Morgunblaðið - 23.08.1972, Side 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 23. ÁGÚST 1972
Nattúruunnandmn horfir
í gaupnir ksér.
Á Laugarvatni
um verzlunar-
mannahelgina
Sigurlaug og Sigurlaug, Ragnhildur, Lishet og Sigrún.
BYE, bye American pie, söng
rokkarinn út í heiðið og
barði af hörku á gitarinn.
Hann hafðí komið sér vel
fyrir uppi á þaki útisviðsins,
og söng nú utan dagskrár,
fyrir u. þ, b. tölf þúsund
áheyrendur, sem saman voru
komnir á mötssvæðinu á
Laugarvatni, um verzlunar-
mannahelgina. Þeir höfðu að
vísu ekki gert sér ieið þang-
að, til að hlýða á rokkarann
syngja utan dagskrár, þar
kom annað og meira til. En
ekki ber að lasta einkafram-
takið og þvf gáfu menn göð-
ar undirtektir .. .This could
be the day that I die, hélt svo
rokkarinn áfram, en auðvitað
var hann misskilinn, eins og
öll séní því í þann mund féll
einn í ómegin, kannski búinn
að fá nög, og félagarnir tóku
til við hjúkrun.
Þannig var á Laugar-
vatni, laugardagseftirmiðdag-
inn um verzlúnarmannahelg-
ina, skömmu etftir skák, þeg-
er Morgunblaðsmenn áttu bar
leið uim. Skapið í bezta lagi
og allir staðráðnir í að
skemmta sér, Ef dagskrá iá
niðri, gerðust menn eigin
skemmtikraftar, og fórst það
flestum vel. Gítarar voru í
mikilii notkun og bumbu-
bljóðfæri, alls kyns, og hvar-
vetna sungu menn hástöfum,
Sumir spókuðu sig um í þess-
urn niæst stsersta kaupstað
landsins, sem þá var á Laug-
arvatni og aðrir kúrðu hjá
eLskunni sinni inni í tjaidi,
eða fengu sér smáleka. Ekki
skal þó hér tíunduð of-
drykkja, það geta kerlingar
gert á öðrum vettvangi,
LÉLEGIR KAVALÉRAR
Uppi I hlíðinni fyrir otfan
vatnxð rákumst við á fimm
blómarósir, sitjandi í tjaldi
sínu. Við nánari athugun kotm
í Ijós að þar voru saman-
komnar þær Sigurlau-g og
Sigurlaug og Ragnhildur og
Lístoet og Sigrúin. Ein Sigur-
laugin og tvær síðastanefndu
úr Keflavík, hin Sigurlaugin
úr Hafnarfirði og Ragnhildur
úr höfuðborginni.
— Halló, sögðum við, meg-
uim við táka mynd af ylckur?
— Til hvers, sögðu þær.
— Til að birta í Moggarx-
um, sögðum við.
— Kvað þá við langt og
mikið ,,eeeeehhhh“, og máfct-
um við nú leggja okkur aiia
fram við að gera grein fyrir
sjálfum okkur, en svo fór þó
að lokum að sannfæringar-
máttur okkar hreif, og við
gátuim farið að smella.
— Hvernig finnst ykkur á
Laugarvatni?
— Ofsagaman, kvað við í
einni.
— Það er bara svo erfitt
að fá tjaldstæði, bætti önnur
við.
— Og svo eru strákarnir lé-
legir kavalérar, sagði sú
þriðja hnuggin.
— Haa?
— Nú þeir neituðu að bera
fyrir okkur tjaldið, þegar við
komum í gærkvöldi.
Ekki var það gott að heyra,
hvar eruð þið nú Islands
Hrafnistumenn?
— En, þið eruð samt ekk-
ert óhressar, er það? Ætlið
þið nokkuð að fara heim?
— Nei, ertu vitlaus, auð-
vitað verðum við fram á
mánudag.
Nú tókum við enn eina
mynd, sem átti að vera svona
rétt í kveðjuskyni, en þá kom
í Ijós að heimsókninni var
sko aldeilis ekki lakið.
— Þið verðið að skrifa í
minningarbækuinar og svo
viljum við líka fá að taka
mynd af ykkur.
Nú fengum við fullt fangið
af minningabókum, og vönd-
uðurn okkur eins og við gát-
um við skriftimár en á með-
an tók önnur Sigurlaugin af
okkur mynd.
— Nú megið þið fara, sögðu
þær svo, þegar skriftunum
var lokið, og við sjáumst
kannski á ballinu í kvöld.
Ja, margt hefði verið vit-
lauisara en það, hugsuðuim við
og kvöddum.
NÁTTÚRUUNNANDI
Inn í þéttu kjarri, ofarlega
í hlíðinni, gengum við fram
á ungan mann, sem grúfði
andlitið í höndum sér. Tjaldið
hans lá flatt á jörðinmi. Þegar
við fórum að forvitnast um
áistæður, sagði hann farir sín-
ar ekki sléttar. Hann væri á-
hugamaður mikill um náttúru
fræði, og hefði ætlað sór inn
Kálfársporð og uindir Högna-
höfða, til að stúdera gróðuir-
far, sérstaklega útbreiðslu
fífils og skyldra tegunda, en
á leiðinmi hefði bíllinm brætt
úr sér, og hanm því ákveðið
að láta fyrirberast á Laugar-
vatni yfir helgina. Hanm
sagðist hvort sem er hafa
ætlað að reruna niðureftir á
kvöldim, þamnig að þetta væri
eiginlega ekki nema lítið frá-
vik frá upphaflegu ferða-
plani. Hann hefði því í fuHiri
sátt við tilveruma, slegið upp
sínu tjaldi, á föstudagskvöld-
ið, í hlíðinni ofan við Laugar-
vafcn. Síðan hefði hanii brugð-
ið sór frá, skömmju áðuir en
oikkur bar að garði, en heim-
koman hefði verið óglæsileg,
því búið var að ræna tjald-
siilunum, og því lægi hann
þarna flötum beinum á flak-
iniu.
— En, hvað skyldi svona
óheppinn maður heita, spurð-
um við.
— Jú, Sæmundur Sigvaldi
Pálsson.
— Og, hvað hyggstu fyrir?
— Ætli maðuir reyni ekki
að draga fram lífið á ein-
hvern hátt, fyrst maður er nú
kominn hingað. Ég verð Lík-
lega að höggva niður eitn-
hverja hrísluma, til að nota í
tjaldsúluir. Annar er mér háilf
illa við það, mér finmist nóg
um gróðureyð'inguma.
— Þér er annt um náttúr-
una?
— Já, það miáttu bóka, það
hef ég verið síðan í þriðja
bekik í menintó, en nú er ég
kominn með svo mikla dellu
að mér halda engim bönd.
Það líður varla orðið sú helgt
að ég fari ekki í náttúiru-
skoðunarferðir. Ég hef þetta
sjáltfsagt frá henmi ömirnu
minni, hún hafði mikinn
áhuga fyrir náttúrufræði,
enda áttl hún fjórtán börn.
Og svo kom mikil ræða um
blómalíf alLs kyras, og allt
Framhald á bls. 18.