Morgunblaðið - 20.07.1973, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ — FÖSTUDAGUR 20. JÚLl 1973
SAI EAI N Anne Piper: 1 Snemma í háttinn
orð sem ég hef nokkumtíma feng
ið, sagði ég. — og þér eruð eini
maðurinn í hóteliinu sem ég hef
aldrei talað við.
— Undir eins og ég sá yður,
sagði ég: — Þama er rétta stúlk
an x húsið mitt. Hún yrði falieg
við annan endann á matborðinu
mírui. Döpru augun ljómuðu um
leið og hann sagði þetta.
— Þér eigið við að, ég yrði
bara eitt af húsgögnunum?
— Það er nú svona, stúlka
mín. Ég er ríkur maður, sjúkur
maður, og einmana maður. Lækn
amir mínir skipuðu mér að gera
ekkert í sex mánuði. Svo fór ég
hingað og mér skánaði, en ég
hef enn ekkert að lifa fyrir —
ég er ekki eins gamall og þér
háidið. Ég er ekki nema hálf-
fimmtugur, þrátt fyrir hvíta hár
ið, og ég á fallegt gamait hús
fyrir utan Cardiff, en það er bara
ekkert líf í því.
— Ég yrði eignalaus sjálf, ef
ég færi að gifta mig, tók ég fram
i.
— Ég er ekkert að hugsa um
peninga, sagði hann og var ó-
þoMnmóður. Ég á meira af pen-
ingum en ég treysti mér að eyða.
Ég er að biðja yður að koma
og búa í húsiinu mínu og vera
falleg og iáta yður líða vel. Ég
skal ekki ónáða yður um of.
— Vitið þér hvað ég heiti?
— Vitanlega veit ég það og
það er nú til nokkuð mikils
mælzt að biðja yður að verða
bara frú Jones í sfaðinn.
— Þér verðið að lofa mér að
huigsa milg um, þetta kemur svo
óvænt og ég þekki yður ekki
neitt
— Ég er feginn að þér skyld
uð ekki strax móðgast við mig.
Hann setti aftur upp þetta töfr-
andi bros. — Ég ætla að biðja
lögfræðingana mína að hafa
samband við yðar lögfræðinga
og þeir geta sagrt yður, hver ég
er, og hvort yður sé ráðlegt að
giftast mér. Viljið þér borða með
mér hádegisverð, svo að við
getum kynnzt dálítið betur?
— Alit í lagi, sagði ég, en svei
mér ef ég var ekki orðin stein-
hissa.
— Það sem ég hef mestar á-
úyggjur af, hr. Jones, sagði ég
næsta dag, þegar við vorum á
leið til eyjar nokkurrar í
skemmtibát, er það, að mér leidd
ist afskaplega fyrri maðurinn
minn. Hann var góður við mig
og sjálfsagt alira bezti maður,
hann gegndi miMlvægu embætti
á Indlandi og við höfðum mikil
veizluhöld, en það var svo lelðin
legt að vera með honum, að ég
hefði getað grenjað tíu sinnum
á dag.
— Það var leiðinlegt, sagði hr.
Jones. Hann var með barðastóran
panamahatt, sem flaksaðist fyrir
golunnd. — Kannski ldfðuð þér
allfaf hans lífd, en aldrei yðar
lifi?
— Ég held að hann hafi bara
ekkert lif átt í þá daga — og
sannast að segja veit ég ekki,
hvað mitt líf er nú. Ég var al-
tekin sjálfsmeðaumkun.
— Svona svona stúlka mín,
sagði hr. Jones og lagði arminn
um herðar mér í huggunarskyni.
— Hefurðu ekki ánægju af neimu
i heiminum?
— Aðeins af karlmönnum,
sagði ég dauflega. Hann hló að
mér.
— Það er að mimnsta kosti auð
séð og engimn eiginmaðuir ætti að
telja eftdr yður athygld annarra
karlmanna.
— Það hefði Edward gert.
— En það sem ég hafði nú
annars i huga var hvort þér haf-
ið ekki ánægju af neinu?
— Ja, jú að dansa og kaupa
mér ný föt. — Hafið þér ekki
ánægju af tónlist?
— Jú, ég hef gacman af að
syngja fyrir sjálfa miig, en ég
þekki ekkert til tónldistar. Ég hef
aldrei búið með tóniistarmanni.
— Jæja, þá fáið þér tækifær-
ið núna. Ég er afskaplega hrifinn
af tónliist. En við verðun að fimma
eitthvað annað sem þér hafið gam
í þýóingu
Páls Skúlasonar.
an af — kanmski málaralist eða
ritmennska eða útsaumur?
Ég get prjónað, sagði ég efa-
blandin, — en ekki nema slétt.
— Þá getið þér prjónað trefla
handa námumönnum mínum.
En annars eru fáir þeimra sem
ekki eiga konu eða móður eða
unnustu til að prjóna fyrir sig,
svo að þetta verður ekki tima-
frekt hjá yður. En það er nú
sama. Við finnum upp á eim-
hverju. Segðu nú já, Jemmy!
Mér til mestu furðu gerði ég
það. Ég gat ekki annað en kunn-
að vel við hann. Hann var elsku-
legur og kom mér oft til að
hlæja. Þegar hann hjáilpaði
mér á land í eyjunni, sagði ég:
— En vitanlega giftist ég þér
ekki fyrr en ég er búin að
heyra frá lögfræðimgnum ef þú
skyldir nú vera eimhver Bláskegg
ur.
— Allt í lagi elsikan. Þá skulum
við bara vere trúlofuð í nokkrar
vikur og sjá til hverniig þú kannt
við það.
Það var klaustur þarna á eyj-
unni og hvílíkur kvalastaður!
munkavesalingamir máttu ekki
tala nema einu sinni í viku, og
G
E
E
Heitur matur í hádeginu
alla daga nema mánudaga.
Drekkiö eftirmiðdagskaffi í
Miklagaröi.
MIKLIGARÐUR
KJARVALSTAÐIR
simi 24825
E
veSvakandi
Veivakandi svarar í sima
10100 rrá mánudegi til
föstudags Ki. 14—15.
0 Ný þjóðaríþrótt
Það genigur ekki lítið á í bæn
um um þassar mundir. Hveirt
húsið af öðru tekur stakkaskipt
uim, vegna þess að reykviskir
húseigendur eru nú haldnir
einnii allsiherjar málniinigardildu.
Um dagirnn stóð í einhverju
bSaðlniu, að miðbærinn væri að
verða eánna liíkastur Kardi-
rnommubænura, og miun það
ekki fjarri sanni.
Annars er þetta mieð skemm/tá
íliegri dillum, sem gripið hafa
um siig hér. Það er til dæmds
ekki lítið gleð'efni þegar öng-
ustu húskofar, sem hinigað til
hafa verið umhveirfiniu tdl hinn
ar miestu skaprauinar standa
fagurmálað'r einn góðan veðuir
dag.
Ekki hefur má’n'nigaxglieðin
þó alls staðar femgið jafh far
sæa útrás og hér er lýst. Búið
er að mála gömiu loftskeyta-
stöðina á Meliunium eldrauða.
Fyriir var hún grá- eða hvíit-
skjöldótt og lömgu orðin máin-
imgiarþurfi. Maður, sem býr í
næsta nágirenni hússins sagðist
ekkeirt sk ija í smekk starfs-
mianna hjá húsiameiistaina rikis-
ins, en undir það embætti heyr
ir viðhald á fiasteign'um, sem
eru í eigu rikisims. Homium
farnmst auigljóst vera, að hús í
þessum stil ætti ekki að mália
stierkum Mtum, og væri hamm
þó ekki útlærður stil'fræðámgur.
Til þess að nýta nú þessa
skyndifegu málniingaröidu sem
bezt, væri þá ekki ráð, að máln
ímgiarkaupmienin færu aí stað ag
veiibtu aifslátt á utamhúsmáln-
imgu, tii dæmis út ágiistmiánuð?
Þeár yrðu þá aðnjótandd eninþá
m©iiri viðskipta, við ættum ailt
í eimiu heima í miklu faiitegri
bong og enig'nn þyrfti að veirn
í vandræðum með tómstundim
ar.
0 Til bréfritara
Velivakamdi verður nú enn að
mimmia feisamduir á nauðsyn þess,
að fu'ilt nafn, heimiiMsfanig og
símanúmer fyigi með öliium
bréfum, sam óskað er eftir bdrt
iogu á. Tailsvert Miggur nú fyrir
af bréfum, sem ekki er hæigt að
birta, vagna þess að bréfritarar
hafa látið uindir höfuð ieggjaist
að auðkenna þau.
Bréfritarar eru ennfxaemuir
beðmir um að skriifa í aðra
hverja lfau og hafa góða spáss
íu, en alilira bezt er þó að bréf
in séu vélriituð.
Mörig þedrra bréfa, sem ber
ast eru adiltof lömig til þess að
unnt sé að birta þaiu, og skal
því minmt á þaið hér að oftast
kamst sá boðskapur bezt til
skila, sem er stuittarður rag
gagnorður.
0 Höfum það sem
sannara reynist
Ingjaldiir Tómasson, skrifar:
„Ég las með afhygilii og ánaegju
hina ágætiu grieiin uniga manms
ins, Páis Jánissomar í Veltvak-
anida, 17. júní sl. Hainn lýsir
mjrag vei eimu ofdryikkjuiskralli
hér í borginni. Ég veirð að tafca
upp nrakkur orð um þetta efni
orðrétt: „Eimis og mér kom
mannsöfniuðuirfan fyrir sjóndr,
sem þarmia v!ar saman kominn,
þá var þetta úrtak úr ísfenzku
þjóðtféiaigi anno 1973. Fólk, sem
tekur þátt í liísgæðiakapphlaiup
imiu, hvrart sam því Mkar betur
eða verr, meðvitað eða ómieðvif
að allt eftir atvikum. Eibt af því
sem hjálpar því til að stainda
gagn álaigi, er að fara á „búiiu“
straku sdnnium, fá sér rnelðam í þvd
og sliappa iaif.“
Þar næst er talað um stöðuigt
vaxandi ofneyzlu og kröfur,
sem skapi ekki „frið í sáiiiinind",
heildur skapiist stöðuigt imeira
tómarúm. Það verki svo aiftur
þamniig, að margur þoli ekki á-
liaigið og næsitum sturMst í hriinig
iðuirunf;. Svo er það „ofurafl“ al
mennánigisálitisciinis, sérstaktegia
í sambandi við iiandhelgiismálið.
„Það þyrfti bókstaifiteiga talað
brjálæðlsiiQgt huignekki tfd þesis
að iáta í Irjós aðra skoðun á þvi
mifcl'a máli en þá sem viðtekim
er í landimu." Og emmffie'miur:
„Það sem mér fiimmst aiftur á
móti alvariagt er, að aillir éta
huigsumarlaust aftir h'niuim, að
við Islliandlmigar ednir höfum á
rétbu að stamda í þesisu málii.“
Síðasta tMvitmun 1 grein Páls:
„Fyrst við aigum að heita sfcyn
serni 'gæddar verur, er þá ekkd
skylda okkar gaiginvart okkur
sjálfum og huigsjónium okkar,
eif eimhverj'ar eru, að bafa það
sem sammara reyniist?"
Stjórnarflokkamir söigðu okk
ur fyrir kosmimgar, að það tæki
eikki liamgan tíma að fá 50 míd
ummair vjðurkemndair í reynd. —
Bretar myndu fljótt igetfasf upp
fyrir aðgierðuim Landheigiisigæzl
unmar. Það „borgaði sáig ekki“!!
fyrir Breitania að fiiska undir
beirslkipaivemd, og miangt fEeiira
í llíkuim dúr. Nú er himis vagar
komdð i ijós, að landheiigdsmálið
hetfur verið notað tii þess að
gera Attiamtisihafisband'aliagið trar
tryggtogt og reynt að nrata það
tii þess að koma „hemium“ úr
iiarndd og þar með ryðja Rússum
bnauf í vairnari'aiuist lamd.
Hverjir fiska i Lamidhielgi Eiist
liainids? Gætá ekki eimmdtt þeim
sem brigzla öðruim uim landráð
orðið hált á landheligássveMinu
áður en lýkuir? Þá er alis óvist
hverjiiir hiijóta að lokum land-
r áðastiimpiMlnn.
Ingjaldur Tómasson.“
WKARNABÆR
TÍ’EKUVEtiZLUN UJVGA FÓUKSINS
i
/ti'í,■'•y-Jr v’** »V / ‘ . ' .' ‘ < ; - 'n. ~ ' *■ ■ » ■ ' j,
UEKJARGÖTU 2 LAUGAVEGI 20A OG LAUGAVEGI 66