Morgunblaðið - 30.09.1970, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 30. SEPT. 1970
Aö leika túrista dagstund;
ísland með
erlendum
augum
A nverjum degi frá því í
byrjun júní og til september-
loka eru farnar ferðir austur
fyrir fjall með erlenda ferða-
menn. Viðkomustaðir Hvera-
gerði, Skálholt, Flúðir, Gull-
foss, Geysir, Laugarvatn og
Þingvelilir. Það eru Kynnis-
ferðir, sem fyrir þeim standa
en langflestir, sem taka þátt
í þeim, eru viðdvalarfarþeg-
ar Loftleiða. Ég leyfi mér að
ætla, að þeir séu fleiri en ég,
sem ekki gera sér grein fyrir
því, um hversu stóran hóp ár
lega er að ræða og stækkar
jafnt og þétt. Síðan þessi starf
semi Loftleiða var tekin upp,
árið 1963, hefur hún orðið æ
umsvifameiri, enda er mikið
kapp lagt á að auglýsa hana.
Árið 1969 voru þessir farþeg-
ar 11.481 og hafði fjölgað um
rösk sautján prósent frá ár-
inu áður. Þegar þess er gætt,
að allir erlendir ferðamenn á
íslandi- á því ári losuðu 44
þúsund, sést hve drjúgur er
hlutur viðdvalarfarþega.
Fyrstu átta mánuði þessa árs
komu 8.930 og er það um 22,6
prósent aukning, miðað við
sama timabil í fyrra.
Veðrið lék við hvern sinn
fingur, þegar blaðamaður
Mbl. fór í eina siíka ferð
fyrra sunnudag. Bjart sólskin
og hiýtt, hár bærðist ekki á
höfði. Forvitnilegt er að sjá,
Eckmanhjónin.
hvernig erlendir gestir upp-
lifa landið og fróðlegt að
heyra, hvað íslenzkir leið-
sögumenn segja þeim.
Hverasvæðið og banana-
gróðurinn í Hveragerði var á-
gæt byrjun. — Ég er að velta
því fyrir mér, hvort það séu
blóm á bananatrjánum hérna,
eins og í Tanzaníu, sagði
Peggy Todd frá London við
mig. Hún fann að vísu engin
blóm, en vinkona hennar
myndaði hana við bananatré,
svo að hún gæti stillt henni
upp hjá Tanzaníumyndinni.
Þetta var marglitur hópur,
sem var i ferðinni þennan
dag. Þarna voru hárprúðir
belgískir skólapiltar, banda-
riskir kaupsýslumenn með
sinar frúr, fáeinir Hollend-
ingar, slangur af Þjóðverjum.
Okkur taldist til, að með
okkur íslenzku fuglunum,
væru í bílnum farþegar af
tíu þjóðernum. Fararstjóri
Þessar stúlkur á Flúðum eru sennilega mest mynduffustu stúlkur á landinu
Bandaríkjunum, en fæddur í
Svíþjóð. Hann og kona hans
hafa undanfarið verið á
ferðalagi um Norðurlönd.
Hclen og Sterling Hubbard.
var Kristján Arngrímsson,
hann hafði glens og gaman-
sögur á hraðbergi, auk þess
sem hann fræddi farþegana
vel og saglega um það sem fyr
ir augu bar og rakti sögu
merkisstaða á aðgengilegan
hátt.
Við Kerið í Grímsnesi tók-
um við George Eckman tal
saman. Hann er búsettur í
Þau komu hér fyrir þremur
vikum og höfðu þá ekkert
sérstaklega látið sér detta i
hug að eyða hér dögum. En
leizt vel á sig og afréðu að
láta nema hér nótt í baka-
leiðinni.
— Við höfðum lesið heil-
mikið um ísland, áðr.r en við
komum, sagði hann. — Ég
hef ekki trú á ferðalögum,
þar sem ætt er hugsunarlaust
land úr landi til þess eins
að geta sagt kunningjunum
að maður hafi komið á svo
eða svo marga staði. Því
reyndum við að afla okkur
sem gleggstra upplýsinga.
Auk þess eru mér að sjálf-
sögðu nokkuð kunnar forn-
sögur ykkar.
Það kemur ýmislegt upp
úr dúrnum, þegar i svona
ferð er farið. Til dæmis hafði
ég ekki fyrr komið í Skál-
holtskirkju — og aldrei að
Gullfossi í sólskini. Ferða-
mennirnir virtust afar hrifn-
ir af kirkjunni og Peggy
Todd segir mér að hún hafi
aldrei séð jafn fallega
„móderne" kirkju. Og altaris-
taflan vakti mikla og ein-
læga hrifningu. Peggy Todd
starfar hjá BEA í London.
Hún sagði, að starfsfélagar
hennar, sem voru hérlendis
fyrir nokkru, hefðu kvatt sig
til að fara ekki nema hafa
með sér slatta af peysum, regn
höttum og regnkápum. En
svo hafði verið sól og blíð-
viðri allan tímann.
Þegar að Gullfossi kom
lagðist hún á klappirnar og
horfði sem heilluð á fossinn.
— Aldrei hafði mér dottið í
hug að hægt væri að bjóða
upp á svona mikla fegurð,
sagði hún. — Ég kemst næst-
um því í uppnám við þá til-
hugsun, að maður skuli í öll
þessi ár hafa farið á mis við
að sjá þetta.
Á stígnum við Gullfoss
hitti ég þau Helen og Sterl-
ing Hubbard frá Ohio. — Ég
kom hingað á skemmtiferðar-
skipi fyrir fjörutíu árum, seg
ir Helen. — Með foreldrum
mínum. Við höfðum ekki
langa viðdvöl. Ég man við
Þmgvöllum.
Peggy Todd
við bananatréff.
borðuðum eina máltíð á
splunkunýju hóteli — það
var Hótel Borg. Siðan hef ég
aldrei getað hætt að hugsa
um, hvort ekki gæfist ein-
hvern tíma tækifæri til að
koma hingað aftur. Þá fór ég
þessa sömu ferð og í dag. Og
ég sé að ég hef ekki lifað í
neinum ímynduðum endur-
minningum þennan tíma.
— Ég var árum saman flug
maður, segir Steriing Hubb-
ard — hjá Pan American.
Hafði flogið oftsinnis hér yf-
ir. Nú er ég kominn á eftir-
laun. Og Helen hafði oft tal-
að um þessa löngun sina að
koma aftur til íslands. Eftir
að hafa kynnt okkur þá kosti
sem boðnir eru, ákváðum við
að dvelja hér í þrjá daga.
Annars verður þetta langt
ferðalag — við ætlum lengst
til Grikklands. Ferðin i dag
hefur verið sérstaklega
ánægjuleg. Ég get ekki
imyndað mér að ég eigi ann-
ars staðar eftir að sjá önnur
eins litbrigði og í kjarrinu á
leiðinni hingað. Ég held við
höfum verið heppin að koma
hingað að haustlagi, ekkert
getur jafnazt á við þennan
dýrlega litaleik haustsins
ykkar.
Þau hjón sögðu að yfirleitt
væru Bandaríkjamenn ákaf-
lega lítið fróðir um Island
og raunar um önnur lönd al-
mennt. Og sem við vorum að
tala um þetta, bar að Ful-
bright prófessor frá Banda-
ríkjunum, sem hér ætlar að
starfa við Háskólann næsta
árið. Hann tók undir orð
Hubbards og sagði, að kunn-
ingjar sínir hefðu spurt sig,
þegar þeir vissu, að hann
færi til Islands, hvort hann
ætlaði að keyra þangað.
Á Flúðum er snæddur há-
degisverður í hreinlegum og
vistlegum veitingasal. Þar er
skóli á vetrum. Ingólfur Pét-
ursson er húsráðandi þar og
Framhald á bls. 21