Morgunblaðið - 05.03.1972, Qupperneq 17

MORGU3NHBLAf»IÐ, SUNNUDAGUR 5. MARZ 1972
17
R
norðri frá Blakknum
rÁ TÁLKNAFIRÐI
Það er alltaf svoleiðis. Sölvi hef
ur vinningÍTin sem stendur. í 35
róðrum hefur hann fengið 340
tonn tæp, em. Sæli er kominn með
330 tonn í 33 róðrum. Og Sölvi
þykist viss um að halda forskot-
inu í þessum róðri. „Það er hel-
vlítis kæmleysi i þér að vera að
taka blaðamann um borð,“ seg-
ir hann og hlær dátt i talstöðina.
Sæli bölvar bara.
Það er fiskihljóð i þeim á hin-
um bátunum og við siglum frá
landi; vestur af norðri frá
Bllafeknum. Reyndar heitir Blatfck
urinn Straumnes, en það skiptir
engu máli hér. Sjómennirnir
kalla hann Blakkinn og það bliv
ur.
Nú er veiðihugur kominn i
Sæla. Hann rýkur til í brúnni;
tekur lagið, sviptir niður glugg-
anum og kíkir út. Tekur svo lag
ið aftur. Og dýptarmælirinn
teiknar.
-------
Það eru nú komnir fimm timar
siðan við fórum frá bryggju. •—
Skipið stingur stefninu i öldum-
ar og sjóxinn rýkur á brúarglugg
ana. Ég er þagnaður. Það er kom
in einhver hella i magann á mér
og ég finn, hvemig hún stækkar
við hverja dýfu skipsins og send-
ir lamandi geisla út um allan
skrofck. Mér er jafnvel orðið illa
við lifsgleðina i Sæla. Skelíing
getur maðurinn verið upprifinn.
Það er mikið, að hann skuli ekki
dansa ballett eða flytja mér ein
hverja stórariuna!
En Sæli sýnir sig samúðarfull-
an mannþekkjara. „Viltu ekki
fara í koju og hvila þig svolítið.
Ég skal senda mann til þín, þeg-
ar eitthvað fer að gerast," segir
hamn. Ég hristi höfuðið. Ég er
þess fullvís, að hver minnsta
hreyfing mln út fyrir stungur
skipsins, fealli á eitthvað skelfi-
legt. „Komdu þá og fáðu þér eitt
hvað að éta. Það hnessir þig upp,“
segir Sæli og ýtir mér út úr
brúnni. Og þá finn ég helluna
taka kipp; en bara kipp.
Kokkurinn hefur skákað hrygg
á borðið. Og þessi hryggur; fljót
amdi i andstyggiiegri feiti verkar
á mig eins og kjaftshögg. Ég lit
strax undan. „Ég vil fá fötu og
fara niður,“ segi ég veikum rómi.
Og um ieið og Sæli mundar hnif
inn til átaka við hrygginn, sezt
ég i stigann og lýt yfir plastföt-
una rauðu.
Á eftir tekst mér að skriða i
koju. Eins og hrúgald sveiflast
ég þama til og frá eftir trylltum
dansi Tálknfirðings á öldunum.
Svo fer mér að líða betur. Og inn
an skamms sækja veraldlegar
hugsanir aftur á mig og út frá
þeim sofna ég.
Klukkan er orðin sex, þegar
Sæli sendir mann til að vekja
mig. Ég býð smástund á stokkn-
um. Skipið hamast ennþá, en nú
er mér sama, því hellan er horf-
in úr maganum á mér. Kannski
þetta hafi þá sömu áhrif og að
skella sér í „Pollinn," hugsa ég
og glotti við sjálfum mér i spegl
inum. Það reynist óhætt.
Sæli tekur mér vel í brúnni
og þegar hann hefur grandskoð-
að andlit mitt nokkra stund,
brosir hann breitt. Ég þyk-
ist vita, að hann muni nú kalla
i Sölva á Tungufellinu og segja
honum, að blaðamaðurinn sé ris-
inn upp aftur og nú sé bara þó-
nokkuð sjóarasnið komið á hann.
Ég gilotti á móti.
Um hálfsjöleytið byrja þeir
að leggja. Við erum komnir um
55 mílur út og Sæli leggur í vest-
norðvestur og til baka aftur á
'95—115 faðma dýpi. Við erum
syðsta skip og Sæli gefur þá
skýringu, að við höfum bara
komið svona út. „En við höfum
líka nóg pláss hérna," bætir
hann svo við.
Þeir eru með 50 bala og það
tekur um einn og hálfan tíma að
leggja línuna. Svo er siglt að
baujunni og beðið. Ég sit bauju-
vakt í brúnni og horfi út í
myrkrið. Sjóinn er að lægja og
ég greini ljós hinna fyrir norð-
an okkur. Og áður en ég veit
aí, kemur það upp í mig að
syngja. Ég læt það eftir mér og
hvað skyldi það svo sem vera
annað en „Á baujuvakt ég held
i.horf ...?“
Þeir byrja að draga um klukk
an hálf tíu. Sæli er kominn í
brúna. Hann er þögull og hand-
leikur rafmagnsstýringuna án
þess að líta upp. Lengi vel kem-
ur enginn fiskur á línunni. Ég
þegi. Loks fer Sæli að ókyrrast.
Hann gýtur á mig auga og mér
dettur í hug, hvort hann sé að
hugleiða þetta með kæruleysið
frá honum Sölva. Svo birtist
fyrsti fiskurinn; tindabykkja.
„Sjáðu þetta helvítis kvikindi,"
segir Sæli og lómurinn er full-
ur fyrirlitningar. Og ekki létt-
ist brúnin á honum, þegar nokkr
ar keilur birtast i ljósgeiranum.
í útvarpinu er allt fullt af
loðnu. Þeir minnast ekkert á
það, hvort róið sé frá Vestfjarða
höfnum — eða ekki.
Sæli hristir hausinn og lemur
í brúargluggann. Hann er hætt-
ur að syngja. Hann þrengir sér
út I brúargluggann og hvessir
augun á strákana á dekkinu.
Svo hvarflar hann þeim út í
myrkrið, dregur inn hausinn,
kveikir sér i pípu — og bölvar.
„Það er ekki hægt að fara með
þig í land aftur, ef þetta á að
vera svona,“ segir hann. 1 því
kemur fyrsta ýsan yfir borðstokk
inn og svo loks fyrsti þorskur-
inn. Þá sé ég bros leita á varir
Sæla.
Þeir eru komnir saman í tal-
stöðinni aftur. Netabátarnir
ræða saman í tölum. Hinir bölva
fiskleysi. Á dekkinu er dregið
jafnt og þétt. „Fiskur," æpir
Sæli út um gluggann og það er
brugðið við hart og fiskinum náð
inn.
Það er fjör í Laugardalshöll-
inni segir Jón Ásgeirsson. Sæli
heldur með PH og vill fá auka-
leik um íslandsmeistaratitilinn,
Ég held með Fram. Og þeir
verða Íslandsmeistarar auka
leikslaust Þá fer ég niður og
sníki mér te oig brauð úr eld-
húsinu.
Þegar ég kem upp aftur, er
Sæli I miðjum lagstúf. Nóttin er
orðin svört og þeir draga og
draga. Fiskurinn er að glæðast
og iþeir flokka aflann jafnóðum.
Sæli kallar niður og fer að
spyrja strákana um kvennafar.
Þeir hlæja dátt. Þorskurinn er
kominn í meirihluta á línunni.
Nú vill Sæli ræða málin og
við spjöllum vítt og breitt með-
an nóttin sígur áfram. Auðvitað
ber landlhelgismálið á góma. Sæli
vill stóra landhelgL „En við
verðum að kippa Færeying-
um einhvern veginn innfyrir,"
segir hann. „Mér finnst sjálf
sagt, að við reynum að hjálpa
þeim svolítið.“
Klukkan er langt gengin í
níu, þegar Sæli sendir mann á
mig. Þá eiga þeir tvo bala ó-
dregna. Þeim hafði gengið illa
að draga seinni hlutann. Það
slitnaði þrisvar og tafði illa. En
það liggur sæmilega í Sæla. „Ég
lagði mig aðeins áðan,“ segir
hann. „Mig syfjar alltaf svo
bölvanlega i birtingunni.“
Klukfean hálf tíu eru þeir bún
ir að draga. Tólf tíma törn og
„sex og hálft tonn,“ segir Sæli.
Hann hugsar sig um. „Það er nú
kannski aldrei beint vel að
marka svona fyrsta róðurinn,“
segir hamn svo. Með það fer
hann og leggur sig.
Svo er heimstímið tekið. Það
er ýmislegt spjaliað í borðsaln-
um meðan menn matast fyrir
svefninn. Það sýnir sig, að einn
skipverja bar ungur út Morgun
blaðið í Reykjavík i Laugarás-
inn. „Það var fínt,“ segir hann.
„Þeir borguðu alltaf með seðlum
og vildu ekkert til baka. Svo
gáfu þeir kakó, þegar kalt var.“
Það verður samdóma álit, að
af öllum löndum sé bezt að sigla
á Pólland. Svo fara þeir og
leggja sig.
í talstöðinni heyri ég, að þeir
á Tunigufelli eru tveimur tímum
á undan okkur. Og þeir fengu
tæp átta tonn. Hjá þeim hafði
ekkert slitnað. Við mætum þeim
sennilega aftur við Suðureyrina.
Það munar þvl.
Og það leggist ró yfir skipið.
Við siglum góðan sjó og stefn-
an er nálægt austri af suðri. Út
af landinu fáum við slyddu i
fangið. En einstaka múkki er
með okkur.
f STUTTU MÁUI.
Miðvikudagur: Úr höfn klukk
an 10.50. Byrjað að legigja um
18.30. Búið að leggja um 20.00.
Byrjað að draga um 21.30
Fimmtudagur: Búið að draga
um fel. 10.30. Koanið aftur að
bryggju 16.40. Afii: 6,5 tonn.
(% hlutar þorisikur, hitt mest ýsa
og keila.)
P.S. Sæli reyndist sannspár, þeg
ar hann sagði, að kannski væri
ekki vel að marka fyrsta túrinn.
„Ég er svona rétt að ná mér
aftur eftir að fá þig um borð,“
sagði hann og hló, þegar ég hitti
hann aftur á bryggjunni i
Tálknafirði á laugardag. Þá var
aflinn að nálgasit 10 tonn með-
altalið.
— fj-