Morgunblaðið - 11.11.1969, Side 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 11. NÖVEMBER 196S
Guðrún Vigdís Hjálm
arsdóttir — Minning
í dag fer fram frá Fossvogs-
kirkju útför Guðrúrra.r Viigdísar
Hjálmarsdótt’ur, sem lézt, eftir
langvinua vaniheilsu, hinrn 1. þ.m.
Okfcur, sem nú fylgjum henmi
síSasta áfangann til hvíldar í
skauti fósturjarðarininar, finnst
mifcill sjónarsviptir við hvarf
hennar úr samfélagi okkar,
hérna megin landaimaera lífs og
dauða.
Guðrún Vigdís var faedd hér
í borgin.ná hinn 14. marz 1930 og
var Því enn í blóma aldurs, þeg
ar kallið kom til hennar, eða að
eins 39 ára að aldrí.
Foreldrar henmar voru hjón-
in Valgerður Guðmumdsdóttir
og Hjálmiar Jóhannsison, múrara
mieistari, sem er látinn fyrir rúm
um þremur árum. Hún stundaði
nám í Menntaskólanum í Reykja
vik og lauk þaðan sfúdenitsprófi
úr stærðfræðideild skólams vor-
ið 1950. Nokkru sáðar tók hún
til starfa sem 'teifcnari í skrif-
stofu borgarverkfræðings og
starfaði þar um árabil, eða þar
til hún réðst til Hauíks Péturs-
swnar, verkfræðings og starfaði
í teifcnistofú hans til æviloka.
Fjölskyída heniraar hefir á
undanförnum árurn orðið fyrir
mörgum og miklum áföllum og
manntjónd, sem hún mætti með
frábæru æðruáeysi og styrk sér
stæðs persómuiieika, scm óvenju
liega þroskuð skapgeTð, góðar
gáfur og reynsla höfðu átt sinn
þátt í að móta. Er mér sérstak-
t
William Lænkholm
dýralæknir.
F. 19. 12. 1895. D. 8. 11. 1969.
Halldóra Lænkholm
Gunvor og Spren Langvad.
t
Ástkær eiginkonia mín
Rannveig Jónsdóttir
aradaðist á Laradspítailairaum
8. þ.m.
Davíð Halfdánarson
og börn.
t
Útför móður okkiar, teingda-
móðúr og ömarau
Jónínu Jónsdóttur
verðúr gerð frá Fossvogs-
kirkju miðvikudaginin 12.
þ.m. kl. 1,30. Þeir er vildu
mdnniast hmniar látnu er bent
á tíkmarstotfiraanir.
Svavar Kristjánsson.
lega minnisstætt er hún stóð yf-
ir imoldum föður síras. Veit ég að
hún var þá og sáðan, ásamt
bræðrum sírauim, mikil stoð móð-
ur siranar í þeirra sameiginlegu
raureum. En því hlutverki taka
nú við bræður heranar tveir,
þeir Björgvin Ra.gn a,r og Guð-
miundur, báðir ágætis menn og
önnggir og ástfólgndr synir móð-
ur simnar.
Guðrún Vigdís var engin há-
vaðakona. Hún var hógvær og
hlédræg og ljúf og glöð í fram-
komu allrL Um veikindi sán
ræddi hún aldnei, heldur bar
þau með þolinmæði og stiilingu.
Þegar blé varð á þrautum henn-
ar, mátti ekki rraerkja á fram-
kiorrau hennar, að raeitt væri að,
enda þótt vitað væri að henni
var ljóst að hverju stetfndi.
Meðan kratftar leyfðu ferðað-
ist 'hún mikið í lieyíum síraum,
bæðd iraraan lands og utan. Hún
var mikill feguirðardýrkamdi og
fróðleiksfús og bún lætur eftir
sig satfn mynda og amraarra minja
frá fierðuan síraum, sem bera vott
um þetta.
En það, sem mest er u>m vert
er það, að hún skiluT eftir í hug-
um okkar bjarta og hreiraa minn
ingu um góða og göfuga per-
sónu, sem bar með sér góðvild,
hlýju og yl, sem gerðí tífið bjart
ara og betra umhverfis hana.
Það er gott að miranast hennar
og miiraniingin um haraa mætti
verða okkur mörgum ámimning
til 'eftirbreytrai.
Við fráfall Guðrúnax Vigdís-
ar verður enginm héraðsbrestur,
svo sem stumidum er komizt að
orði, er háreistar eikur falla, en
tjónið, sem við bíðum verður
ekki þar fyrir mirana. I því sam-
bamdi koma mér í hug orð skálds
ins, sem sagði:
„Þá eik í stormi hrynur háa,
hamra því beltin skýra frá —
en þá fjólan fellur bláa
failið það enginn hisyra má:
en aragan horfin iranir fyrist
urtabyggðin hvers hefir misst.“
E.H.
í DAG verður til moldar borin
vimfcona mín og bekkjarsystir
Guðrún Vigdís Hjákraarsdóttír.
Hún fæddiist hér í Reykjavík
14. marz 1930, dóttir hjónanraa
Vafligerðar Gúðmundsdóttur og
Hjákniars JófhaninisBioniar, sem lézt
fýTir rúmum þrern árum.
Kyrarai okkar hétfust fyrst
haiustið 1946, er við siettumst
báðar í 3. befck MemntaiSfcó'iainis í
Reyfcjavík. Við kioraum sitt úr
hvorum skólarauim, aiuitt sæti var
vilð hilið mér og settist húm þar.
Frá þeirri stumidu hófst sú vin-
átta, sem haidizt hietfur allt til
þessa, vimétta, sem aidrei bar
skuigiga á, þótt ólikar við vænum.
Hún var heilisteyptiur persómu-
iieiki, áfcveðin í sfcoðuraum, hrein
og bein og einkar samwizkuisöm
við ailit það, sem hún tók sér
fyrir hendiur. Dul var hún í
sbapi, flíkaðd ekki tikfiniraiiragum
sánum, en mjög tryigg í lund,
huigsaði otft meina um það, hvem
ig afðrir hetfðu það heldiur em
húm sjálif. Kom það vel fnam, er
hún lá bairaalegiuina, þá vaæ hún
sáirlþjáð alitatf að buigsa um, að
vel fætri um þá, sem hjá hiemrai
voru.
Stúdentasprótfi úr stærðtfiræði-
dieild Memntasfcó'lams iauk hún
vorið 1950. Vorum við 122, er
liufcum þá prótfi og eru nú 4
hortfnir úr hópniuim. Nátitúru-
fræði var heinmiar uppélhialdisigreim
í skóiainum allla tíð, em artf&tt vaæ
að leggja út í það niám á þeim
túraa, þar eð eragim grein heruraar
var kerand hér heimia.
Guðrún hótf startf hjé Bruma-
bótafélagi íslamds raokkru seinina,
varan þar í raokkur ár, en hvárf
þaðan og lær'ðd teikiraun hjá borg
Kveðja frá bróðursonum.
Örstutta líf. — Hve fljótt að födiraa þrá,
sem faigurt brosti hjacrtams vima til.
Hve stutt sú g'ieðistumd, sem amdinm á,
eitt amdvarp, svo er lífið ékká til
Dauði, æ, þú sári sorgavaldur,
sverðd þínu breytir jaifnam kaldur.
Horfin ertu fræmfca, bros þín burt.
Við bróðúrsynir þínir fellum tár.
Hværsvegraa þú? Með bamnsrödd blítt er spurt.
Því beiðstu, ei Dauði, með að veita sár?
Þú firæmka, vairst svo góð og veittir gleði.
Þín Guðstrú jafnam gjörðum þímum réði.
Hvert bros þitt firænfca, færði ofckur sól,
svo fluittu og hlýleg orð þín birtu og yl.
Við fundum hjá þér, fagurð, gleði, Skjól,
íögnuð veitti þín að korraa til.
— Er trauistur htefcfcur tenigdur l'ífstíð þimmi,
tryggir okkur þig, í mirarairagummi.
Þú varst fræmfca, æ svo umdur sterk.
Andamis ríkdóm — gulli dýrri bamst.
Af alúð jatfraam sýrhvert vammistu verk,
og veittir gleði hvar, sem stödd þú varst.
Eftir þjámiirag, æ er svetfinir.m sæitur.
Sofðu frænka rótt, við Jeisú fætur.
Björk.
t
Móðir mín
Kristín Jónsdóttir
frá Hvanná
verður jarðsumgin frá Foss-
vogskirkju miðvikudaginn
12. raóv. kl 15.00.
F. h. aðstamdenda,
Sigríður Hagalín.
t
Maðurinn miran og faðir
okkar
Guðjón Magnússon
skósmíðameistari,
Ölduslóð 8, Hafnarfirði,
verður jarðsiumigimn frá Frí-
kirkjummi í Hatfraairfirðd mið-
vikudiaiginm 12. þ. m. kl. 2 e.h.
Guðrún Finarsdóttir
og börnín.
t
Þakka auðsýrada siamúð og
hlutteknimigu við fráfaill og
jiarðarför
Antons Jónssonar
frá Höfða, Skagafirði.
Steinunn Guðmundsðóttir.
arverikfræðiragi. Vairan húm við
teiitoraum æ síðam. Fyrir 5 áruim,
er hún tók sjúkdóm þamm, er
dregið hetfur hainia til dauða,
bauðst hiemmi sitarf hjá Forverk
h.f. og þair vairan hún til dauða-
diags hjá góðuim húsbómdia, sem
húin kummi vel að meta.
Guðrúm lézt í Lamdispítalamium
1. raóv. sl. og var þú búin að vera
rúmtfösit í 5 vifcur. Stumdaði hún
virarau sína fram að þeiim tíma
og var það áreíðaniliega meir af
viilija en mættd, vildi ekki getfast
upp, og hefur hún otft verið
þjáðari en maður viasd. Bar hún
sjúkdóm sinn með svo mikilli
buigprýði og rósemi, að maður
dáðlist í hj'airta síirau að hemmi. Em
húm var ekki ein uim þesisa byrði,
hún átti eímlæiga tæú á Drottin,
Jeisúm Krist. Hoinuim fól hún líf
sditt, til Haras sótti hún styT'k og
nú er hún komim alla leið til
Hams. Hamm hetfur tekið buirt
bemmar . þjiáminigar. Eftir er mik-
iflll sökrauður, emigiran fyllir heraraar
skarð, em miiaminigin um gðða og
trygiga vimlkiomu lýslr okkur
bekkjainsysitruirauim, sem þeikktum
hairaa bezt, í myrtori og raæð'iragi
vetrariinis. Meistur er söikmiuíður-
iran hjá mó'ður heminiaæ oig bræðr-
um, sem sjá á bak yndisileigri
einkiadnittur og systur, em eiranig
þau eiga svo bjartar mdmmimgar
'Uim 'hairaa, sem þau geta yljað sér
við með Guðs hjálp. Guð varð-
veiti þau og blessd í somg þeiirra.
Bliassuð sé miimmiimig þíin, kæra,
góða vimikomia.
G. G.
„Sælt er að eiga vin á
sæLust'undiU,
sárt er að skilja þegar húmar
að."
Þessar ljóðlínur komu mér í
huga, er mér var saigt frá and-
láti þirau góða trygga viraa, og
því vil ég raú, þe-gar Ieiðiir okk-
ar skiljast um stuind kveðja þig
með 'hjaxtaras þöfck.
Þær voru svo margaæ sólskims
stundirraar, sem við áttuim sam-
an frá því fyrst er við kynrnt-
uimst í skóla. Ég vaT svo lára-
söm að vera sett í b-'kk þaæ, sem
þú varat fyrdr, ég var ósköp
emimama og öLluora ókuranug
fyrstu dagaraa, en þá komst þú,
og frá þessruim fyrstu kynntuma þró
aðist sú vimátta ökkair í milLi, sem
al'drei brást.
Em það var ekki einuragis þú,
sem varst mér góð, á heimili
þínu var ég ætíð velikomlin. Þar
sýradu allir mér siömu vinsemd-
iraa og ekki sdzt hún Valigerður
móðir þín. Oft hefur húmað að
í lífi heranar, mikla.r sorgir lagð-
ar á henmjar hsrðar, þvi hún
hefur svo marga kæra misst á
fáum árum. Og nú síðaist einka-
dótturina.. Aldrei mun mér
gleymast kær'lieikurinn og sam-
staðara ykkar í mdlli í þíraum erf
iðu veikíndum, sem þú baret
rraeð huigprýði og stilliragu.
Þá gáfuið þið hvorri aranarri
styir'k í þuragri raura..
En miraniinigin um þig, góða og
sanna, sem öllium vildiir vel,
mun lifa áfram hjá móður þinni
og bræðrum og okkur vinum
þínum og veita hugarró og nýj-
am þrótt. Þó mér fiminist óg raæst
um heyra þig segja: „þið skuLuð
efcki binda tryggð við tregarara.
raé tíraa harmsins blóm um dag-
iran langan,“ þá eru það harms-
iras blóm, aam ég og fjölskylda
min leggjum að hvikustað þín-
ura í hl'jó&ri þökk fyrir liðm.ar
samveruistundir.
Guð blessí þig.
Vinkona.
Elín Elíasdóttir
Kveðjuorð
F. 21. apríl 1918, d. 28. ág. 1969.
Sorgartíðinidin berast óværat.
Þegar sú fregn barst hingað
norðuir, að Elin Elíasdóttir, hús-
móðir, GnoS&rvogi 28 í Reykja-
vd.k, hefði aradast á Landsspítal-
anum þ. 28. ágúst s.1., urðum
við virair henm'ar slisgnir uradrun
og harmi. Svo skarramt var sí’ð-
ara húra hafði verið hér, jafn
fersk í fasi og full af lífsgleði
og ávaílLt áður. En þanmig muin
samspil lífs og dauða. Skjótt get
ur sól bruigðdð sumri og kveðju-
sbundÍTnar komið fyrr en nokk-
urt okkar varir-.
Ella, eins og við viraár henn-
ar og venzlafólk köMuðum han.a
jafinan, fæddist á Krosseyri í
Su.ðurfjarðahreppi, Arraarfirði 21.
apríl 1918. ForeldTar henraar
voru Elías Jórasison, bóndi og
sjómaður þar vestra og koraa
haras Guðný Friðrifcsdóttir, syst-
ir Árna heitins Friðriksisoniar,
fiiSkifræðings.
Ella heicira var skirð við kiistu
föðu.r síns og raefrad etftir honum.
EUas, sem var betjuduigle’gur
hæfileikamaður, andaðist ungur,
og voru börn hams öll, fimm tals
ins, í æsku þegar þessdr atburð-
ir gerðust, það elzta þeirra Lín-
ey, nú húsm/óðir á Siglutfirði, að-
eins sex ára gömul. Önnurböinn
þeirra hjóna voru Jón, sem tfórst
af m.b. Atia frá Hafnarfirði, síð
sumars 1933, Sigurður, nú kemm
ari í Reykjavík, og Guðbjörg,
sem lét lífið í hinu hryggikga
sjóslysi þagar m.b. Þormóður frá
Bildudal fórst (þ. 18.2’43). Guð-
raý Friðriksdóttiir gif'tist síðiar
Jónasi Bjarnasyni frá Bíldudal,
og eigðnuðust þau tvær dætur,
Steinumni og Láru, báðar hús-
mæður í Reykjavík.
Um tvítuigt fluttist ElLa til
Reykjavíkur og þar giftist hún
eftirlifandi mara.ni sáraum, Herði
Gíslasyni, árið 1940. Börn þeirra
eru: Alfreð, jámsmi'ðuT, Guð-
björg, húsmóðir, og Sigurgíisli,
14 ára, öll í Reykjavík. Missir
þeirra er mikill, en hwggun er
það öllum þeim, sem mikið hafa
misst, hafa eiranig miikið átt, og
að orðstír þess fólks sem bæt-
ir og fegraæ það tíf sem við lif-
um, haran deyr aldrei.
Ella mín! Við virair þínir vilj-
um með þessum fátæklegu orð-
um færa þér kveðjuæ O'kkar að
leiðarlobuim og þakkir fyrir sam
fylgdina. Eigimmara'ni þíraum og
börraum flytjuim við okkar irarai-
Lagustu samúðairfcveðj'Uir.
Megi styrkuir þiran og tífsgleði
ávalLt fylgja þeim.
K. F.
Elín F.líasdóttir
Fædd' 21.4. 1918. Dáiira: 28.8. 1969.
Skipast veður skjótt í l»fti
í skúr úr ljúfum sumarþey.
Ekiinig gstur bölvalds bára
brotið örskjótt lífsins fley.
Svoraa var það systir kæra
í suimar þegar kvöddumst við.
Vissum eragin veðrabrigði
raé vá yfir þín ferðanraið.
Efst í hug mér eru þakfcir
elskulega systir blíð,
fyrir okkar ljúfu lieiki
er lékum saman berraskutíð.
Eiiranig þegar árira liðu
og óg hvarf á burt frá þér.
Vil ég þakfca önn og ástúð
alia sem þú veittir mér.
Þó ég ekfci fraimar féi
að fagna þér á æfiisLóð,
alLa skugga læt ég lýsa
logana frá minjaglióð.
Systurkveðjg.