Morgunblaðið - 13.05.1973, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. MAÍ 1973
Eliszabet Ferrars:
SamÍBríÍa i daufjann
vorkenndi þeim vitanlega, og
var alltaf að finna sér til smá-
viðvik handa þeim, sem hún
borgaði þeim svo fyrir miklu
meira en vert var. Þess vegna
voru þau auðvitað alltaf að
flækjast þarna. >að var ekki
fyrr en Berniee fór að selja
henni blóm, sem hún hafði stol-
ið i kirkjugarðinum, að henni
fannst þetta ganga of langt.
Rakel hrökk við. — Or
kirkjugarðinum?
— Já, svo sannarlega. Það
vildi svo til, að ég kom til ung-
frú Dalziel rétt eftir að hún var
búin að kauþa fallegan vönd af
nellikum af krökkunum, og
mér fannst ég kannast við þau
úr mínum eigin garði, og að ég
hefði gefið þau frú Waters —
hún tekur til hjá mér á þriðju-
dögum og laugardögum og hún
er svo ágæt og áreiðanleg —
sem sagt, ég hafði gefið henni
þessi blóm til að setja á leiði
móður hennar. Hún fær alltaf
blóm hjá mér á laugardögum til
þess arna, af þvx að maðurmn
hennar vill ekki rækta neitt í
garðinum þeiira, sem ekki er
hægt að éta, og frú Waters kem
ur venjulega með salat eða eitt-
hvað þess háttar og gefur mér í
staðinn. Nú jæja, þegar við fór-
um svo að athuga þetta nánar,
þá stóð það heima, að blómin
frá mér voru ekki lengur á
leiðinu, svo að okkur þótti ekki
lengur þurfa vitnanna við, og
ég hugsaði með mér, að það væri
réttara að segja ungfrú Dalziel
hvaðan þessi bióm væru kom-
in. Og eftir það fannst mér hún
hafa fengið nóg af Applinkrökk
unum.
Rakel benti á dalíumar.
— Ég keypti þessaxr af Bemn-
ice á sunnudagsmorguninn,
sagði hún. — Mér datt nú í hug,
að hún hefði hnuplað þeim ein-
KAUPUM
hreinar og stórar
lérefffstuskur

prentsmiðjan
hvers staðar, en mér datt bara
ekki kirkjugarðurinn i hug.
— Nú, þær þurfa nú ekki að
hafa verið úr kirkjugarðinum,
sagði frú Godfrey, þær geta allt
eins vel verið úr einhverjum
okkar hérna — kannski garði
ungfrú Dalziel. Ég iók eftir því i
vikunni, sem leið, að þar var
heilt beð fullt af fallegum dalí
um.
— En ekki þó á sunnudag,
sagði Rakel. — Þær drápust all
ar i frostinu á laugardagsnótt-
ina.
— Það er rétt, sagði Paul. —
Ég man eftir, að ég tók eftir
þeim, þegar ég leit þar inn á
laugardagsmorguninn, og mér
datt í hug, að þær hefðu bet-
ur verið teknar upp. Þær voru
hræðilegar útlits.
— Já, vitanilega, sagði frú
Godfrey. — Ég var nú alveg bú-
in að gleyma þessu kuldakasti.
Allar daiíur hér í kring dtáp-
ust, ef ekki var búið að taka
þær upp áður, svo að þessar
hafa sennilega verið úr ein-
hverri búð. En ég skil ekki,
hvernig Bernice hefur getað
náð í þær i búð. Ætli hún hafi
ekki klófest þær í kirkjugarðin
um.
Rakel stóð upp. — Ég held ég
verði að fleygja þeim í rusla-
tunnuna, sagði hún. — Þær eru
famar að orka eitthvað óhugn
anlega á mig.
— Nei, láttu þær eiga sig,
sagði Paul. — Við verðum hvort
sem er að segja Creed frá þeim.
— Já, en það var á sunnudag-
inn, sem ég keypti þær, sagði
Rakel. — Hann hefur víst eng-
an áhuga á því, sem Bemice
var að gera á sunnudag, eða
hvað? Ég hélt, að það væri laug-
ardagurinn, sem öllu máli
skipti.
— Það er aldi'ei að vita, sagði
Paul. — Hvað sem Bernice hafð
ist að, síðustu dagana, sem hún
lifði, getur verið mikilvægt að kuðlaði því saman og fleygði
í þýóingu
Pól$ Skúlasonar.
upplýsa.
Hvort sem þetta var nú mikil
vægt eða ekki, þá hlustaði
Creed, sem kom þarna um
klukkustundu síðar með athygld
á það, sem Paui og Rakel höfðu
að segja honum um dalíurnar,
en ungi rannsóknarlögreglumað
urinn, sem kom með honum,
skrifaði það hjá sér.
Paul sagði Creed einnig þá
trú sína, að Applinkrakkamir
hefðu tekið mjólkurflöskuna af
tröppunum, og einnig þá hyggju
Rakelar, að enginn eldur hefði
verið kveiktur í húsinu á laug-
ardag, að minnsta kosti ekki
fyrr en dimmt var orðið.
Frú Godfrey var farin áður
en Creed kom, og nú var farið
að dimma. Vindurinn gnauðaði
enn á rúðunum og smeygðd sér
undir hurðirnar, og Rakel, sem
sat við arininn, fann kuldagust
inn á ökklunum. Meðan Creed
talaði við föður hennar, datt
henni í hug að kaupa málmrenn
inga, til að þétta með dymar.
En þá varð henni allt i einu
hugsað til hlöðunnar, þar sem
Brian bjó. Hún þarfnaðist svo
miklu meira en nokkurra málm-
renninga til að verða loftþétt.
Henni varð hugsað til Brians og
bréfsins, sem hún hafði verið
byrjuð á, til Fergusons læknis,
þar sem hún spurðist fyrir um
möguleika á því að fá gamla
starfið sitt aftur. Hálfklárað
uppkastið lá á litla borðinu við
hliiðina á henni. Hún greip það
þvi í eldinn.
Creed var að segja við föður
hennar: — Mér skilst að það
sé hér um bil alveg vist, að telp
an hefur ekki orðið fyrir kyn-
ferðisárás. Hún var myrt, snögg
lega og hreinlega með rafmagns
snúru. Og þá verður okkur aft-
ur hugsað til hvarfs ungfrú Dal
ziel og þess, hvort telpan hefur
eitthvað um það vitað. Það er
því alveg rétt hjá yður, að öld
vitneskja um athafnir hennar á
laugardag og sunnudag verður
mikilvæg. Við skulum nú at-
huga nánar það, sem þér hafið
þegar sagt mér, til að sjá, hvort
ég hef skilið það rétt.
Hann leit til hins mannsins,
sem fletti blaði í minnisbók
sinni og kinkaði kolli.
— Þér sjálfur, hr. Hard-
wicke, sagði Creed, — sáuð
Bernice og systkin hennar í
garðinum við húsið á laugar-
(IGNIS
K/ELISKÁPAR
RAFTORG
V/ AUSTURyÖLL S 2 66 60
RAFIÐJAN
VESTURGÖTU11 S1-92 94
velvakandi
Veivakandi svarar i síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
% Miklar gleðifréttir
skrtfar:
„Langt er síðan ég hefi
lesið jafn-ánægjulega frétt og
þá, sem gaf að Mta á annarri
síðu Morgunblaðsins í morgun,
föstudaginn 11. maí. Þar var
skýrt frá þvi, að loksins ætti
að skipta um orrustuþotur hjá
vamarliðdnu suður á Keflavík-
urfiugvelli.
Menn hafa ekki þurft að
vera sérstaklega vel að sér í
herfræðum til þess að vita, að
fyrir löngu var kominn tlmd til
þess að láta F-102 Delta Dagg-
er-þotumar fara að hvíla sig
og fá einhverjar nýtízkulegri í
Sftaðinn. Það hefur ekki verið
neitt iaunungaimál, að þeir,
sem láta sig mikiHvægasta sjálf-
stæðismál þjóðarinnar, örygg-
ís- og varnaimálið, einhverju
skipta, hafa um allnokkurt
skeið haft mdklar áhyggjur af
því, að 57. flugsveitin í Kefla-
vík, sem við eigum frelsi okkar
undir, skuli ekki hafa verið bet-
ur búin.
Það er þess vegna mikil
ástæða til þess að fagna þvi,
að nú skuld koma geysilega
öruggar og fullkomnar þotur í
staðinn (af hinni margrómuðu
F-4C Phantom-gerð).
£ Þökk sé Lúðvíki
og Magnúsi
Ekki er það heldur síður
ánægjulegt að frétta, að ráð
heiramir skuli vera svo ábyrg-
ir, sem raun ber viitni, þegar
öiyggLsmál þjóðarinnar eru
anmars vegar. Þeir Lúðvík
Jósepsson og Magnús Kjartans-
son hafa með áframhaldandd
setu sinni í ríkisstjóm gert
mögulegar allar hinar umfangs-
miklu framkvæmdir á Kefla-
víkurflugyelli, sem ýmist eru
hafnar eða í þann veginn að
hefjast. Þökk sé þeim fyrir
það, og má sammariega minnast
þeirra í Islandssögunnd fyrir
það að hafa sýnt ábyrga og
raunhæfa afstöðu, þegar fiels-
is- og sjálfstæðismál íslend-
inga eiga í hliUt. Vegna ofstæk-
isafla i Aiþýðubandalaginu hef-
ur það áredðanlega verið örðugt
fyrir þá Lúðvík og Magnús að
taka þessa afstöðu, og þvi er
enn gleðilegra að vita til þess,
að Islendingurimm í þeim hefur
orðið ofan á í hinu erfiða sál-
arstriði. Þótt hrifning Magnús-
ar á tékkneskum og kúbönsk-
um stjómarháttum sé alkunm,
og aðdáun Lúðviks á sovézkum
og kínverskum fasisma sé al-
þekkt, þá láta þeir það ekki
rugla fyrir sér, þegar öryggis-
mál íslenzku þjóðarinnar 'eiga
í hlut.
£ Blessaðir séu hermála-
ráðherrarnir okkar
Og að lokum var ánægju-
legt að frétta, að hermálaráð-
herramir þrir, Magnús Kjart-
ansson, Magnús Torfi Ólafsson
og Einar Ágústsson, hafi verið
algerlega sammála um nauð-
syn þess að efla varnir lands-
ins með því að fá hingað full-
komnustu orrustuþotur, sem
nú eru til í heimimum.
Megi þessir menn hljóta
margfaldar þakkir alira lands-
ins barma, verðug eftirmæld í
islandssögunmi og blessun
Guðs.
M.M.“
0 „Þjóðhátíðarhræðslan“
„Reykvíkingur“ skrifar:
„Kari Velvakandi!
Það er einkennilegt, hvern-
ig ýmsar tízkuöldur flæða
stundum yfir Island af mdklum
hraða. Hver etur upp eftir öðr-
um og svo hratt, að þar hlýtur
margt lítthugsað og vamhugsað
að fljóta með. Svo gleymást
þetta afllt. Rifjist þetíta svo aft-
ur upp fyrir fólki af einhverju
tiiiefni nokknim árum siðar,
verður það stundum steinhissa,
að því skulá hafa dottið þessi
vitleysa í hug og verið að æsa
sig upp út af þessu.
Er þessi skrítna „þjóðhátið-
arhræðsla", sem ég vil kalla
svo, ekki skýrt dæmii um það,
sem ég á við hér að ofan? Það
er hredmt út sagt furðulegt, hve
mörg féliög (sum alveg óþekkt
hingað til) hafa talið sér nauð-
synlegt að hlaupa fram í f jöl-
miðla til þess að vara þjóðlna
sína við þeirri hroðalegu
ógæfu að ætla sér nú að fara
að álpast tií þess að halda þjóð-
hátíð. Hátindi var náð á kenn-
arastofunmd í skóla einum, en
þaðan kom eitt bjálfalegasta
aulaplagg, er sézt hefur. Alls
konar dellusögur og tílbúning-
ur, mdsskiJiningur og ímyndun
vaða uppi, svo sem um kostn-
aðarhlið málsins og fyrirkomu-
lag hátíðarinnar, svo að menn
hafa ekki við að leiðrétta vit-
leysuna, og svo er hún bara
endurtekin næsta dag, eins og
ekkert hafi í skorizt. Sjálfur
tyllidaga- og hátíðardagasér-
fræðingur ríkisfjölmiðflanna er
leiddur upp á paM í sjónvarp-
inu tid þess að vara þjóðina við
hátíðahaldi. Það er undarleg-
ur fjandi, að maður, sem hef-
ur að nokkru leyti lifað á þvi
að hugsa, skrifa og tala um
hátíðir, og gent það af prýðd,
skull nú ætla að fara að láta
banna hátíð, sem verður ef til
vill mesta og bezta hátíð i sögu
þjóðarinnar.
0 Víl og volæði
Og þá er það barlómurinn,
sem mér finnst lýsa svo mikl-
uim auminigjaskap viðkomandi,
að til fulllikomiinnar vansæmdar
sé. Allar þjóðir heims hafa
keppzt við að halda háttðir frá
þvi að sögur hófust og gera
það vomamdi enn um iangan
aldur. Alls konar ógæfa hefur
dunið yfir þjóðirnar, stórstyrj-
aldir, landfarsóttir, uppskeru-
brestur, sjávarflóð, skógareld-
ar og hvers kyns náttúmkata-
strófur. Engum hefur samt
dottið í hug að hætta við að
gera sér dagamun; það er ein-
mitt aldrei nauðsynlegra en
eftir einhverjar hönnunigar tíl
þess að hressa mainmskapimn
upp. „Upp skal huigann herða
og hugsa á ný til ferða,“ edns
og Steinn skáld kvað. Ekki t jó-
ar að sitja volandi í sorg og
sút, vorkennandi sjálfum sér,
heldur skal standa upp, dans-
andii og syngjandi.
£ Fordaxnii Finna
Já, og hvað gerðu ekki
Finnar, þegar allt var í kalda-
koli hjá þeim eftir seinna
stríð? Þeir pöntuðu að fá að
halda Olympíuleika heima hjá
sér við fyrsta tækifæri. Þetta
var óskaplega dýrt fyrintæki,
að sjáifsögðu, en þá voru ekki
miklir peningar til i Finnlandii.
Styrjöldin var Finnum löng og
dýr, Rússar blóðmjólkuðu
Finna með ósanngjömustu
stríðsskaðabótum, sem sögur
fara af, móraMimm var slappur
í fólki, mikil Rússaihræðsla
rikjandi og £xliar fjárhirzlur
tómar. Áreiðaniega hefur ein-
hverjum smásálum fundizt: það
vera „óþarfi" að halda sMka
hátíð sem Olympi uleikarn.ir
exru. En eins og kunnugt er,
tókst þessi hátíð með svo fram-
úrskarandi miklum bravúr og
gfliæsibnaig, að Finnar áunnu sér
hyllii og virðingu allira þjóða í
heiimd. Finmar vöktu mikla at-
hygM á sér og sínum málum,
heimspressan skrifaðd hlýlega
um þá hedlt sumar, og raun-
verulegur hagnaður af hátíð-
inmi var margfaldlegá meiri en
sá, sem eimgöngu varð mældur
með peningum. Viðskiptd Finna
við umheiminn jukust stórkost-
lega. Þessi hátið er löngu við-
urkennd sem eitt hið adllra
bezta, er komdð hefur fyrir
Finna í alfltri sögu þeirra.
% Forlagafýla
Þetta skifldu menn hafa í
huga. Og reyndar má nefna
margar fleiiri hátíðir úti í
heimi; ekki eru ísraelar til
dæmis smeykir við að lyfta sér
rækdlega upp á aMarfjórðungs-
afmæM Israedisríkis hins nýja,
þótt það sé í styrjöld við £dla
nágranna síma. Norðmenm og
Svíar minnast jafnan merkis-
afmæla í sögu þjóðanna með
mlklu bramiboiti, pompi og
pragt. Bandaríkjamenn ætla að
haMa mikla hátið eftir þrjú ár
tii þess að mkmast frelsisyfir-
lýsingarinnar fögru.
Ned., góðir hálsar, það þýðir
ekkert að fara í fýlu út í for-
lögin, þótt eitthvað bjátd á.
Merrn verða að kunna að gera
sér gfliaðam dag. Það er Mklega
það aUra niauðisynlegasta í líf-
inu. „The show must go on!“
„Vivait llaetitia, ruat coelum,
pereat mundus!" <— Litfi gleð-
in, þótt himinn hrynji og heim-
ur farist!)“