Morgunblaðið - 20.06.1971, Qupperneq 6

6
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 20. JÚNl 1971
KonimgshöUin fyrir enda Karls Johana-götu í Osló.
HUGRÚN skrifar:
Ég sá vorið vakna
TUTTUGASTA og níunda aprll
hefi ég skrifað í dagbók mína:
„Eftir skamma stund lendum
við á Kastrupflugvelli. Ég sé
að vötn eru ísi lögð og jörðin
í gráum möttli. Aðeins barrtrén
eru í sinum óumbreytaniega
búningi. Það verður gaman að
sjá vorið vakna í Naregi."
Nokkrum dögum seinna: —
Vorgyðjan er farin að rumska,
og hefir opnað annað augað. 1
svefnrofunum breiðist hlýtt
bros yfir fagurt andlitið, svo
að himinn og jörð faliast í
faðma af gleði. Það fer titring
ur um skóginn. Lífið vill brjót-
ast fram á stundinni. Það er
ekki hægt að biða. Vorgyðjan
hefir klætt sig í nærldæðin. —
Brátt mun hún standa alklædd
skarti sumarsims.
Tveimur dögum seinna: Hví
lik umskipti. Vorgyðjan hefir
töfrað fram alia sina hirð. Lif-
ið er I algleymingi. Frá grósku
miklum trjákrónunum kveður
við margraddaður fuglasöngur.
Þessir fögru gleðigjafar ráða
ekki við sig fyrir fögnuði.
Ég get ekki setið inni, í þess
ari veðurblíðu. Þótt árla sé
morguns, og fáir á ferli, legg
ég leið mina inn I hallargarð-
inn, en hann er í nágrenni skól
ans í Staffeldsgötu þar sem ég
bý um þessar mundir. Það eiga
margir erindi í „Slotsparkinn".
Þar er friður fyrir bifreiða-
þvargi, og því hættulaus veg-
farendum að þvi leyti. En þeg-
ar kvölda tekur, gerast menn
þar uppvöðslusamir og djarf-
tækir til kvenna og er því
hyggilegra fyrir einstakar kon
ur að vera þá ekki þar á
ferli. Furðar mig á því að ekki
skuli vera lagt bann við að
heimilislausir ógæfumenn liggi
þar eða hafist þar við að nóttu
tll, algjorlega eftirlitslausir. Þvl
ekki vita þessir menn hvað þeir
gera þegar þeir eru annaðhvort
í eiturlyfjavimu eða í helfjötr-
um Bakku.sar.
Þennan friðsæla hlýja morg-
un, sá ég nokkra þeinra hvar
þeir lágu sofandi undir trjákrón
unum. Það verður ekki þver-
fótað um þessa jörð, jafnvel
ekki á fegurstu stundum og stöð
um, án þess að verða harmi sleg
in vegna annarra ógæfu. Manna
og kvenna sem þrátt fyrir alit,
þrá að verða frjáls, og losna
undan þessu ógnþrungna böli
sem þrúgar flestar þjóðir meira
enn nokkuð annað.
Ég reyni að stefna huganum
að öðru. Þarna get ég hvort
sem er ekkert gert. — Lítill
yndislegur ikomi hoppar niður
úr einni trjákrónunni. Hann
staðnæmist alira snöggvast,
'horfir á mig með sínum fögru
stóru augum. Ég rétti fram
höndina, eins og ég hafi eitt-
hvað til þess að gefa honum.
Hann lætur glepjast og tekur
stefnuna í áttina til mín, ég fer
til móts við hann. Þegar hann
er komin að fótum mínum
beygi ég mig niður, þá sér hann
að ég hefi aðeins verið að ginna
hann. Ég rétti út höndina og
ætla að grípa hann, en hann er
var um sig og tekst að sleppa.
Eins og örskot þeytist hann aft
ur upp í trjákrónuna og sezt
þar á afturendann. Hann ögrar
mér, dökku augun hans hlæja
út í sólskinið. Ég veit hvað
hann hugsar. „Komdu og náðu
mér nú“. Ég sakna þess að hafa
ekki hnetu eða brauðmola. Einu
sinni gaf ég íkoma úr lófa
mínum. Það varð mér efni í
smásögu.
Ég geng vestur fyrir höilina,
og niður að tjöminni. Þar eru
bekkir til þess að tylla sér á.
Tvær konur og nokkur böm
hafa orðið á undan mér þang-
að, með brauð handa fuglunum.
Úti á tjöminni eru endur á
sundi, og yfir henni garga máv-
ar, en dúfur, gráspörvar og
þrestir keppast við að tina í sig
brauðmola. Það er enginn vafi
á því að endumar eru komnar
í hjúskaparhugleiðingar. Ástar-
leikimir eru þeim meira virði
en nokkrir brauðmolar. Tveir
litfagírir steggir eru í hörku á-
flogum á miðri tjöminni. Þeir
hafa báðir orðið ástfangnir af
sömu dömunni, sem horfir á þá
í sælli hrifningu. Af hreyfing-
um hennar get ég lesið að hún
finnur ekki lítið tii sin. Hún
teygir hálsinn og ber höfuðið
hátt, á meðan hún sytndir hægt
og virðulega umhverfis stríðs-
hetjumar. Hún hefir ekki aug-
un af þeim og stolt hennar
leynir sér ekki. Það er hún sem
barizt er um. Hún elskar aðeins
annan þeirra, en það er dásam-
legt að vera eftirsótt. Eftir litia
stund gefst annar elskhuginn
upp, og siguivegarinn leggur á
flótta með elskuna sína. Hann
vilil ekki eiga neitt á hættu, og
vill búa einn að sinu. Þau lyfta
sér upp af vatninu, og fljúga yf
ir girðinguna hlið við hlið og
hafna á tjöminni í Drottningar-
garðinum. Það siðasta sem ég
sá til meðbiðilsins var að hann
lagði leið sína upp á bakkann,
þar sem brauðmolarnir lágu, og
hvarf þar í fuglahópinn. Brauð-
molamir voru þó einhver sára-
bót.
Ég gekk aðra leið til baka.
Og brá mér fyrst ekki alllitið í
brún, er ég kom auga á nokkra
menn sem komu á hlaupum eft
ir stígnum. Þegar þeir nálguð-
ust þekkti ég þama m.a., kenn
ara úr skólanum. Ég vék út af
stígnum, og reyndi að láta ekki
bera á undrun minni. En biáð
lega áttaði ég mig. Það var
nefnilega „trimmað" víðar en
á Islandi, og auðvitað er morg-
unninn bezti tíminn, fyrir aUa,
bæði þá sem trimma, og hina
sem þurfa að komast óhindraðir
leiðar sinnar. Morgunstund
gefur gull í mund“.
17. maí.
Borgin fánum skrýdd. —
Mörgum verður tíðlitið til him-
ins, í von um ofurlitla sólar-
glætu. Þykk, dökk ský hranna
loftið. Samt eru allir í há-
tiðarskapi, og þá ekM sizt börn
in, sem safnast saman í hjarta
borgarinnar til þess að taka
þátt í skrúðgöngunni. Hver
skóli með sitt lið og einkennis-
fána. Endalaus skrúðganga með
lögreglu og lúðrasveit í fylking
artorjósti. Þessi dagur er stolt
norsku þjóðarinnar. Maður hlýt-
ur að gleðjast með henni. Jafn
vel himinninn tók að giáta gleði
tárum, svo allar regnhlífar
urðu útspenntar. Aldrei hefi ég
séð annan eins skóg af regn-
hlifum eða litadýrðin. Konung-
urinn, prinsinn og frú komu út
á svalimar þegar skrúðgangan
nálgaðist höliina. Bömin fögn-
uðu þjóðhöfðingjunum hjartan
lega, og þeim var svarað frá
svölunum.
Það var auðséð að konungur-
inn var hjartanlega glaður yfir
því að meðtaka kveðjur bam-
anna. Þótt hann væri ekki heiU
heilsu þessa dagana, sá engin
það á honum. Daginn eftir
sögðu blöðin að hann hefði ver
ið lagður inn á sjúkrahús til
rannsóknar. Sonju prinses.su
var færður út stóll til þess að
sitja á. Hún ber nú erfingja
norsku krúnunnar undir belti,
og þjóðin bíður með eftirvænt-
ingu, hvort muni fæðast prins
eða prinsessa. Mig grunar að
óskin beinist fremur að karl-
leggnum. Þá er öruggt að há-
sætinu verður borgið. Mér skiid
ist að engin lagastafur væri til
fyrir þvl að kona fengi að setj-
ast í hásætið. En nú bendir ým-
islegt til þess að hefðin sé
ekki óbreytanleg, þar sem prins
inn fékk að kvænast alþýðu-
stúlku. Ég varð þess greini-
lega vör að Sonja tilvonandi
drottning er mjög vinsæl með-
al fólksins og sómir sér ágæt-
lega í hefðarstöðu sinni.
Á meðan ég rölti heim í rign
ingunni, og ég var komin út
úr mestu þrönginni og regnhlifa
farganinu, lét ég hugann reika
til bernskudaganna og rökkur-
ævintýranna, þar sem þau byrj-
uðu mörg þannig: „Það var
einu sinni kóngur og drottning
í ríki sinu, þau áttu sér son
eða dóttur, og karlinn og kerl-
ingin í kotinu, áttu líka sitt
óskabam, sem síðar meir náði
þeim áfanga eftir dularfullum
leiðum, að mægjast við kóng og
drottningu, og ungu hjónin
tóku síðar við ríkinu, iifðu vel
og lengi og áttu böm og buru.
Verzlunarhúsnœði
ásamt góðu geymsluplássi til leigu að Hverfisgötu 50.
Einnig íbúð 2ja herb. og eldhús.
Upplýsingar mánudag kl. 13—16 hjá Pétri Guðjónssyni.
Lóubúð — Nýkomið
Dömublússur í úrvali, lágt verð! — Stuttbuxur jersey á 465/—
Sundbolir og bikini, slæður, — Telpublússur og sundföt.
Sumarfatnaður á böm.
Sími 30455.
LÓUBÚÐ, Starmýri 2.
Einkaritari
Vanur einkaritari óskast strax.
Sölumiðstöð Hraðfrystihúsanna
Aðalstræti 6.
i
Endurbyggðar
vélar
Tökum gömlu vélina \
n uppígreiöslu.
Allar vélar þarf að endurbyggja ein- hvern tíma. Þess vegna eigum við flestar tegundir og stærðir á lager — þegar endurbyggðar. Sé sú gamla orðin slöpp — þá kom- ið og skiptið. Það tekur oft ekki nema einn dag.
Laugavegi 118-Simi 22240 EGILL VILHJÁLMSSON HE