Morgunblaðið - 23.03.1968, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 23. MARZ 1968
Guðrún Jónsdóttir
á Eyri — Minning
ELZTA kona í Árneshreppi,
Guðrún Jónsdóttir, anda'ðist að
heimili sínu Eyri í Ingólfsfirði
8. jan. sl. og var jarðsungin að
Árnesi 27. sama mánaðar. Alla
ævi var hún heilsuhraust, rúm-
föst var hún ekki nema rúma
viku fyrir andlát sitt og hélt að
mestu andlegum kröftum fram
tii hinztu stundar.
Guðrún var fædd í Norður-
firði í Árneshreppi 23. sept. 1870
og því komin á 98. aldursár, þeg
ar hún lézt. Foreldrar hennar
voru þau hjónin Jón Jónsson
bóndi í Norðurfirði og Ingibjörg
t
Elskulegur eiginmaður
minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
Guðsteinn Einarsson,
lézt í Landakotsspítala að-
faranótt 22. marz 1968.
Hertha Einarsson,
Elsa Guðsteinsdóttir,
Margeir Ingólfsson,
Anný Guðsteinsdóttir,
Wendel Baker,
Bent Guðsteinsson,
Guðlaug Ragnarsdóttir
og barnabörn.
t
Útför konu minnar, móður,
tengdamóður og ömmu,
Guðlaugar Jónsdóttur,
Merkurteig 4, Akranesi,
fer fram frá Akraneskirkju
þriðjudaginn 26. marz kL
14.00.
Blóm og kransar afbeðnir.
í>eir, sem vildu minnast
hinnar látnu láti Sjúkrahús
Akraness njóta þess.
Hjalti Benónýsson,
Guðbjörg Hjaltadóttir,
Jón B. Hjaltason,
Sigurrós Jóhannesdóttir
og barnaböm.
t
Hjartkær eiginmaður minn,
faðir okkar og tengdafaðir,
Böðvar Jensson,
Kársnesbraut 1S,
lézt í Borgarsjúkrahúsinu
21. marz.
Sigríður Þórarinsdóttir,
Margrét Böðvarsdóttir,
Margrét Sigurðardóttir,
Gunnar Böðvarsson.
t
Jón Eyþórsson
veðurfræðingur,
var jarðsettur að Þingeyrum
í Húnavatnssýslu laugardag-
inn 16. marz.
Minningu hans hefir verið
margvíslegur heiður sýndur
af stofnunum, félögum og
einstaklingum og þökkum við
það af alhug. Sérstakar þakk
ir færum við Guðmundi
Jósafatssyni frá Brandsstöð-
um fyrir ómetanlega aðstoð.
Börn, tengdabörn og
bamabörn.
Gísladóttir. Sjö ára gömul missti
hún föður sinn og ólst upp með
móður sinni fram á tvítugsald-
ur. Þá gekk hún að eiga Guð-
mund Arngrímsson, bónda á
Eyri, sem þá var ekkjumaður,
en fyrri kona hans hét einnig
Guðrún. Sonur þeirra var Jón,
er lengi bjó á Seljanesi í Árnes-
hreppi. Þessum stjúpsyni sínum
reyndist Guðrún sem bezta móð-
ir. Einnig var hún stjúpa tveggja
barna Guðmundar manns síns,
sem hann átti áðuT en hann
kvæntist, þeirra Guðmundar
skipstjóra, sem kenndur var við
Eyri og lengst af bjó á ísafirði,
og Þorbjargar, ekkju Eiríks
Einarssonar frá Sandnesi, hafn-
sögumanns á tsafirði. Þessum
stjúpbörnum sínum gekk hún
einnig í móður stað, enda elsk-
uðu þau hana og sýndu henni
ávallt mikla ræktarsemi.
Guðrún og Guðmundur eign-
uðust fimm mannvænleg börn:
Guðjón bónda og hreppstjóra á
Eyri, Ólaf framkvæmdastjóra í
Reykjavík, Guðrúnu ekkju Guð-
mundar Magnússonar skipstjóra,
nú til heimilis í Hafnarfirði,
Hólmfríði, sem er látin, og Jón,
sem á heima í Reykjavík. Um
70 afkomendur GuðTÚnar munu
nú vera á lífi.
Hjónaband þeirra Guðmundar
Amgrímssonar og Guðrúnar
var hið farsælasta. Eyri er lítil
jörð, en þó búnaðist þeim þar
fudðuvel sakir dugnaðar og hag-
sýni og voru alltaf fremur veit-
endur en þiggjendur. Guðmund
ur var hinn mesti atorkumaður,
góður búmaður, verkhagur og á-
gætur sjómaður. Hann var hraust
menni og snarmenni, svo að orð
var á gert, en fremur dulur í
skapi, vel greindur, manna gam
ansamastur og or’ðheppinn. Þau
hjón voru samhent og lét Guð-
mundur sér mjög annt um
heimili sitt. Heyrði ég til þess
vitnað, þegar ég var drengur,
að Guðmundur hefði eitt harð-
indavor farið einn á báti frá
Ingólfsfirði undir Hornbjarg og
hlaðið hann þar af fugli og eggj-
um. Sigldi hann svo til baka
einn i norðan bráðaleiði fyrir
Strandir inn á Ingólfsfjörð, og
var veðrið ekki betra en það,
að vanur formaður á sexæring,
sem lagði af stað frá Homi sam
tímis Guðmundi, setti upp á
Dröngum.
Guðmundur lézt úr lungna-
bólgu tæplega hálfsextugur
sumarið 1915. Börn hans voru
þá öll komin upp. Nokkru fyrr
höfðu þau hjónin tekið tvö fóst-
urböm. Annað þeirra er Eirík-
ur Eiríksson, síðar bóndi í Galt-
arvík og víðar. Voru foreldrar
hans barnmargir og fátækir.
Hitt fósturbamið, frú Ólína Sig-
t
Þakka auðsýnda hluttekn-
ingu við andlát elskulegrar
eiginkonu minnar,
Elínar.
Knud Freuchen Pagh.
t
Þökkum innilega auðsýnda
samúð og hlýhug við andlát
og jarðarför
Kristínar Magnúsdóttur
hjúkrunarkonu,
Neskaupstað.
Jóhann Magnússon,
börn, tengdasonur,
bamaböm, barnabarna-
böra og systkin.
valdadóttir, er náfrænka Guð-
rúnar. Tóku þau hjón Ólínu til
sín, þegar faðir hennar dó frá
fjómm ungum börnum. Bæði
þessi fóstuTböm sýndu Guð-
rúnu umhyggju og ræktarsemi
sem væri hún móðir þeirra.
Eftir lát manns síns hélt Guð-
rún áfram að vera á Eyri hjá
Guðjóni syni sínum og hinni
ágætu konu hans, Sigríði Hall-
dórsdóttur, en Guðjón tók við
búi að föður sínum látnum.
Rýmkaðist nú brátt efnahagur
heimilisins, bæði var Guðjón
athafnamaður hinn mesti og svo
var um það leyti hafin starf-
ræksla síldarsöltunarstöðva á
Eyri.
Þegar Guðrún var fyrir löngu
orðin ekkja og nokkuð við ald-
ur, lézt Hólmfríður dóttir henn-
ar frá ungum börnum. Tók þá
Guðrún að sér eitt barnið, Ey-
borgu Guðmundsdóttur, sem nú
er listmálari og á heima í
Reykjavík, og sá að öllu leyti
um uppeldi hennar.
Eftir að Guðjón sonur hennar
missti konu sína árið 1961, var
Guðrún áfram á Eyri í skjóli
hans og sonarsonaT hans, Ólafs
Ingólfssonar, og konu hans,
Svanhildar Guðmundsdóttur,
sem reyndist henni frábærlega
vel. Rúm 77 ár dvaldist Guð-
rún á EyrL Hún kom þangað
ung stúlka, þar var hún lengi
húsmóðir á mannmörgu heimili
og þar var hún í ellinni umvaf-
in ástríki elzta sonar síns,
barnabama og bamabarnabarna.
Hún var tengd Eyri svo sterk-
um böndum, að hún gat ekki
hugsað sér að vera annars stað-
ar til langframa, þótt hún ætti
þess kost. Eyrr á árum var hún
þó stundum um tíma hjá börn-
um sínum í Reykjavík, en óðara
en varði greip hana heimþrá.
Ég, sem þessar línur rita,
þekkti Guðrún vel bæði sem
unglingur og fullorðinn maður.
Hi'ui var meðalkona á hæð, gerð
arleg og sviphýr, með glóbjart
mikið hár. Hún var haeglát og
háttvís á framkomu og svo mik-
il skapstillingarkona, að aldrei
sást sinni hennar bregða. Hún
lét ekki mikið að sér kveða út
á við, heimili sínu helgaði hún
alla starfskrafta sína. Eins og
börn hennar, ættingjar og sam-
búðarfólk mega gerst vita, var
hún hjartahlý og glaðlynd og
birtust þessir eiginleikar fyrst
og fremst í bamgæzku hennar.
Hvarvetna kom hún fram "til
góðs og leitaðist við að rétta
þeim hjálparhönd, sem miður
máttu sín. Hún var nærfærin
við sjúkra, var ljósmóðir margra
bama og tcúcst mjög vel að sitja
yfir sængurkonum. Allir þeir,
sem slegnir voru kvíða og von-
leysi. áttu hjá henni öruggt at-
hvarf, huggáði hún þá og gladdi
með skapstyrk sínum og bjart-
sýni. Á langri ævi bar henni
margt mótdrægt að höndum, en
trúartraust hennar veitti henni
þrek í andstreymi og gæddi
hana mildi og mannkærleika. Nú
er þessi hugljúfa góða kona
horfin héðan úr heimi eftir
langt og vammlaust líf. Við
sveitungar hennar minnumst
hennar með söknuði og virð-
ingu og sendum börnum henn-
ar, ættingjum og ástvinum inni-
legust samúðarkveðjur.
Símon Jóh. Ágústsson.
Jóhann Sveinbjörns-
son — Minningarorð
JÓHANN Sveinbjömsson fyrr-
verandi tollvörður á Siglufirði
andaðist að Hrafnistu hinn 8.
marz og var jarðsettur frá Foss-
vogskirkju hinn 18. sama mán-
aðar. Mig langar til að minnast
þessa gamla vinar míns og sveit
imga með nokkrum orðum.
Jóhann var sonur Sveinbjam-
aT bónda Halldórssonar að
Brekku í Svarfaðardal og Önnu
Jóhannsdóttur konu hans. Munu
ættstofnar hans flestir eiga ræt-
ur í Svarfaðardal, og þáð langt
aftur. en hér verður ekki nema
fátt eitt tínt til af slíku. En
svo að nefndir séu einhverjir
frændur Jóhanns, sem mörgum
eru kunnir, má geta þess, að
hróðir hanns var Tryggvi Svein
hjörnsson sendiráðunautur í
Kaupmannahöfn, en föðurbróðir
þeirra bræðra var séra Zóphóní-
as Halldórsson í Viðvík.
Alvara lífsins vitjaði Jóhanns
snemma. Meðan hann var enn á
harnsaldri lézt faðir hans úr
haldsveiki, og varð það hlut-
skipti Jóhanns að vínna búi
mdður sinnar og síðar stjúpa,
eftir að móðir hans giftist öðru
sinni og þau fluttust að Selá á
Árskógsströnd. Á þessum árum
var búskapur víðast smár, en
sjórinn var bjargvætturinn, sem
á var treyst, og á sjóinn lá leið
Jóhanns undír eins og hann
hafði burði til. Gerðist hann
komungur mikill og harðfengur
sjómaður, fór í hákarlalegur, síð
ar var hann á skútum, og þótti
vel skipað rúm hans jafnan. Þó
stóð hugur hans öðrum þræði til
búskapar, og þegar hann rúm-
lega tvítugur giftist frændkonu
sínni Sesselju Jónsdóttur frá
Tjörn, settu þau saman bú, fyrst
að Brekku, en síðan á Sauða-
nesi á Upsaströnd. Ekki var
auður í garði hjá þeim hjónum,
en fjöiskyldan gerðist brátt
stór. Hvarf Jóhann þá að því
ráði að bregða búi og gerast sjó-
maður á Dalvík, en þegar kona
hans missti heilsuna leitaði hann
með fjölskyldu sína tii Reykja-
víkur og var þar togarasjómaður
um skeið. Meginþáttaskil verða
svo í lífi hans, þegar hann verð-
ur tollvörður á Siglufirði um
1930, en því starfi gegndi hann
með sæmd þar til hann lét af
störfum fyrir aldurs sakir og
fluttist þá aftur til Reykjavík-
ur og dvaldist þar það sem eftir
var.
Þetta er fátækleg upptalning
á nokkrum æviatriðum Jóhanns
Sveinbjörnssonar. Hann fór
ekki varhiuta af harðri lífsbar-
áttu fremur en aðrir íslenzkrir
alþýðumenn af hans kynslóð, og
er slikt ekki svo mjög í frásög-
ur færandi. Hitt er fremur frá-
sagnarvert, að Jóhann varð fyr-
ir fleiri áföllum í einkalífi sínu
en flestir menn aðrir. Kona
hans dó af slysförum á bezta
aldri frá börnunum hálfstálpuð-
um, og síðan tók raunar við
hvert áfallið á fætur öðru. Mér
er ekki kunnugt um neinn
mann annan, sem goldið hefur
annað eins afhro’ð í ástvinamissi
og Jóhann Sveinbjörnsson. Við
lát hans eru aðeins þrjú börn
Lýst eftir öku-
manni og vitnnm
Rannsóknarlögreglan óskar eft
ir að ná tali af jeppabílstjóra,
sem varð vitnl að árekstri á
mótum Snorrabrautar og Lauga-
vegar 15. febrúar sl. Einnig eru
önnur vitni, ef einbver eru, beð-
in að gefa sig fram.
Áreksturirm var’ð með þeim
hætti, að leigubíll kom niðuT
Laugaveg, en Saab-bíll og jep>pí
óku samhliða suður Snorrabraut.
Nam jeppinn staðar á gatnamót-
unum, en Saabinn hélt áfram og
lenti þá í árekstri við leigubíl-
inn. Báðir bílstjórarnir segjast
hafa ekið á grænu IjósL
hans af átta á lífi, og auk þessa
féllu í valinn í kringum hann
margir nákomnir frændur hans
og tengdamenn í blóma lífsins,
og var því líkast, sem sá mælir
ætlaði aldri að verða fullur. Má
sem dæmi nefna þá hörmung,
þegar tveir tengdasynir hans
drukknuðu ungir hvor á sínu
skipi, í sama mannskaðaveðrinu.
Að öðru leyti skal þessi rauna-
ferill ekki rakinn, enda er hans
minnzt hér aðeins fyrir þá sök,
að hann sýndi svo glöggt af
hverjum málmi Jóhann sjálfur
var gerður. Allt stóð hann af
sér með dæmafárri karlmennsku.
Þótt hann væri mikill tilfinn-
ingama’ður, lét hann sér ekki
bregða, svo að menn sæju. Hann
kunni að bera harm sinn í
hljóði, æðrulaus og fáorður, og
halda áfram för sinni uppréttur,
þegar hver hrinan var um garð
gengin. Það vakti eftirtekt og
aðdáun margra, hvilíkt þrek
þessum manni var gefið til að
þola mikla persónulega harma.
Jóhann Sveinbjömsson var
um margt eftirtektarverður per-
sónuleiki. Hann var hár maðúr
vexti, frríður sýnum og vörpu-
legur á vellL Hann var alvarleg-
ur í bragði og tót í fasi, eflaust
dulur að eðlisfari og hafði löng-
um fá orð um hluíina. En hann
var prýðilega greindur maður og
hugsaði margt, og við nánari
kynningu var hann hýr og kým-
inn og vildi þá gjarnan ræða
margt, sem fyrir hann hafíi
borið á lífsleiðinni. Hann kunni
frá mörgu að segja frá fyrri tíð
á Norðurlandi og ritaði jafnvel
nokkrar minningar sínar, og
Innilega þakka ég vinarhug
fólksins er heimsótti mig á 80
ára afmæli mínu þann 1.
marz síðastliðinn, og heiðraði
mig með gjöfum og heillaósk-
um. Þar á meðal var vegleg
gjöf frá nokkrum vinum mín-
um í Bæjarsveit í Borgar-
firði, er þeir færðu mér um
langan veg; ennfremur þakka
ég innilega tengdadóttur
minni og syni er sáu um mót-
töku gestanna af mesta mynd-
arskap.
Guð gefi ykkur öllum far-
sæla framtfð.
Agúst L. Pétursson,
Keflavík.
Hjartans þakkir sendi ég
vandamönnum mínum og öll-
um vinum og kunningjum fyr
ir skeyti, gjafir, blóm og hlý
handtök á 75 ára afmæli
mínu 14. f. m.
Guðmundur Magnússon,
Kirkjuteig 33.