Morgunblaðið - 30.09.1971, Qupperneq 22

MORGUNELAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 30. SEPTEMBER 1971
l 22
Sigurður Bjarnason,
múrari - Minningarorð
ari mermtunar og fór þvi í Flens
borgarskóla, en varð að hætta
námi vegna fjárskorts. Nokkru
eftir 1920, er hann alfluttur til
Reykjavíkur og hóf nokkru síð
ar nám S múrsmiði hjá Sigurði
Jónssyni, múrarameistara og
lauk sveinsprófi árið 1929. Starf
aði hann síðan í iðninrri á með-
an heilsan leyfði. Hann var
vandvirkur og traustur iðnaðar-
maður og aífkastamikill í verki,
enda tók hann fljótt við verk-
stjóm hjá meistara sínum, sem
lét þá merm, er hann síðar út-
skrifaði, vlnna undir hans um-
sjón.
1 þá nærri fjóra áratugi sem
Sigurður starfaði i iðn sinni átti
hann virkan þátt í því að móta
svip okkar ört vaxandi höfuð-
borgar, því margar eru þær
byggingar sem hann vann við og
má þar ekki sizt nefna Háskóla-
bygginguna, þar eem hann, sem
verkstjóri, sá um alla múr-
vinnu úti og inni. Sú bygging
var á sinum tíma, ein hin vand-
aðasta hér S borg og þar lagt á
nýjar brautir, aðallega í múr-
skreytingu innanhúss. Þar átti
Sigurður sina öruggu verk-
stjóm, sem samstarfsmenn hans
minnast með virðingu.
Sigurður tók virkan þátt í
starfi Múrarafélagsins og
gegndi þar trúnaðarstörfuan í
varastjóm og fulltrúaráði.
Hann var áhugasamur um vei-
ferð stéttar sixmar. Ákveðinn í
skoðunum, gat verið þéttur í
lund og stundum kröfuharður,
ekki sízt við sjálfan sig, og átti
þann mefcnað, að skila
ávallt góðu verki.
t
Kveðjuathöfn um systur
mína,
Ingibjörgu Sigurðardóttur,
fer fram í Stykkishólms-
kirkju laugardaginn 2. okt.
ld. 2 e. h. Jarðarförin fer
fram frá Fossvogskirkju
mánudaginn 4. okt. kl. 1.30.
Fyrir mína hönd og ann-
arra vandamanna,
Finnur Sigurðsson.
t Eiginmaður minn, faðir og t Maðurinn miim,
afi, Kjartan Ólafsson,
Kristján G. Jónsson, fymerandi bninavörðnr,
netagerðarmeistari frá Baldursgötu 22,
Isafirði, verður jarðsunginn £rá Fri-
verður jarðsungin frá Foss- kirkjurmi í Reykjavík föstu-
vogskirkju föstudaginn 1. daginn 1. okt. kl. 1,30 e. h.
október kl. 13,30 e. h. •Tóhanna Benónýsdóttir, Fyrir hönd vandamanna,
börn og bamabörn. Ingibjiirg Jónsdóttir.

t
Móðir okkar
GUÐRÚIM BRYNJÚLFSDÓTTIR,
Vatnskoti,
verður jarðsungin frá Hábsejarkirkju, laugardaginn 2. október.
Athöfnin hefst með bæn að heirrrili hennar kl. 13.00.
Blóm vinsamiegast afþökkuð.
Fyrir hönd aðstandenda
Ólafia Jónsdóttir,
Þorkell Þórðarson.
t
Fóstursystir okkar
THEÓDÓRA MARGRÉT THEÓDÓRSDÓTTIR
andaðist á Borgarspítalanum 28. þessa mánaðar
F. h. vandamanna
Geira Möller, Þóra Mötler.
t
Minna Rasmunssen
andaðist á Borgarspitalanum
28. sept.
Fyiár hönd vina og fjar-
staddra ættingja.
Sigríður Sveinsdóttir.
Fæddur 14. apríl 1894.
Dáinn 22. september 1971.
1 dag verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju, Sigurður
Bjamason, múrari, sem andaðist
22. þ.m. eftir langvarandi van-
heilsu.
Guðmundur Sigurður Bjama-
son, en svo hét harm fullu nafni,
var fæddur í Súðavik, Álfta-
firði, 14. april 1894 og voru for-
eldrar hans Jónína Jóns-
dóttir og Bjami Sigurðsson, tré-
smiður. Vegna veikinda móður
sinnar fór hann í fóstur til
Rannveigar Jensdóttur sem þá
var ekkja að Hamri í Nauthóla-
hreppi og reyndist hún Sigurði
sem bezta móðir. Hjá henni
dvaldi hann fram yfir ferming-
araldur, en varð síðan að sjá
fyrir sér sjáifur og stundaði þá
mest sjómennsiku og var um tíma
skipverji á gufuskipinu Sterl-
ing.
Sigurður bjó yfir sterkri
sjáifsbjargarviðleitni og hafði
löngun tii þess að afla sér frek-
t
Hólmfríður
Sigtryggsdóttir,
fyrrum húsfreyja að Felli,
lézt 29. sept. á Elli- og
hjúkrunarheimiiinu Grund.
Aðstandendur.
Hinn 14. október 1933 kvænt-
ist Sigurður Guðnýju Gísladótt-
ur og lifir hún mann sinn, ásamt
einkasyni þeirra, Haraldi, sem
kvæntur er Guðrúnu Samúelsdótt
ur og eiga þau tvo syni. Guðný
var Sigurði sá Mfsförunaut-
ur sem ávailt reyndist honum
vel, og ekki sízt í laínigvarandi
veikindum hans.
Skipting Múrarafélags Reykja
víkur árið 1933, var merk-
ur áfanigi 1 sögu stéttarinnar.
Þeir fjórir sem þá voru kjörn-
ir í fyrstu stjóm sveinafélags-
ins og varastjóm og mörkuðu
því fyrstu sporin í heiliaríkri fé
lagsþróun, eru nú allir horfnir
yfir „biámóðuna“ miklu. Sigurð-
ur Bjamason, s«n við kveðjum
í dag, fór síðastur þeirra.
Megi Alfaðir blessa minningu
hans og styrkja syrgjandi éist-
vini.
S.G.S.
Sígurður var múrari að mennt
og iðn og stundaði það starf hér
í Reykjavík marga áratugi, eða
öM sin manndómsár. Vann hann
við þau störf af mikiili hreysti
og dugmaði svo lengi, sem heilsa
og kraftar entust. Mun það
ailra mál, er störf hans þekktu
og starfa hans nutu, að þar
hafi verið maður, sem hvergi dró
af sér og vann hvert verk með
sérstakri atorku, samvizkusemi
og heiðanleika í hvivetna, enda
munu ófáar byggingamar, smá-
ar og stórar geyma hams hag-
leiks handaverk. Þar munu og
aðrir mér færari að dæma og
læt ég því útrætt um það í þess-
ari minningu.
En það er annað, sem knýr
mig til þess að minnast Sigurð-
ar við fráfall hans.
Þegar við vurum báðir á ungl-
irtgsárunum, lágu leiðir okkar
saman. Hann kom þá af Vest-
fjörðum, en ég úr Ámes-
sýslunni, báðir til Reykjavíkur.
Hvorugur okkar hafði foreldra-
hús frá að hverfa, eða okkur að
að halla, og á þeim tímum var
ekki um svo margar eða fjöl-
breyttar leiðir að velja fyrir slika
unglinga, allslausa. Og hvorki
voru þær leiðir léttar né greið-
færar. Við munum fyrst hafa
fundizt í einhverri daglauna-
vinnu hér. Eitt er víst, að við
komuirn ti’l með að vtnna saman,
meira eða minna í nokkur ár við
allt mögulegt, sem unnt var að
fleyta fram lífimi með, bæði til
lands og sjávar. Hér í Reykja-
vik, suður í Grindavík, austur
á Fjörðum og vestur á Breiða-
firði. Sigurður var afbragðs fé-
lagi, léttur i skapi á hverju sem
gekk og umfram allt greindur
vel.
Það seim hedzt dró okkur sam-
an, var hinn sameigánlegi áhugi
okkfir og umræður um það, hve
nauðsyniegt væri að reyna að
skapa sér einhverja íestu I
starfi og þá helzt með einhveirs
konar námi. Það varð til þess,
að þegar við unnum hér í
Reykjavík, venjulega 12 stunda
vinnu á dag, stunduðum við
samt nám hér í kvöldskóla og á
allan háitt, sam nökkur tök voru
á. Áttum við þá marga sameig-
inlega ánægjustund við bóklest-
ur og samræður.
Sdðan síkilja leiðir okkar í nær
f jóra áratugi.
Siðar, er ég fluttist til Reykja
víkur, þá er Sigurður einn sá
fyrsti af gömlum æskufélögum,
sem ég mæti á götu. Býður hann
mér þá heim til sín á Barónsstíg
39. Þar tekur á móti mér kona
hans, Guðný Gísladóttir, ein af
hinni alkunnu Bergsætt. Áttu
þau þá einn uppkominn son,
Hanald, mifcinn efnismann. Var
heimili þeirra allt með hinum
mesta myndarbrag. Var auðsætt
á öllu, að Sigurður hafði sann-
arlega fundið festu í lífinu og
komið sér með afbrigðum vel
áfram. Höfðu því fyrmefnd-
dr hæifileikar hans ekki svikið i
lífsbaráttunni.
Síðan hefi ég og kona mín átt
stöðugri vináttu að mæta á heim
ili þeirra hjóna. Með þessum
seinni ára kunningsskap, hefi ég
fengið ótviræða sönnun þess, að
auk dugnaðar, sjálfsbjargar og
atorku, sem ég minntist frá
æskuárunum, bjó Sigurður ylir
mikhim mannkostum, hjálpsemi
og drenglyndi. Á því sviði marm
lífsins voru þau hjón saimstillt
og samtaka, ekki síður en að
bjarga sér í hinni erfiðu líifs-
baráttu fyrri tima.
Með innilegri þökk fyrir alla
vináttu og einlægri samúð til eft
irlifandi konu og fjölskyldu
hins látna vinar.
Halldór Guðjónsson.
Guðrún Bjarnadóttir,
Sauðárkróki - Minning
Þökkum innilega auðsýnda
samúð við andlát og útför
eiginmanns mins, foður,
tengdaföður og afa,
Lárusar Ásmundssonar
frá Sjavarborg.
Dugbjört Sigurðardóttir,
börn, tengdabörn og
Fullu nafni hét hún Guðrún
Ingibjörg Bjamadóttir. Hún
fæddist í Eyhildarholti í Rípur-
hreppi 19. janúar 1897. Foreldr-
ar hennar, sem þá voru í hús-
mennsku þar vom Kristín Jós-
efsdóttir frá Strandhöfn í Vopna
firði og Bjarni Magnússon sem
fæddur var í Holtskoti i Seylu-
hreppi. Árið 1901 fluttust þau til
Sauðárkróks og stundaði Bjarni
þar járnsmíðar, sem hann hafði
lært hjá Sigurði Ólafssyni á
Hellulandi, en auk þess sótti
hann sjóinn og hafði nokkurn
landbúnað. Guðrún ólst upp
með foreldrum sinum, en síðan
lá leið hennar til Reykjavíkur
þar sem hún vann um 9 ára
skeið í verzlun frændkonu sinn-
ar Gunnþórunnar Halldórsdótt-
ur leikkonu. Hún minntist oft
veru sinnar þar og taldi hana
góðan skóla, sem kom henni vel
síðar á lífsleiðinni.
Þann 21. júlí 1928 giftist Guð-
rún Haraldi Júlíussyni kaup-
manni, ættuðum frá Akureyri.
Iíaraldur fluttist til Sauðár-
króks 1912 og vann fyrst við
verzlun Kristins P. Briem, en
stofnsetti eigin verzlun 1919 og
rekur hana enn í dag. Haraldur
er kunnur sæmdar- og dreng-
skaparmaður, enda hefur verzi-
un hans ætíð notið mikilla vin-
sælda og trausts. Guðrún fylgd
ist af áhuga með störfum manns
síns og kom henni þá í góðar
þarfir verziunarþekking sú er
hún öðlaðist árin sem hún
dvaldi í Reykjavik og áður er
að vikið.
Þeim hjónum varð tveggja
barna auðið: Bjarna, sem starf-
ar við verzlun föður síns og rek
ur auk þess eigið flutningafyr-
irtæki og Maríu Kristínar sem
gift er Guðfinrii Einarssyni for-
stjóra í Bolungarvík. Á sl. ári
kenndi Guðrún þess sjúkdóms er
síðar varð henni að aldurtila.
Hún gekk undir mikinn uppskurð
í september 1970 á sjúkrahúsi í
Reykjavík, en kom síðan hingað
norður og dvaldi að mestu á
Sjúkrahúsi Skagfirðinga þar til
yfir lauk. Hún andaðist 8. sept.
s.l. 74 ára að aldri. Otför henn-
ar varð gerð frá Sauðárkróks-
kirkju 18. s.m. að viðstöddu fjöl
menni.
Að skrifa minningargrein um
látinn vin er vandasamt verk.
Persónulegar minningar, sem
varla eiga erindi fyrir allra
augu sækja á hugann og sú
hætta er ætíð fyrir hendi, að lýs
ingin á hinum látna verði að
mestu hástemmt lof um ágæti
hans. í þessu sambandi minnist
ég þess sérstaklega, að Guðrún
hafði oft orð á því, að einn til-
tekinn sýslungi okkar skrifaði
öðrum betur afmælis- og minn-
ingargreinar, vegna þess hve
hófsamleg orð hann notaði um
viðkomandi fólk. Guðrún taldi
hástemmd lofsyrði sjaldan til
bóta, enda enginn gallalaus.
í þessum fáu og fátæklegu
orðum skal reynt að feta meðal
veginn og er það þó ekki auð-
velt fyrir mig því örlögin hög-
uðu því svo, að Guðrún var hús
móðir mín um árabil. Árið 1950
gerðist ég starfsmaður í verzl-
un Haralds. Það var Guðrún,
sem í upphafi gekk frá þeirri
ráðningu og svo fór, að starfs-
tími minn varð rösk 7 ár. All-
an þann tíma reyndust þau hjón
mér eindæma vel. Heimilið að
Aðalgötu 22 — Baldur — stóð
mér strax opið og varð mitt ann
að heimili. Þaðan á ég ekkert
nema góðar minningar. Fljótt
reyndi ég og sá hvílík gæða- og
mannkostakona Guðrún var.
Heimilið og f jölskyldan var snar
asti þátturinn í lífi hennar, eins
og allra góðra húsmæðra. Hún
vakti yfir velferð ástvina sinna
og minnist ég sérstaklega si-
vökullar umhyggju hennar fyrir
hinum starfssama eiginmanni,
sem um árabil átti við vanheilsu
að stríða, en hlaut góðan bata
fyrir umönnun hennar.
En þeir voru fleiri, sem nutu
ástúðar Guðrúnar. Hún varð það
sem kallað er vel bjargálna, en
hún vissi líka hvað fátækt var
og gleymdi ekki þeim, sem við
þau kjör búa. Það hefur sagt
mér maður, sem starfaði hjá Har
aldi á þeim árum, sem atvinna
var stopul og erfiðleikar hjá
ýmsum á Sauðárkróki, að marga
ferðina hafi hann farið á veg-
um Guðrúnar með eitt og ann-
að, sem fátækum kom vel. 1
þessum efnum, sem öðrum voru
þau hjón samhent. Hvorugt mátti
aumt sjá án þess að reyna að
bæta þar úr.
Framhald á bls. 28.