Morgunblaðið - 08.03.1973, Qupperneq 21

lVAV_yAVv_*Ui.N JL>jU^lJL^Xa_/, X‘ iivnVl 1 Uimu Uiv O. iVli-lllZj XiJ 40
A ■
Ingibjörg Guðmunds
dóttir — Minning
Fædd 23. okt. 1947
Dáin 1. marz 1973
Þú æskurósin ungra, sem öllum
hjartkær varst,
ogr alla vildir g-leðja, og fagran
skýrleik barst,
ert horfin þínum vinum með
gleðibrosin blíð
þau bros ei aftur sjáum, en
munum alla tíð.
Þú sárra kenndir meina, þó lífið
væri ei langt,
það lét þig drottinn reyna, þótt
hart væri og strangt,
en aftur hann þig læknar, svo
enginn þekkir mein,
í akri hans þú blómgast, sem
fögur lífsins grein.
J. S.
ELSKU vinkona.
Hversu erfitt er mér ekki að
rita þessar línur eftir allar þær
uimræður okkar um, að krafta-
verk myndi gerast og þú, með
þinn mikla viljastyrk, yfirstíiga
þann sjúkleika, sem þ:g hrjáði.
En vegir örlaganna eru órannsak
anlegir og líklega hefur þú verið
búin að nó þeim þroska, sem til
þarf til að komast á næsta til-
verustig.
Oft hefur hugur minn hvarflað
að þeirri spurningu, hvers vegna
svo misjafnlega mikið er lagt á
mannanna herðar. Hvers vegna
var svo mik'ð la-gt á þinar herð-
ar? Var það gert til þess að
þroska þiig til að taka við því hlut
verki, sem þér var ætlað? Þess-
um spumingum verður víst ekki
auðveldlega svarað.
Ég kveð þig kæra vinkona, og
ég veit, að þér líður betur núna,
og vona að okkur, hérna á þessu
stigi, takist að uppfylla þínar
hinztu óskir, svo þú þurfir ekki
að hafa áhyggjur af jarðlifinu.
Ég þakka þér allar þær stundir
sem við áttum saman, þær hafa
verið mér bæði til gleði og
þroska.
Ingibjörg var dóttir hjónanna
Gyðu Óskarsdóttur og Guðmund
ar Aðalsteins Gíslasonar. Föður
sinn missti hún tæplega þriggja
ára að aldr'. Var hún að mestu
hjá ömmu sinni, Ingigerði, til sex
ára aldurs, er móðir hennar gift
ist Jóni Lárussyni, sem hún eign
aðist með tvær dætur, Kristínu
og Hjördisi.
Dvaldist Ingibjörg hjá móður
sinni, stjúpföður og systrum til
11 ára aldurs, en þá lézt móðir
hennar. Fór hún þá til uppeldis
til móðurbróður síns, Harðar og
konu hans, Þorbjargar eða Obbu,
eins og hún er kölluð, en hún
reyndist Ingibjörgu sem móðir,
allt til síðustu stundar.
Tvítuig að aldri giftist Ingi-
björg Hirti Vilhelmssyn: og eigm
aðist með honum dóttur, Gyðu,
sem nú verður að sjá á eftir ást-
rikri móður sinni. Sambúð Hjart
ar og Ingibjargar varð þó ekki
löng, því ári seinna slitu þau
samivistir.
Fluttist hún þá með dóttur sína
í ibúð föðurömmu sinnar að Guð
rúnargötu 2 og bjó þar lengstum
eða þar tii hún kenndi fyrst sjúk
dóms síns. Fluttist hún þá aftur
til fósturforeldra sinna að
Hvassaleiti 44. Þrátt fyrir þá erf
iðu baráttu, sem hún háði við
sjúkdóm sinn, tókst henni að
eignast íbúð að Torfufelli 23, en
naut þess ekki að búa þar nema
nokkra mánuði. Síðustu árin
vann hún hjá Breiðholti h.f. eða
þar til hún kenndi sjúkdóms síns.
Reyndist samstarfsfólk hennar
henni á allan hátt vel.
Dóttir Ingibjargar, Gyða, varð
sex ára tveim dögum fyrir lát
móður sinnar og vona ég, að
henni veitist, með góðra hjálp
styrkur til að bera hið þunga á-
íall, sem hún hefur orðið fyrir.
Vinum sínum reyndist Ingi-
björg trygg og minnast þeir henn
ar með trega. En við skulum
minnast þess hversu dugleg og
hugrökk hún var fram á siðustu
stund og við vitum, að hún er
ekki farin langt, því hún er hér
mitt á meðal okkar, þó við sjáum
hana ekki.
Erna Bryndís.
Á gleðistiuidu þinn hlátur hrein
sem hryndi perlur niður á stein.
Nú döggva tár
þitt dökka hár,
— og þyngst er hljóðlaust hljóð.
G. K.
AÐ MORGNI 1. marz sl. lézt Ingi
björg Guðmundsdóttir í Land-
spítalanúm í Reykjavík. Hún
þjáðist af blóðsjúkdómi siðan
vorið 1971.
Þegar ég sezt niður til að rita
þessar linur, þá minnist ég þess,
að þættir úr eftirmælum um
Ingibjörgu hafa runnið fjórum
sinnum í gegnum huga minn á
undanfömum árum, þegar ég
hafði verið á leiðinni n ður á spít
ala til að líta til hennar og líf
hennar hékk á bláþræði.
Ingibjörgu kynntist ég fyrst á
miðju ári 1967, er hún réðst til
Breiðholts h.f. Þá var hún feim'n
og niðurlút og fitlaði við hnapp-
inn á kápunni sinni og að öllu
leyti ólík sjáifri sér. Henni hafði
gengið vel í skóla og fengið
nokkra starfsreynslu á skr fstofu
borgarverkfræðings, og leysti
hún öll sín störf vel af hendi og
með mikilli samvizkusemi.
Ingibjörg virðist hafa skynjað
aðdraganda sjúkdóms síns, þvi
að í maí 1971 sagði hún lausu
starfi sínu, íbúðinni á Guðrúnar
götu 2, seldi bílinn sinn og var
búin að ráða sig út á land til
starfa við barnaheimili, þar sem
hún gat haft Gyðu litlu með sér.
Fjórum dögum áður en hún
ætlaði að hætta var hún flutt í
fyrsta skipti á Landspitalann. Ég
var erlendis er þetta gerðist og
v:ssi ekk annað en allt hefði orð
ið hjá Ingibjörgu eins og hún
hafði ætlað. Mér brá því þegar
hún hringdi til mín af spítalan-
um og bað mig liðsinnis.
Ingibjörg varð þá skjólstæðing
ur minn í baráttunni fyrir lifinu
og hófust þá raunveruleg kynni
okkar. Hún hafði misst föður
sinn þegar hún var tveggja ára
og móður sína þegar hún var
ellefu ára og virtust margar skoð
anir hennar hafa mótazt eftir
móðurmissinn.
Allt í gegnum sjúkdóm sinn
sýndi Ingibjörg mikla hugprýði
og oft var óskýranlegt hvernig
hún komst á fætur aftur eftir
harða baráttu. Hún hélt sínu
góða útliti það vel allt tii hins
síðasta að sumir vinir hennar
trúðu þvi ekki að hún væri að
heyja baráttu fyrir iífi sínu. En
örlögum verður ekki breytt held
ur aðeins færð til í tima.
Að því er virðist af tilviljun,
þá var Gyða litla stödd á heimili
mínu þegar Imgibjörg lézt, svo
það kom í minn hlut að skýra
henni frá móðurmissinum. Fyrst
vildi hún ekki trúa mér, en þegar
hún sá á mér að það var alvara,
þá sagði hún: „Hvar á ég þá að
vera og hver á að vera mamma
mín?“ Eftir að hún jafnaði sig
á geðshræringu s.nni, sagði hún:
„Mamma grét líka þegar mamma
hennar dó.“ Hún trúði mér svo
fyrir því, að hana hefði dreymt
mömmu sína um nóttina.
Eina áhyggjuefni Ingibjargar
með að kveðja þessa jarðvist var
að tryiggja nægilega vel framtíð
Gyðu litlu, og var hún búin að
því eas vel og hún gat. Hún var
einnig búin að undirbúa Gyðu
undir brottför sína, en barnssálin
er í góðum tengslum við um-
hverfi sitt. Gyða sagði að hún
vissi að mamma sín myndi deyja,
því að hún hefði verið svo oft
veik.
Ég veit að Ing björg viil senda
hinztu kveðju og þakkiæti til
allra vina sinna og sérstaklega
til Obbu, Guðrúnar, Ernu, dr. Sig
mundar Magnússonar, Joan Reid.
starfsfólksins á Landspítaianum
og bióðgjafaranna, sem höfðu
hennar sjaldgæfa blóðflokk og
gálu henni viðbótarlíf.
Sálrænn þroski Ingibjargar
sigldi hraðbyri síðustu ár;n, og
hún fékk nýja innsýn í tilveruna
sem kemur henni nú að notum.
Hún vildi ekki að vinir sinir
syrgðu sig, heldur gleddust því
að hún væri búin að taka sér ný
verkefni fyrir hendur og byrjuð
r.ýja þroskabraut.
Giiðmundur Elnarsson.
ÁRLA morguns hinn 1. marz sl.
lauk hérvistardögum þessarar
ungu, fögru konu, aðe'ns 25 ára
að aldri. Þar lauk tveggja ára
hetjulegri baráttu við þann dóm,
sem ekki varð umflúinn.
Hún var í heiminn borin 23.
október 1947, frumbuiður ungra
hjóna, Gyðu Óskarsdóttur og
Guðmundar Aðalsteins Gíslason-
ar. Hún var á þriðja aldursári,
þegar faðir hennar lézt, aðeins
26 ára og 8 árum seinna dó móðir
hennar eftir langvarandi veik-
indi, aðeins 33 ára. Hafði Ingi-
björg þá verið til heimilis hjá
móður sinni og stjúpföður, Jóni
Lárussyni, í 5 ár og eignazt tvær
hálfsystur, Kristínu og Hjördísi.
Þetta var mikil lífsreynsla fyr
ir 11 ára barn, sem hafði djúprist
áhrif á skapgerð hennar og lífs-
viðhorf.
Móðurbróðir hennar, Hörður
Óskarsson og kona hans, Þor-
björg Sigtryggsdóttir, urðu
þeirrar hamingju aðnjótandi að
ganga henni í föður- og móður-
stað, þar sem hún ólst upp við
ástúð og umhyggju og naut
skjóls og athvarfs til síðustu
stundar. Hún var þar einnig sam
vistum við ömrnu sína, Ingigerði
Loftsdóttur, en hjá henni hafði
hún iengstum dvalizt frá eins árs
aldri. Hjá henni lærði hún að
stiga fyrstu sporin, og æ síðan
var amma tilbúin með útréttar
hendur að styðja hana og styrkja
á lífsbrautinni. Hún minntist
einnig bjartra sumardaga í sveit
inni hjá nöfinu sinni, Ingibjörgu
ömmu og Gottsveini afa.
Nitján ára gömul, giftist Ingi-
björg Hirti Vilhelmssyni, og þó
að sambúð þeirra yrði ekki löng,
hiotnaðist henni þar miesta gæfa
lífs sins er hún eignaðist þann
sáliarge'sla, sem eyddi öllurn
skuggum, er yfir svifu, dótturina
Gyðu, sem nýlega varð sex ára.
Ingibjörg var dul i skapi, en
hafði hlýja og ljúfa lund. Skap-
festa hennar og sálarstyrkur voru
einstök i baráttunni við þann
sjúkdóm, sem hún vissi að yrði
erfitt að yfirstíga. Hún byggði ó-
trauð upp fyrir framtíð sína og
dótturinnar, og náði þe:m áfanga
sl. haust, að flytja í eigin ibúð,
þar sem hún hafði búið þeim
mæðgunum fagurt heimili. En
jafnframt því að hyggja að fram
tíðinni, hafði hún gert allar ráð-
stafanir, sem henni þótti við
þurfa, ef lengr lífdaga yrði ekki
auðið.
í dag, er við kveðjum Ingi-
björgu hinztu kveðju, þökkum
við henni fyrir allar samveru-
stundirnar, og megi sorgin víkja
fyrir huigljúfum minninguim um
hina hugprúðu ungu konu.
Guð leiði hana eftir ljóssins
vegum og blessi Mfsbraut litlu
dótturinnar.
E. S.
ÞAÐ viiiil jafnan verða að maður
verður fyrir sterkari áhrifum frá
einni persónu en annarri. Það
gefur okkur síðan tilefni að ræða
um sterka persónuleika og ekki,
en Ingibjörg Guðmundsdóttir var
tvímælalaust einn slíkur. Enda
þótt kynni min af henni hafi ekki
verið löng, í árum talið, þá eru
þau með því áhrifameira sem fyr
ir mig hefur borið hingað til.
Ég segi að hún hafi borið
sterka persónu, þvi hvað annað
þarf til að standa frammi fyrir
örlagadómi sínum, án þess að
láta bugast. Á hverju augnabliki
i meðvituðu helstríði, að halda
sálarró sinni og skynsemi er ekki
á færi allra, og þá sízt þeirra
sem eru ungir og bjartsýnir þeg
ar heilsan skyndilega brestur.
En barátta hennar var ekki háð
með neinum vonleysistón. Vilja-
styrkur hennar og óbilandi traust
á verðugan tilgang lífsins, veittu
henni það þrek sem hún bjó yfir
þegar á reyndi. Reynsla hennar í
lífinu hafði fært henni töluverð
an þroska, en þessi reynsla á-
samt vakandi gáfum, urðu henni
mikil hjálp í að mæta öllu með
jafnaðargeði. Ekki lét hún sér
það þó nægja, heldur leitaði sér
sífellt meiri þroska og skilnings
á undirrótum tilverunnar.
Athyglisverðast fannst mér þó
viðhorf þessarar 25 ára gömiu
stúlku til dauðans. Hann var síð
ur en svo óvinur hennar. Frem-
ur virtist hún líta á hann sem
gest, sem ber fyrr eða siðar að
garði sérhvers manns. Ekki tjóir
að taka illa á móti þessum gesti,
og engin ástæða er til að hræð-
ast hann, en í þetta sinn var hann
fremur snemma á ferðinni. Hún
átti stóru hlutverki eftir ólokið
hér, sem var uppeldi ungrar dótt
ur. Sárast var að fá ekki að
gegna því sem skyldi.
Nú er búið að binda enda á
þessa aðdáunarverðu baráttu
fyrir lífinu sem var svo innilega
þráð. Við, sem eftir erum höfum
vonandi lært að meta af meiri
skilningi hvað við höfum m.a.
með fúliri he'lsu, en um leið óska
ég að litla dóttirin, sem mun ef
til vill lítið muna frá þessum
fyrstu árum ævi sinnar, erfi eitt-
hvað af þessum mikla styrk móð
ur sinnar til halds seinna í líf-
inu.
N. Baldursdóttir.
HLJÓÐ og döpur stöndum við
ætíð, er við kveðjum hinztu
kveðju ástvini okkar, en sérstak
lega þó, þegar ungt fólk er hrif
ið burt í blóma lífsins. Ung kona,
aðeins 25 ára gömul hefur lokið
jarðvist sinni meðal okkar og var
sú ganga ekki þrautalaus. For-
eldra sína missti hún barn að
aldri með nokkurra ára millibili,
en þau voru hjónin Gyða Óskars-
dóttir og Guðmundur Aðalsteinn
Gíslason, húsgagnasmiður, svo
að vissulega mun henni vel fagn
að, er þau hittast á ný.
Um tveggja ára skeið átti Ingi
björg við þann sjúkdóm að stríða
sem mannleg þekking ræður enn
ekki við. Allt var gjört til að lina
þær þjáningar og ber að þakka
læknum og hjúkrunarfólki Land-
spítalans fyrir þá hjálp. En fyrst
og fremst naut hún ávallt umönm
unar fósturmóður sinnar, Þor-
bjargar Sigtryggsdóttur og Harð
ar Óskarssonar prentara, móður
bróður síns, en þau reyndust
henni sem beztu foreldrar og þar
átti hún ávallt athvarf, þegar
mest á reyndi. Svo var og um
fjölmarga vini, skylda og vanda
lausa, sem léttu henni oft erfiðar
stundir.
Sárast mun Ingibjörgu þó
hafa verið að skiljast við litlu
dóttur sína Gyðu, sem kveður
mömmu sína aðeins 6 ára gömul
og var sem löngun sú að ldfa og
htúa að henni nærði lífsþrótt
hennar til hinztu stundar.
ömmurnar hennar báðar fela
hana í forsjá Guðs, svo og allir
ættingjar og vinir óska henni far
arheilla og góðrar heimkomu.
Frænka.
INGIBJÖRG Guðmundsdóttir
iézt aðfararnótt 1. marz sl. að-
eins 25 ára að aldri.
Það var einn vordag fyr-
ir tæpum tveimur árum, að i
ljós kom, að fingibjörg hafði tek
ið hættulegan sjúkdóm. Lá hún
á sjúkrahúsi nærri atlt það sum
ar mikið veik en gat síðan dvalið
heima hjá sér að mestu þar til
yfir lauk.
Við vinir Ingibjargar, sem
fylgdumst með baráttu hennar í
hinum löngu veikindum hljótum
að dást að hinu mikla v ljaþreki
sem hún sýndi. Hún lét aldrei
bugast, ekki heldur, þegar henni
var orðið ljóst, að sjúkdómurinn
var bannvænn.
Það er okki ofsagt, að líf Ingi
bjargar hafi einkennzt af miklu
mótlæti. Barn að aldri missti hún
föður s'nn og móður, en þau dóu
bæði ung. Átti Ingibjörg fagrar
minningar um þau. Ýmsu fleira
mótlæti varð Ingibjörg fyrir í
iífinu en tók því með miklu hug
rekki enda var hún óvenju heil-
steypt og hreinlynd stúlka. Öll
þessi reynsla þroskuðu Ingi-
björgu mik'ð og furðaði hún sig
oft að heyra heilsuhraust fólk
barma sér yfir smámunum, því
hún vissi, að ef heilsan var fyrir
hend'i væru allir erfiðleikar yfir
stíganlegir.
Ingibjörg var gædd miklum
persónutöfrum og þrátt fyrir
veikindin hélt hún glæsileik sím-
um til hinztu stumdar.
Þótt skuggi veikindanna hvildi
yfir Ingibjörgu síðustu tvö árin
tel ég, að þessi tími hafi á marg-
an hátt verið hennar hinn ham-
ingjuríkasti, því þá rættust marg
ar hennar björtustu vonir. Kær-
leikur milli hennar og dóttur
hennar óx dag frá degi og mátti
hvorug af hinni sjá. Sl. haust
fluttust þær mæðgur í eigin íbúð,
sem þær pg vinir þeirra hjálpuð
ust við að gera sem hlýlegasta.
Eftir að Ingibjörg veiktist kom
það vel í ljós, hve m'klum vin-
sæidum hún átti að fagna. Allir
vinir hennar hjálpuðust við að
gera líf hennar sem bærilegast
ög kom það sér vel, þvi lífsþrótt-
urinn fór ört þverrandi. Mat
Ingibjörg þessa vini sína mikils
og minntist þeirra oft.
Okkur mun ganga illa að sætta
okkur við að Ingibjörg sé farin
frá okkur. Við skulum reyna að
sýna sama hugrekki og hún
sýndi i lifi sínu.
Við viijum öll minnast hennar.
Ekki verður hægt að gera það á
betri hátt en að veita Gyðu dóttur
hennar gott og kærleiksrikt upp-
eldi. Guð gefi, að svo verði.
Biessuð sé minning Ingibjarg-
ar Guðmundsdóttur.
Vinur.
— Á námskeiði
Framhaid af bls. 16.
slíkt starf. Þetta er karl-
mannsstarf, og mér finnst ein
dregið að fleiri karlmenn
ættu aðð sinna þjónustustörf-
um um borð í flugvélum.
íslendinigurinin heitir Hair-
aldur Líndal, og er nemandl
í Verzlunarskólanum. Harald
ur sagðist halda þvi fram, að
htaigað tii heí ði þes® misskilln-
ings gætt hjá fólki, að flug-
freyjustarfið væri eingöngu
fyrir fallegt kvenfólk. —-
Þetta er starf sem hentar
báðum kynjum jafn vel.
Og þá má kannski skjóta
því hér tain í að mú geitiuir kvem
fðlkið farið að ylja sér við þá
hugsun að láta myndarlega
karlmenn stjana við sig um
borð. Kannski tími til kom-
inn, hugsa einhverjar.
Og Jón Oddgeir, sem var
að kenna nemendunum hjálp
i viðlögum, þegar við heim-
sóttum þá nýlega, lét vel af
strákunum, og það gerði
kvenfólkið einnig.