur öðTum. — Það
er hægt að hafa mörg einkenni
með aðeins einum sjúkdómi,
bætti hann við og glotti.
Hopper fór aftuir til borgar-
innar, til þess að hefja aftur
leitina að Evans eða líki hans.
Næsta dag voru lögregluíbátarn-
ir aftur komnir út á ána, og vand
leg leit var hafin aftur um allt
nágrennið. En Jim sat í skrif-
stofunni sinni og athugaði öll
gögn, sem fyrir lágu um málið,
en starði þess í milli á auðan
vegginn.
Doksins sendi hann eftir mér.
Þetta var síðdegis, og hann gaf
mér vindling og kveikti í honum
áður en hann hóf mál sitt. —
Mig langar til að biðja þíg að
hjálpa mér, Pat, sagði hann. Ég
þykist muna, að þú hafir ein-
hvern tíma unnið inni í borg-
inni. Þú ert kunnug skrifstofum
og öllu þessháttar.
— Ætli ekki það, sagði ég. —
Mér 'hefur að minnsta kosti ver-
ið fleygt út úr ýrnsum beztu
skrifstofum.
— Þú hlýtur nú samt að vita,
hvar til dæmis ritarar borða og
allt þessháttar, hvað þeir hafast
að og hvernig hægt er að ná sam
bandi við þá.
— Sambandi? Hvernig það?
— Fá þá til að tala. Ekki þá
ungu. Gömlu kellingarnar, Þær,
sem hafa verið í starfi svo sem
fimimitán ár eða rneira. Það er
ein slík í skrifstofunni þar sem
Morgan var á sínum tíma, en
hún vill ekki ljúka upp munni.
Ég er viss um, að 'hún andar
eingöngu með nefinu.
Þarna kom það. Hann vildi fá
upplýsingar um þessa Weston-
stelpu. — Þú verður að ná í
þær fyrir mig, sagði hann. Þeg-
ar Morgan kom heim aftur, rugl
aði hann fyrir þeim Lydiu og
Bill Sterling. Nei, þú þarft ekki
að setja upp þennan svip, ég hef
hvorugt þeirra grunað um að
hafa kálað Don Morgan. En kál-
að var 'honuim. Og þar var ekki
um neitt slys að næða. Þetta var
vel undirbúið, held ég, Það varð
að losa sig við hann. Hvers
vegna? Vegna iþess, að einhver
hataði hann eða var í hættu af
honurn.
— Hættu? Hverjum gat Don
Morgan gert mein? Til þess var
hann búinn að vera of lengi
burtu.
Hann yppti öxlum. Getur skeð
og getuir skeð ekki. Þú veizt,
hvernig hann fór. Það vita all-
ir. Hann strauk með stelpu, var
það ekki? Gott og vel. Segjum,
að hún hafi gifzt síðan. Eða að
minnsta kosti setzt að um kyrrt,
orðið skikkanleg, áunnið sér
stöðu í heiminuim, Ætli hún
vildi ekki halda í þá stöðu?
— Ég fæ enn ekki séð, hvern-
ig hann gæti orðið henni hættu-
legur.
— Hann hefði getað reynt að
hafa út úr henni peninga. Eða
þá, að maðurinn hennar hefur
ekkert vitað um þessa fortið
'hennar. Hvað ætli hún gæti ver-
ið gömul, á að gizka? Þrját'íu og
fimm?
— Já, eitthvað þar um bii,
býst ég við. Ég er ekki viss um
það. Hún var mjög ung, þegar
þetta gerist, eftir því sem Lydia
segir.
— Það sem ég vil, að þú ger-
ir, er að ná í þennan kvenmann.
Reyndu að komast að því, hvern
ig þessi Weston-'kvenmaður leit
út. Hvar hún átti heima.
Kannski er einhversstaðar til
mynd af ‘henni. Ef svo er, þá vil
ég fá hana. Hvað segirðu um
þetta?
Ég stóð upp, bálvond. — Þú
heldur, að þetta hafi verið
Bessie, er það ekki? Og að Tony
hafi hjálpað henni til að koma
líkinu fyrir? Ég segi ekki annað
en það, að m'ér finnst ....
— Hlustaðu nú á mig, Pat.
Vertu nú sanngjörn. Hugsum
okkur, að hún hafi hitt Mtorgan,
fengið reiðikast og slegið hann
niður í sundlaugina. Hún getur
ekki náð honum upp atftur, sivo
að hann drukknar. Við vitum,
að Tony var úti þetta kvöld og
þó ekki í klúibbnum allan tím-
ann. Segjum að hún hatfi hitt
hann og sagt honum alla söguna.
Þetta eru bölvuð vandræði og
hann verður að hlítfa henni
mömmu sinni. Hvað getur hann
gert? Hann flytur lákið eins
langt burt frá Klaustrinu og
hann getur, og þar sem hann
hefur aldrei þekkt Morgan, hef-
ur enginn hann grunaðan. Þú
verður að muna, að hann hafði
kappnógan tíma. Hann játar
sjálfur, að hann hafi ekki komið
heim fyrr en klukkan háltftvö.
En ég tók þetta ekki í mál.
Það gat einhver annar gert skít-
ver.kin þeirra. Ég gat ekki farið
að njósna um húsbændur mína.
Ég man, að Jim maldaði í mó-
inn og meira að segja elti mig
alla leið út að dyrum, þegar ég
fór.
— Athugaðu miál'ið, sagði
hann. — Bf Tony er við þetta
riðinn, hefur hann sennilega
verið tilneyddur. Ef hann er það
ekki, hversvegna þá ekki að
reyna að hreinsa hann af því,
áðuT en hýenurnar frá saksókn-
aranum reyna að éta hann upp
með húð og hári? Og, vel á
minnzt: Etf þér skyldi snúast hug
ur, iþá er naínið á kellingunni
Oonnor. Ungtfrú Connor. Hrein
mey og hreykin af því!
48
Ég svaf ilia um nóttina. Þetta
féll allt ó'hugnanlega vel sarnan
sem Jim hafði verið að segja. Og
gæti meira að segja verið skýr-
ing á Evansmálinu. Segjum, að
Evans hefði sloppið út úr sjúkra
húsinu þessa sömu nótt? Hvert
var Mklegra að hann myndi
labba en til Klaustursins? Ha,nn
kynni að hafa séð Töny. Gæti
meira að segja hafa hjálpað hon-
um. En hann myndi aldrei
ljóstra upp um hann. Heldur
mundi 'hann strjúka eitthvað
burt. Það var meira að segja
hugsanlegt, að Tony heíði hjálp-
að honum til að strjúka, hugsaði
ég, döpur í skapi.
22. kafli.
Þá kem ég l’oksins að hinu
raunverulega sorgaretfni okkar.
Þó kom það ekki strax. Ntokkrir
friðsælir dagar liðu áður — Amy
var farin og Maud kom niður á
hverjum degi til að drekka te.
Tony lagði áherzlu á að vera
þá á staðnum, en hann sá —
ekki síður en ég — breytinguna,
sem á henni var orðin.
Einn daginn, þegar veðrið var
sérlega gott, ákvað hún að fara
ofurLítið út í garðinn. Ég náði í
kápu handa henni og Andy Mc
Donald leiddi hana með mér,
hægt og hægt, allt kring um
húsið. Við skoðuðum gróður-
húsin og sitt'hvað fleira. Þegar
þessu var lokið, settist hún á
bekk og leit á gamla manninn,
sem henni þótt afskaplega vænt
um.
— Þú ert búinn að vera hérna
lengi, Andy, sagði hún. Ef ég
verð einhverntíma að fara héð-
an, þá vona ég, að þú getir verið
hér átfram.
— Fara héðan, frú?
— Þetta er al'lttof stórt fyrir
mig eina, og ekki verð ég eilíf
fremur en aðrir.
— Þér lifið mig að minnsta
kosti mörg ár, sagði Andy ein-
beittur. Og hvað snertir að fara
héðan, þá mundi yður aldrei
líða vel annarsstaðar.
— Nei, sagði hún og þagði síð-
an stundarkiorn. En þegar hún
fór atftur að tala, var það um
Evans. — Hvað er um hann?
spurði 'hún. — Þú þekktir hann
vel. Átti hann nokkra óvini?
— Það má svara því bæði með
sjá og nei, sivaraði Andy var-
lega. — Hann var efcki það sem
kalla mætti vinsæll maður. En
hinsvegar skipti hann sér ekki
mikið af öðrum, ef svo rnætti
segja. Og hann var ekfci sérlega
skrafhreifinn.
Hún stóð upp og leit fast á
gamla Skotann. — Þú heldur, að
hann sé dauður, er það ekki?
— Ef hann er, ætti líkið að
finnast. Og það er öfundið enn.
— Jæja, það gæti nú verið í
ánni, Andy.
— J'á, vitanlega, svaraði Andy
en þagnaði síðan.
Þegar Maud batnaði, fylltist
al'lt af gestum hjá ofcfcur. Flesta
þeirra hitti ég, en þó voru ifrá
því nokkrar undantekningar.
Einn daginn sagði hún, að sig
langaði að 'hitta Lydiu, og Lydia
kom seinnipart dagsins. Þetta
var skemmtileg heimsófcn og
Maud hellti sjálf í tebollana við
arininn, en rétti kökurnar. Að-
eins einu sinni, þegar Lydia var
að svara miér einhiverju, leit
Maud á hana, svo að ég tæki
eftir því, og tdlitið var hugsi og
næstum dapurlegt.
Þegar Lydia stóð uipp til að
fara, tók Maud í hönd henni og
hélt lengi í hana. — Við sfculum
sleppa ftortíðinni, elskan mín. —
Það er framt'íðin, sem öUu iruáli
skiptir. Og ég vona, að þú verðir
hamingjusöm.
— Ég er þegar hamingjusöm,
sagði Lydia.
Ég <he(f verið að velta þvá fyr-
ir mér síðan, til hvers hún hatfi
verið að senda etftir Lydiu, þenn-
an dag. Var hún enn í óvissu?
Eð'a hafði hún þegar gert þessa
áætlun sína? Ég man eftir að
Lydia stöðvaði mig, frammii í tfor
sttotfunni og greip í handl'egginn
á mér. — Hún er atfskaplega
áhyggjutfull, er hún það ekki,
blessuð manneskjan? En hvers-
vegna? Er það Tony?
— Hún hefur verið mjög veik,
Lydia.
— Já, kannski það sé toara það,
sagði hún . — En ef ég vœri
spurð ..........
Reynolds var að hjálpa henni
í kápuna, frammi í forstotfúnni,
en Thomas var vdð dyrnar og
Stevans úti fyrir bílnum hennar.
— Guð minn góður, hvaða skil
yrði þú verður að lifa við, Pat.
Ég held ég mundi aldrei þola
það.
Við hitturn talsvert oft Marg-
ery Stoddard, þegar Maud fór að
batna. Ég held, að hún hatfi verið
talsvert einmana, bæði vegna
þess, að þegar Julian var ekki í
skrifstofunni, var hann úti á
vedðum. Hún hafði aldrei tekið
mikinn þátt í samfcvæmum. En
hún 'hafði áhyggjur af ástand-
inu yfirleitt, enda þótt hún
nefndi það ekkert við Maud.
Hún hitti mig eina, eánn dag-
inn og sagði mér þá, að hún hafi
sent börnin til fóilfcsins hans Jul-
ians í höimsókn. — Ég sakna
þeirra óskaplega, sagði hún, en
Julian þótti það öruggara. Að
minnsta kosti vil ég efcki hafa
þau hérna, ef ein'hver rnorð-
vargur er á ferðinni.
Hún minntist aldrei á Bessie,
né ritfrildið, sem ég hafði orðið
áheyrandi að á stígnum, en
stundum sá ég að hún leit á mig,
rétt eins og til þe®s að vita,
hvað ég legði upp úr þvi. Þegar
þær háttust, sem sjaldan var,
voru 'þær kuldalega kurtieisar
hvor við aðra. En oftar en einu
sinni, sá ég hana elta Bessie með
augunum, og mig hnykkti við
þvi, sem ég sá í þeim auguim,
Einn daginn sagði Maud
henni, að svo kynni að fara,
að ihún losaði sig við
Klaiustrið. Við vorum úti í húsa-
garðinum í snarpri golu, og ég
man eftir, að Maud var að
prjóna. Hún varpaði þessari
sprengju sinni hægt tog rólega.
— Það er allt of stórt og ytfir-
leitt eru svona stór hús alveg að
komast úr tízku. En það gæti
orðið ágætis barnáheimilishús.
— Öll þessi herfbergi handa börn
um til að leitoa sér í og þessi
garður handa gamla fólkinu til
að liggja í sólskiniin'U.
Margery var á svipinn eins og
hún tryði þessu efcki. — Þú
meinar þetta ekki í alvöru, sagði
hún. — Þér getur efcká verið al-
vara.
— Jú, vitanlega er mér al-
vara.
— En hvað um hana Ttony,
sem þykir svo vænt um húsið?
— Tony skilur þetta, svaraði
hin alvarlega, og svo sló hún út
í aðra sáimia.
Hún var þá þegar búin að
taka ákvörðun sína, enda þótt
við vissum þáð efcki. Og hvernig
hafði það átt að vera? En hún
hafðá hatft allar þessar rúmlegu-
vikur til að hugsa um það, og nú
var hún áfcveðin.
En þó ekki alveg strax. Hún
gatf sjáltfri sér noktourra daga
frest. Hún þurfti að styrtojast.
Og einnig að gera áætlanir. Hið
ytra var hún alveg eiras og hún
átti að sér. Hún hatfði eitthrvert
fólto í teíboði í raæstu vitou te-
boði, sem nú reyndar var mest
RAFHITABLÁSARAR
Blásari til festingar á vegg.
Er fáanlegur í stærðunum 3, 5,
10, 15 og 25 kw 3ja fasa 380/
220 v.
Blásari til að standa á gólfi. Eink-
um ætlaður til notkunar I ný-
byggingum. Er fáanlegur í stærð-
unum 5, 10, 15 og 25 kw 3ja fasa
380/220 v.
Blásarana útvegum við með stuttum fyrirvara. Hafið samband
við
JOHAN RÖHNING
Skipholti 15 — Símar 10632 og 22495.