Alþýðublaðið - 08.08.1958, Blaðsíða 11

Föstudagur 8. ágúst 1958.
Alþýðublaðið
11

Leiðir ailra, seœ aetla a@
kauþa efiá selj»
B I L
Jakobsson
liggja til oklsar
iSiIli
lOapparstíg 37 Sími 19032
öniiuinai allskonar vatn»*
og hitalagiiu?.
íiltalagsisr s.f.
Símar; 33712 og 1289»
Bíla og fasteignasalaii
hæstaréttar héraðt
doms!«sm<'twi
Málflutnmgui nnheimta,
samningage^?*4 "issteign*
og skroassii-
Laugavési ••?' ^ii»- 1-14-93
;Safr*É»^ I
Siys:; • (siaödo
kaupa flc ! ':í«* hjá slysa
vamadéilrfivi ■■.n- iand allt
ÍReykjavíw Hannv *fiaverzl
uninn’ f Rnmknstr 0. Verzl
Gunnbóniirha* fTalldórsdótt
ur og f skrífsfofu félagsins
Grófir 1 tfgreidd f síma
14897 HeVHfi » Slvsávarnáfé
lagífi ekki. —
Vitastíg 8 A. Sínii 16205.
81A U P y m
prjónatuskur og vafi-
malstuskur
hæsta verfii.
ASafoss,
ÞSnghoItstræti 2.
SKINF&Xi y.
Klapparstjg 30
Síms 1-6484
Tökum rafiagmr og
breytingar á lögnum,
fÆótorviðgerðir og viC
geðir á ölluro beimilis—
tækjuxa
VO
t=S >
t'ö
‘S oD
I i
# 18-2-18 %
D. Jt S
fto hjá Happdrættl DAS,
Vesturverl, síníi 17757 —
Veiðarfæraverzl. Verðanda,
«ími' 13788 — Sjómannafé
Jagi Reykjavíkur, sími 11915
— Jónasi Bergrnann, Háteigs
vegi 52, sími 14784 — Bóka
7®rzl. Fróða, Leifsgötu 4,
Biml 12037 — Ölafi Jóhanns
íýnl, Rauðagerði 1B, sími
33096 — Nesbúð, Nesvegi 29
----Gufim. Andréssyni gull
smið, Laugavegi 50, a.fmi
13739 — í Hafnarfirðl í Pfa
feÆsistn viart' íK'ÖRI
Þorvalclur &ri Arasp} lidf.
LÖGMANNSSItkÍFSTOFA
SkólavtírSuBtis 3B
c/o Páll /óh. horleilsson h-l- - Pósth. 621
í11410 og lUn - Simne/nt. .tU
300-400
BÍLAR
tH söíu
Harry Carmichael:
Nr. 37
Greiðsla fyrir morð
Bifreiðar við flestra
hæfi. Salan gengur vel
hjá okkur.
Bifreiðasaian Aðstoð
við Kalkofnsveg. Sími 15812
KEFLVÍKINGAR!
SUÐUKNESJAMENN!
Innlánsdeild Kaupfélags
Suðurnesja greiðir yður
hæstu fáanlega vexti af
innistæðu yðar.
Þér getið verið örugg um
sparifé yðar hjá oss.
Strandgötu 31.
(Beint á móti Hafnar-
fjarðarbíói).
Vasadagbóktn
Fæst f öllum Bóka»
verzlunum.
Verð kr. 30.06
! —•
IEIGUBÍLAR
Bifreiöastöö Steindór*
Sími 1-15-80
Bifreiðastöð Reykjavíkui
Sími 1-17-20
síðan fyrir sér. ,,Hvað skyldi.
þá hafa rekið hana hingað aít-
ur... söknuðurinn, eða hvað?“
„Ég veit það ekki. Einhver
hefur tilgangurinn verið... “
„Áreiðanlega. Konur hafa
alltaf skin ákveðna tilgang.
Var hún gift?“
„Nei, en hann var kvænt
ur“.
,Bölvað klúður. Það afsann
ar allt“.
„Allt, hvað?“
„Að um morð geti verið að
ræða. Hefðj hún átt eiginmann
er ekki fyrir að synia að hann
hafi komizt að öilu saman,
þótt um seinan væri, og þá elt
hana hingað og ...En ég fæ
ekki skilið að ekkja færi að
leggja neitt slíkt á sig, því kon
ur hætta allri afbrýðissemi um
leið og viðkomandj náungi terr
ir upp tærnar...já, — nema
hann hafi arfleitt ástmey sína
að peningum ...Hvernig er
það?“
Piper vsaraði. „Mér vitan-
lega arfleiddi hann hana ekki
að grænum eyri. Hvar hafið
þér öðlazt alla þessa þekkingu,
varðandi konur?“
„Og það er nú víðar en á ein
úm stað“. Hann brosti svo
skein í tennurnar og spennti
greipar, ,,Sú menntun varð
mér nokkuð dýr“. Svo rétti
hann úr sér og sagði hlutlausri
röddu. „En áður en ég fer að
segja yður ævisögu mína er
rétt að ég efni loforð mín og
skreppí með yður út á ána með
an enh er skíma. Það væri
meira en heimskulegt að svip
ast um eftir sólskífu á stalli
feftir að myrkt er drðið, —
finnst yður þá$ ekki?“
Báturinn ihét „Dainty
Dinah“; það hefði ekki veitt af
að mála súðir hennar og vélin
virtist ekkj í sem 'bezta lagi.
En hún gekk þó og báturinn
gekk, enda var undan straumi
að fara. Það var kalt uppi á
ij'.ljum, 'sólm var húigin og
napur norðanstrekkingur stóð
inn fyrir borðstokkinn; Piper
bretti upp frakkakragann, lét
hallast u!pp að grannri siglunni
og virti ströndina gaumgæfi-
lega fyrir sér. Slater sat undir
stýrj og virti fyrir sér strönd-
ina hinum megin.
Piper gat ekki að sér gert
að hugsa nokkuð um Christinu
Howard og þau endalok, sem
ævi hennar hafði hlotið hér í
ánni. Og það fór um hann hroll
ur þegar hann virti fyrir sér
kalt, mógrátt vatnið undir
kaldgráum himni. Það gaf dá-
lítið á og nokkuð brá birtu, en
Piper stóð við sigluna og virti
fýrír sér húshi" á ströndinni,
sem fram lijá bar. Og hann
spurði sjálfan sig hver mundi
búa í húsinu við flötina, þar
sem Christina sat, undjr sólhlíf
inni er myndm var tekin. Og
einhversstaðar þar i grennd
mundi sá staður er hún leitaði
dauða sí-ns; bað var ekki að vita
nerna einhversstaðar { grennd-
inni væri að finna etthvað það,
sem skýrt gættj örlög hennar.
Ellefti kafli.
Hálfri mílu fyrir neðan Meyj
arhöfða fóru þeir fram hjá
þyrpingu húsbáta, sem lágu
við festar hjá árbakkanum, og
þar sem áin beygði norður iágu
húsbátar við báða bakka, og
virtust allir mannlausir.
Slater kallaði til hans. „Þessi
garður, sem þér eruð að leita
að, hlýtur að vera á þessum
slóðum ef maður reiknar með
straumnum, eða hve langan
spöl líkið hafi rekið á þeim
tíma, sem talið er að það hafi
legið í vatninu. Þér skuluð því
hafa augun hjá yður, þegar
kemur fyrir nesið. Þar standa
nokkur hús, og svo enn þyrp
ing húsa nokkuð neðar. Þetta
hefði allt orðið auðveldara ef
myndin værj ekki tekin þannig
að sólhlífin skyggir mikið til
á allan bakgrunninn. Hann hef
ur áreiðanléga haft mestan á-
huga fyrir landslagi stúlkunn
ar sjálfrar náunginn, sem
myndina tók ..."
Þarna stóðu nokkur hús, —
stór og mikilúðleg steinhús og
langt á milli þeirra, en stórar
og vel hirtar flatir umhverfis
og lágu niður að ánni. Bryggj
ur voru við sumar flatirnar og
hlefar fyrir gluggum sumra
þeirra, svo ekki sæist inn er
skip fór um ána. Hvérgi gat að
líta sólskífur á stalli, — það
var nóg af allskonar höggmynd
um og súlum, en hvergi sól-
skífa sjáanleg
Slater stöðvaði vélina og lét
bátinn reka fram hiá húsun--
um, setti vélina síðan af stað
aftur og stýrði í víðum sveig '
yfir að hinum bakkanum; hélt
nú andstreymis. „Fyrst þaðvar
ekki þarna megin hlýfur það
annað hvort að Vera hérna
megin eða þá alls ekki tiL Og
betur sjá augu en auga . . .
„Hann stöðvaði skyndilega vél
ina og lét hana síðan damla
gegn straumnum „Sjáið þér,
maður, það sem ég sé?“
Hús þetta virtist mun eldra
en þau, sem stóðu á hinum
bakkanum, — eldra og niður-
níddara og garðUrinn og flöt
in illa hirt. En á flötinni miðri
stóð sólskífa á stalli og Piper
bað , Sl^ter að legjjja þajma
að landi. „Ég geri ráð fyrir að
þetta sé staðurinn“, sagði
hann.
Þeir létu vélina damla bátn
um að lágri bryggjunni fram
af flötinni. Það leyndi sér
ekk; að viðurinn í henni var
fúinn svo gæta yrðí varúðar.
Slater lagðl bátnum gætilega
að henni, stökk upp á brún
hennar, með kollagannið og brá
því um njörva, og mælti við
Piper, þegar hann hafðj gengið
frá bandinu,. „Er ekki allt í
Iagi að ég komi með þér?“
Piper þótti sem þýðingar-
laust mundi að neita enda gat
það ekki heldur gert neitt til
þótt Slater slægist í för með
Íionum. Hann hafði hvort eð
var unnið nokkuð fyrir því,
og það var ekki að vita nema
fylyd hans gæti komið sér vel
...Fólk, sem bió í gömlu og
niðurníddu húsi, það var aldrei
hægt aS ætla á hvernig þajL
tæki á móti aðvífand; ge^&
um: ekki heldur ósennilegt að
því þættí erindið dálítið ein
kennilegt . . . og þao var farið
að skyggja.
Þeir gengu upp frá bryggj-
unni hlið við hlið og ýfir flöt-
ina Ékki var að sjá neinar
menjar þeirra þlóma .sem
þarna höfðu gróið sumi'inu áð
ur, en hinsvegar leyndi sér